Νοέμβριος - Δεκέμβριος 2025
Η Παναγία μας
Στα σπλάχνα της Θεοτόκου ο Κύριος Ιησούς Χριστός
Όλα εκείνα τα δοχεία, στα οποία είχε τοποθετηθεί πολύτιμο άρωμα, μολονότι δεν υπάρχει μέσα τους άρωμα, τα αγγεία αυτά διατηρούν την ευωδία του αρώματος εκείνου. Και για όσο περισσότερο χρονικό διάστημα παρέμεινε το άρωμα μέσα στο δοχείο, τόσο περισσότερο το δοχείο ευωδιάζει. Και επειδή αυτό είναι αληθινό, άραγε από ποιά άρρητη ευωδία φιλανθρωπίας, από ποιά φλόγα αγάπης και από ποιούς λογισμούς ελέους και ευσπλαχνίας μπορούμε να πούμε, ότι είναι γεμάτα τα σπλάχνα της Θεοτόκου, που για 9 μήνες, κράτησε στην παρθενική της γαστέρα το Χριστό, το ακένωτο μύρο, ο οποίος Χριστός είναι η αυτοαλήθεια, το αυτοέλεος, η αυτοευσπλαχνία;
Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης
Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2025
Η Παναγία μας
Τα Εισόδια της Θεοτόκου
π. Αλεξάνδρου Σμέμαν
Φαίνεται σαν να έχουν περάσει χιλιάδες χρόνια, αλλά στην ουσία δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που οι θρησκευτικές γιορτές σημάδεψαν τη ζωή… Σκεφτείτε τα ονόματα των εορτών: Εισόδια, Χριστούγεννα, Θεοφάνεια, Υπαπαντή, Μεταμόρφωση. Αυτές οι λέξεις, με την ιεροπρέπειά τους και μόνο, την απόστασή τους από την καθημερινή ζωή και τη μυστηριακή τους ομορφιά αφύπνιζαν κάποια ξεχασμένη μνήμη, προσκαλούσαν, έδειχναν κάτι.
Έχουμε εδώ την εορτή της Εισόδου της Θεοτόκου στο Ναό. Το θέμα της εορτής είναι πολύ απλό: ένα κοριτσάκι προσάγεται από τους γονείς του στο ναό των Ιεροσολύμων. Δεν υπάρχει τίποτε το ιδιαίτερα αξιοσημείωτο στο γεγονός αυτό, επειδή την εποχή εκείνη αυτό αποτελούσε μια γενικά αποδεκτή συνήθεια. Στην περίπτωση όμως της Παναγίας, όπως μας το υπενθυμίζει η Ακολουθία της ημέρας, οδήγησαν το παιδί στα «Άγια των Αγίων», στον τόπο που κανείς άλλος, εκτός από τους ιερείς, δεν επιτρεπόταν να πάει, στο μυστικό εσωτερικό ιερό του ναού. Το όνομα του κοριτσιού είναι Μαρία. Είναι η μελλοντική μητέρα του Ιησού Χριστού, μέσω του οποίου, σύμφωνα με τη χριστιανική πίστη, ο ίδιος ο Θεός ήλθε στον κόσμο για να ενωθεί με το ανθρώπινο γένος, να μοιραστεί
τη ζωή Του και να αποκαλύψει το θείο της περιεχόμενο. Είναι όλα αυτά παραμύθια; Ή είναι κάτι που μας δόθηκε και που αποκαλύπτεται εδώ, κάτι που σχετίζεται άμεσα με τη ζωή μας, κάτι που δεν μπορεί ίσως να εκφραστεί με λόγια της καθημερινής ζωής;
… Και εμείς ψάλλουμε: «Ο καθαρώτατος ναός του Σωτήρος…σήμερον εισάγεται εν τω οίκω Κυρίου…». Αργότερα, στο ευαγγελικό ανάγνωσμα, ο Χριστός λέει: «Λύσατε τον ναόν τούτον και εν τρισίν ημέραις εγερώ αυτόν» και ο Ευαγγελιστής συμπληρώνει: «Εκείνος δε έλεγεν περί του ναού του σώματος αυτού» (Ιωάν. 2:19,21).
