Νοέμβριος - Δεκέμβριος 2020
Ο κορωναϊός και ο πνευματικός ιός
Πόσο πολύ μοιάζουν μεταξύ τους!
O ιός είναι αόρατος, δεν φαίνεται με γυμνό μάτι. Όταν βρει το σώμα σε αδυναμία, μπαίνει μέσα και μολύνει τα κύτταρα μας.
Για να νικηθεί ο ιός πολλές φορές χρειάζεται ενισχύσεις, τα λεγόμενα «φάρμακα» που ενισχύουν την άμυνα του οργανισμού. Στην αρχή η προσπάθεια είναι να μειωθούν τα συμπτώματα, ώστε να έχει χρόνο ο οργανισμός να σκοτώσει τον ιό και να πάψει να μολύνει τον οργανισμό. Πολλές φορές η μάχη αυτή κρατάει καιρό και στο διάστημα της αγωγής, ο ιός έχει καταφέρει να καταστρέψει πολλά στοιχεία του οργανισμού.
Η ανάρρωση αφορά, τόσο στην ανάληψη δύναμης, αλλά στην αποκατάσταση της υγείας όλων των οργάνων του σώματος, ώστε να επανέλθει στην αρχική του ακεραιότητα. Αυτό μπορεί κάποιος να το πει και σωτηρία.
Ο πνευματικός, τώρα, ιός που μολύνει την ψυχή ονομάζεται με τον γενικό όρο «κακός λογισμός». Είναι κι αυτός «αφανής», «αόρατος» και βρίσκεται γύρω μας, αναμένοντας την ώρα που το ανοσοποιητικό σύστημα της ψυχής θα ασθενήσει. Αν διαβάσουμε την ιστορία της πτώσης των πρωτοπλάστων, θα διαπιστώσουμε πόσο κακό έκανε στην ανθρώπινη φύση η είσοδος αυτού του κακού λογισμού, του ιού της διαβολής, αυτού που στη συνέχεια παραμόρφωσε την εικόνα του Θεού στο νου της Εύας και του Αδάμ εν συνεχεία.
Όταν ο λογισμός μπει στο νου τον μολύνει, διαστρεβλώνει τον οφθαλμό της ψυχής και μεταστρέφει την πορεία της προς την παραμόρφωση, προς μια ψεύτικη εικόνα, φανταστική. Ουσιαστικά αιχμαλωτίζει το νου, τον καθιστά ανίκανο να δει τον Θεό, να κατανοήσει την ομορφιά του Ευαγγελίου και μετά καταστρέφει την ειρήνη της ψυχής, δημιουργώντας αναστάτωση και ταραχή. Τελικά «νεκρώνει» την ψυχή, την καθιστά ανίκανη να πράξει το αγαθό.
Αν αφεθεί ο ιός να δρα ανενόχλητα, χωρίς να γίνει αντιληπτός, η καρδιά μας γίνεται σκληρή, πορώνεται, χωρίς ειρήνη, κινείται με εμπάθεια, αρχίζει να κοιτά αλαζονικά τον πλησίον, γίνεται αχάριστη και η μία αμαρτία (πάθος) διαδέχεται την άλλη, με αποκορύφωμα την πλήρη αιχμαλωσία της καρδιάς και την αμαύρωσή της. Η χάρις του Θεού πλέον δεν έχει χώρο να ενεργεί εντός του ανθρώπου και έτσι το Πανάγιο Πνεύμα δεν αναπαύεται εντός της ψυχής, γιατί απλά η καρδιά δεν Τον γνωρίζει, δεν Τον αναγνωρίζει, δεν Τον κατανοεί.
Πως ενεργεί ο ιατρός όταν δει πως υπάρχει μόλυνση από τον ιό; Πρωτίστως θέτει σε απομόνωση τον ασθενούντα, ώστε να μην μολύνει και άλλους. Οι πλησίον του οφείλουν να κρατούν αποστάσεις, να μην έρθουν σε επαφή με τον ιό, γιατί ο ιός είναι μεταδοτικός (έτσι την «πάτησε» και ο Αδάμ).
