Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2019
Οι Γονείς Απαραίτητοι Για Τα Παιδιά
Ο Θεός μας δίνει τα παιδιά από την πρώτη στιγμή που γεννιούνται. Το έκανε έτσι για να μας μοιάζουν, να μιλούν όπως κι εμείς και να μας μιμούνται με φυσικότητα σε ότι κάνουμε.
Αλήθεια, τι θαυμάσια ευκαιρία να τα βοηθήσουμε να μεγαλώσουν σωστά. Αν φερθούμε σοφά και τα διδάξουμε με υπομονή, επιμονή και σοφία ξανά και ξανά όλα εκείνα που έχουν σχέση με τη σωστή συμπεριφορά τους στην οικογένεια, στη συντροφιά τους, στην κοινωνία, τότε θα βγουν αληθινά τα λόγια του Παροιμιαστή: «Δίδαξον το παιδίον εν αρχή της οδού αυτού και δεν θέλει απομακρυνθεί απ’ αυτήν ουδέ όταν γεράσει» (Παροιμ. 22:6).
Τα παιδιά μας χρειάζονται πάντοτε. Ιδιαίτερα, όταν είναι στη βρεφική ηλικία. Το βρέφος ταυτίζει τη ζωή του με τη ζωή της μητέρας του. Κάθε συμπεριφορά μας έχει καλή ή κακή επίδραση στο χαρακτήρα του βρέφους. Το μικρό καταλαβαίνει πάρα πολλά, χωρίς να μπορεί να εκφραστεί. Μαθαίνει κάθε μέρα, πληγώνεται ή χαίρεται, μαθαίνει ν’ αγαπάει ή να αντιπαθεί. Ο χαρακτήρας του διαμορφώνεται σιγά - σιγά, αλλά σίγουρα μ’ αυτά που ζει.
Ο αριθμός των κρουσμάτων φοβίας και μανίας καταδίωξης όλο και μεγαλώνει. Οι ψυχαναλυτές, οι ψυχίατροι και οι άλλοι ειδικοί ψάχνουν να βρουν την αιτία. Η αιτία όμως είναι απλή. Στην παιδική ηλικία φώλιασε ο φόβος μέσα στην τρυφερή καρδιά των παιδιών. Και ενώ το γνωρίζουν αυτό οι γονείς, εξακολουθούν να τα αφήνουν τις νύχτες μόνα τους ή συντροφιά με την γιαγιά ή με κάποια κοπέλα. Κι αυτό για να μην στερηθούν τη διασκέδαση, την κοινωνική ζωή και τις απολαύσεις του κόσμου. Το παιδάκι θα κοιμόταν πιο γρήγορα και πιο ήρεμα αν κοντά του βρισκόταν η μητέρα του, που θα του κρατούσε το χεράκι και θα χάιδευε το κεφαλάκι του.
Ίσως όλα αυτά να φαίνονται αναχρονιστικά στην εποχή που η άμβλωση αποποινικοποιήθηκε, ο θεσμός του γάμου βάλλεται και τα παιδιά γεννιούνται για να δοθεί το όνομα του παππού και της γιαγιάς ή για να αποδειχτεί στους άλλους ότι μπορεί να κάνουν παιδιά.
Χρειαζόμαστε, λοιπόν, αληθινούς γονείς. Χρειαζόμαστε πατέρες που θα ασκούν την πατρική εξουσία με σύνεση και σοφία. Χρειαζόμαστε μητέρες που θα παίρνουν στα γόνατά τους τα μικρά παιδιά τους για να τους μάθουν την αλήθεια, την υπομονή. Χρειαζόαστε γονείς που θα πιστεύουν στον Ιησού Χριστό ως Σωτήρα και Κύριο της ζωής τους, ώστε να μεγαλώσουν τα παιδιά τους με τη σύνεση και τη σοφία του Θεού.
Μιχάλης Κανταρτζής
Ιούλιος - Αύγουστος 2019
Η Ταλαιπωρία Των Παιδιών Εξαιτίας Των Γονέων
– Γέροντα, μια μητέρα μας ρώτησε, τι να κάνει που η κόρη της βρίζει την Παναγία.
