Θεία Κοινωνία και κορωνoϊός.
Κατάθεση ψυχής ενός νοσοκομειακού ιερέα.
Στην επικαιρότητα, λόγω Κορωνoϊού, βρίσκεται συν τοις άλλοις και η Θεία Κοινωνία. Πολλά γράφονται και λέγονται αυτές τις ημέρες. Επιστήμονες και μη λένε την άποψή τους. Ευτυχώς, η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος τοποθετήθηκε γρήγορα και θεολογικά επί του θέματος. Θεωρώ καθήκον μου να καταθέσω και εγώ δύο λόγια στην αγάπη σας μέσα από την εμπειρία του νοσοκομειακού ιερέα, που εδώ και δέκα χρόνια διακονώ στο παρεκκλήσι του Γεν. Νοσοκομείου Θεσσαλονίκης «Άγιος Παύλος». Καταρχήν, κατανοώ τις θέσεις όσων φοβούνται, ότι μέσω της Θείας Κοινωνίας μεταδίδονται ασθένειες. Και τους κατανοώ απολύτως για το λόγο ότι αυτοί δεν πιστεύουν, τους δικαιολογώ διότι η Θεία Κοινωνία είναι θέμα Πίστεως και όχι ζήτημα επιστημονικού πειράματος.
Η διακεκριμένη Καθηγήτρια Παθολογίας-Λοιμωξιολογίας κα Ελένη Γιαμαρέλλου τοποθετήθηκε δημοσίως στον Real FM λέγοντας ότι «η θεία κοινωνία είναι ένα μυστήριο, όταν πηγαίνεις να λάβεις τη θεία κοινωνία δεν την παίρνεις από συνήθεια, τη λαμβάνεις γιατί είναι σώμα και αίμα Χριστού. Ή το πιστεύεις και κοινωνείς κανονικά ή δεν το πιστεύεις. Δεν υπάρχουν μεσοβέζικες λύσεις, κουταλάκια κλπ. Είμαι τελείως εναντίον αυτών. Αν το πιστεύουμε, δεν προκαλούμε την τύχη μας. Αν πιστεύω ότι αυτό μπορεί να με μολύνει, τότε δεν πιστεύω στο μεγαλύτερο μυστήριο. Τα άτομα που θέλουν να κοινωνήσουν δεν πρέπει να φοβούνται ότι από τη θεία κοινωνία μπορεί να μεταδοθεί ποτέ μικρόβιο». Μετά από αυτές τις δηλώσεις της κάποιοι συνάδελφοί της «έπεσαν κυριολεκτικά να τη φάνε».
Αν λοιπόν η κα Γιαμαρέλλου δεν είχε δίκιο, τότε θα έπρεπε όλοι οι ιερείς της Ελλάδος (χωρίς υπερβολή) να είχαν νοσήσει λόγω της καθημερινής καταλύσεως, που κάνουν μετά από κάθε Θεία Λειτουργία. Θα είχαν πεθάνει από τα πολλά και διάφορα μεταδοτικά νοσήματα που κυκλοφορούν ήδη στην κοινότητα. Αν πάλι υποθέσουμε ότι οι ιερείς των ενοριών δεν είναι εκτεθειμένοι στον κίνδυνο, γιατί δήθεν στην Θεία Λειτουργία προσέρχονται οι υγιείς, τότε δεν θα μπορούσαμε να εξαιρέσουμε από το παραπάνω συμπέρασμα τους νοσοκομειακούς ιερείς, που καθημερινά μπαίνουν στα δωμάτια των νοσοκομείων και κοινωνάνε τους ασθενείς αδιακρίτως των νοσημάτων. Όταν με καλούν να κοινωνήσω κάποιον ασθενή σε ένα δωμάτιο ή ακόμη και στην εντατική μονάδα του νοσοκομείου, είναι αδύνατον να γνωρίζω από τι πάσχει. Η δική μου υποχρέωση είναι να τον κοινωνήσω, εφ’ όσον φυσικά είναι Χριστιανός Ορθόδοξος και το επιθυμεί ο ίδιος. Θα σας καταθέσω τρία μόνο περιστατικά από τα πολλά για να διαπιστώσετε και μόνοι σας το θαύμα των Αχράντων μυστηρίων.
