Σεπτέμβριος – Οκτώβριος 2023
Η Ύψωση του Τιμίου Σταυρού
Πατρός Anthony Bloom
Την ημέρα που θυμόμαστε τον Σταυρό του Κυρίου, πρέπει να δίνουμε ιδιαίτερη προσοχή στο τι είναι η θεϊκή αγάπη. Τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμο που θυσίασε τον Μονογενή του Υιό, ώστε κανείς άνθρωπος δεν θα πρέπει να λησμονηθεί και ν’ αγνοηθεί.
Αν είναι αλήθεια αυτό, πώς θα πρέπει να αντιμετωπίζουμε ο ένας τον άλλον; Αν ο κάθε ένας από εμάς σημαίνει τόσα πολλά για τον Θεό, εάν Εκείνος αγαπάει τον άνθρωπο σε τέτοιο βαθμό, ώστε να θυσιάσει την ζωή Του, ο θάνατός Του είναι ευπρόσδεκτος- πώς θα πρέπει λοιπόν να φερόμαστε στον πλησίον μας;
Υπάρχουν άνθρωποι που αγαπάμε εκ φύσεως, που με τόσους πολλούς τρόπους μοιάζουν με μας στο μυαλό, το συναίσθημα – αλλά είναι αυτό αγάπη;
Και πόσοι άνθρωποι υπάρχουν που τους φερόμαστε με αδιαφορία, δεν ευχόμαστε κάτι κακό γι’ αυτούς – δεν υπάρχουν για μας! Ας ρίξουμε μια ματιά γύρω μας σε τούτη τη συνάθροιση και για μήνες ας αναρωτηθούμε: «Τι σημαίνει αυτό το πρόσωπο για μένα;» - Τίποτα. Απλά κάποιος που παρευρίσκεται στην ίδια Εκκλησία, που πιστεύει στον ίδιο Θεό, που λαμβάνει την ίδια θεία κοινωνία- και λησμονούμε ότι εκείνοι που λαμβάνουν την ίδια θεία κοινωνία, έχουν γίνει μέρος του σώματος του Χριστού, ότι ο ίδιος ο Χριστός ζει μέσα τους, ότι θα πρέπει να στραφούμε σ’ αυτούς, να τους κοιτάξουμε, και να δούμε ότι αποτελούν ναό του Αγίου Πνεύματος, μια συνέχεια της Ενσάρκωσης.
Ας θέσουμε στον εαυτό μας σοβαρά και κρίσιμα ερωτήματα για το πώς φερόμαστε και πώς βλέπουμε τον διπλανό μας. Ας αφιερώσουμε όλη την εβδομάδα για να σκεφτούμε το ένα πρόσωπο μετά το άλλο και ας αναρωτηθούμε: «Υπάρχει αγάπη στην καρδιά μου;» Όχι μια συναισθηματική αγάπη, αλλά μια αγάπη που μέσα στο φως του Θεού κάνει έναν άνθρωπο πολύτιμο, πολύτιμο στο βαθμό που θα πρέπει να είμαι προετοιμασμένος να δώσω την ζωή μου γι’αυτό το πρόσωπο. Και όταν την επόμενη εβδομάδα προσέλθουμε στο μυστήριο της Ιεράς Εξομολογήσεως, ανάμεσα στα άλλα, ας φέρουμε, ενώπιον του Θεού, αυτό το ερώτημα: «Υπάρχει για μένα ο πλησίον; Τι σημαίνει για μένα;» Για τον Θεό είναι τα πάντα· εάν για μένα δεν είναι τίποτα, ποια είναι η θέση μου ενώπιον του Θεού;
Σεπτέμβριος – Οκτώβριος 2023
28η Οκτωβρίου 1940
Η Εποποιΐα Του Ελληνικού Στρατού Στη Βόρεια Ήπειρο
Όσο παρέρχονται τα χρόνια, τόσο η μέρα αυτή αποκτά βαθύτερο νόημα και μεγαλύτερη σημασία. Η 28η Οκτωβρίου δεν αποτελεί μόνο μία κρίσιμη καμπή στην ιστορία του ελληνικού έθνους, αλλά αποτελεί και έναν σταθμό στην εξέλιξη της παγκόσμιας ιστορίας. Την ημέρα αυτή δεν διακυβεύτηκε απλώς η ελευθερία και η ανεξαρτησία μιας χώρας, αλλά παίχτηκε η τύχη και το μέλλον ολόκληρης της ανθρωπότητας.
