Ιούλιος - Αύγουστος 2021
Η Ευλογημένη Χριστιανική Οικογένεια
Η οικογένεια ιδρύθηκε από τον Θεό για να αποτελεί το βασικό κύτταρο της κοινωνίας. Όταν η οικογένεια μένει ενωμένη, τότε και η κοινωνία μένει ενωμένη. Όταν η οικογένεια διαλύεται, τότε διαλύεται και η κοινωνία.
Ο Θεός δημιούργησε την οικογένεια για να ζει μαζί της, να τη βοηθάει, να της συμπαραστέκεται, γιατί η οικογένεια έχει εγκαταλείψει τον Θεό. Όταν η οικογένεια έχει αρχηγό, Πατέρα και Κύριο τον Ιησού Χριστό και μητέρα την Εκκλησία, τότε, όχι μόνο είναι ακλόνητος βράχος της κοινωνίας, αλλά και επιτυγχάνει την ασφάλεια και τη φυσιολογική ανάπτυξη όλων των μελών της.
Στη χριστιανική οικογένεια, κάθε μέλος της αισθάνεται άνεση, ελευθερία και ασφάλεια. Έτσι, αν κάποιο από αυτά νιώθει απογοητευμένο ή κινδυνεύει να παρασυρθεί από οποιοδήποτε κακό, τότε ο Κύριος το προστατεύει.
Όταν, λοιπόν, ο Χριστός είναι το κέντρο και το θεμέλιο της οικογενείας, η ομόνοια και η αγάπη κυριαρχούν μεταξύ των μελών της. Τα προβλήματα αντιμετωπίζονται με ψυχραιμία, σύνεση και σοφία Θεού. Η αρμονία πρυτανεύει στις καρδιές και στις σκέψεις τους. Με την αγάπη του Χριστού και τη δύναμή Του, όλοι είναι πρόθυμοι να αφήσουν τα δικά τους προβλήματα και κουβεντιάζουν με κατανόηση και πνεύμα αγάπης τα προβλήματα των άλλων. Έτσι, αποφεύγονται οι διαστάσεις και οι διχόνοιες, που οδηγούν σ’ ένα σωρό παρεξηγήσεις και πικρίες και επανέρχεται η ειρήνη στη χριστιανική οικογένεια για τη δόξα του Θεού.
Είναι απαραίτητο, λοιπόν, οι γονείς, ιδιαίτερα η μητέρα, να είναι συνειδητή Χριστιανή, πιστή στον Θεό, ζωντανό και ενεργό μέλος της Εκκλησίας. Η επίδραση της μητέρας είναι τεράστια σε όλες τις δύσκολες και εύκολες στιγμές της οικογένειας.
Η δύναμη του Θεού είναι πάρα πολύ μεγάλη στο να προστατεύει και να φέρνει ειρήνη στην οικογένεια εκείνη που Τον αγαπά και Τον λατρεύει. Ο Θεός θέσπισε την οικογένεια για να ζει κάθε μέρα μαζί της και να την κρατάει φως και άλας, βράχο ακλόνητο στην κοινωνία.
Μιχάλης Κανταρτζής
Μάιος - Ιούνιος 2021
Κοινός Πνευματικός Πατέρας
Κατά την διάρκεια της κοινής πορείας του άνδρα και της γυναίκας μέσα στον γάμο, είναι φυσικό να υπάρξουν στιγμές δύσκολες. Στιγμές κατά τις οποίες και οι δύο βλέπουν και βιώνουν «του βίου την θάλασσαν υψουμένην». Είναι οι περιστάσεις κατά τις οποίες φανερώνεται η ανθρώπινη αδυναμία, κλονίζεται η πίστη στον Θεό και η ελπίδα στο μέγα έλεός Του, κλονίζεται η αγάπη της συζυγικής ενώσεως.
Στις δύσκολες αυτές στιγμές είναι αποφασιστικής σημασίας η ύπαρξη ενός κοινού Πνευματικού πατέρα, που θα σταθεί με διάκριση και αγάπη δίπλα στο ζευγάρι. Αυτός ο Πνευματικός θα προσπαθήσει κατ’ αρχήν, με τον φωτισμό της Χάριτος και την πείρα που έχει, να διαγνώσει ποιο είναι ακριβώς το πρόβλημα και να βρει την κατάλληλη λύση. Στη συνέχεια, θα πλησιάσει με την ίδια διακριτική αγάπη τους δύο συζύγους, ως καλός Σαμαρείτης και θα προσπαθήσει να επιθέσει στην τραυματισμένη συζυγική αγάπη το έλαιον της θείας ευσπλαχνίας και τον καλό οίνο της φιλανθρωπίας του Χριστού.
