Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2018

Εις Την Ύψωσιν Του Τιμίου Σταυρού
(† Αρχ. Γεώργιος Καψάνης)

Είναι, αλήθεια ότι ο Σταυρός του Κυρίου σημαδεύει τα πάντα στην Εκκλησία του Χριστού και στην ζωή των Χριστιανών. Δεν υπάρχει κάτι που να γίνεται στην αγία μας Εκκλησία, είτε στη ζωή την ευσεβή, το οποίο να μη σφραγίζεται με τον Τίμιο Σταυρό του Χριστού.

Το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας τελεσιουργείται με την σφραγίδα του Τιμίου Σταυρού. Σταυρικές είναι όλες οι ευλογίες των ιερέων της Εκκλησίας. Το πρώτο μυστήριο της σωτηρίας, το Άγιον Βάπτισμα, διά του Τιμίου Σταυρού και αυτό φέρεται εις πέρας. Και στην ζωή μας την καθημερινή, από την ώρα που θα ξυπνήσουμε ως την ώρα που θα κατακλιθούμε και από την ώρα που θα γεννηθούμε ως την ώρα που θα παραδώσουμε την ψυχή μας στον Θεό και άλλοι θα παραδώσουν το φθαρτό σώμα μας στο μνήμα, πάλι ο Σταυρός τα σφραγίζει όλα.

Τούτο βέβαια δεν είναι τυχαίο, ούτε γίνεται απλώς για να έχουμε κάποια θεία δύναμη ή κάποια θεία προστασία ή κάποια θεία ευλογία. Βέβαια γίνεται και γι’ αυτό, αλλά εάν δούμε βαθύτερα τα πράγματα, θα δούμε ότι ο Σταυρός είναι αναφαίρετος σύντροφος της ζωής του Χριστιανού και της ζωής της Εκκλησίας.

Διότι ο Σταυρός είναι η ουσία της ορθοδόξου πίστεως και της χριστιανικής ζωής. Είτε λέμε ζωή εν Χριστώ είτε λέμε ζωή εν τω Σταυρώ του Χριστού, το ίδιο λέμε. Δεν νοείται το έργο του Χριστού χωρίς τον Σταυρό Του. Δε νοείται η ζωή του Χριστιανού χωρίς τη συμμετοχή του στον Σταυρό του Χριστού.

Γι’ αυτό, ό,τι κάνει ο Χριστιανός και το κάνει με το πνεύμα του Σταυρού του Χριστού, είναι χριστιανικό. Ό,τι κάνει και δεν το κάνει με το πνεύμα του Σταυρού του Χριστού, είναι σαρκικό, είναι εγωιστικό, είναι της φιλαυτίας, είναι αντίθεο, είναι έξω από την Χάρι του Θεού.

Άρα δύο τρόποι ζωής υπάρχουν, ο τρόπος ο μη σταυρικός και ο τρόπος ο σταυρικός. Και ο μη σταυρικός είναι ο τρόπος του εγωισμού, είναι ο τρόπος ο κοσμικός, είναι ο τρόπος του ανθρωποκεντρισμού, είναι ο τρόπος κατά τον οποίο ο άνθρωπος ζη με τον εαυτό του και όχι με τον Θεό και τον αδελφό του. Ενώ ο τρόπος του Σταυρού του Χριστού είναι ο τρόπος κατά τον οποίο ο άνθρωπος προσπαθεί να νικά το σαρκικό φρόνημα, να νικά τον παλαιό άνθρωπο, να νικά τον εγωισμό του και να ζη προσφερόμενος στον Θεό και προσφερόμενος στον αδελφό του.

Έτσι έπρεπε

Όταν προσπαθούμε να βάλουμε την ψυχή μας σε ησυχία με ταπείνωση και προσευχή και πολλή αγάπη, τότε ό,τι και να μας συμβεί το βλέπουμε μέσα στο σχέδιο του Θεού. Αρρώστησα; Ωραία, ήταν μέσα στο σχέδιο του Θεού για την ζωή μου, μια δοκιμασία και θα περάσει. Έχασα ένα αγαπημένο μου πρόσωπο; Ήρθε η ώρα του να πάει να συναντήσει την άλλη ζωή και έτσι έπρεπε να γίνει.