Το νόημα όλων αυτών των γεγονότων, των λέξεων και των σκέψεων είναι απλό: από τώρα και στο εξής ο ίδιος ο άνθρωπος γίνεται ναός. Ούτε πέτρινος, ούτε θυσιαστήριο, αλλά ο άνθρωπος – η ψυχή του, το σώμα του και η ζωή του – γίνεται η ιερή και θεία καρδιά του κόσμου, τα «άγια των αγίων». Ο ένας ναός, η Παναγία – ζων και ανθρώπινος – οδηγείται σ’ έναν άλλο ναό φτιαγμένο από πέτρα, και ολοκληρώνει έτσι εκ των ένδον τη σημασία και το νόημά του…
Κι όταν εορτάζουμε τα Εισόδια της Θεοτόκου, εορτάζουμε το θείο νόημα του ανθρώπου και τη λαμπρότητα της υψηλής του κλήσεως. Δεν γίνεται λοιπόν να εξαφανιστούν και να ξεριζωθούν όλα αυτά από τη μνήμη του ανθρώπου.
(π. Αλεξάνδρου Σμέμαν, «Η Παναγία», εκδ. Ακρίτας)
Ιούλιος - Αύγουστος 2025
Η Παναγία μας
Τον Αύγουστο η Εκκλησία εορτάζει το τέλος της επίγειας ζωής της Παναγίας, τον θάνατό της, γνωστό ως Κοίμηση, μια λέξη όπου το όνειρο, η μακαριότητα, η ειρήνη, η ηρεμία και η χαρά ενώνονται.
Στην Κοίμηση, η αγάπη και η μνημόνευση της Εκκλησίας δεν επικεντρώνονται στο ιστορικό και πραγματικό πλαίσιο, ούτε στην ημερομηνία και στον τόπο όπου αυτή η μοναδική γυναίκα, αυτή η Μητέρα όλων των μητέρων, ολοκλήρωσε την επίγεια ζωή της. Οποτεδήποτε και οπουδήποτε κι αν αυτό συνέβη, η Εκκλησία, αντ’ αυτού, παρατηρεί την ουσία και το νόημα του θανάτου της, μνημονεύοντας τον θάνατο αυτής που ο Υιός της, σύμφωνα με την πίστη μας, κατέβαλε τον θάνατο, ανέστη εκ νεκρών, και μας υποσχέθηκε την τελική ανάσταση και τη νίκη της αθάνατης ζωής.
Ο θάνατός της αναλύεται καλύτερα μέσα από την εικόνα της Κοιμήσεως, που είναι τοποθετημένη στο κέντρο της Εκκλησίας εκείνη την ημέρα, ως κέντρο όλου του εορτασμού. Η Θεοτόκος νεκρή βρίσκεται στο νεκροκρέβατό της. Οι Απόστολοι του Χριστού είναι συναγμένοι γύρω της, και από πάνω της στέκεται ο ίδιος ο Χριστός, κρατώντας στα χέρια τη Μητέρα Του, η οποία είναι ζωντανή και αιώνια ενωμένη μαζί Του. Εδώ βλέπουμε τον θάνατο κι ό,τι έχει ήδη περάσει σ’ αυτό τον συγκεκριμένο θάνατο: όχι ρήξη, αλλά ένωση. Όχι λύπη, αλλά χαρά. Και σ’ ένα βαθύτερο επίπεδο, όχι θάνατος αλλά ζωή. «Εν τη γεννήσει σου σύλληψις άσπορος, εν τη κοιμήσει σου νέκρωσις άφθορος», ψάλλει η Εκκλησία, βλέποντας αυτή την εικόνα. «Εν τη γεννήσει την παρθενίαν εφύλαξας. εν τη κοιμήσει τον κόσμον ου κατέλιπες, Θεοτόκε…»…
Στη λάμψη αυτού του ασύγκριτου φωτός της εορτής, στις αυγουστιάτικες αυτές μέρες, όταν ο φυσικός κόσμος φθάνει στο αποκορύφωμα της ομορφιάς του και γίνεται ύμνος δοξολογίας και ελπίδας και σύμβολο ενός άλλου κόσμου, ακούγονται τα λόγια της Κοιμήσεως, «τάφος και νέκρωσις ουκ εκράτησεν ως γαρ ζωής Μητέρα προς την ζωήν μετέστησεν ο μήτραν οικήσας αειπάρθενον…». Ο θάνατος δεν είναι πλέον θάνατος. Ο θάνατος ακτινοβολεί αιωνιότητα και αθανασία. Ο θάνατος δεν είναι πλέον ρήξη, αλλά ένωση. Δεν είναι λύπη, αλλά χαρά. Δεν είναι ήττα, αλλά νίκη. Αυτά είναι όσα εορτάζουμε την ημέρα της Κοιμήσεως της Παναγίας Παρθένου, καθώς τα προεικονίζουμε, τα προγευόμαστε και τα απολαμβάνουμε από τώρα, στην αυγή της μυστικής και αιώνιας Ημέρας.