Δυστυχώς, πολλοί θεωρούν πως δεν υπάρχει ο κορωναϊός, πως δεν υπάρχουν ανάγκες για περιοριστικά μέτρα, πως όλα αυτά επιβάλλονται με δόλο για τον έλεγχο των συνειδήσεων. Επίσης, δυστυχώς, όπως υπάρχουν πολλοί που πιστεύουν πως δεν υπάρχει ο πνευματικός ιός, ακόμα περισσότεροι δεν πιστεύουν πως οι κακοί λογισμοί είναι πραγματικά κακοί. Ακόμα δε πολλοί αρνούνται πως υπάρχουν λογισμοί, αλλά απλώς ενεργούν υποσυνείδητα, χωρίς να εξετάζουν εάν η ψυχή τους είναι υγιής.
Βέβαια, για να κατανοήσει κανείς αν είναι υγιής, θα πρέπει να έχει σημείο αναφοράς. Κι αυτό το σημείο αναφοράς είναι ο ίδιος ο Χριστός. Είναι η ειρήνη, η χαρά, η χρηστοήθεια και η πραότητα που πηγάζουν από Αυτόν. Συμπτώματα της ασθένειάς μας είναι η τραχύτητα της ψυχής, η αλαζονεία και η υπερηφάνεια, η έλλειψη χαράς και ειρήνης, η νευρικότητα και η καυστικότητα, η κριτική η κακόβουλη, κλπ. Όταν η ψυχή δεν χαίρεται με την προσευχή, με την εκζήτηση του Θεού, με την ευχαρίστηση στον εκκλησιασμό κλπ, τότε πιθανότατα έχει μολυνθεί από τον κακό λογισμό. Το ποιος είναι αυτός, θα φανεί όταν πάμε στον γιατρό, τον πνευματικό μας. Τα «φάρμακα» είναι ήδη στη φαρέτρα των πνευματικών γιατρών, των ιερέων: η μετάνοια, η μελέτη της Αγίας Γραφής, η προσευχή, η εξομολόγηση, η θεία Κοινωνία, η εμπιστοσύνη στο Θεό, η επιθυμία για τήρηση των εντολών του Θεού. Από τους λογισμούς μας ξεκινούν και οι παραξενιές μας (Άγιος Παΐσιος).
Η υγεία της ψυχής μας εξαρτάται απόλυτα από τους λογισμούς που η ψυχή μας δέχεται να υπάρχουν στο νου. Ο καλός λογισμός βρίσκεται στον Χριστό και στους Αγίους Του που τον μιμήθηκαν. Ας προσέχουμε συνεχώς τον εαυτό μας, να φρουρούμε την καρδιά και το νου, ώστε ο Θεός να κατοικεί πλούσια εντός μας, να γίνει η ψυχή μας δοχείο χάριτος του Θεού, να γίνουμε Ναός (κατοικητήριο) του Θεού.
Αυτή είναι η σωτηρία μας, όταν ο Χριστός κατοικεί εντός μας με πληρότητα ουράνιας ζωής. Τότε και μόνο τότε η ψυχή δεν θα μολύνεται. Μέχρι τότε όμως χρειαζόμαστε μια συνεχή θεραπευτική αγωγή, να παίρνουμε τα φάρμακα της Εκκλησίας, τα πνευματικά «φάρμακα» μας, ώστε να αποκτήσουμε την υγεία της ψυχής, μιας ψυχής για την οποία ο ίδιος ο Θεός έγινε όμοιος με εμάς, ερχόμενος στον κόσμο μας για να μας θεραπεύσει, από αγάπη πολύ για μάς. Οι Άγιοί μας είναι η πιστοποίηση της εν Χριστώ θεραπείας. Ο Θεός μας θέλει όλους υγιείς, ακέραιους, σωσμένους και αγιασμένους. Καλόν αγώνα στη νίκη ενάντια στον ιό των κακών λογισμών.
Βοναζούντας Αντώνιος, Κατηχητής
Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2020
Μεγάλες Κρίσεις στις Μέρες μας …
Ήταν οι αρχές του 2020, όταν ακούσαμε για έναν νέο, τουλάχιστον στα ελληνικά δρώμενα, ιό, ονόματι κορωνοϊό, που είχε ξεσπάσει κάπου στην Κίνα και όλοι νομίζαμε πως θα ήταν ένα τοπικό φαινόμενο. Σήμερα βλέπουμε πως έχει εξαπλωθεί στις 215 από το σύνολο των 237 χωρών του κόσμου και συνεχίζει να εξαπλώνεται! Ο αριθμός των κρουσμάτων στα μέσα Σεπτεμβρίου ξεπέρασε τα 30 εκατομμύρια και οι θάνατοι πλησιάζουν το 1 εκατομμύριο! (www.worldometeters.info/coronavirus/). Τα μέτρα προστασίας συνεχώς επαυξάνονται.
