Μάρτιος - Απρίλιος 2015
Μια φορά, γέροντα, μας είπατε ότι με την αγάπη ο άνθρωπος μεγαλώνει, ωριμάζει. Δεν φθάνει να αγαπάει κανείς τον άλλον, πρέπει να τον αγαπάει περισσότερο από τον εαυτό του. Η μάνα αγαπάει τα παιδιά της περισσότερο από τον εαυτό της. Μένει νηστικιά για να ταΐσει τα παιδιά της, αλλά νιώθει μεγαλύτερη ευχαρίστηση από εκείνα. Τα παιδάκια τρέφονται υλικά και η μητέρα πνευματικά. Εκείνα έχουν την υλική γεύση, ενώ αυτή έχει την πνευματική αγαλλίαση.
Μια κοπέλα, πριν παντρευτεί, μπορεί να κοιμάται μέχρι τις δέκα το πρωί και να θέλει και το γάλα της να το ετοιμάζει η μάνα της. Βαριέται να κάνει καμιά δουλειά. Τα θέλει όλα έτοιμα, θέλει όλοι να την περιποιούνται. Απαιτήσεις από την μάνα, απαιτήσεις από τον πατέρα και εκείνη να έχει το χουζούρι της. Ενώ υπάρχει στη φύση της η αγάπη, δεν αναπτύσσεται, γιατί συνέχεια δέχεται βοήθεια και ευλογίες από την μάνα της, από τον πατέρα της, από τα αδέλφια της. Από την στιγμή όμως που γίνεται μάνα, μοιάζει με μηχανάκι που όσο ζορίζεται, τόσο φορτίζεται, γιατί δουλεύει συνέχεια η αγάπη. Πρώτα σιχαινόταν όταν άγγιζε κάτι βρώμικο και έπαιρνε μοσχοσάπουνα για να πλυθεί. Ύστερα, όταν λερώνεται το παιδάκι και πρέπει να το καθαρίσει, λες και πιάνει … μαρμελάδες! Δεν σιχαίνεται. Πρώτα, αν την ξυπνούσες, φώναζε, γιατί την ενόχλησες. Ύστερα, όταν κλαίει το παιδί, όλη νύχτα ξενυχτάει και δεν δυσκολεύεται. Το φροντίζει και χαίρεται. Γιατί; Γιατί παύει να είναι παιδί. Έγινε μάνα και ήρθε η θυσία, η αγάπη.
Η μητέρα μάλιστα φτάνει να έχει περισσότερη αγάπη και θυσία από τον πατέρα, γιατί στον πατέρα δεν δίνονται πολλές ευκαιρίες για να θυσιάζεται. Βασανίζεται, κοπιάζει περισσότερο με τα παιδιά, αλλά παράλληλα φορτίζεται από τα παιδιά. Δίνει, δίνει, γι’ αυτό συνέχεια παίρνει. Ο πατέρας ούτε βασανίζεται τόσο πολύ με τα παιδιά, αλλά ούτε φορτίζεται, γι’ αυτό και η αγάπη του δεν είναι όση της μητέρας.
Πόσες μητέρες έρχονται με κλάματα και με παρακαλούν: «Κάνε προσευχή, Πάτερ, για το παιδί μου». Τι αγωνία έχουν! Λίγοι άνδρες μου λένε: «Κάνε προσευχή, παραστράτησε το παιδί μου». Να, και σήμερα μια μητέρα με τι λαχτάρα η φουκαριάρα έσπρωχνε τα παιδιά της –οκτώ είχε– και τα έβαζε στη σειρά, για να πάρουν όλα ευλογία. Ένας πατέρας δύσκολα θα το έκανε αυτό. Και η Ρωσία από τις μητέρες κρατήθηκε. Η πατρική αγκαλιά, όταν δεν έχει Χάρη Θεού, είναι ξερή. Ενώ η μητρική αγκαλιά, ακόμη και όταν δεν έχει Θεό, έχει γάλα. Το παιδί αγαπά τον πατέρα του και τον σέβεται, αλλά με την στοργή και την τρυφερότητα της μητέρας αυξάνει πιο πολύ η αγάπη του και προς τον πατέρα.