Δευτέρα, 28η Οκτωβρίου 1940, έξι η ώρα το πρωί, οι σειρήνες αντήχησαν ξυπνώντας την Αθήνα και αντιλάλησαν σε κάθε ελληνική ψυχή. «Οι Ιταλοί εισβάλλουν» ήταν η είδηση που έτρεχε από στόμα σε στόμα. Και ο ευσεβής λαός μας ύψωνε τα μάτια του στον ολοκάθαρο ουρανό και ζητούσε από τη Θεία Δίκη να αποκαταστήσει την τάξη που διασαλεύτηκε προ ολίγων μηνών από τον τορπιλισμό της Έλλης στο λιμάνι της Τήνου. Και ο καθένας μέσα του άκουγε τον εθνικό ύμνο να ανακρούεται σαν προσκλητήριο και προσευχή. Το πρώτο πολεμικό ανακοινωθέν του Γενικού Στρατηγείου έδωσε λακωνικά τον τόνο: «Αι ιταλικαί στρατιωτικαί δυνάμεις προσβάλλουν από της 5.30 πρωινής της σήμερον τα ημέτερα τμήματα προκαλύψεως της ελληνοαλβανικής μεθορίου. Αι ημέτεραι δυνάμεις αμύνονται του πατρίου εδάφους».
Εκεί στα ιερά σύνορα βροντούσε το κανόνι και συγκλόνιζε την εθνική συλλογική συνείδηση. Τώρα η ιστορία γινόταν πράξη ζωής και καλούσε για το χρέος. Η Ελλάδα πολεμούσε και αντιστεκόταν. Ο εχθρός διέθετε αριθμητική υπεροχή. Οκτώ μεραρχίες τάγματα μελανοχιτώνων και Αλβανών, μεγάλο όγκο πυροβολικού, αρμάτων μάχης και αεροπλάνων, απέναντι σε λιγότερο από 3 ελληνικές μεραρχίες, αναπτυγμένες σε αμυντικές θέσεις, μήκους 250 χιλιομέτρων. Αγώνες κόπων και αντοχής έδινε ο στρατός μας στα απρόσιτα βουνά της Ηπείρου με βροχές, λάσπες, χιόνια και στερήσεις κάθε είδους. Μάχες με τη φωτιά και το σίδερο στα καταράχια και τις χαράδρες της Πίνδου, με ατίθασες καιρικές συνθήκες και ελλείψεις. Η πολεμική κραυγή «ΑΕΡΑ» με ενθουσιώδη σφυρίγματα φούσκωνε τα σωθικά τους και ένα γλυκύτατο όραμα τους εμψύχωνε. «Έβλεπε τις νύχτες ο στρατός μας μία γυναικεία μορφή να προβαδίζει ψηλόλιγνη, αλαφροπερπάτητη». Την αναγνώριζε ο στρατός, την ήξερε από πάντα… Ήταν η μάνα η μεγαλόψυχη στον πόνο και στη δόξα, η λαβωμένη της Τήνου, η Υπέρμαχος στρατηγός.
Το χιόνι πύκνωνε, το κρύο δυνάμωνε. Ο χειμώνας έμπαινε βαρύς και ο στρατός μας αναλαμβάνει τώρα πια από τις 14 Νοεμβρίου επιθετικές επιχειρήσεις. Αγώνας σώμα με σώμα, με ξιφολόγχη και χειροβομβίδες. Κυριεύονται τα υψώματα το ένα μετά το άλλο, η γέφυρα του Δεβόλη, τα βουνά της Μοράβας και του Ιβάν, κάτω από υπερβολικά δύσκολες συνθήκες με πυκνή καταχνιά. Στις 22 Νοεμβρίου ένας λόχος απελευθερώνει την Κορυτσά. Ήταν η πρώτη, πέρα από τα σύνορά μας, μεγάλη πολιτεία, η μεγαλύτερη της Βορείου Ηπείρου, που κυρίευε ο ελληνικός στρατός.