Με ειδοποίησαν να πάω να κοινωνήσω έναν ασθενή στο τάδε δωμάτιο με το τάδε όνομα. Όταν πήγα, αντίκρισα ένα αδύνατο και πολύ ταλαιπωρημένο παλικάρι. Τα χείλη του, η γλώσσα του και γενικώς όλη η στοματική του κοιλότητα ήταν γεμάτα πληγές. Στενοχωρήθηκα μέσα μου, ήταν νέος άνθρωπος, δεν ήθελα να τον ρωτήσω από τι πάσχει, να μην τον φέρω σε δύσκολη θέση. Κατάλαβα ότι είναι κάτι σοβαρό. Ρώτησα το βαπτιστικό του όνομα και του είπα να κάνει το σημείο του Σταυρού πριν κοινωνήσει. Στο σύντομο διάλογο που είχαμε, μου είπε: «Πατέρα, αν γίνεται να με κοινωνήσετε με κουταλάκι μιας χρήσεως». Πάγωσα, στενοχωρήθηκα, του εξήγησα ότι δεν πρέπει να φοβάται διότι μεταλαμβάνει τον ίδιο τον Χριστό, το Σώμα Του και το Αίμα Του και δεν πρόκειται να κολλήσει κάτι. Μου απαντά: «Εγώ πατέρα το λέω για σας, γιατί το νόσημά μου είναι σοβαρό και μεταδοτικό». Τον ευχαρίστησα για το ενδιαφέρον του. Ήταν ένας ευγενέστατος νέος αλλά σε πολύ άσχημη κατάσταση. Του επανέλαβα την διδασκαλία της Εκκλησίας μας και του είπα ότι εγώ δεν έχω ενδοιασμούς και ότι δεν κινδυνεύω από το νόσημά του. Τότε εκείνος έκανε τον Σταυρό του και κοινώνησε των Αχράντων Μυστηρίων, από το ίδιο Άγιο Ποτήριο και από την ίδια Αγία Λαβίδα κατέλυσα και εγώ ο ίδιος.
Δεν ήταν φυσικά το μόνο περιστατικό αλλά η πλειονοψηφία των πιστών ασθενών που κοινωνάνε στο νοσοκομείο είναι περίπου στην ίδια κατάσταση. Άνθρωποι ετοιμοθάνατοι με πληθώρα μικροβίων, ασθενείς μέσα στην εντατική με βαριά νοσήματα. Συνήθως, όταν πάω να κοινωνήσω τον ασθενή, αντικρίζω μια στοματική κοιλότητα τόσο παραμορφωμένη και τόσο βρώμικη, που μόνο δυσωδία αναδύεται από αυτή. Για να τον κοινωνήσω ή να τον εξομολογήσω, πρέπει να έρθω σε πολύ κοντινή απόσταση από το πρόσωπό του. Τα χνώτα του, τα σάλια του, ο βήχας του ανά πάσα στιγμή μπορεί να μου μεταδώσουν κάτι. Η καθημερινότητα του νοσοκομειακού ιερέα είναι ανάμεσα σε αίματα, ούρα, εμετό, μικρόβια και αυτοάνοσα νοσήματα. Το ράσο μου μπορεί να ματωθεί από το αίμα του, όμως ο ασθενής θέλει να εξομολογηθεί και να κοινωνήσει, γι’ αυτό άλλωστε βρίσκομαι εγώ δίπλα του. Αυτό είναι το καθήκον μου, η διακονία μου. Αγνοώ, τις περισσότερες φορές, από τι ακριβώς πάσχουν. Δέκα ολόκληρα χρόνια αυτή είναι η καθημερινότητά μου ως νοσοκομειακός ιερέας.