(Ο Γέροντας Παΐσιος, σελ. 14-15)
Ιανουάριος - Φεβρουάριος 2015
Οι γονείς πρέπει να καλλιεργούν την αγάπη μεταξύ των παιδιών και, όταν θέλουν να ενισχύσουν το πιο αδύνατο, να προετοιμάζουν το έδαφος παίρνοντας τη συγκατάθεση του δυνατότερου αδελφού. Να τον βοηθήσουν, δηλαδή, να καταλάβει ότι πράγματι το άλλο παιδί έχει ανάγκη. Η δικαιοσύνη είναι του Θεού και πρέπει να απονέμεται και στον μεγάλο και στον μικρό εξίσου. Στον μεγάλο με σεβασμό, στον μικρό με αγάπη, χωρίς να βλαφθεί. Αυτό το αναφέρει και το Δευτερονόμιο. Αν π.χ. φταίει ο μεγάλος, θα δικαιώσουμε τον μικρό, χωρίς να θίξουμε τον μεγάλο μπροστά στον μικρό, αλλά θα συζητήσουμε μαζί του ιδιαίτερα, ώστε να του δώσουμε να καταλάβει το σφάλμα του.
– Γέροντα, η ζήλεια που παρουσιάζεται συνήθως στα μεγαλύτερα αδέλφια προς τα μικρότερα πώς αντιμετωπίζεται;
– Η ζήλεια είναι πάθος. Όταν όμως ένα παιδάκι είναι τριών ετών και η μάνα τους θηλάζει το νεογέννητο αδελφάκι του, είναι κάπως δικαιολογημένο να το ζηλεύει, γιατί πριν από λίγο καιρό θήλαζε και αυτό. Τώρα βλέπει το αδελφάκι του στην αγκαλιά της μάνας του, και λέει: «Μέχρι χτες η μαμά μου με είχε στην αγκαλιά της, τώρα με έβαλε στην άκρη!» Και αν έχει και γιαγιά, κάτι γίνεται. Όταν όμως γίνει τεσσάρων ετών, πρέπει να ζηλεύει λιγότερο. Όταν γίνει έξι, πρέπει να του πει η μητέρα του: «Ολόκληρο παιδί είσαι τώρα. Ποια μητέρα κρατάει στην αγκαλιά της ένα τόσο μεγάλο παιδί;» Αν το βοηθήσει να το αντιμετωπίσει έτσι, τότε θα θυμάται τη μάνα του μόνο όταν υπάρχει λόγος. Αν θέλει να κρατάει τη μάνα του συνέχεια από το φουστάνι, αυτό είναι κάτι αρρωστημένο.
(Η ΕΥΘΥΝΗ ΤΩΝ ΓΟΝΕΩΝ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ,
Γερ. Παΐσιος, σελ. 42-43)
Νοέμβριος - Δεκέμβριος 2014
Ήταν ένα τραγουδάκι που το τραγουδούσα στα παιδιά μου. Όλα το αγάπησαν πολύ. Θυμάμαι μάλιστα ένα μου παιδί που με τις χούφτες του, τις μικρές τρυφερές χούφτες του, μου σκέπαζε το στόμα ώστε να μη πω το τέλος της ιστορίας που ήταν ένα τέλος θλίψης, τέλος που δεν είχε το «ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα», το τέλος δηλαδή των παραμυθιών.
Πιστεύω πάντα, και κάθε φορά με ένα καινούργιο γεγονός εδραιώνεται αυτή η πίστη μου, πως δεν μπορεί να υπάρχει ένα τέλος καλό, αν η πορεία είναι λαθεμένη.