π. Αλέξανδρος Σμέμαν, Η Παναγία, Εκδ. Ακρίτας
Πηγή: https://www.pemptousia.gr/2021/08/i-kimisi-tis-theotokou-5/
Μάιος - Ιούνιος 2025
Η Παναγία μας
Ρωτήθηκε ένας γέροντας, που είχε το χάρισμα της διακρίσεως, τι αναπαύει την Παναγία μας περισσότερο;
Και ο σοφός εκείνος γέροντας απάντησε:
α) Να αγαπήσουμε και να μνημονεύουμε το όνομα του Υιού Της, με την ευχή του Χριστού
β) Να αγαπήσουμε και να μιμηθούμε τη ζωή του Υιού Της και τη δική Της, μια ζωή γεμάτη αγάπη, ταπείνωση και αγνότητα και
γ) Να αγαπήσουμε και να κάνουμε τους Χαιρετισμούς της Παναγίας. Οι Χαιρετισμοί της Παναγίας, περιέχουν πάρα πολύ Χάρη!
Μάρτιος - Απρίλιος 2025
Η Παναγία μας
Περί του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου
Του Αγίου Ανθίμου της Χίου
Με αφορμή την Θεομητορική Εορτή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, παραθέτουμε παρακάτω τις σκέψεις του Αγίου Ανθίμου, που περιγράφουν τόσο εύστοχα την ενανθρώπιση του Ιησού Χριστού που ξεκίνησε την ημέρα εκείνη, αλλά και τον ρόλο της πίστης και της αφοσίωσης της Παναγίας μας στην γέννηση του Σωτήρα Χριστού. Αναφέρει, λοιπόν, ο Άγιος:
«Με ρώτησε παλαιότερα κάποιος: “Γιατί τιμάμε τόσο πολύ την Υπεραγία Θεοτόκο; Γιατί την τιμάμε περισσότερο από όλους τους Αγίους, αλλά και από τους Αγγέλους και τους Αρχαγγέλους;”. Του απάντησα, ότι ούτε οι Άγγελοι, ούτε οι Αρχάγγελοι, ούτε τα Χερουβείμ, ούτε τα Σεραφείμ, είχαν τόσο στενή και ουσιαστική συμμετοχή στο έργο της σωτηρίας μας, όσο η Μητέρα του Θεού. Το έργο της σωτηρίας μας ονομάζεται “ένσαρκος οικονομία”. Έπρεπε ο Υιός και Λόγος του Θεού, το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, να προσλάβει την ανθρώπινη φύση. Χωρίς αυτήν την “πρόσληψη”, δεν θα μπορούσε να οικοδομηθεί η σωτηρία μας. Ο Υιός και Λόγος του Θεού, έλαβε την ανθρώπινη φύση, από την Αειπάρθενη Μαρία, με την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος. Οι Άγγελοι και οι Αρχάγγελοι υπηρέτησαν στην Θεία ενσάρκωση, χωρίς όμως να συμμετέχουν ουσιαστικά σ’ αυτήν. Ενώ η Μητέρα του Θεού, εισέρχεται ουσιαστικά στο έργο της Θείας σαρκώσεως. Γι’ αυτό την τιμάμε περισσότερο από όλα τα κτίσματα. Τί κάνουμε όταν κοινωνούμε; Παίρνουμε μέσα μας το άχραντο Σώμα και το τίμιο Αίμα του Χριστού. Και από πού προέρχεται αυτό; Από την Υπεραγία Θεοτόκο! Μακάρι ο νους και η καρδιά σας, να μελετούν την συμμετοχή της στο έργο της σωτηρίας και να την εξυψώνουν περισσότερο, από κάθε υλικό ή άϋλο πλάσμα του Θεού».