– Να εξετάσει από πού ξεκινάει το κακό. Μερικές φορές σε τέτοιες περιπτώσεις φταίνε οι γονείς. Όταν οι ίδιοι δεν συμπεριφέρονται καλά, δεν βοηθούν τα παιδιά και εκείνα μιλούν με αναίδεια. Τότε δέχονται μια επήρεια δαιμονική και αντιδρούν άσχημα. Άλλοτε πάλι οι γονείς νομίζουν ότι με το ζόρι θα κάνουν καλά παιδιά. Μπαίνει και ο εγωισμός και τους μιλούν με αγανάκτηση, ενώ πρέπει να τους φέρονται πάντα με το καλό.
Σήμερα μια γυναίκα με έσκασε! Έχει ένα παιδάκι και το δέρνει αλύπητα. Από τη φοβία το κακόμοιρο τρέμει, δεν μπορεί να μιλήσει, έπαθαν τα νεύρα του. «Έχει δαιμόνιο», της λένε και αυτή το αφήνει νηστικό, για να φύγει δήθεν το δαιμόνιο. «Δεν του δίνω να φάει, μου είπε, για να φύγει το δαιμόνιο». «Βρε, είσαι στα καλά σου; Της λέω. Δώσε στο παιδί να φάει. Κοίταξε, τα δικά σου δαιμόνια να φύγουν. Εσύ έγινες αφορμή και σακατεύτηκε το παιδί. Το παιδί δεν έχει δαιμόνιο, τρέμει, γιατί φοβάται εσένα που το δέρνεις! Το κοινωνάς τακτικά;» «Όχι», μου λέει. Άντε να συνεννοηθείς!
– Γέροντα μήπως επειδή μερικές φορές βρίζει, γι’ αυτό λένε ότι έχει δαιμόνιο;
– Βρίζει! Όταν με το ζόρισμα που του κάνει η μάνα πάει να το πνίξει, δεν ξέρει κι εκείνο τι κάνει μετά. Κρίμα το καημένο! Δαιμονισμένη είναι η μάνα του, δεν είναι το παιδί.
Πάντως θα δούμε παράξενα πράγματα την ημέρα της Κρίσεως! Στα χρόνια της ειδωλολατρίας οι μητέρες έκαιγαν τα παιδιά τους μπροστά στο άγαλμα του Μολόχ (Λευιτικό 18:21 και 20:2-4, Δ΄ Βασ. 23:10,13, Ιερεμ. 39:35) για να συμμετάσχουν στην δοξολογία προς τον θεό! Αν γνώριζαν τον πραγματικό Θεό, τι θυσίες θα έκαναν! Αυτές θα έχουν ελαφρυντικά την ημέρα της Κρίσεως, γιατί παρασύρθηκαν. Οι σημερινές όμως μητέρες με την αδιαφορία που έχουν για τα παιδιά τους τι ελαφρυντικά θα έχουν; Θα τους πει ο Θεός: «Εσείς γνωρίζατε τον αληθινό Θεό, βαπτιστήκατε, τόσα ακούσατε, τόσα μάθατε, ο Ίδιος ο Θεός σταυρώθηκε για να σας σώσει και τι κάνατε; Βαριόσασταν να πάτε τα παιδιά σας να τα κοινωνήσετε στην Εκκλησία! Εκείνες νόμιζαν ότι ο Μολόχ είναι ο αληθινός Θεός και πρόσφεραν θυσία ακόμη και τα παιδιά τους. Εσείς τι κάνατε;» (Γέρων Παϊσιος, σελ. 88,89).
Μάιος - Ιούνιος 2019
Μάθε το παιδί σου να Προσεύχεται
«Είναι ώρα για ύπνο και πρέπει να προσευχηθείς» ή «ο Θεός είναι καλός, ευχαρίστησέ Τον για το φαγητό που σου έδωσε» είναι μερικές από τις πιο συνηθισμένες εκφράσεις των γονέων προς τα παιδιά τους. Δυστυχώς, όμως, πάρα πολύ συχνά διαπιστώνουμε τη δυσκολία των παιδιών να πουν τις μικρές παιδικές τους προσευχές. Για το λόγο αυτό αισθανόμαστε απογοητευμένοι και προβληματισμένοι, επειδή, ενώ πολλές φορές έχουμε διδάξει τα παιδιά μας να προσεύχονται, το αποτέλεσμα δεν είναι ικανοποιητικό.