Και οι νίκες συνεχίζονται. Μπροστά η σημαία στου συντάγματος και πίσω οι σαλπιγκτές σαλπίζουν το εμβατήριο της ορμής: «Προχωρείτε, προχωρείτε!». Οι μάχες που δίνουν οι Έλληνες είναι τεράστιες. Στη συνέχεια ο ελληνικός στρατός ελευθερώνει την Πρεμετή. Την ίδια ημέρα μπαίνει στο συμμαχικό λιμάνι, στους Αγίους Σαράντα. Μετά οι Ιταλοί εκκενώνουν το Τεπελένι. Την ίδια μέρα εκκενώνουν το Αργυρόκαστρο. Η είδηση αυτή πως ελευθερώθηκε το Αργυρόκαστρο ξεσηκώνει κύμα ενθουσιασμού σε όλη τη χώρα μας. Και οι ελληνικές νίκες έχουν τεράστιο διεθνή αντίκτυπο. Αιματηρές μάχες εκτυλίχθηκαν στα στενά της Κλεισούρας και τελικά ο στρατός φθάνει στην Αυλώνα, την οποία και καταλαμβάνει.
Εμείς, απόγονοι εκείνων των ηρώων, δεν λησμονούμε ποτέ πως αναπνέουμε τον αέρα της ελευθερίας, χάρη στην αυτοθυσία της γενιάς του Σαράντα, των ενόπλων δυνάμεων και του λαού που συνεχώς τις υποστήριζε.
Φωτεινή Ηλιοπούλου, Εκπαιδευτικός
Σεπτέμβριος – Οκτώβριος 2023
Αρχή του Εκκλησιαστικού Έτους
Η 1η Σεπτεμβρίου έχει θεσπιστεί να είναι η αρχή του εκκλησιαστικού έτους. Με αυτή την αφορμή παραθέτουμε την παρακάτω στιχομυθία:
Με ρωτάει ένας γνωστός μου αν θα ήθελα να πάω μαζί του μια εκδρομή την Κυριακή το πρωί.
Η απάντηση μου ήταν αρνητική.
Και με ρώτησε γιατί; Η απάντηση μου ήταν πως κάπου πάω την Κυριακή.
Φυσική η απορία του, οπότε με ρώτησε, «που πας;»
«Να δω τον Θεό» του απάντησα.
«Και πως θα δεις τον Θεό; Αφού είναι αόρατος….και που πας και τον βλέπεις;»
«Στην Εκκλησία», του απάντησα εγώ.
«Μα εκεί πηγαίνει κανείς για να προσευχηθεί, πως «βλέπεις» τον Θεό; δεν καταλαβαίνω».
«Κι όμως, αν δεν δεις τον Θεό στην Εκκλησία, δεν θα τον δεις πουθενά».
«Α, κατάλαβα, θρησκόληπτος είσαι, μα ο Θεός είναι παντού…δεν μπορείς να τον κλείσεις μέσα σε ένα κτίριο».
«Μα δεν σου είπα στο ναό, αλλά στην Εκκλησία, έχει μια διαφορά».
«Με μπέρδεψες», για κάνε μου πιο λιανά τα λόγια σου να καταλάβω κι εγώ».
«Στο ναό συνάζεται, μαζεύεται η Εκκλησία, οι πιστοί του Χριστού, που αναζητούν την συνάντησή τους μαζί Του. Εκεί λοιπόν τελείται μια Θεία Λειτουργία, την οποία τελεί ο ιερέας του ναού. Αυτός εκείνη την ώρα δεν είναι ο παπά τάδε, είναι η ένσαρκη παρουσία του Χριστού, ωσάν να ήταν ο ίδιος εκεί παρών σωματικά. Γίνεται αυτό, γιατί δεν μπορούμε να τον δούμε με τα σαρκικά μας μάτια».
«Αυτό είναι που λες πως βλέπεις τον Θεό;»
«Όχι ακριβώς…βλέπω τον Θεό να μιλάει από την αρχή του χρόνου και να λέει….Σ ’Αγαπώ.