Ομοίως, προ μηνών αρχίσαμε να βλέπουμε την Τουρκία να ενεργεί έτσι, ώστε να επιδιώκει να περάσει το μήνυμα σε όλες τις χώρες του κόσμου πως επιζητεί μεγάλες αλλαγές στην νοτιοανατολική Μεσόγειο. Νομίζαμε πως ήταν κάτι το προσωρινό, όμως διαρκεί και επαυξάνεται.
Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε καταγράφοντας και άλλα σοβαρά περιστατικά που δημιουργούν μόνιμες επιδράσεις στην καθημερινότητά μας παγκοσμίως.
Αυτό επίσης που έχει αλλάξει δραστικά είναι η αντίδραση του ανθρώπου. Παλαιότερα, λόγω παρόμοιων περιστατικών (πανδημίες, απειλές πολέμων, κλπ) οι άνθρωποι στρέφονταν αμέσως στον Θεό και αυτό φαινόταν δημόσια, διότι ζητούσαν από τους ιερείς και έκαναν όλοι μαζί δεήσεις, νηστείες, παρακλήσεις κλπ. Σήμερα, μένουμε κυρίως στο να συζητάμε επί ατέλειωτες ώρες για τα προβλήματα και πολύ λιγότερο να επιδιώκουμε λύσεις, ακόμη δε λιγότερο να ζητάμε το έλεος του Θεού. Μάλλον δεν βλέπουμε την δυνατότητα της επέμβασης του Θεού στη ζωή μας. Δεν έχει περάσει μέσω των οικογενειών και των δημόσιων δομών η πρακτική της θείας βοήθειας σε ώρες μεγάλων κρίσεων. Πολύ δε περισσότερο, σήμερα, δεν βλέπουμε την ανάγκη να ψάξουμε μέσα μας μήπως «στραβά αρμενίζουμε» και επιδιώκουμε να ισιώσουμε τον δήθεν «στραβό γυαλό».
Το σίγουρο είναι ένα πράγμα. Όσο θα μένουμε στον εαυτό μας δεν θα μπορούμε να γευτούμε την αγάπη του Θεού, ούτε την προστασία Του και θα αυξάνονται οι κρίσεις σαν τις παραπάνω. Κύριε ελέησον!!!
Κυριάκος Γεννάδης
Μάιος - Ιούνιος 2020
Εν Μέσω Της Πανδημίας Του Κορωνοϊού
Eίναι αλήθεια πως το 1ο εξάμηνο του 2020 βιώσαμε και συνεχίζουμε να βιώνουμε μια κατάσταση πολύ περίεργη και παράξενη. Ένας ιός σε σχήμα κορώνας ξεκίνησε να επιτίθεται στους ανθρώπους στην Κίνα και εξαπλώνεται σε όλες σχεδόν τις χώρες του κόσμου. Όλοι ακούσαμε και είδαμε στα ΜΜΕ τις σοβαρές συνέπειες που προκαλούνται. Τις ημέρες που θα τυπώνεται η εφημερίδα οι νεκροί αναμένεται να έχουν ξεπεράσει το μισό εκατομμύριο!!!
Αυτό οδήγησε τις κυβερνήσεις να αποφασίσουν κατ’ οίκον περιορισμό σε δισεκατομμύρια ανθρώπους. Για πρώτη ίσως φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας ανασχέθηκε η οικονομική ζωή του μεγαλύτερου ποσοστού του πλανήτη, με εύλογες συνέπειες την δημιουργία τεράστιας ανησυχίας σε αμέτρητους ανθρώπους για το τι μέλλει γενέσθαι.