Γι’ αυτό, χωρίς να θέλω να πικράνω τα παιδιά μου, επέμενα να ακούσουν και το τέλος. Το τραγούδι, λοιπόν, μιλούσε για ένα ευτυχισμένο αρκουδάκι που μαζί με την μάνα του χαιρόταν τον κόσμο. Μα το βόλι του κυνηγού σκοτώνει τη μητέρα. Το αρκουδάκι μου «πίνει νερό, πικραίνεται και πάει, είναι μονάχο και γι’ αυτό πονάει». Μια μέρα στο μικρό ρυάκι, ένα σκιουράκι συναντά, παιχνίδια κάνουνε τρελά. Θε μου, να μη τελειώσει αυτή η χαρά. Το αρκουδάκι μας ξαναγίνεται ευτυχισμένο. «Πίνει νερό, δροσίζεται και πάει, έχει έναν φίλο και τον αγαπάει!»…
Είναι το αρκουδάκι μας τόσο ευτυχισμένο, συνεχίζει το παιδικό διδακτικότατο τραγουδάκι, που σφίγγει στην αγκαλιά του τον καινούργιο φίλο. Μα βάζει τόση δύναμη σ’ αυτό το αγκάλιασμα, τόσο ασφυκτικά σφίγγει τον φίλο του, που το σκιουράκι το μελί άφησε μια κραυγή και πέθανε.
Το αρκουδάκι μας, «πίνει νερό, πικραίνεται και πάει, δεν του ’μαθαν ποτέ πώς ν’ αγαπάει!!!». Εδώ είναι το τέλος. Είναι τόσο θλιβερό, ώστε να μη μπορεί να το αντέξει το νέο παιδί και να θέλει να μου σφραγίσει το στόμα, ή να βουλώσει τ’ αυτιά του για να μην τ’ ακούσει. Μα εγώ επέμενα να το λέω και τώρα τα παιδιά μου το τραγουδούν και στα δικά τους παιδιά…
Το αρκουδάκι από την πολλή αγάπη έγινε αιτία να πεθάνει η συντροφιά του. Δεν του ’χε μάθει κανείς να αγαπά σωστά. Κανείς δεν του ’χε πει πως τέχνη χρειάζεται η εκδήλωση της αγάπης. Τ’ αγαπώ το παιδί μου τόσο, που ανησυχώ μήπως μπλέξει. Και γι’ αυτό το σπίτι γίνεται φυλακή και ποιος ποτέ ονειρεύτηκε να μένει σε φυλακή και ποιος δεν παλεύει να δραπετεύει από κει; Τ’ αγαπώ τόσο το παιδί μου, ώστε προλαβαίνω κάθε του επιθυμία. Ναι, μα τότε έχουμε ένα παιδί που δεν ποθεί τίποτα και που επιθυμία έχει να έχει … επιθυμία.
Το αγαπώ το παιδί μου τόσο, ώστε του κρύβω τις δυσκολίες της ζωής.
Και έτσι το παιδί μας πιστεύει πως το ΜΗ είναι ανύπαρκτο, πως μέλι και γάλα οι δρόμοι, μαλθακεύει, παραιτείται από αγώνες, δεν τρίβεται, δεν ακονίζεται το μαχαίρι και έτσι όταν έλθει σε αντάμωση με τις δυσκολίες τα χάνει. Παραδίδεται χωρίς όρους και ζητά δεκανίκια όπως τα ναρκωτικά, το αλκοόλ κ.λπ.