Τον βλέπω την ώρα που ο πρώτος άνθρωπος αγάπησε τον εαυτό του αντί του Δημιουργού του, να κατεβαίνει και να του λέει «Σ ‘αγαπώ».
«Βλέπω τον Θεό να κατεβαίνει με μία σκάλα και να γίνεται άνθρωπος».
«Σκάλα;» «Ναι», του λέω «την Παναγία, που έγινε η σκάλα με την οποία ο Θεός έγινε άνθρωπος».
«Για συνέχισε…»
«Βλέπω τον Χριστό να ξεκινά την δημόσια ομιλία του, να γυρνάει από χωριό σε χωριό, από πόλη σε πόλη και να λέει…μετανοείτε, έφτασε σε σας η βασιλεία των ουρανών…..
Εκείνη την ώρα η ψυχή μου αρχίζει και συνειδητοποιεί πως εδώ τα πράγματα αρχίζουν και γίνονται ουράνια. Πως ένα αεροπλάνο αρχίζει να απογειώνεται….
Αφού η ψυχή αρχίζει να προσεύχεται, να ζητά το έλεός Του, να φέρνει στην καρδιά κάθε έναν από τους αγαπημένους μου, τους συνανθρώπους μου που κοπιάζουν κάθε μέρα, που βασανίζονται και ταλαιπωριούνται, ακούω μια φωνή που λέει: «ως τον Βασιλέα των όλων υποδεξόμενοι….»
Ωωω, ήρθε η ώρα να δω τον Χριστό ως την άκρα ταπείνωση….άραγε θα τα καταφέρω; Θα ζήσω την αυτή ταπείνωση ή έχω μείνει ακόμα στον εγωισμό μου; Θα μπορέσω άραγε να Τον ακολουθήσω στην ίδια αυτή πορεία ή θα εκνευρίζομαι με κάθε έναν που μπαίνει σφήνα στη ζωή μου με τρόπο άγαρμπο και προσβλητικό και θα του ανταποδίδω;
Ωωω, Χριστέ μου αναφωνώ, κάνε έλεος στο δούλο Σου, να γίνω σαν κι εσένα…..γιατί δεν είμαι…αλλά θέλω……
Και η φωνή Του μου λέει, αν θέλεις να με ακολουθήσεις, πάρε πάνω σου το σταυρό σου κι έλα να με ακολουθήσεις.
«Πάσαν την βιωτική μέριμνα αποθώμεθα…..
Εαυτούς κι αλλήλους και πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα»….
Κι εκεί, αν αφήσεις τη ζωή σου στα χέρια Του, τότε θα δεις που πάει….. στα άγια των αγίων, «τα Σα εκ των Σων Σοι προσφέρομεν Σοι Κύριε..»
Εκεί, λοιπόν, βλέπω τον Θεό μου, στο Σταυρό να πεθαίνει για μένα και για σένα….και να νεκρώνει τον θάνατο, να βγαίνει νικητής και να μοιράζει σε όλους μας το σώμα της ανάστασης…
«Λάβετε, φάγετε…πίετε εξ αυτού πάντες». Και αφού γίνει αυτή η τόσο όμορφη στιγμή η ψυχή αναφωνεί. «Είδωμεν το Φως το αληθινόν»……
Κατάλαβες λοιπόν πως βλέπω τον Θεό;
Πώς λοιπόν να αρνηθώ μια τέτοια εμπειρία; Πώς να μείνω μακριά από την αγάπη του Θεού, τη ζωή Του που θέλει να γίνει και δική μου ζωή, να νικηθεί μέσα μου θάνατος και να ζήσω μαζί Του αιώνια;
Αν δεν ζήσω στην Εκκλησία τον Θεό, δεν θα μπορέσω να τον δω στον πονεμένο μου αδελφό, στον αδύνατο και στο δύστυχο, δεν θα μπορέσω ποτέ να γίνω θυσία, να γίνω προσευχή, να γίνω μαρτυρία ελπίδας και χαράς……
Πώς θα δω τον Δημιουργό μου όταν ο έρωτάς μου στρέφεται στον εαυτό μου; ( τον άνθρωπο)…..