Ως χριστιανική εφημερίδα θα ήταν εύκολο να παρουσιάσουμε αμέτρητες αναφορές από την Αγία Γραφή, αλλά και από την Ιερά Παράδοση με λόγια Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας, που να περιγράφουν τις συνέπειες της αμαρτίας. Όμως ας προσπαθήσουμε να δούμε το θέμα από μια άλλη οπτική γωνία. Σαν ένα παραμύθι. Σαν να είμασταν μαζί με την Αγία Τριάδα και βλέπαμε την σύγχρονη ανθρωπότητα. Τι θα παρατηρούσαμε άραγε; Ανθρώπους παραπονεμένους, ότι οι γονείς τους δεν τους αγαπούν, ότι οι εργοδότες ή οι υπάλληλοι αδικούν ο ένας τον άλλον, ότι οι κυβερνήσεις τους εκμεταλλεύονται για «ίδιον όφελος». Θα βλέπαμε ανθρώπους ανικανοποίητους, να έχουν πολλά και να επιδιώκουν περισσότερα. Και πιο πολύ απ’ όλα θα βλέπαμε ανθρώπους να φροντίζουν τον εαυτό τους και να μην νοιάζονται για τον διπλανό τους που τους χρειάζεται. Τέλος, θα βλέπαμε πως και ο ίδιος ο άνθρωπος δεν αποδέχεται τον ίδιο το εαυτό του, σαν να μην αγαπά αυτό που «είναι».
Και θα λέγαμε, ίσως, στην Αγία Τριάδα. «Μα, Θεέ μας, Εσύ έδωσες τα πάντα στους ανθρώπους: τον Μονογενή Σου Υιό που με την σταυρική Του θυσία και την ανάστασή Του άνοιξε τον δρόμο για τον ουρανό σε όλους. Συμφιλίωσε τους ανθρώπους με τον Θεό. Δήλωσε ξεκάθαρα, ο Χριστός πως επιθυμεί όλοι οι άνθρωποι να σωθούν. Έδωσες και το Άγιο Πνεύμα την ημέρα της Πεντηκοστής, που ίδρυσε την χριστιανική κοινότητα, την Εκκλησία του Χριστού». Και είδαμε να γίνονται θαύματα από τους ανθρώπους όπως και εκείνα του Θεανθρώπου, αποδεικνύοντας αληθινές τις υποσχέσεις του Χριστού ότι τα έργα που ο Ίδιος έκανε θα έκαναν και εκείνοι που θα Τον πίστευαν. Και έτσι έχουμε σήμερα αμέτρητο πλήθος Αγίων. Τους βλέπουμε στις εκκλησιές μας. Σαν να μας λένε: κι εσείς μπορείτε να αγιάσετε! Δηλαδή, και σεις μπορείτε να συμφιλιωθείτε με τον Θεό, να έχετε κοινωνία με την Αγία Τριάδα. Το είπε και ο ευαγγελιστής Ιωάννης (Επιστολή Α’ Ιωάν. 1:3).
Και δεν θα μπορούσαμε να ρωτήσουμε τον Θεό, γιατί ήρθε ο κορωνοϊός. Γιατί Εκείνος έκανε τα πάντα. Μας έδωσε τα πάντα. Μάλλον θα Του λέγαμε: «Κάτι εμείς δεν κάναμε καλά. Μάλλον Σου γυρίσαμε την πλάτη, γιατί πιστέψαμε πως έχουμε τα πάντα, πως μπορούμε τα πάντα, και μάλιστα χωρίς Εσένα». Και τελικά ένας αόρατος ιός, σε μέγεθος 10 εκατομμυριοστά ενός χιλιοστού (τεμαχίζουμε ένα χιλιοστό σε 1 εκατομμύριο κομμάτια και παίρνουμε μόνον τα 10 από αυτά!), αυτό το «τίποτα» μας κλείδωσε στο σπίτι, μπας και καταλάβουμε τι φταίει.
Μήπως μας ξανακλειδώσει, εάν συνεχίσουμε να επιμένουμε στα παλιά;
Κυριάκος Γεννάδης
Θεία Κοινωνία και κορωνoϊός.
Κατάθεση ψυχής ενός νοσοκομειακού ιερέα.