Μα τη λαθεμένη εκδήλωση αγάπης την έχουμε για το σύντροφό μας. Η πνιγηρή, ασφυκτική υπερπροστατευτικότητα και εκεί προεκτείνεται. Και στα δύο φύλα συμβαίνει κάτι τέτοιο, όχι μόνο στο γυναικείο. Έχετε δει άβουλες γυναίκες; Πίσω τους κρύβεται ένας σούπερ δυναμικός άντρας που τις … λατρεύει και γι’ αυτό, ή πιο σωστά εξ αιτίας αυτού, η προσωπικότητα της γυναίκας δεν ξεδιπλώνεται φυσιολογικά. Δεν μπορεί να οδηγήσει αν ο άντρας της κάθεται πλάϊ της και της τονίζει τα λάθη της ακριβώς γιατί την αγαπά τόσο, ώστε νοιάζεται γι’ αυτήν, μην πάθει κάποιο ατύχημα…
Η Αγάπη είναι θεϊκό δώρο, λέει η Γραφή, καρπός του Αγίου Πνεύματος. Και εμείς αυτό το δώρο το κάνουμε κατάρα αν δεν μάθουμε την τεχνική του. Γι’ αυτό επέμενα να το τραγουδώ στα παιδιά μου, παρά τις αντιδράσεις τους. Γι’ αυτό και το χαμηλοτραγουδούσα σε κείνο το ταλαιπωρημένο ζευγάρι που έχοντας στις καρδιές τους τόση αγάπη, σφίγγονταν μεταξύ τους, παραμόρφωναν από το σφίξιμο την προσωπικότητα του πλαϊνού τους. Και έμεναν μόνοι. Ακριβώς σαν εκείνο το δυστυχισμένο αρκουδάκι!
ΓΑΛΑΤΕΙΑ ΓΡΗΓΟΡΙΑΔΟΥ-ΣΟΥΡΕΛΗ
Πηγή: Ζωντανό Ιστολόγιο
Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2014
Tο παιδί έχει ανάγκη από πολλή αγάπη και στοργή και από πολλή καθοδήγηση. Θέλει να καθίσεις κοντά του, να σου πει τα προβλήματά του, να το χαϊδέψεις, να το φιλήσεις. Όταν το μικρό παιδί είναι καμιά φορά ανήσυχο και κάνει σκανταλιές, αν το πάρει η μάνα στην αγκαλιά, το χαϊδέψει και το φιλήσει, ηρεμεί, γαληνεύει. Αν χορτάσει στοργή και αγάπη όταν είναι μικρό, ύστερα έχει δύναμη να αντιμετωπίσει τα προβλήματα της ζωής.
Σήμερα όμως, τα περισσότερα παιδιά βλέπουν τους γονείς τους για λίγο το βράδυ και δεν χορταίνουν αγάπη. Πολλές φορές οι γονείς που είναι εκπαιδευτικοί ή γιατροί και ασχολούνται στη δουλειά τους με παιδιά, δίνουν τη στοργή τους στα ξένα παιδιά και, όταν γυρίζουν στο σπίτι, δεν έχουν στοργή για τα δικά τους παιδιά. Είναι κουρασμένοι. Έχει τελειώσει πια η μπαταρία. Ο πατέρας από τη μια μεριά ξαπλώνει στην πολυθρόνα, παίρνει και την εφημερίδα να διαβάσει κανένα νέο και δεν ασχολείται καθόλου με τα παιδιά. Πάει κοντά του το παιδάκι και αντί να του μιλήσει, αντί να το χαϊδέψει λίγο, το διώχνει. Η μάνα από την άλλη πάει να ετοιμάσει κάτι για φαγητό, οπότε ούτε αυτή δεν ευκαιρεί να ασχοληθεί με τα παιδιά, κι έτσι τα καημένα μεγαλώνουν στερημένα από αγάπη. Ή βλέπεις, μερικοί αξιωματικοί, που είναι συνηθισμένοι να επιβάλλουν αυστηρές τιμωρίες στους φαντάρους όταν δεν υποτάσσονται, θέλουν και στην οικογένεια να επιβάλλουν στρατιωτική πειθαρχία και φέρονται σκληρά στα παιδιά τους ή δίνουν χαστούκια για το παραμικρό. Ή μερικοί δικαστικοί, όταν το παιδί κάνει καμιά ζημιά, κάνουν ό,τι και στο δικαστήριο. Δεν φέρονται στα παιδιά με στοργή και αγάπη, γι’ αυτό μετά και αυτά έχουν ψυχολογικά προβλήματα.