Αυτό συμβαίνει γιατί οι γονείς και οι μεγαλύτεροι, γιαγιάδες και παππούδες, ξεχνούν μία μεγάλη αλήθεια: Τα παιδιά μιμούνται και παιδαγωγούνται σύμφωνα με αυτό που βλέπουν από τους μεγαλύτερους. Πώς θέλουμε τα παιδιά μας να προσεύχονται στο Θεό, όταν αυτά δεν έχουν δεί ποτέ εμάς να προσευχόμαστε; Πώς θα μάθουν να ευχαριστούν το Θεό για την τροφή ή την υγεία, εάν πρώτα δεν δούν εμάς να βρισκόμαστε στα γόνατα και να ευχαριστούμε το Δημιουργό για την ημέρα που πέρασε, για το φαγητό που προμήθευσε, για την υγεία μας, για την προστασία Του, για την οδηγία μέσα στη ζωή μας;
Παρακάτω δίνουμε 5 απλές συμβουλές που θα μπορούσαν να βοηθήσουν τα παιδιά να κατανοήσουν την σπουδαιότητα της προσευχής. Αφήστε τα παιδιά σας να σας δούν. Τα παιδιά μαθαίνουν από το παράδειγμα των άλλων. Τα παιδιά και τα εγγόνια μας πρέπει να δούν την ημέρα μας κάτω από την προσευχή και τη μελέτη της Αγίας Γραφής. Γίνε το παράδειγμα στα παιδιά σου μέσα από τη δική σου ζωή:
1. Μοιραστείτε το πρόβλημά σας μαζί τους
Τις περισσότερες φορές όταν προκύπτει κάποιο πρόβλημα στην οικογένεια, οι γονείς προσεύχονται στο Θεό να δώσει λύση χωρίς να συμμετέχουν στην προσευχή και τα παιδιά. Προσευχηθείτε μαζί τους και δώστε τους την ευκαιρία να εκθέσουν τον πρόβλημα της οικογένειας και αυτά στο Θεό με το δικό τους τρόπο.
2. Συνοδεύστε τα παιδιά σας με μία προσευχή
Καθημερινά έχουμε την ευκαιρία να διδάξουμε την προσευχή στα παιδιά μας με απλό και σύντομο τρόπο. Προσευχηθείτε μαζί τους πριν αυτά φύγουν για το σχολείο η την εκδρομή τους, ζητώντας την προστασία και την καθοδήγησή τους από το Θεό. Ζητείστε από τα παιδιά να κάνουν το ίδιο. Πολλές φορές τα λόγια της προσευχής έρχονται να τους υπενθυμίσουν αυτά που προσευχήθηκαν κατά τη διάρκεια των σχολικών μαθη-
μάτων τους και να συμπεριφερθούν κόσμια και χριστιανικά σε καθημερινές περιστάσεις.
3. Δημιουργείστε έναν κατάλογο προσευχής
Γράψτε όλα τα ονόματα συγγενών και φίλων, φτιάξτε έναν κατάλογο με άτομα που χρειάζονται την προσευχή σας. Δώστε τη δυνατότητα στα παιδιά σας να έχουν και το δικό τους κατάλογο με τα αγαπημένα τους πρόσωπα από την οικογένεια, τους συγγενείς, φίλους και συμμαθητές τους, αλλά και από ανάγκες που αυτά βλέπουν και γνωρίζουν.
4. Φτιάξτε έναν κατάλογο ευχαριστίας
Όταν οι προσευχές απαντιώνται, σε θέματα που είχαν σχέση με τα παιδιά σας, μάθετέ τα να ευχαριστούν το Θεό γι’ αυτό. Θα ήταν καλό μία φορά την εβδομάδα, να προσευχόμαστε για τα θετικά αποτελέσματα που προέκυψαν μέσα στη συγκεκριμένη εβδομάδα.
5. Συμβουλεύστε και συγχρόνως προσευχηθείτε
Όταν το παιδί μας έρχεται να μας πει ένα προβλήματα, π.χ. σε σχέση με κάποιο συμμαθητή του, συμβουλεύστε το και συγχρόνως προσευχηθείτε μαζί του για θετική έκβαση στο πρόβλημα που το απασχολεί. Συμβουλεύστε το και προσευχηθείτε συγχρόνως. Ποτέ μην κάνετε μόνο το ένα ή μόνο το άλλο.