Στην επικαιρότητα, λόγω Κορωνoϊού, βρίσκεται συν τοις άλλοις και η Θεία Κοινωνία. Πολλά γράφονται και λέγονται αυτές τις ημέρες. Επιστήμονες και μη λένε την άποψή τους. Ευτυχώς, η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος τοποθετήθηκε γρήγορα και θεολογικά επί του θέματος. Θεωρώ καθήκον μου να καταθέσω και εγώ δύο λόγια στην αγάπη σας μέσα από την εμπειρία του νοσοκομειακού ιερέα, που εδώ και δέκα χρόνια διακονώ στο παρεκκλήσι του Γεν. Νοσοκομείου Θεσσαλονίκης «Άγιος Παύλος». Καταρχήν, κατανοώ τις θέσεις όσων φοβούνται, ότι μέσω της Θείας Κοινωνίας μεταδίδονται ασθένειες. Και τους κατανοώ απολύτως για το λόγο ότι αυτοί δεν πιστεύουν, τους δικαιολογώ διότι η Θεία Κοινωνία είναι θέμα Πίστεως και όχι ζήτημα επιστημονικού πειράματος.
Η διακεκριμένη Καθηγήτρια Παθολογίας-Λοιμωξιολογίας κα Ελένη Γιαμαρέλλου τοποθετήθηκε δημοσίως στον Real FM λέγοντας ότι «η θεία κοινωνία είναι ένα μυστήριο, όταν πηγαίνεις να λάβεις τη θεία κοινωνία δεν την παίρνεις από συνήθεια, τη λαμβάνεις γιατί είναι σώμα και αίμα Χριστού. Ή το πιστεύεις και κοινωνείς κανονικά ή δεν το πιστεύεις. Δεν υπάρχουν μεσοβέζικες λύσεις, κουταλάκια κλπ. Είμαι τελείως εναντίον αυτών. Αν το πιστεύουμε, δεν προκαλούμε την τύχη μας. Αν πιστεύω ότι αυτό μπορεί να με μολύνει, τότε δεν πιστεύω στο μεγαλύτερο μυστήριο. Τα άτομα που θέλουν να κοινωνήσουν δεν πρέπει να φοβούνται ότι από τη θεία κοινωνία μπορεί να μεταδοθεί ποτέ μικρόβιο». Μετά από αυτές τις δηλώσεις της κάποιοι συνάδελφοί της «έπεσαν κυριολεκτικά να τη φάνε».
Αν λοιπόν η κα Γιαμαρέλλου δεν είχε δίκιο, τότε θα έπρεπε όλοι οι ιερείς της Ελλάδος (χωρίς υπερβολή) να είχαν νοσήσει λόγω της καθημερινής καταλύσεως, που κάνουν μετά από κάθε Θεία Λειτουργία. Θα είχαν πεθάνει από τα πολλά και διάφορα μεταδοτικά νοσήματα που κυκλοφορούν ήδη στην κοινότητα. Αν πάλι υποθέσουμε ότι οι ιερείς των ενοριών δεν είναι εκτεθειμένοι στον κίνδυνο, γιατί δήθεν στην Θεία Λειτουργία προσέρχονται οι υγιείς, τότε δεν θα μπορούσαμε να εξαιρέσουμε από το παραπάνω συμπέρασμα τους νοσοκομειακούς ιερείς, που καθημερινά μπαίνουν στα δωμάτια των νοσοκομείων και κοινωνάνε τους ασθενείς αδιακρίτως των νοσημάτων. Όταν με καλούν να κοινωνήσω κάποιον ασθενή σε ένα δωμάτιο ή ακόμη και στην εντατική μονάδα του νοσοκομείου, είναι αδύνατον να γνωρίζω από τι πάσχει. Η δική μου υποχρέωση είναι να τον κοινωνήσω, εφ’ όσον φυσικά είναι Χριστιανός Ορθόδοξος και το επιθυμεί ο ίδιος. Θα σας καταθέσω τρία μόνο περιστατικά από τα πολλά για να διαπιστώσετε και μόνοι σας το θαύμα των Αχράντων μυστηρίων.
