Ιανουάριος - Φεβρουάριος 2015

Οι γονείς πρέπει να καλλιεργούν την αγάπη μεταξύ των παιδιών και, όταν θέλουν να ενισχύσουν το πιο αδύνατο, να προετοιμάζουν το έδαφος παίρνοντας τη συγκατάθεση του δυνατότερου αδελφού. Να τον βοηθήσουν, δηλαδή, να καταλάβει ότι πράγματι το άλλο παιδί έχει ανάγκη. Η δικαιοσύνη είναι του Θεού και πρέπει να απονέμεται και στον μεγάλο και στον μικρό εξίσου. Στον μεγάλο με σεβασμό, στον μικρό με αγάπη, χωρίς να βλαφθεί. Αυτό το αναφέρει και το Δευτερονόμιο. Αν π.χ. φταίει ο μεγάλος, θα δικαιώσουμε τον μικρό, χωρίς να θίξουμε τον μεγάλο μπροστά στον μικρό, αλλά θα συζητήσουμε μαζί του ιδιαίτερα, ώστε να του δώσουμε να καταλάβει το σφάλμα του.

– Γέροντα, η ζήλεια που παρουσιάζεται συνήθως στα μεγαλύτερα αδέλφια προς τα μικρότερα πώς αντιμετωπίζεται;

– Η ζήλεια είναι πάθος. Όταν όμως ένα παιδάκι είναι τριών ετών και η μάνα τους θηλάζει το νεογέννητο αδελφάκι του, είναι κάπως δικαιολογημένο να το ζηλεύει, γιατί πριν από λίγο καιρό θήλαζε και αυτό. Τώρα βλέπει το αδελφάκι του στην αγκαλιά της μάνας του, και λέει: «Μέχρι χτες η μαμά μου με είχε στην αγκαλιά της, τώρα με έβαλε στην άκρη!» Και αν έχει και γιαγιά, κάτι γίνεται. Όταν όμως γίνει τεσσάρων ετών, πρέπει να ζηλεύει λιγότερο. Όταν γίνει έξι, πρέπει να του πει η μητέρα του: «Ολόκληρο παιδί είσαι τώρα. Ποια μητέρα κρατάει στην αγκαλιά της ένα τόσο μεγάλο παιδί;» Αν το βοηθήσει να το αντιμετωπίσει έτσι, τότε θα θυμάται τη μάνα του μόνο όταν υπάρχει λόγος. Αν θέλει να κρατάει τη μάνα του συνέχεια από το φουστάνι, αυτό είναι κάτι αρρωστημένο.

(Η ΕΥΘΥΝΗ ΤΩΝ ΓΟΝΕΩΝ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ,
Γερ. Παΐσιος, σελ. 42-43)