Θυμάμαι έναν ασθενή, που είχε άνοια, άνοιξε το στόμα του, πήρε την Θεία Κοινωνία αλλά την έφτυσε. Ο πόνος μου δεν περιγράφεται, σαν να μου έδωσε μια μαχαιριά στην καρδιά αλλά δεν έπρεπε να το δείξω στους συγγενείς του, να μην τους φέρω σε δύσκολη θέση, έδειξα ψύχραιμος. Δεν ήξερε τι έκανε εκείνη τη στιγμή. Οι συγγενείς γούρλωσαν τα μάτια τους. Έπρεπε, όμως, να τη μαζέψω και να τη φάω, για μένα, αυτό που έφτυσε, ήταν ο ίδιος ο Χριστός μου. Δεν έφταιγε ο ασθενής, είχε άνοια, έπρεπε να ρωτήσω περισσότερες πληροφορίες τους συγγενείς του. Ήμουν τότε άπειρος· δεν είχα προβλέψει ότι μπορεί να αντιδράσει έτσι ο ασθενής.
Σε μια άλλη περίπτωση με ειδοποίησαν οι συγγενείς κάποιου ασθενούς, ότι ο άνθρωπός τους ήταν στην μονάδα εντατικής θεραπείας (ΜΕΘ) στο τελευταίο στάδιο. Οι γιατροί τούς ειδοποίησαν ότι από ώρα σε ώρα θα φύγει από τη ζωή. Πήγα όσο γρηγορότερα μπορούσα στην εντατική να τον μεταλάβω. Ένας γιατρός με πλησίασε διακριτικά και μου ψιθύρισε στο αυτί: «Πάτερ έχει AIDS». Έκανα τον Σταυρό μου, είπα τις ευχές της Θείας Κοινωνίας και τον κοινώνησα, δεν είχα άλλη επιλογή. Θα του μετέδιδα το φάρμακο της Αθανασίας, τον Αρχηγό της Ζωής «μεταλαμβάνει ο δούλος του Θεού ….. εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον».
Πόσοι ασθενείς δεν επανήλθαν στη ζωή από σίγουρο θάνατο μετά από Θεία Κοινωνία; Πόσοι δεν θεραπεύτηκαν από ανίατες ασθένειες; Δεν τα λέγω μόνο εγώ αυτά, αλλά οι ίδιοι οι θεράποντες γιατροί των ασθενών, που είναι μάρτυρες των καθημερινών αυτών περιστατικών. Η εντατική μονάδα έχει γίνει εδώ και 10 χρόνια το δεύτερο σπίτι μου. Η άριστη συνεργασία με τους γιατρούς της ΜΕΘ πιστοποιεί το πετυχημένο πάντρεμα της Πίστης και της Επιστήμης.
Μπορεί ο κορωνοϊός, όπως κι άλλες ασθένειες, να μεταδίδεται με το σάλιο και το κουταλάκι, όπως ανακοινώθηκε από την αξιοσέβαστη κατά πάντα Επιστημονική Επιτροπή, κανείς δεν το αμφισβητεί αυτό. Η ένστασή μας, όμως, είναι ότι στην Θεία Κοινωνία δεν χρησιμοποιούμε κουταλάκι αλλά «Αγία Λαβίδα», δεν χρησιμοποιούμε ποτήρι αλλά «Άγιο Ποτήριο». Αυτό είναι που κάνει τη διαφορά! Το «Άγιο» είναι το ξεχωριστό, το καθαρό, το θεϊκό, το γεμάτο από την Χάρη του Θεού!
Τυχαίνει πολλές φορές να σταυρώνω με το Άγιο Ποτήριο, έχοντας μέσα το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου, όσους διαπιστώνω ότι δεν είναι σε θέση να κοινωνήσουν. Αυτούς, δηλαδή, που βρίσκονται σε κωματώδη κατάσταση και, ω του θαύματος, βλέπουμε, ιδίοις όμμασι μετά πολλών μαρτύρων, η υγεία του ασθενούς να βελτιώνεται και μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις με πολύ γοργούς ρυθμούς. Εμείς, οι νοσοκομειακοί ιερείς ζούμε το θαύμα καθημερινά, σε πληθώρα και ένταση. Μακάρι, να βρω τον απαραίτητο χρόνο, να καταγράψω με την βοήθεια πάντα των γιατρών, ως αδιάψευστο τεκμήριο, όλα αυτά τα περιστατικά που έχουμε βιώσει δέκα ολόκληρα χρόνια στους θαλάμους του Γεν. Νοσοκομείου Θεσσαλονίκης «Άγιος Παύλος». Δεν σας λέγω θεωρίες, περιγράφω εμπειρίες. Εμπειρίες που δυναμώνουν πρώτα εμάς που τις βιώνουμε!
