Μάρτιος - Απρίλιος 2020
Αποδείξεις για την Ανάσταση του Χριστού
Υπάρχουν αμέτρητες αποδείξεις της ανάστασης του Χριστού, κυρίως από κάθε άνθρωπο που με πίστη και ταπεινό πνεύμα Τον επικαλείται στη ζωή του. Παρακάτω παραθέτουμε μερικές από τις αποδείξεις αυτές:
Ο Ιησούς εκτελέστηκε δημοσίως και ετάφη στην Ιερουσαλήμ. Θα ήταν αδύνατον η πίστη στην ανάστασή Του να ξεκινήσει από την Ιερουσαλήμ, ενώ το σώμα Του βρισκόταν στον τάφο, όπου το Σανχεντρίν, το ανώτατο εβραϊκό νομοθετικό και θρησκευτικό συμβούλιο που λειτουργούσε και ως δικαστήριο με έδρα την Ιερουσαλήμ, θα μπορούσε να το ξεθάψει και να το τοποθετήσει σε κοινή θέα και έτσι να εκθέσει την απάτη. Αντίθετα, το Σανχεντρίν κατηγόρησε τους Αποστόλους ότι έκλεψαν το σώμα, προφανώς σε μια προσπάθεια να εξηγήσουν την απουσία του (και κατά συνέπεια τον άδειο τάφο). Πώς εξηγούμε τον άδειο τάφο; Παρακάτω είναι οι πιο κοινές εξηγήσεις:
Μήπως οι Απόστολοι έκλεψαν το σώμα; Αν αυτή ήταν η υπόθεση, θα γνώριζαν ότι η ανάσταση ήταν μια απάτη. Προφανώς, δεν θα ήταν τόσο πρόθυμοι να υποφέρουν και να πεθάνουν γι΄ Αυτόν. Όλοι όσοι δήλωναν αυτόπτες μάρτυρες θα έπρεπε να γνωρίζουν ότι δεν είχαν δει πραγματικά τον Χριστό και ως εκ τούτου έλεγαν ψέματα. Με τόσους συνωμότες, σίγουρα κάποιος θα ομολογούσε, αν όχι για να δώσει ένα τέλος στα δικά του βασανιστήρια, τουλάχιστον για να τελειώσει η ταλαιπωρία των φίλων του και της οικογένειάς του.
Η πρώτη γενιά Χριστιανών είχε κακοποιηθεί απερίγραπτα. Ο Νέρωνας φώτιζε τα γλέντια στο κήπο του καίγοντας τα σώματα των Χριστιανών σαν λαμπάδες. Σίγουρα κάποιος θα είχε ομολογήσει την αλήθεια κάτω από τη απειλή ενός τέτοιου φρικτού πόνου. Ωστόσο, η αλήθεια είναι ότι δεν έχουμε καμιά καταγραφή για οποιονδήποτε Χριστιανό που να αποκήρυξε την πίστη του για να βάλει τέλος στον βασανισμό του. Αντίθετα, έχουμε πολλές καταγραφές για εκατοντάδες αυτόπτες μάρτυρες που ήταν πρόθυμοι να υποφέρουν και να πεθάνουν για τον αναστημένο Χριστό.
Εάν οι Απόστολοι δεν έκλεψαν το σώμα, πώς αλλιώς εξηγούμε τον άδειο τάφο; Κάποιοι είπαν ότι ο Χριστός προσποιήθηκε το θάνατό Του και στη συνέχεια δραπέτευσε από τον τάφο. Αυτό είναι προφανώς παράλογο. Σύμφωνα με την μαρτυρία αυτοπτών μαρτύρων, ο Χριστός ξυλοκοπήθηκε, βασανίστηκε, πληγώθηκε και μαχαιρώθηκε. Υπέστη εσωτερικές βλάβες, τεράστια απώλεια αίματος, ασφυξία και τρύπημα στην καρδιά Του.
Μάρτιος - Απρίλιος 2020
Τα Άχραντα Πάθη Του Χριστού
Έκαστον μέλος της αγίας σου σαρκός ατιμία δι’ ημάς υπέμεινε·
τας ακάνθας η κεφαλή· η όψις τα εμπτύσματα·
αι σιαγόνες τα ραπίσματα· το στόμα την εν όξει κερασθείσαν χολήν τη γεύσει·
τα ώτα τας δυσσεβείς βλασφημίας· ο νώτος την φραγγέλωσιν, και η χειρ τον κάλαμον·
αι του όλου σώματος εκτάσεις εν τω σταυρώ·
τα άρθρα τους ήλους· και η πλευρά την λόγχην·
ο παθών υπέρ ημών, και παθών ελευθερώσας ημάς·
ο συγκαταβάς ημίν φιλανθρωπία και ανυψώσας ημάς,
παντοδύναμε Σωτήρ, ελέησον ημάς.