Γερόντισα Γαβριηλία Παπαγιάννη

Μάρτιος - Απρίλιος 2018

Μήπως;;;

Κατά τους τελευταίους καιρούς βιώνουμε πρωτόγνωρες καταστάσεις στην Ελλάδα. Σχεδόν καθημερινά μαθαίνουμε ότι γίνονται σεισμοί. Οι πλημμύρες μας εκπλήσσουν (π.χ. Μάνδρα Αττικής). Τα κύματα των μεταναστών δεν έχουν όμοιό τους στο παρελθόν. Οι βιαιότητες στις μεγάλες πόλεις δεν έχουν σταματημό. Οι σχέσεις μας με τις γειτονικές χώρες εκτραχύνονται· και από βορράν και εξ ανατολών. Διεθνείς Συνθήκες αμφισβητούνται.

Και όλα αυτά εν μέσω πολυετούς οικονομικής ύφεσης που μείωσε δραστικά τα εισοδήματα των κατοίκων της χώρας, οδηγώντας αναπόφευκτα σε φυγή ένα μεγάλο τμήμα, κυρίως του νεανικού εργατικού δυναμικού, που αναζήτησε και βρήκε επαγγελματική αποκατάσταση στο εξωτερικό. Σκέφτεται κάποιος τα παραπάνω και αναλογίζεται: «Πώς είναι δυνατόν να συμβαίνουν όλα αυτά σε μια χώρα που το Σύνταγμά της ξεκινά ως ακολούθως;»

ΣYNTAΓMA THΣ EΛΛAΔAΣ

Eις τo όνoμα της Aγίας και Oμooυσίoυ και Aδιαιρέτoυ Tριάδoς

Άρθρo 3

1. Eπικρατoύσα θρησκεία στην Eλλάδα είναι η θρησκεία της Aνατoλικής Oρθόδoξης Eκκλησίας τoυ Xριστoύ. H Oρθόδoξη Eκκλησία της Eλλάδας, πoυ γνωρίζει κεφαλή της τoν Kύριo ημών Iησoύ Xριστό, υπάρχει αναπόσπαστα ενωμένη δoγματικά με τη Mεγάλη Eκκλησία της Kωνσταντινoύπoλης και με κάθε άλλη oμόδoξη Eκκλησία τoυ Xριστoύ· τηρεί απαρασάλευτα, όπως εκείνες, τoυς ιερoύς απoστoλικoύς και συ­νo­δικoύς κανόνες και τις ιερές παραδόσεις. Eίναι αυ­τo­κέφαλη, διoικείται από την Iερά Σύνoδo των εν ενεργεία Aρχιερέων και από τη Διαρκή Iερά Σύνoδo πoυ πρoέρχεται από αυτή και συγκρoτείται όπως oρίζει o Kαταστατικός Xάρτης της Eκκλησίας, με τήρηση των διατάξεων τoυ Πατριαρχικoύ Tόμoυ της κθ (29) Ioυνίoυ 1850 και της Συνoδικής Πράξης της 4ης Σεπτεμβρίoυ 1928.

Μήπως, λοιπόν, χρειάζεται να σταματήσουμε να θέλουμε να βρούμε τα προβλήματα στους άλλους (τους πολιτικούς, τους γείτονες, τους αναρχικούς, τους ξένους); Μήπως να ψάξουμε μέσα μας να δούμε αν πράγματι ενστερνιζόμαστε τα παραπάνω αναφερθέντα του Συντάγματος; Μήπως ξεχάσαμε τον Θεό και την κεφαλή μας - τον Ιησού Χριστό και πιστέψαμε στις ικανότητές μας, στις επιδεξιότητές μας, στη «μαγκιά» μας και τώρα θερίζουμε τους καρπούς των αποφάσεών μας; Σκέφτομαι, μήπως;

Πάντως, είναι γραμμένο στην ιστορία ότι η υπερηφάνεια, η ματαιοδοξία και η κενοδοξία κατεδάφισαν κραταιότατες αυτοκρατορίες.

Με την ευκαιρία της περιόδου που διανύουμε προς το Πάσχα, ας δώσουμε την αφορμή στην ψυχή μας να αναζητήσει τον Δημιουργό της, να ψηλαφήσει την αιωνιότητα, εδώ και τώρα, επί γης. Διότι τι Θεός είναι αυτός εάν δεν μπορούμε να Τον ψηλαφήσουμε από τώρα, όπως μαρτυρεί και ο αγαπημένος μαθητής του Χριστού, ο Ιωάννης (βλ. Α’ Επιστολή Ιωάννου κεφ. 1).

Κ. Γεννάδης