Αδελφοί μου, το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας είναι ο ίδιος ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός, ο Ιατρός των ψυχών και των σωμάτων ημών. Είναι η μετοχή στο Θεανθρώπινο αναστημένο Σώμα, η πηγή της Ζωής, το μυστικό της αγάπης, η θεραπεία της φύσεως, το φάρμακο της καταθλίψεως, η επούλωση των ψυχικών τραυμάτων, η συμφιλίωση με τον θάνατο, η συνάντηση με τον συνάνθρωπο, η ανακάλυψη του εαυτού μας. Όλα αυτά και πολλά ακόμη είναι η Θεία Ευχαριστία, έχουν εκφραστεί καλύτερα οι Πατέρες της Εκκλησίας περί αυτών, σε καμιά όμως περίπτωση δεν είναι αιτία της μεταδόσεως οποιασδήποτε ασθενείας.
Πηγή: Αντίβαρο
Μάρτιος - Απρίλιος 2020
Αποδείξεις για την Ανάσταση του Χριστού
Υπάρχουν αμέτρητες αποδείξεις της ανάστασης του Χριστού, κυρίως από κάθε άνθρωπο που με πίστη και ταπεινό πνεύμα Τον επικαλείται στη ζωή του. Παρακάτω παραθέτουμε μερικές από τις αποδείξεις αυτές:
Ο Ιησούς εκτελέστηκε δημοσίως και ετάφη στην Ιερουσαλήμ. Θα ήταν αδύνατον η πίστη στην ανάστασή Του να ξεκινήσει από την Ιερουσαλήμ, ενώ το σώμα Του βρισκόταν στον τάφο, όπου το Σανχεντρίν, το ανώτατο εβραϊκό νομοθετικό και θρησκευτικό συμβούλιο που λειτουργούσε και ως δικαστήριο με έδρα την Ιερουσαλήμ, θα μπορούσε να το ξεθάψει και να το τοποθετήσει σε κοινή θέα και έτσι να εκθέσει την απάτη. Αντίθετα, το Σανχεντρίν κατηγόρησε τους Αποστόλους ότι έκλεψαν το σώμα, προφανώς σε μια προσπάθεια να εξηγήσουν την απουσία του (και κατά συνέπεια τον άδειο τάφο). Πώς εξηγούμε τον άδειο τάφο; Παρακάτω είναι οι πιο κοινές εξηγήσεις:
Μήπως οι Απόστολοι έκλεψαν το σώμα; Αν αυτή ήταν η υπόθεση, θα γνώριζαν ότι η ανάσταση ήταν μια απάτη. Προφανώς, δεν θα ήταν τόσο πρόθυμοι να υποφέρουν και να πεθάνουν γι΄ Αυτόν. Όλοι όσοι δήλωναν αυτόπτες μάρτυρες θα έπρεπε να γνωρίζουν ότι δεν είχαν δει πραγματικά τον Χριστό και ως εκ τούτου έλεγαν ψέματα. Με τόσους συνωμότες, σίγουρα κάποιος θα ομολογούσε, αν όχι για να δώσει ένα τέλος στα δικά του βασανιστήρια, τουλάχιστον για να τελειώσει η ταλαιπωρία των φίλων του και της οικογένειάς του.
Η πρώτη γενιά Χριστιανών είχε κακοποιηθεί απερίγραπτα. Ο Νέρωνας φώτιζε τα γλέντια στο κήπο του καίγοντας τα σώματα των Χριστιανών σαν λαμπάδες. Σίγουρα κάποιος θα είχε ομολογήσει την αλήθεια κάτω από τη απειλή ενός τέτοιου φρικτού πόνου. Ωστόσο, η αλήθεια είναι ότι δεν έχουμε καμιά καταγραφή για οποιονδήποτε Χριστιανό που να αποκήρυξε την πίστη του για να βάλει τέλος στον βασανισμό του. Αντίθετα, έχουμε πολλές καταγραφές για εκατοντάδες αυτόπτες μάρτυρες που ήταν πρόθυμοι να υποφέρουν και να πεθάνουν για τον αναστημένο Χριστό.