(Τροπάριο από την ακολουθία των Αχράντων Παθών)
Μάρτιος - Απρίλιος 2020
Ομιλία στον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου
Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά (Ομιλία 14)
«Μεγάλο και θείο, απόρρητο και ακατανόητο, όχι μόνο στους ανθρώπους αλλά και στους αγγέλους και στους αρχαγγέλους είναι το γεγονός ότι η φύση μας έγινε διά του Ιησού Χριστού ομόθεος και μας χαρίστηκε η επάνοδός μας στο καλύτερο. Αυτό είναι το μυστήριο που πιστεύεται, αλλά δεν γνωρίζεται. Είναι ακατανόητο, όχι μόνο στους ανθρώπους, αλλά και στους αγγέλους και στους αρχαγγέλους. Αρχίζει από το γεγονός που γιορτάζεται σήμερα. Ο αρχάγγελος ευαγγελίζεται στην Παρθένο τη σύλληψη του Ιησού Χριστού. Εκείνη έκπληκτη ζήτησε τον τρόπο με τον οποίο αυτό θα γινόταν και είπε προς αυτόν: «Πώς θα μου συμβεί αυτό αφού δεν γνωρίζω άνδρα;», και τότε ο αρχάγγελος κατέφυγε προς τον Θεό λέγοντας: «Πνεύμα Άγιο θα έρθει σ’ εσένα και δύναμις Υψίστου θα σε επισκιάσει». Αυτό που ομολογείται από τον αρχάγγελο προς την Παρθένο ενέχει το μεγαλύτερο μυστήριο. Ο σωτήρας και λυτρωτής του ανθρωπίνου γένους θα γίνει άνθρωπος για να σώσει τον άνθρωπο.
Παραβαίνοντας την εντολή του Θεού κατεβήκαμε μέχρι τον Άδη και πολλά δεινά μας βρήκαν διαδοχικά. Το γένος μας γεύτηκε τη λύπη και η ζωή μας έγινε γεμάτη οδύνη. Ο Θεός όμως που μας έπλασε με ευσπλαχνία και φιλανθρωπία έκλινε τους ουρανούς και κατέβηκε για να μας βρει, παίρνοντας από την αγία Παρθένο τη φύση μας, που την ανακαίνισε. Ο Θεός στέλνοντας τον αρχάγγελο στην Παρθένο, την κάνει μητέρα του Χριστού μόνο με τη προσφώνηση που ακούει σήμερα. Αν η σύλληψη του Χριστού θα ήταν από ανθρώπινη επέμβαση, ο Χριστός δεν θα ήταν ο νέος άνθρωπος. Τώρα ήρθε και από το Άγιο Πνεύμα γίνεται άνθρωπος και σαρκώθηκε στη μήτρα της Παρθένου, μένοντας αναλλοίωτος Θεός και τέλειος άνθρωπος.
Ιανουάριος - Φεβρουάριος 2020
Πάει ο Παλιός ο Χρόνος…
Ένας ακόμη χρόνος πέρασε κι ένας καινούργιος ήρθε. Τον υποδεχτήκαμε με χαρές, τραγούδια, εορτασμούς και ευχές. Ευχές για υγεία, ειρήνη σε όλον τον κόσμο, χαρά και ευλογία. Όχι πως δεν πρέπει και δεν χρειάζεται κανείς κάθε μέρα να εύχεται γι’ αυτά. Όχι πως δεν τα αποζητά πάντα. Μα, τούτες τις μέρες, τώρα που ξεφυλλισμένο έκλεισε το βιβλίο του παλιού χρόνου και άνοιξε το άγραφο του καινούργιου, τώρα όλοι προσμένουν κάτι ν’ αλλάξει και να γίνει καλύτερο και οι ευχές που δίνουμε να υλοποιηθούν.
Κάθε φορά που ένας ημερολογιακός χρόνος τελειώνει και δίνει τη σειρά του στον επόμενο, προσπαθούμε να ανακαλύψουμε και μια καινούργια παράμετρο. Τι είναι εκείνο που μας κάνει να δίνουμε τόση σημασία στη διαδοχή μιας στιγμής σε μία άλλη στο γυρισμό του χρόνου; Αν δούμε το θέμα στην πραγματική του διάσταση, θα παρατηρήσουμε ότι τίποτε ουσιαστικά δεν αλλάζει. Η μετάβαση από τη μια στιγμή στην άλλη, δεν διαφέρει από μια άλλη στιγμή της καθημερινότητας. Ο χρόνος έχει σταθερή ροή. Στα μάτια μας ο χρόνος κινείται, φεύγει, κυλάει. Φυσικά, κάθε τι που κινείται, χρειάζεται το χρόνο του. Έτσι μετράμε το χρόνο. Ο χρόνος δεν αποθηκεύεται, δεν μπορούμε να τον κρατήσουμε για να τον χρησιμοποιήσουμε αργότερα. Αν χάσουμε τον χρόνο, τότε αυτός φεύγει και δεν επανέρχεται. «Χρόνου φείδου» έλεγαν οι πρόγονοί μας, που σημαίνει μην ξοδεύεις τον χρόνο σου άσκοπα, σπαταλώντας τον σε άχρηστες και πολλές φορές επιβλαβείς ενασχολήσεις.
