Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2013
Μέσα στον γάμο πρέπει να υπάρχει κοινωνία και αλληλομετάδοση των υλικών και πνευματικών αγαθών. Ό,τι ανήκει στον άνδρα, προσφέρεται με αγάπη στη γυναίκα. Ό,τι ανήκει στη γυναίκα, προσφέρεται με αγάπη στον άνδρα. Όταν στον γάμο αρχίζει να ακούγεται ο λόγος «τα δικά μου» ή «τα δικά σου», κάτι δεν πηγαίνει καλά. Κάτι προδίδει ότι δεν βαδίζουμε στο δρόμο της αγάπης. «Δικά μου χρήματα, δικόςμου μισθός, δικό μου γούστο, δική μου επιθυμία» είναιφράσεις που σήμερα ακούγονται συχνά και προδίδουν από μόνες τους την έλλειψη της αγάπης.
Φαίνεται πως σε κάθε εποχή υπήρχε η αρρώστια αυτή. Γι’ αυτό ακούμε τον ιερό Χρυσόστομο να ελέγχει τους συζύγους για το θέμα αυτό: «Μετά τον γάμο δεν είστε πλέον δύο σώματα αλλά ένα, και πώς οι περιουσίες σας είναι δύο και όχι μία; Ω, της φιλαργυρίας! Έχετε γίνει ένας άνθρωπος, μία ζώσα ύπαρξη και λες ακόμη «τα δικά μου»; Είναι καταραμένος και άθλιος ο λόγος αυτός και τον έχει εισηγηθεί ο Διάβολος. Ο Θεός όλα τα δημιούργησε κοινά για όλους μας, και τα πιο αναγκαία από τα χρήματα, και συ λες ότι τα δικά σας δεν είναι κοινά; Δεν είναι δυνατόν βέβαια να πεις «ο δικός μου ήλιος, το δικό μου φως, τα δικά μου νερά»! Όλα τα απαραίτητα, λοιπόν, ο Θεός τα έκανε κοινά,και τα χρήματά σας δεν είναι κοινά»;
Στην περίπτωση που η γυναίκα μιλά για «δικό μου» ή «δικό σου» ο άγιος Ιωάννης συμβουλεύει τον άνδρα να διδάξει τη γυναίκα του, αλλά με πολλή καλοσύνη: «Να βγάλεις από την ψυχή της κυρίως αυτό: «το δικό μου» και το «δικό σου» . Αν πει «τα δικά μου», να της πεις: «Ποια λες δικά σου, δεν καταλαβαίνω. Τίποτε δικό μου δεν έχω εγώ, πώς λοιπόν λες «τα δικά μου», ενώ όλα είναι δικά σου;…. Όλα είναι δικά σου, κι εγώ δικός σου είμαι».
Αυτός ο λόγος δεν είναι λόγος κολακείας, αλλά πολλής συνέσεως… Λέγε λοιπόν: «Κι εγώ είμαι δικός σου, παιδί μου. Αυτό με συμβούλεψε ο απόστ. Παύλος λέγοντας:
Ο ανήρ του ιδίου σώματος ουκ εξουσιάζει, αλλ’ η γυνή.
Εάν δεν έχω εξουσία πάνω στο σώμα μου, αλλά την ε-
ξουσία την έχεις εσύ, πολύ περισσότερο δεν έχω εξου-
σία πάνω στα χρήματα…. ώστε με αυτά που λες, δίδαξέ
της ποτέ να μη λέγει «δικό μου» και «δικό σου».
(Ιερόμ. Γρηγορίου «Το μυστήριο του Γάμου», σελ. 12,13)
Ιούλιος - Αύγουστος 2013
Πριν από λίγες μέρες μια είδηση έκανε το γύρω του διαδικτύου. Πραγματικά είναι συγκλονιστική.