Πηγή: Ζωντανό Ιστολόγιο (http://istologio.org/)
Μάρτιος - Απρίλιος 2019
Τι είναι και τι δεν είναι σταυρός στην οικογένεια
Απάντηση από τον π. Βασίλειο Θερμό σε ερώτηση ακροατή της εισήγησής του με τίτλο “Εφηβεία, μια παρεξηγημένη ηλικία” στο Νεανικό Επιμορφωτικό Όμιλο Σύρου.
Ερώτηση: Πιστεύετε ότι χρειάζεται κάποιος να σταυρωθεί, να σταυρώνεται καθημερινά μέσα στο γάμο, μέσα στην κοινωνία, μέσα στην ιστορία περιμένοντας την ανάστασή του ή προς το τέλος της ζωής, στη μετά θάνατον ζωή;
Απάντηση: Εγώ θα ήθελα να μεταθέσω λίγο το κέντρο βάρους της ενδιαφέρουσας ερωτήσεώς σας, από το πότε έρχεται η ανάσταση στο πώς νοούμε τη σταύρωση. Θα πάω πιο πριν, διότι η εμπειρία μου είναι ότι γίνεται πολύ κακή χρήση της έννοιας και του όρου της σταυρώσεως και του σταυρού μέσα στις οικογένειες. Ας μη ξεχνάμε από πού δανειστήκαμε αυτή τη λέξη, τη δανειστήκαμε από το σταυρό του Χριστού, ο οποίος αποτελεί το πρότυπο του πάθους και του πόνου ενός απολύτως αναμάρτητου, δηλαδή απολύτως αναίτιου γι’ αυτό που Του συνέβαινε. Θεωρώ λοιπόν ότι μπορεί κάποιος να χρησιμοποιεί τον όρο «σταυρός» για μια κατάσταση και να πει «είναι ο σταυρός μου», όταν ο ίδιος είναι απολύτως αμέτοχος και αναίτιος σ’ αυτό που του συμβαίνει. Το να πεθάνει ξαφνικά ο σύντροφος είναι σταυρός, ή όταν αρρωστήσει βαριά, πράγμα που θα επιβαρύνει και τον άλλο επίσης, είναι σταυρός για τον άλλον ή αντίστοιχες καταστάσεις με τα παιδιά κτλ. ή με την προσωπική μας υγεία ή ένα άλλο θέμα σοβαρό της ζωής μας. Το να ονομάζουμε όμως σταυρό, όπως συμβαίνει συνήθως, μια κατάσταση κακής συμπεριφοράς του συζύγου ή της συζύγου που οφείλεται σε μένα κατά το 50 ή 60 ή 70%, όταν μάλιστα συμμετέχω και υποδαυλίζω αυτή την κατάσταση, αυτό όχι απλώς είναι λάθος, αλλά είναι και βεβήλωση της έννοιας του σταυρού.
Η πείρα στις σχέσεις των ζευγαριών δείχνει ότι είμαστε σε πολύ μεγάλο βαθμό υπαίτιοι για την κακή συμπεριφορά του άλλου, χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Είναι αυτό που είπα πριν για την κρίση στο γάμο, όπου ο άλλος γίνεται ο εχθρός μας και του τα φορτώνουμε όλα. Μπορεί η δική μου τάση να είναι τέτοια που να εξοργίζει τον άλλο, να τον πνίγει, να τον φέρνει σε αδιέξοδα και αντιδρά με τον τρόπο που έμαθε να αντιδρά, με φωνές, με θυμό, με βρισιές κτλ. Λοιπόν, είναι μεγάλο το θέμα για να το αναλύσουμε τώρα με παραδείγματα, πώς μπορεί εμείς να συντελούμε στην κατάσταση του άλλου, αλλά απλώς το λέω για να το κρατήσουμε. Μην είμαστε εύκολοι να ονομάζουμε κάτι σταυρό. Ο σταυρός μας είναι να μπορέσουμε να ανακαλύψουμε εμείς τι μας συμβαίνει, να διορθώσουμε το χαρακτήρα μας. Αυτό ταιριάζει περισσότερο με την έννοια του σταυρού, γιατί τον χαρακτήρα μας δεν τον δημιουργήσαμε εμείς. Τότε, λοιπόν, αλλάζει το κέντρο βάρους και δεν λέμε άλλο πια: «ο σταυρός μου είναι ο σύντροφός μου», αλλά λέμε «ο σταυρός μου είμαι εγώ ο ίδιος, με τα κουσούρια που έχω».