Τι να ζητήσουμε όμως από τη νέα χρονιά; Αλήθεια, πόσα πράγματα περιμένουμε απ’ αυτήν; Αλλά και πόσα από τους άλλους για να νιώθουμε χαρούμενοι και ικανοποιημένοι; Μια απάντηση θα μπορούσαμε να δώσουμε: «Ζεστή καρδιά», που μένει πάντα ανοιχτή, να χωράει τα πάντα. Να μην στραφούμε μόνο στον εαυτό μας, αλλά και στον συνάνθρωπό μας, που τόσο μας έχει ανάγκη. Να δούμε τη ζωή και από την πλευρά του άλλου. Και καθώς θέλουμε να μας συμπεριφέρονται οι άλλοι, το ίδιο κι εμείς.
Ας έχουμε, λοιπόν, μια καρδιά γεμάτη αγάπη για όλους. Κυρίως για εκείνους που ζουν ολομόναχοι στον κόσμο. Ας δώσουμε στον χρόνο αυτό νόημα και δημιουργικό σκοπό. Γνωρίζουμε τις ανάγκες των κοντινών μας και των γνωστών συνανθρώπων μας. Ας τις ικανοποιήσουμε στον βαθμό που μπορούμε. Η μεγαλύτερη και ιδιαίτερη χαρά να είναι εκείνη που πηγάζει από οποιαδήποτε προσφορά στον συνάνθρωπό μας.
Ηλιοπούλου Φωτεινή, Εκπαιδευτικός
Ιανουάριος - Φεβρουάριος 2020
Θεοφάνεια
Τα Άγια Θεοφάνεια είναι μία από τις αρχαιότερες εορτές της Εκκλησίας μας, η οποία θεσπίσθηκε το 2ο αιώνα μ.Χ. και αναφέρεται στη φανέρωση της Αγίας Τριάδας κατά τη βάπτιση του Ιησού Χριστού.
Η ιστορία της βάπτισης έχει ως εξής: Μετά από θεία εντολή ο Ιωάννης ο Πρόδρομος εγκατέλειψε την ερημική ζωή και ήλθε στον Ιορδάνη ποταμό όπου κήρυττε και βάπτιζε. Εκεί παρουσιάσθηκε κάποια ημέρα ο Ιησούς και ζήτησε να βαπτισθεί. Ο Ιωάννης, αν και το Άγιο Πνεύμα τον είχε πληροφορήσει ποιος ήταν εκείνος που του ζητούσε να βαπτισθεί, στην αρχή αρνείται να Τον βαπτίσει, ισχυριζόμενος ότι ο ίδιος έχει ανάγκη να βαπτισθεί από Εκείνον. Ο Ιησούς όμως του εξήγησε ότι αυτό ήταν το θέλημα του Θεού και Τον έπεισε να Τον βαπτίσει. Και τότε μπροστά στα έκπληκτα μάτια των θεατών διαδραματίσθηκε μία μοναδική και μεγαλειώδης σκηνή, όταν με την μορφή ενός περιστεριού κατήλθε το Άγιο Πνεύμα και κάθισε επάνω στον βαπτιζόμενο Ιησού, ενώ συγχρόνως ακούσθηκε από τον ουρανό η φωνή του Θεού, η οποία έλεγε: «Ούτος εστίν ο Υιός μου ο αγαπητός, εν ω ευδόκησα» («Αυτός είναι ο αγαπημένος μου Υιός, αυτός είναι ο εκλεκτός μου»).
Από τότε, και το βάπτισμα των Χριστιανών, δεν είναι «εν ύδατι», όπως το βάπτισμα «μετανοίας» του Ιωάννη, αλλά «εν Πνεύματι Αγίω». Ο Κύριος, με το να βαπτιστεί, αγίασε το νερό, το έκανε νερό αγιασμού και συμφιλίωσης με το Θεό. Έτσι, η βάπτιση του Κυρίου άνοιξε τη θύρα του μυστηρίου του βαπτίσματος. Με την καθαρτική χάρη του αγίου βαπτίσματος ο παλαιός αμαρτωλός άνθρωπος ανακαινίζεται και με την τήρηση των θείων εντολών γίνεται κληρονόμος της βασιλείας των ουρανών.
(Πηγή: www.saint.gr)