Ιανουάριος - Φεβρουάριος 2025
Η Παναγία μας
Η Θεοτόκος δεν αμάρτησε ποτέ, ούτε καν με το λογισμό και δεν έχασε ποτέ τη Χάρη, αλλά και αυτή είχε μεγάλες θλίψεις. Όταν στεκόταν δίπλα στο Σταυρό, τότε ήταν η θλίψη της απέραντη σαν τον ωκεανό και οι πόνοι της ψυχής της ήταν ασύγκριτα μεγαλύτεροι από τον πόνο του Αδάμ μετά την έξωση από τον Παράδεισο, γιατί και η αγάπη της ήταν ασύγκριτα μεγαλύτερη, από την αγάπη του Αδάμ στον Παράδεισο. Και αν επέζησε, επέζησε μόνο με τη θεία δύναμη, με την ενίσχυση του Κυρίου, γιατί το θέλημά Του ήταν να δει η Θεοτόκος την ανάσταση και ύστερα, μετά την ανάληψή Του, να παραμείνει παρηγοριά και χαρά των Αποστόλων και του νέου χριστιανικού λαού.
Εμείς δεν φτάνουμε στο πλήρωμα της αγάπης της Θεοτόκου και γι’ αυτό δεν μπορούμε να εννοήσουμε πλήρως το βάθος της θλίψεώς της. Η αγάπη της ήταν τέλεια. Αγαπούσε άπειρα τον Θεό και Υιό της, αλλά αγαπούσε και το λαό με μεγάλη αγάπη. Και τί αισθανόταν άραγε, όταν εκείνοι, που τόσο πολύ η ίδια αγαπούσε και που τόσο πολύ ποθούσε τη σωτηρία τους, σταύρωναν τον αγαπημένο της Υιό; Αυτό δεν μπορούμε να το συλλάβουμε, γιατί η αγάπη μας για τον Θεό και τους ανθρώπους είναι λίγη. Κι όπως η αγάπη της Παναγίας υπήρξε απέραντη και ακατάληπτη, έτσι απέραντος ήταν και ο πόνος της, που παραμένει ακατάληπτος για εμάς.
(Όσιος Σωφρόνιος του Έσσεξ)
Νοέμβριος - Δεκέμβριος 2024
Γιατί Τιμάμε Τόσο Πολύ Την Παναγία;
Με ρώτησε παλαιότερα κάποιος:
«Γιατί τιμάμε τόσο πολύ την Υπεραγία Θεοτόκο; Γιατί την τιμάμε περισσότερο από όλους τους Αγίους, αλλά και από τους Αγγέλους και τους Αρχαγγέλους;».
Του απάντησα, ότι ούτε οι Άγγελοι, ούτε οι Αρχάγγελοι, ούτε τα Χερουβείμ, ούτε τα Σεραφείμ, είχαν τόσο στενή και ουσιαστική συμμετοχή στο έργο της σωτηρίας μας, όσο η Μητέρα του Θεού. Το έργο της σωτηρίας μας ονομάζεται «ένσαρκος οικονομία». Έπρεπε ο Υιός και Λόγος του Θεού, το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, να προσλάβει την ανθρώπινη φύση. Χωρίς αυτήν την «πρόσληψη», δεν θα μπορούσε να οικοδομηθεί η σωτηρία μας.
Ο Υιός και Λόγος του Θεού, έλαβε την ανθρώπινη φύση, από την Αειπάρθενη Μαρία, με την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος. Οι Άγγελοι και οι Αρχάγγελοι υπηρέτησαν στην θεία ενσάρκωση, χωρίς όμως να συμμετέχουν ουσιαστικά σ’ αυτήν. Ενώ η Μητέρα του Θεού, εισέρχεται ουσιαστικά στο έργο της θείας σαρκώσεως.
Διαβάζοντας το παραπάνω κείμενο του Αγίου Θεοφάνη, αντιλαμβανόμαστε πόσο πολύ ταπεινή και υπάκοη ήταν η ψυχή της Μαριάμ στην επίσκεψη του Κυρίου δια του Αρχαγγέλου Γαβριήλ, και πώς κράτησε το ταπεινό της πνεύμα και την απόλυτη υπακοή στο θέλημα του Θεού και εκυοφόρησε για 9 μήνες τον Σωτήρα του κόσμου και έγινε η Μητέρα του Κυρίου, η Θεοτόκος. Και ακόμα περισσότερο, είναι σαν να λέει και σε μάς σήμερα: «Γίνετε κι εσείς ταπεινοί και υπάκοοι, και θα έρθει μέσα σας να κατοικήσει ο Χριστός».
Τέλος, παρατηρούμε πόσο ωραία συνδέονται τα παραπάνω με το κείμενο του Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς στην πρώτη σελίδα της εφημερίδας αυτής. Δόξα τω Θεώ!!!