Σε ένα νηπιοτροφείο στην Καλλιθέα όπου φιλοξενεί παιδιά, που αδυνατούν οι γονείς να τους προσφέρουν ακόμη και την απαραίτητη διατροφή, εκτυλίχθηκε το εξής περιστατικό:
Μια μητέρα επισκέφθηκε τα παιδιά της για να μείνει λίγο μαζί τους. Πέρασε η ώρα με αγκαλιές χαρές και παιχνίδια. Ήρθε όμως η ώρα που έπρεπε να φύγει. Με κλάματα, τα μικρά κρατούσαν την μανούλα με τα χεράκια τους τόσο σφιχτά, που την πονούσαν, ενώ εκείνη το μόνο που μπορούσε να τους δώσει ήταν υποσχέσεις. Τους υποσχόταν ότι θα ξανάρθει την επομένη ημέρα. Τότε ακριβώς ήταν που το μεγαλύτερο παιδάκι, με ποτάμι τα δάκρυα να τρέχουν από τα ματάκια του, άρχισε να την παρακαλάει με δυνατή φωνή να τα πάρει στο σπίτι… «Πάρε μας μαζί σου μανούλα. Μη μας αφήσεις εδώ…….»
«Δεν μπορώ καρδούλα μου, δεν έχουμε τίποτα στο σπίτι ούτε να φάμε…», ήταν η απάντηση της μάνας εκείνης
Το πρόσωπο της μικρής τότε σοβάρεψε, σκέφτηκε λίγο και έδωσε την πιο συγκλονιστική απάντηση, που έχω ακούσει στην ζωή μου, για τη λύση στο πρόβλημα: «Πάρε μας μανούλα μου στο σπίτι και εμείς δεν θα πεινάμε ποτέ……»!!
Στη δύσκολη κατάσταση που ήρθε και μακάρι να μην παραταθεί η διάρκειά της, όλοι μας ψάχνουμε κάποιο στήριγμα. Υποσχέσεις που δόθηκαν από διαφόρους άρχοντες αποδείχτηκαν φρούδες ελπίδες και απέμεινε η απογοήτευση, ο καθημερινός μας φόβος από τις ποικίλες φήμες και ειδήσεις των δημοσιογράφων, αλλά και η αγωνία για το αύριο. Κοιμόμαστε και ξυπνάμε με την αγωνία, εάν θα πληρωθεί η σύνταξη, ο μισθός ή το μεροκάματο. Αγωνία, εάν θα μπορέσουμε να εξοφλήσουμε τους λογαριασμούς της ΔΕΗ, τη δόση για την Εφορία ή τη δόση για το δάνειο στην Τράπεζα.
Ίσως αυτό αναπάντητο ερώτημα βασανίζει συνέχεια τη σκέψη μας και πιέζει ασφυκτικά το νου μας. Πού βρίσκομαι και πού επιτέλους θα καταλήξω;
Ίσως μέσα σε όλα αυτά να κρύβεται και η αιτία της δυστυχίας μας και γι’ αυτό ξεχάσαμε την αγάπη του Θεού. Αυτή την αγάπη όμως έχουμε πραγματικά ανάγκη να τη ξαναθυμηθούμε. Ο άσωτος γιος τη θυμήθηκε και έτσι πήρε το κουράγιο να αποφασίσει την επιστροφή του. Θυμήθηκε ότι ο πατέρας του τον αγαπούσε. Έτσι βρήκε το θάρρος να αποφασίσει να πάρει το δρόμο της ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ. Το παράδειγμά του λοιπόν είναι αυτό που μπορεί σήμερα να βοηθήσει τον καθένα μας να πάρει μια απόφαση. Μια απόφαση που θα είναι ένα ΤΕΛΟΣ, αλλά και μια ΑΡΧΗ. Μια απόφαση που θα είναι το τέλος του κακού παρελθόντος που μας κυνηγά αλύπητα, αλλά και η αρχή μιας ζωής κοντά στον Πατέρα μας που μας αγαπά. Μας αγαπά και μας περιμένει!
Ιούλιος - Αύγουστος 2013
- Γέροντα, για την ανατροφή των παιδιών ευθύνονται μόνον οι γονείς;
- Κυρίως οι γονείς ευθύνονται, γιατί, ανάλογα με την ανατροφή που θα δώσουν στα παιδιά, θα γίνουν καλοί κληρικοί, καλοί εκπαιδευτικοί κ.λπ. και θα βοηθούν και αυτά με την σειρά τους τα δικά τους παιδιά, και τα παιδιά του κόσμου. Η μητέρα μάλιστα έχει περισσότερη ευθύνη από τον πατέρα για την ανατροφή των παιδιών.