Οι Άγιοι αυτό το φρόνημα είχαν. Είχαν τη νοοτροπία ότι ζουν μέσα στον παράδεισο και ότι μόνον αυτοί είναι το πρόβλημα, μόνον αυτοί έχουν αμαρτίες και πάθη. Απέχουμε εμείς απ’ αυτό, αλλά τουλάχιστον ας μην χρησιμοποιούμε τη λέξη «σταυρός» σ’ αυτές τις περιπτώσεις.
Εάν δούμε σαν σταυρό αυτά τα ζητήματα, τότε οπωσδήποτε θα ακολουθήσει ανάσταση και η ανάσταση μπορεί να μην έχει τη μορφή μιας θεαματικής αλλαγής στο χαρακτήρα ή στις σχέσεις του ζευγαριού, αλλά μπορεί να είναι αυτή η ήρεμη και διαρκής γλυκιά παρηγοριά και βοήθεια και στήριξη που η χάρη του Θεού στέλνει.
Πηγή: «Για τη ζωή και την οικογένεια», Νεανικός Επιμορφωτικός Όμιλος Σύρου,
Σύρος, άνοιξη 2000, σελ. 135-136
Ιανουάριος - Φεβρουάριος 2019
Η Γυναίκα και τα Παιδιά που δεν Είχαν Εκκλησιαστεί
Ένας αδελφός γύρισε από την Εκκλησία στο σπίτι του και αφού μπήκε μέσα, είπε με το μυαλό του, όταν είδε ότι η γυναίκα του και τα παιδιά του δεν είχαν εκκλησιαστεί: «Κοίτα να δεις, Κυριακή σήμερα και δεν πήγαν στην Εκκλησία να ευλογηθούν. Τι να τους πω!» Και στεναχωρήθηκε πολύ γι’ αυτή τους την παράλειψη.
Όταν μετά από μερικές μέρες συνάντησε τον Άγιο Πορφύριο, χωρίς να του πει γι’ αυτό τίποτα, αλλά για κάτι άλλα αμαρτήματά του, του λέει ο Γέροντας.
- Καλά γι’ αυτά που μου είπες, αλλά άκου να σου πω. Αυτό που έκανες την Κυριακή να μην το ξανακάνεις.
- Ποιο, παππούλη; Τον ρώτησε ο αδελφός.
- Να, όταν μπαίνεις μέσα στο σπίτι σου και επειδή δεν πήγαν οι δικοί σου στην Εκκλησία, να αγανακτείς, να νευριάζεις και να στεναχωριέσαι. Ναι! Όπως θα έρχεσαι από την Εκκλησία με την ευλογία που έχεις πάρει απ’ εκεί και θα βλέπεις αυτά τα πράγματα, να λες μέσα σου:
- Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με, και να ειρηνεύεις συνέχεια. Γιατί αλλιώς με τη στεναχώρια που έχεις σού στρίβεται το έντερο και σού πονάει η κοιλιά σου χαμηλά. Δεν σού πονάει εκεί χαμηλά;
- Ναι μού πονάει, απάντησε ο αδελφός. Και του ζήτησε στη συνέχεια να τον συγχωρέσει.
Ο παππούλης έλεγε συνέχεια ότι «τα παιδιά έχουν προβλήματα όταν οι γονείς δεν είναι εντάξει». Ακόμα έλεγε ότι «δεν πρέπει να τα μαλώνουμε, αλλά να τα συμβουλεύουμε. Αν θέλουμε να κάνουν κάτι, πρέπει πρώτα να δίνουμε εμείς το καλό παράδειγμα και έπειτα να σηκώνουμε χέρια στον Θεό να προσευχόμαστε. Πρέπει να προλάβουμε να δώσουμε στα παιδιά μας το καλό παράδειγμα μέχρι τα έντεκα χρόνια».
Δεν πρέπει να πιέζουμε κάποιον να πάει στην Εκκλησία. Ο Χριστός είπε: «όστις θέλει οπίσω μου ελθείν».
(Γέρων Πορφύριος,
Η ευθύνη των γονέων για την ανατροφή των παιδιών, σελ.82)