Με ειδοποίησαν να πάω να κοινωνήσω έναν ασθενή στο τάδε δωμάτιο με το τάδε όνομα. Όταν πήγα, αντίκρισα ένα αδύνατο και πολύ ταλαιπωρημένο παλικάρι. Τα χείλη του, η γλώσσα του και γενικώς όλη η στοματική του κοιλότητα ήταν γεμάτα πληγές. Στενοχωρήθηκα μέσα μου, ήταν νέος άνθρωπος, δεν ήθελα να τον ρωτήσω από τι πάσχει, να μην τον φέρω σε δύσκολη θέση. Κατάλαβα ότι είναι κάτι σοβαρό. Ρώτησα το βαπτιστικό του όνομα και του είπα να κάνει το σημείο του Σταυρού πριν κοινωνήσει. Στο σύντομο διάλογο που είχαμε, μου είπε: «Πατέρα, αν γίνεται να με κοινωνήσετε με κουταλάκι μιας χρήσεως». Πάγωσα, στενοχωρήθηκα, του εξήγησα ότι δεν πρέπει να φοβάται διότι μεταλαμβάνει τον ίδιο τον Χριστό, το Σώμα Του και το Αίμα Του και δεν πρόκειται να κολλήσει κάτι. Μου απαντά: «Εγώ πατέρα το λέω για σας, γιατί το νόσημά μου είναι σοβαρό και μεταδοτικό». Τον ευχαρίστησα για το ενδιαφέρον του. Ήταν ένας ευγενέστατος νέος αλλά σε πολύ άσχημη κατάσταση. Του επανέλαβα την διδασκαλία της Εκκλησίας μας και του είπα ότι εγώ δεν έχω ενδοιασμούς και ότι δεν κινδυνεύω από το νόσημά του. Τότε εκείνος έκανε τον Σταυρό του και κοινώνησε των Αχράντων Μυστηρίων, από το ίδιο Άγιο Ποτήριο και από την ίδια Αγία Λαβίδα κατέλυσα και εγώ ο ίδιος.
Δεν ήταν φυσικά το μόνο περιστατικό αλλά η πλειονοψηφία των πιστών ασθενών που κοινωνάνε στο νοσοκομείο είναι περίπου στην ίδια κατάσταση. Άνθρωποι ετοιμοθάνατοι με πληθώρα μικροβίων, ασθενείς μέσα στην εντατική με βαριά νοσήματα. Συνήθως, όταν πάω να κοινωνήσω τον ασθενή, αντικρίζω μια στοματική κοιλότητα τόσο παραμορφωμένη και τόσο βρώμικη, που μόνο δυσωδία αναδύεται από αυτή. Για να τον κοινωνήσω ή να τον εξομολογήσω, πρέπει να έρθω σε πολύ κοντινή απόσταση από το πρόσωπό του. Τα χνώτα του, τα σάλια του, ο βήχας του ανά πάσα στιγμή μπορεί να μου μεταδώσουν κάτι. Η καθημερινότητα του νοσοκομειακού ιερέα είναι ανάμεσα σε αίματα, ούρα, εμετό, μικρόβια και αυτοάνοσα νοσήματα. Το ράσο μου μπορεί να ματωθεί από το αίμα του, όμως ο ασθενής θέλει να εξομολογηθεί και να κοινωνήσει, γι’ αυτό άλλωστε βρίσκομαι εγώ δίπλα του. Αυτό είναι το καθήκον μου, η διακονία μου. Αγνοώ, τις περισσότερες φορές, από τι ακριβώς πάσχουν. Δέκα ολόκληρα χρόνια αυτή είναι η καθημερινότητά μου ως νοσοκομειακός ιερέας.
Θυμάμαι έναν ασθενή, που είχε άνοια, άνοιξε το στόμα του, πήρε την Θεία Κοινωνία αλλά την έφτυσε. Ο πόνος μου δεν περιγράφεται, σαν να μου έδωσε μια μαχαιριά στην καρδιά αλλά δεν έπρεπε να το δείξω στους συγγενείς του, να μην τους φέρω σε δύσκολη θέση, έδειξα ψύχραιμος. Δεν ήξερε τι έκανε εκείνη τη στιγμή. Οι συγγενείς γούρλωσαν τα μάτια τους. Έπρεπε, όμως, να τη μαζέψω και να τη φάω, για μένα, αυτό που έφτυσε, ήταν ο ίδιος ο Χριστός μου. Δεν έφταιγε ο ασθενής, είχε άνοια, έπρεπε να ρωτήσω περισσότερες πληροφορίες τους συγγενείς του. Ήμουν τότε άπειρος· δεν είχα προβλέψει ότι μπορεί να αντιδράσει έτσι ο ασθενής.