Αν οι γονείς, κατά το διάστημα που το παιδάκι είναι ακόμη στην κοιλιά της μητέρας προσεύχονται, ζουν πνευματικά, το παιδάκι θα γεννηθεί αγιασμένο. Και στην συνέχεια, αν το βοηθήσουν πνευματικά, θα γίνει αγιασμένος άνθρωπος και θα βοηθάει την κοινωνία, είτε στην Εκκλησία θα διακονεί, είτε στην εξουσία θα ανεβεί, κ.λπ. Πρέπει όλοι να βοηθούμε τα παιδιά, ώστε να γίνουν σωστοί άνθρωποι και να μείνει λίγο προζύμι για τις επόμενες γενιές. Γιατί τώρα, όπως πάνε τα πράγματα, πάει να χαθεί και το προζύμι. Κι αν χαθεί το προζύμι, μετά τι θα γίνει;
Οι γονείς που γεννούν τα παιδιά και τους δίνουν το σώμα πρέπει να συντελέσουν, όσο μπορούν, και στην πνευματική τους αναγέννηση. Γιατί ο άνθρωπος, εάν δεν αναγεννηθεί πνευματικά, είναι για την κόλαση. Ύστερα οι γονείς, ό,τι δεν μπορούν να κάνουν οι ίδιοι για τα παιδιά τους, θα το αναθέσουν σε δασκάλους. Γι’ αυτό λέει και η Εκκλησία μας «τους γονείς ημών και διδασκάλους». Υπάρχουν όμως και οι πνευματικοί Πατέρες, που μπορεί να μην έχουν παιδιά, αλλά βοηθούν πιο θετικά στην αγωγή των παιδιών, γιατί εργάζονται για την πνευματική τους αναγέννηση.
Θέλω να πω, όλοι πρέπει να βοηθούν, καθένας με τον τρόπο του, με το παράδειγμά του, για να αναγεννηθούν τα παιδιά, ώστε να ζήσουν ειρηνικά σ’ αυτή τη ζωή και να πάνε στον Παράδεισο. Όταν τα παιδιά γίνουν πνευματικοί άνθρωποι, ούτε νόμους χρειάζονται ούτε τίποτε. «Δικαίοις νόμος ου κείται». Ο νόμος είναι για τους παρανόμους. Η πνευματική εξουσία είναι ανώτερη από τις ανθρώπινες εξουσίες.
«Γέρων Παΐσιος» σελ.33,34
Μάιος - Ιούνιος 2013
Η ψεύτικη συμπεριφορά των γονέων, όσο καλή και να φαίνεται, δεν πληροφορεί εσωτερικά τα παιδιά, γι’ αυτό και δεν υποτάσσονται. Εάν φαίνονται πως ζαρώνουν, αυτό το κάνουν, γιατί δεν μπορούν προς το παρόν να κάνουν και αλλιώς. Όταν όμως μεγαλώσουν λίγο και δεν έχουν πολύ την ανάγκη των γονέων, τότε κλωτσάνε άσχημα και βγάζουν και όλο το αποθηκευμένο μέσα τους άχτι στους γονείς τους.
Η αγία ζωή των γονέων πληροφορεί τις ψυχές των παιδιών και υποτάσσονται φυσιολογικά και μεγαλώνουν με ευλάβεια και δίχως ψυχικά τραύματα (με διπλή υγεία) και χαίρονται τα παιδιά τους γονείς τους, χαίρονται και οι γονείς τα παιδιά και σ΄ετούτη τη ζωήν και στην άλλη την αιώνια, όπου πάλι μαζί θ΄αγάλλονται.