Μήπως θέλεις κι εσύ να έρθεις να «δεις» τον Θεό όπως τον βλέπω; Έλα….
Αντώνιος Βοναζούντας, Κατηχητής
Ιούλιος – Αύγουστος 2023
Μπροστά Στον Ερχομό Του Καλοκαιριού
Ο Ιούνιος είναι ο πρώτος μήνας του καλοκαιριού. Μεγάλες γιορτές θα θυμηθούμε και θα γιορτάσουμε τον μήνα αυτόν. 5 Ιουνίου γίνεται αναφορά στην Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος που στενάζει από τη συνεχή καταστροφή.
Κάποτε ρώτησαν τον αββά Ισαάκ, «Τι σημαίνει καρδία ελεήμονα;» Απάντησε ο αββάς: «Μια καρδιά που καίγεται για ολόκληρη την κτίση. Αγαπά τους ανθρώπους, τα όρνια, τα ζώα…». Μόνο μια τέτοια καρδιά θα μπορούσε να σώσει το φυσικό μας περιβάλλον. Ας προσευχόμαστε γι’ αυτό.
Μέσα στον Ιούνιο, την ημέρα της Πεντηκοστής, γιορτάζει η Εκκλησία μας τα γενέθλιά της. Είμαστε τα μικρότερα αδέλφια εκείνων των 3.000 πρώτων πιστών παιδιών της. Μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας το Άγιο Πνεύμα μας αγιάζει και μας περιφρουρεί από το διάχυτο κακό πνεύμα του διαβόλου. Τον ίδιο μήνα γιορτάζουμε τον μεγαλύτερο Απόστολο, τον Απόστολο των εθνών, τον Απόστολο Παύλο, τον ιδρυτή της Εκκλησίας της Ελλάδας. Γιορτάζουμε και τιμάμε τους απλοϊκούς ψαράδες που αναδείχθηκαν πάνσοφοι δια του Αγίου Πνεύματος.
Ο Ιούνιος είναι ο μήνας που όλοι προγραμματίζουμε τις διακοπές μας, την ξεκούρασή μας από την καθημερινότητα. Υπάρχουν στην Ελλάδα μας υπέροχα μέρη, μακριά από πολυσύχναστους και πολυδιαφημισμένους τόπους, που θα άξιζε να αναζητήσουμε. Όμως όπου και να πάμε, όπου κι αν βρεθούμε, ας έχουμε στο νου μας τα τελευταία επίγεια λόγια του Χριστού: «Ιδού εγώ μεθ’ υμών ειμί, πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος…»
Ας ηρεμήσουμε λοιπόν μακριά από την πόλη, ας βρούμε ευκαιρίες για προσευχή, για περιπάτους στη φύση, ας χαρούμε τη θάλασσα και τις ομορφιές της με παράλληλη γνωριμία με άλλους ανθρώπους και μετάδοση της αγάπης του Χριστού σε όλους.
Καλό καλοκαίρι!
Φωτεινή Ηλιοπούλου, Εκπαιδευτικός
Φωτεινή Ηλιοπούλου, Εκπαιδευτικός
Μαΐος – Ιούνιος 2023
Ποιός είμαι;
Αναρωτήθηκες ποτέ ποιος πραγματικά είμαι; Σε ενδιαφέρει ποιος στ’ αλήθεια είμαι;
Είμαι αυτός που στα 18 μου πάλεψα να καταταγώ σε μια από τις στρατιωτικές σχολές, αλλά τότε με χλεύασες, επειδή αποφάσισα να μη ζήσω ανέμελα νεανικά χρόνια.
Είμαι αυτός που βγαίνοντας από την σχολή πήρα πρώτο μισθό 800 ευρώ, χωρίς όμως να διαμαρτυρηθώ, αλλά τότε φρόντισες πάλι να με ειρωνευτείς, λέγοντάς μου «άραγε τί προσφέρεις εσύ;»
Είμαι αυτός που ανέλαβα να προσέχω στρατιώτες, τα παιδιά σου, τα αδέλφια μου, παιδιά της ηλικίας μου ή και μεγαλυτέρους μου, βλέποντας στα μάτια τους τον δικό μου αδελφό.