Εάν οι Απόστολοι δεν έκλεψαν το σώμα, πώς αλλιώς εξηγούμε τον άδειο τάφο; Κάποιοι είπαν ότι ο Χριστός προσποιήθηκε το θάνατό Του και στη συνέχεια δραπέτευσε από τον τάφο. Αυτό είναι προφανώς παράλογο. Σύμφωνα με την μαρτυρία αυτοπτών μαρτύρων, ο Χριστός ξυλοκοπήθηκε, βασανίστηκε, πληγώθηκε και μαχαιρώθηκε. Υπέστη εσωτερικές βλάβες, τεράστια απώλεια αίματος, ασφυξία και τρύπημα στην καρδιά Του.
Μάρτιος - Απρίλιος 2020
Τα Άχραντα Πάθη Του Χριστού
Έκαστον μέλος της αγίας σου σαρκός ατιμία δι’ ημάς υπέμεινε·
τας ακάνθας η κεφαλή· η όψις τα εμπτύσματα·
αι σιαγόνες τα ραπίσματα· το στόμα την εν όξει κερασθείσαν χολήν τη γεύσει·
τα ώτα τας δυσσεβείς βλασφημίας· ο νώτος την φραγγέλωσιν, και η χειρ τον κάλαμον·
αι του όλου σώματος εκτάσεις εν τω σταυρώ·
τα άρθρα τους ήλους· και η πλευρά την λόγχην·
ο παθών υπέρ ημών, και παθών ελευθερώσας ημάς·
ο συγκαταβάς ημίν φιλανθρωπία και ανυψώσας ημάς,
παντοδύναμε Σωτήρ, ελέησον ημάς.
(Τροπάριο από την ακολουθία των Αχράντων Παθών)
Μάρτιος - Απρίλιος 2020
Ομιλία στον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου
Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά (Ομιλία 14)
«Μεγάλο και θείο, απόρρητο και ακατανόητο, όχι μόνο στους ανθρώπους αλλά και στους αγγέλους και στους αρχαγγέλους είναι το γεγονός ότι η φύση μας έγινε διά του Ιησού Χριστού ομόθεος και μας χαρίστηκε η επάνοδός μας στο καλύτερο. Αυτό είναι το μυστήριο που πιστεύεται, αλλά δεν γνωρίζεται. Είναι ακατανόητο, όχι μόνο στους ανθρώπους, αλλά και στους αγγέλους και στους αρχαγγέλους. Αρχίζει από το γεγονός που γιορτάζεται σήμερα. Ο αρχάγγελος ευαγγελίζεται στην Παρθένο τη σύλληψη του Ιησού Χριστού. Εκείνη έκπληκτη ζήτησε τον τρόπο με τον οποίο αυτό θα γινόταν και είπε προς αυτόν: «Πώς θα μου συμβεί αυτό αφού δεν γνωρίζω άνδρα;», και τότε ο αρχάγγελος κατέφυγε προς τον Θεό λέγοντας: «Πνεύμα Άγιο θα έρθει σ’ εσένα και δύναμις Υψίστου θα σε επισκιάσει». Αυτό που ομολογείται από τον αρχάγγελο προς την Παρθένο ενέχει το μεγαλύτερο μυστήριο. Ο σωτήρας και λυτρωτής του ανθρωπίνου γένους θα γίνει άνθρωπος για να σώσει τον άνθρωπο.
Παραβαίνοντας την εντολή του Θεού κατεβήκαμε μέχρι τον Άδη και πολλά δεινά μας βρήκαν διαδοχικά. Το γένος μας γεύτηκε τη λύπη και η ζωή μας έγινε γεμάτη οδύνη. Ο Θεός όμως που μας έπλασε με ευσπλαχνία και φιλανθρωπία έκλινε τους ουρανούς και κατέβηκε για να μας βρει, παίρνοντας από την αγία Παρθένο τη φύση μας, που την ανακαίνισε. Ο Θεός στέλνοντας τον αρχάγγελο στην Παρθένο, την κάνει μητέρα του Χριστού μόνο με τη προσφώνηση που ακούει σήμερα. Αν η σύλληψη του Χριστού θα ήταν από ανθρώπινη επέμβαση, ο Χριστός δεν θα ήταν ο νέος άνθρωπος. Τώρα ήρθε και από το Άγιο Πνεύμα γίνεται άνθρωπος και σαρκώθηκε στη μήτρα της Παρθένου, μένοντας αναλλοίωτος Θεός και τέλειος άνθρωπος.