Σε μια άλλη περίπτωση με ειδοποίησαν οι συγγενείς κάποιου ασθενούς, ότι ο άνθρωπός τους ήταν στην μονάδα εντατικής θεραπείας (ΜΕΘ) στο τελευταίο στάδιο. Οι γιατροί τούς ειδοποίησαν ότι από ώρα σε ώρα θα φύγει από τη ζωή. Πήγα όσο γρηγορότερα μπορούσα στην εντατική να τον μεταλάβω. Ένας γιατρός με πλησίασε διακριτικά και μου ψιθύρισε στο αυτί: «Πάτερ έχει AIDS». Έκανα τον Σταυρό μου, είπα τις ευχές της Θείας Κοινωνίας και τον κοινώνησα, δεν είχα άλλη επιλογή. Θα του μετέδιδα το φάρμακο της Αθανασίας, τον Αρχηγό της Ζωής «μεταλαμβάνει ο δούλος του Θεού ….. εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον».
Πόσοι ασθενείς δεν επανήλθαν στη ζωή από σίγουρο θάνατο μετά από Θεία Κοινωνία; Πόσοι δεν θεραπεύτηκαν από ανίατες ασθένειες; Δεν τα λέγω μόνο εγώ αυτά, αλλά οι ίδιοι οι θεράποντες γιατροί των ασθενών, που είναι μάρτυρες των καθημερινών αυτών περιστατικών. Η εντατική μονάδα έχει γίνει εδώ και 10 χρόνια το δεύτερο σπίτι μου. Η άριστη συνεργασία με τους γιατρούς της ΜΕΘ πιστοποιεί το πετυχημένο πάντρεμα της Πίστης και της Επιστήμης.
Μπορεί ο κορωνοϊός, όπως κι άλλες ασθένειες, να μεταδίδεται με το σάλιο και το κουταλάκι, όπως ανακοινώθηκε από την αξιοσέβαστη κατά πάντα Επιστημονική Επιτροπή, κανείς δεν το αμφισβητεί αυτό. Η ένστασή μας, όμως, είναι ότι στην Θεία Κοινωνία δεν χρησιμοποιούμε κουταλάκι αλλά «Αγία Λαβίδα», δεν χρησιμοποιούμε ποτήρι αλλά «Άγιο Ποτήριο». Αυτό είναι που κάνει τη διαφορά! Το «Άγιο» είναι το ξεχωριστό, το καθαρό, το θεϊκό, το γεμάτο από την Χάρη του Θεού!
Τυχαίνει πολλές φορές να σταυρώνω με το Άγιο Ποτήριο, έχοντας μέσα το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου, όσους διαπιστώνω ότι δεν είναι σε θέση να κοινωνήσουν. Αυτούς, δηλαδή, που βρίσκονται σε κωματώδη κατάσταση και, ω του θαύματος, βλέπουμε, ιδίοις όμμασι μετά πολλών μαρτύρων, η υγεία του ασθενούς να βελτιώνεται και μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις με πολύ γοργούς ρυθμούς. Εμείς, οι νοσοκομειακοί ιερείς ζούμε το θαύμα καθημερινά, σε πληθώρα και ένταση. Μακάρι, να βρω τον απαραίτητο χρόνο, να καταγράψω με την βοήθεια πάντα των γιατρών, ως αδιάψευστο τεκμήριο, όλα αυτά τα περιστατικά που έχουμε βιώσει δέκα ολόκληρα χρόνια στους θαλάμους του Γεν. Νοσοκομείου Θεσσαλονίκης «Άγιος Παύλος». Δεν σας λέγω θεωρίες, περιγράφω εμπειρίες. Εμπειρίες που δυναμώνουν πρώτα εμάς που τις βιώνουμε!
Αδελφοί μου, το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας είναι ο ίδιος ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός, ο Ιατρός των ψυχών και των σωμάτων ημών. Είναι η μετοχή στο Θεανθρώπινο αναστημένο Σώμα, η πηγή της Ζωής, το μυστικό της αγάπης, η θεραπεία της φύσεως, το φάρμακο της καταθλίψεως, η επούλωση των ψυχικών τραυμάτων, η συμφιλίωση με τον θάνατο, η συνάντηση με τον συνάνθρωπο, η ανακάλυψη του εαυτού μας. Όλα αυτά και πολλά ακόμη είναι η Θεία Ευχαριστία, έχουν εκφραστεί καλύτερα οι Πατέρες της Εκκλησίας περί αυτών, σε καμιά όμως περίπτωση δεν είναι αιτία της μεταδόσεως οποιασδήποτε ασθενείας.