Είμαι αυτός που στα 22 έριχνα με πυροβόλο, έκανα πτώση με αλεξίπτωτο, έκανα κατάδυση, οδηγούσα άρμα, σήκωνα ελικόπτερο ή αεροπλάνο, ταξίδευα μήνες σε φρεγάτα, και πάλι ήμουν υπεύθυνος για άλλους εκτός από εμένα, αλλά τότε είχες μόνο να μου πεις, ότι μόνος μου το επέλεξα.
Είμαι αυτός που κάθε 2-3-4-5 χρόνια «όπου γης και πατρίς», αλλά τότε εσύ με «παρηγορείς» λέγοντάς μου, ότι αυτά τα ήξερα εξ αρχής.
Είμαι αυτός που ποτέ δεν ζήτησε αύξηση, που δεν βγήκε στον δρόμο να φωνάξει, αφήνοντας τη θέση του και το καθήκον, αλλά τότε εσύ με «καθησύχασες» ότι θα έχω παχυλή σύνταξη, όταν αποστρατευτώ.
Είμαι αυτός, που ποτέ δεν σταμάτησε να δουλεύει, χωρίς να υπάρχουν για εμένα αργίες, γιορτές, διακοπές αλλά τότε μου έδωσες «κουράγιο», λέγοντάς μου να το δω ως εμπειρία, χωρίς μιζέρια.
Είμαι αυτός που, όταν βγει σε πρόωρη σύνταξη, μπας και προλάβω να ζήσω μερικά φυσιολογικά χρόνια, πριν πεθάνω από καρδιά και ό,τι έχει δημιουργηθεί μετά από χρόνια άγχους και εγρήγορσης, μου θυμίζεις ότι βγήκα «νεότατος» στη σύνταξη σε σχέση με άλλους.
Είμαι αυτός που ήμουνα μόνος μου σε μια βραχονησίδα, με μόνη ασπίδα την πατρίδα και το χρέος.
Είμαι αυτός που δέχεται πίεση 8g, διαλύει μέση και αυχένα, πού πέφτει από τα 1200 πόδια και μετά από 800 άλματα, δεν έχω γόνατα να ανέβω τις σκάλες του σπιτιού μου.
Είμαι αυτός που έχει χάσει την ακοή του μετά από 500 βολές στο άρμα, που καταδύεται σε ένα κομμάτι σίδερο που ταξιδεύει με φουρτούνα σε όλο το Αιγαίο μέρα και νύχτα, αλλά εσένα πάλι δεν σε απασχολεί.
Είμαι αυτός που με λες καραβανά ειρωνικά, αλλά εγώ είμαι εκεί όταν με χρειάζεσαι σε αεροδιακομιδή, πυρκαγιά, θεομηνία ή πόλεμο.
Είμαι αυτός που σκοτώθηκα εν ώρα υπηρεσίας για να σε υπερασπιστώ, κυνηγώντας τον «φίλο γείτονα».
Είμαι αυτός που πέρασε την ζωή του μέσα σε ένα πιλοτήριο, αλλά για εσένα υπάρχω μόνο στις φωτογραφίες, που πασχίζεις να τραβήξεις πλάι στο αεροπλάνο.
Είμαι αυτός που φοράει την σημαία με υπερηφάνεια στο μπράτσο, για να μπορείς εσύ να πας διακοπές. Αλλά εσύ χαίρεσαι να της βάζεις φωτιά και να την πατάς, σαν σκουπίδι.
Είμαι αυτός που θα δίνει για εσένα τα καλύτερα του χρόνια και την ζωή του ακόμα!
Είμαι ο πατέρας σου, ο γιος σου, ο αδελφός σου. Πότε θα το καταλάβεις;
Ό,τι και να λες ... όσα και να λες ... αυτός είμαι, αυτός θα είμαι...
Αφιερώνεται σε αυτούς που χάθηκαν, μη καταδεξάμενοι να παραδώσουν «τα άγια τοις κυσί» και σε αυτούς που έταξαν την ζωή τους να φυλάνε Θερμοπύλες. Αθάνατοι.
Πηγή: https://www.alithia.gr/apopseis/anarotithikes-pote-poios-pragmatika-eimai