Γέροντας Παΐσιος
Πηγή: Το Ζωντανό Ιστολόγιο
Μάιος - Ιούνιος 2013
Για να ζήσει ο άνθρωπος μια σωστή και φυσιολογική ζωή, πρέπει απαραίτητα να ζήσει μέσα στην οικογένεια. Τίποτα δεν είναι πιο σπουδαίο και πιο απαραίτητο στη ζωή από την οικογένεια. Άνθρωποι που δεν είχαν την ευλογία να ζήσουν σε μια οικογένεια, απόκτησαν ψυχικά τραύματα. Όταν η οικογένεια κλονίζεται, κλονίζεται και η κοινωνία. Όταν στέκεται η οικογένεια, στέκεται και η κοινωνία. Ο Πανάγαθος και Πάνσοφος Θεός ίδρυσε και ευλόγησε την οικογένεια στον Παράδεισο της Εδέμ.
Ο πρώτος βασικός σκοπός της δημιουργίας του ανθρώπου ήταν να δημιουργήσει οικογένεια. Ελάχιστες είναι οι περιπτώσεις που ο Θεός για δικούς Υου θείους λόγους, επιτρέπει ο άνθρωπος να μην παντρευτεί.
Η οικογένεια είναι η πιο ζεστή και ευλογημένη σχέση. Ο παππούς, η γιαγιά, ο πατέρας, η μητέρα, τα παιδιά και τα εγγόνια, αποτελούν τον πιο στενό και δημιουργικό δεσμό. Η οικογένεια που ζει ενωμένη κάτω από τον Θεό, χαρίζει στα μέλη της μόνιμη ασφάλεια και σιγουριά και αποτελεί την αφετηρία για μια ευτυχισμένη μελλοντική ζωή των παιδιών.
Κάθε μέλος της οικογένειας, σύμφωνα με την Αγία Γραφή, έχει τη σωστή θέση και παίζει το σωστό ρόλο. Κάποιος έγραφε: «Ο πατέρας μου είπε κάποτε ότι το πιο κοντινό πράγμα στον ουρανό εδώ κάτω στη γη, είναι η οικογένεια».Μέσα στην οικογένεια, το κάθε μέλος της νιώθει ότι είναι απαραίτητο. Οι ώρες του φαγητού είναι μια ευχαρίστηση και η παρέα μεταξύ τους, απόλαυση. Το σπίτι είναι ο κόσμος της μητέρας, ο παράδεισος των παιδιών και το βασίλειο του πατέρα. Είναι ένα μέρος όπου δεν μπαίνει ο χείμαρρος της διαμάχης, αλλά πλημμυρίζει ένας ωκεανός αγάπης. Είναι λυπηρό που όλο και περισσότερο σπανίζουν οι ευτυχισμένες χριστιανικές οικογένειες.
Η σύγχρονη οικογένεια κλονίζεται σήμερα, γιατί τόσο η μητέρα όσο και ο πατέρας δεν θέλουν να πάρουν το ρόλο τους στα σοβαρά. Η μητέρα βρίσκεται έξω από το σπίτι προσπαθώντας να δημιουργήσει καριέρα, ενώ ο πατέρας βρίσκεται στο καφενείο ή σε κάποια άλλη δουλειά. Έτσι τα παιδιά μεγαλώνουν χωρίς την παρουσία, τη φροντίδα και την αγάπη των γονιών τους. Το σπίτι γι’ αυτά αποτελεί ένα ακόμα πρόβλημα, αντί να είναι ο χώρος που θα μεγαλώσουν σωστά, ψυχικά και πνευματικά.
Η χριστιανική οικογένεια είναι ενωμένη κάτω από τον Θεό. Η ανώτατη εξουσία είναι ο Κύριος που είναι ο «πατέρας» στην οικογένεια. Κάτω από αυτόν, ο πατέρας της οικογένειας προσφέρει με αγάπη τον απαραίτητο χρόνο, κόπο και τα υλικά αγαθά, που κάνουν την οικογένεια κάθε μέρα και πιο ευτυχισμένη. Η μητέρα είναι η καρδιά και η ψυχή του σπιτιού. Είναι το πρόσωπο που ζεσταίνει και ενώνει όλα τα μέλη της οικογένειας. Πατέρας και μητέρα κάθε μέρα, ορατά και αόρατα, δημιουργούν τις συνθήκες εκείνες που θα κάνουν τα παιδιά να γίνουν σωστοί, φυσιολογικοί, κοινωνικοί και πνευματικοί άνθρωποι.
Μιχάλης Κανταρτζής