Πηγή: Αντίβαρο
Μάρτιος - Απρίλιος 2020
Αποδείξεις για την Ανάσταση του Χριστού
Υπάρχουν αμέτρητες αποδείξεις της ανάστασης του Χριστού, κυρίως από κάθε άνθρωπο που με πίστη και ταπεινό πνεύμα Τον επικαλείται στη ζωή του. Παρακάτω παραθέτουμε μερικές από τις αποδείξεις αυτές:
Ο Ιησούς εκτελέστηκε δημοσίως και ετάφη στην Ιερουσαλήμ. Θα ήταν αδύνατον η πίστη στην ανάστασή Του να ξεκινήσει από την Ιερουσαλήμ, ενώ το σώμα Του βρισκόταν στον τάφο, όπου το Σανχεντρίν, το ανώτατο εβραϊκό νομοθετικό και θρησκευτικό συμβούλιο που λειτουργούσε και ως δικαστήριο με έδρα την Ιερουσαλήμ, θα μπορούσε να το ξεθάψει και να το τοποθετήσει σε κοινή θέα και έτσι να εκθέσει την απάτη. Αντίθετα, το Σανχεντρίν κατηγόρησε τους Αποστόλους ότι έκλεψαν το σώμα, προφανώς σε μια προσπάθεια να εξηγήσουν την απουσία του (και κατά συνέπεια τον άδειο τάφο). Πώς εξηγούμε τον άδειο τάφο; Παρακάτω είναι οι πιο κοινές εξηγήσεις:
Μήπως οι Απόστολοι έκλεψαν το σώμα; Αν αυτή ήταν η υπόθεση, θα γνώριζαν ότι η ανάσταση ήταν μια απάτη. Προφανώς, δεν θα ήταν τόσο πρόθυμοι να υποφέρουν και να πεθάνουν γι΄ Αυτόν. Όλοι όσοι δήλωναν αυτόπτες μάρτυρες θα έπρεπε να γνωρίζουν ότι δεν είχαν δει πραγματικά τον Χριστό και ως εκ τούτου έλεγαν ψέματα. Με τόσους συνωμότες, σίγουρα κάποιος θα ομολογούσε, αν όχι για να δώσει ένα τέλος στα δικά του βασανιστήρια, τουλάχιστον για να τελειώσει η ταλαιπωρία των φίλων του και της οικογένειάς του.
Η πρώτη γενιά Χριστιανών είχε κακοποιηθεί απερίγραπτα. Ο Νέρωνας φώτιζε τα γλέντια στο κήπο του καίγοντας τα σώματα των Χριστιανών σαν λαμπάδες. Σίγουρα κάποιος θα είχε ομολογήσει την αλήθεια κάτω από τη απειλή ενός τέτοιου φρικτού πόνου. Ωστόσο, η αλήθεια είναι ότι δεν έχουμε καμιά καταγραφή για οποιονδήποτε Χριστιανό που να αποκήρυξε την πίστη του για να βάλει τέλος στον βασανισμό του. Αντίθετα, έχουμε πολλές καταγραφές για εκατοντάδες αυτόπτες μάρτυρες που ήταν πρόθυμοι να υποφέρουν και να πεθάνουν για τον αναστημένο Χριστό.
Εάν οι Απόστολοι δεν έκλεψαν το σώμα, πώς αλλιώς εξηγούμε τον άδειο τάφο; Κάποιοι είπαν ότι ο Χριστός προσποιήθηκε το θάνατό Του και στη συνέχεια δραπέτευσε από τον τάφο. Αυτό είναι προφανώς παράλογο. Σύμφωνα με την μαρτυρία αυτοπτών μαρτύρων, ο Χριστός ξυλοκοπήθηκε, βασανίστηκε, πληγώθηκε και μαχαιρώθηκε. Υπέστη εσωτερικές βλάβες, τεράστια απώλεια αίματος, ασφυξία και τρύπημα στην καρδιά Του.