(Γέρων Παΐσιος σελ.37)
Ιανουάριος - Φεβρουάριος 2014
Η χαρά κρατάει την οικογένεια ενωμένη και ευτυχισμένη. Η οικογένεια που γελάει, που λέει αστεία, που πειράζει αθώα ο ένας τον άλλο, είναι η οικογένεια που στέκεται, που βγάζει ανθρώπους σωστούς, φυσιολογικούς, χρήσιμους στην κοινωνία. Το γέλιο και η χαρά ζωογονούν τη ζωή κάθε μέλους της και κάνουν το οικογενειακό περιβάλλον μια ζεστή φωλιά, μια εστία αστείρευτης δύναμης και ενότητας.
Ο σοφός Σολομώντας στις Παροιμίες του, κεφ. 15 και στίχο 13 λέει: «Καρδία ευφραινόμενη ιλαρύνει το πρόσωπον, υπό δε της λύπης της καρδίας καταθλίβεται το πνεύμα». Ο στίχος αυτός πηγαίνει βαθύτερα από την εξωτερική χαρά. Πηγαίνει στην αιτία. Ο άνθρωπος που χαίρεται, είναι ο άνθρωπος που έχει γίνει ένας καινούργιος άνθρωπος. Ένας άνθρωπος που ο Θεός είναι στην καρδιά του. Με τον Θεό στην καρδιά του χαίρεται και θα χαίρεται πάντοτε. Τη χαρά αυτή τη βλέπει κανείς στο πρόσωπο και στη ζωή του. Η λύπη που κάνει τον άνθρωπο δυστυχισμένο δεν έχει θέση στη ζωή του, γιατί η δύναμη της νέας ζωής που βάζει ο Θεός μέσα του, είναι μεγαλύτερη από τη λύπη. Η ζωή και το πρόσωπο του πιστού λάμπουν από γλυκύτητα και χαρά.
Σε ένα άλλο στίχο, πάλι ο σοφός Σολομώντας λέει: «Η ευφραινομένη καρδία δίδει ευεξίαν ως ιατρικόν, το δε καταθλιμένον πνεύμα ξηραίνει τα οστά» (Παροιμ. 17:22). Η καρδιά που χαίρεται είναι το ζωντανό φάρμακο που θεραπεύει τη λύπη. Η καρδιά που αναγεννά ο Θεός με το Άγιό Του Πνεύμα ζωοποιεί τον άνθρωπο, τον θεραπεύει ψυχικά και τον κάνει υγιή και χαρούμενο. Κάθε εσωτερική, πνευματική θλίψη ξηραίνει και μαραζώνει τον άνθρωπο. Τον κάνει δυστυχισμένο, απογοητευμένο και άρρωστο ψυχικά.
Η χαρά είναι από τα σπάνια σύγχρονα συναισθήματα που ομορφαίνουν τη ζωή μας και μπορεί να ξαναδημιουργηθεί στη ζωή κάθε ανθρώπου που θα πιστέψει και θα ζητήσει ο Θεός να γίνει Κύριος και Σωτήρας στη ζωή του. Όταν το κάνει αυτό, τότε καθαρίζεται από όλα τα αρνητικά εκείνα στοιχεία που του πνίγουν τη χαρά και τότε αρχίζει να γελάει και να χαίρεται με την καρδιά του και από την καρδιά του. Τότε η χαρά του αυτή γεμίζει το σπίτι του και κάνει την οικογένειά του μια χαρούμενη και ευτυχισμένη οικογένεια, που πλέον θα επιθυμεί με χαρά να ζει την εκκλησιαστική ζωή.
Μιχάλης Κανταρτζής