Ιανουάριος - Φεβρουάριος 2020
Πάει ο Παλιός ο Χρόνος…
Ένας ακόμη χρόνος πέρασε κι ένας καινούργιος ήρθε. Τον υποδεχτήκαμε με χαρές, τραγούδια, εορτασμούς και ευχές. Ευχές για υγεία, ειρήνη σε όλον τον κόσμο, χαρά και ευλογία. Όχι πως δεν πρέπει και δεν χρειάζεται κανείς κάθε μέρα να εύχεται γι’ αυτά. Όχι πως δεν τα αποζητά πάντα. Μα, τούτες τις μέρες, τώρα που ξεφυλλισμένο έκλεισε το βιβλίο του παλιού χρόνου και άνοιξε το άγραφο του καινούργιου, τώρα όλοι προσμένουν κάτι ν’ αλλάξει και να γίνει καλύτερο και οι ευχές που δίνουμε να υλοποιηθούν.
Κάθε φορά που ένας ημερολογιακός χρόνος τελειώνει και δίνει τη σειρά του στον επόμενο, προσπαθούμε να ανακαλύψουμε και μια καινούργια παράμετρο. Τι είναι εκείνο που μας κάνει να δίνουμε τόση σημασία στη διαδοχή μιας στιγμής σε μία άλλη στο γυρισμό του χρόνου; Αν δούμε το θέμα στην πραγματική του διάσταση, θα παρατηρήσουμε ότι τίποτε ουσιαστικά δεν αλλάζει. Η μετάβαση από τη μια στιγμή στην άλλη, δεν διαφέρει από μια άλλη στιγμή της καθημερινότητας. Ο χρόνος έχει σταθερή ροή. Στα μάτια μας ο χρόνος κινείται, φεύγει, κυλάει. Φυσικά, κάθε τι που κινείται, χρειάζεται το χρόνο του. Έτσι μετράμε το χρόνο. Ο χρόνος δεν αποθηκεύεται, δεν μπορούμε να τον κρατήσουμε για να τον χρησιμοποιήσουμε αργότερα. Αν χάσουμε τον χρόνο, τότε αυτός φεύγει και δεν επανέρχεται. «Χρόνου φείδου» έλεγαν οι πρόγονοί μας, που σημαίνει μην ξοδεύεις τον χρόνο σου άσκοπα, σπαταλώντας τον σε άχρηστες και πολλές φορές επιβλαβείς ενασχολήσεις.
Τι να ζητήσουμε όμως από τη νέα χρονιά; Αλήθεια, πόσα πράγματα περιμένουμε απ’ αυτήν; Αλλά και πόσα από τους άλλους για να νιώθουμε χαρούμενοι και ικανοποιημένοι; Μια απάντηση θα μπορούσαμε να δώσουμε: «Ζεστή καρδιά», που μένει πάντα ανοιχτή, να χωράει τα πάντα. Να μην στραφούμε μόνο στον εαυτό μας, αλλά και στον συνάνθρωπό μας, που τόσο μας έχει ανάγκη. Να δούμε τη ζωή και από την πλευρά του άλλου. Και καθώς θέλουμε να μας συμπεριφέρονται οι άλλοι, το ίδιο κι εμείς.
Ας έχουμε, λοιπόν, μια καρδιά γεμάτη αγάπη για όλους. Κυρίως για εκείνους που ζουν ολομόναχοι στον κόσμο. Ας δώσουμε στον χρόνο αυτό νόημα και δημιουργικό σκοπό. Γνωρίζουμε τις ανάγκες των κοντινών μας και των γνωστών συνανθρώπων μας. Ας τις ικανοποιήσουμε στον βαθμό που μπορούμε. Η μεγαλύτερη και ιδιαίτερη χαρά να είναι εκείνη που πηγάζει από οποιαδήποτε προσφορά στον συνάνθρωπό μας.
Ηλιοπούλου Φωτεινή, Εκπαιδευτικός