Ακόμη και στην περίπτωση που κάποιος από τους δύο έπεσε σε σοβαρή αμαρτία, ο Πνευματικός θα βοηθήσει τον αμαρτήσαντα να απαλλαγεί από το πάθος που τον τυραννά και τον μη αμαρτήσαντα να δεχθεί με πνευματικό τρόπο το γεγονός: δηλαδή να συμπονέσει τον/την σύζυγο που τραυματίσθηκε πνευματικά, και να πλησιάσει με αγάπη και συγχωρητικότητα, ώστε και οι δύο να χωρέσουν μαζί (συγχωρήσουν) στην τραυματισμένη οικογένεια. Ο μακαριστός γέροντας Παΐσιος έλεγε: «Οι Άγιοι μάς βοηθούν να καταλάβουμε ποια πρέπει να είναι η στάση μας, σ’ αυτούς που έπεσαν στην αμαρτία. Πρέπει να είναι πόνος αγάπης. Ας τους βοηθήσουμε να νοιώσουν την αγάπη του Θεού. Ήπιαν το φαρμάκι της αμαρτίας. Ας γευθούν τη γλύκα του θείου ελέους».
Όλη αυτή η εργασία του Πνευματικού ασφαλώς θα συνοδεύεται από την έμπονη και καρδιακή προσευχή του για το ζεύγος που κινδυνεύει να καταποντιστεί από τα κύματα της αμαρτίας. Θα είναι διαρκής η επίκληση Εκείνου που έχει την επιθυμία και τη δύναμη να ηρεμήσει τα κύματα, αλλά περιμένει να καταφύγουμε εμείς, με την ελεύθερη βούλησή μας, στην αγάπη Του.
(Το μυστήριο του γάμου, Ιερομ. Γρηγορίου, σελ 45,46)
Μάρτιος - Απρίλιος 2021
Το Μυστήριο Του Γάμου
(Ιερομονάχου Γρηγορίου)
Είναι κοινή διαπίστωση πως στις μέρες μας ο θεσμός του γάμου και της οικογενείας διέρχεται μία βαθιά και πρωτόγνωρη κρίση. Σήμερα οι νέοι άνθρωποι πολύ δύσκολα αποφασίζουν να παντρευτούν, ενώ πολύ εύκολα φθάνουν στον χωρισμό. Ακόμη και στις περιπτώσεις που ο γάμος δεν διαλύεται, τις περισσότερες φορές - δυστυχώς - είναι μία απλή συμβίωση για χάρη των παιδιών ή της κοινωνικής ευπρέπειας, και όχι μία συμπόρευση αγάπης.
Τίθεται έτσι εκ των πραγμάτων το ερώτημα: «Ποια είναι τα αίτια αυτής της θεμελιώδους κρίσεως του γάμου και της οικογενείας;» Κατά τη γνώμη πολλών πνευματικών ανθρώπων το αίτιο είναι ότι ο γάμος έπαψε να είναι εργαστήριο αγάπης, στο οποίο οι σύζυγοι συμπορεύονται με τον Χριστό.
Στις μέρες μας δυστυχώς ο γάμος εξελίχθηκε σε πεδίο πολλαπλών εγωιστικών συγκρούσεων που κάνουν τον έγγαμο βίο αβίωτο. Όταν στο οικοδόμημα της οικογενειακής εστίας θεμέλιο δεν είναι ο Χριστός, δηλαδή η Αγάπη, αλλά ο εγωϊσμός και το θέλημά μας, δηλαδή ο εαυτός μας, επόμενο είναι να διαλύεται ο γάμος, πολλές φορές κατά τον καιρό της γνωριμίας και του αρραβώνος ή πολύ σύντομα μετά την τέλεση του Μυστηρίου του Γάμου.
Αυτός που χαράσσει τις γραμμές αυτές είχε προ πολλού λάβει την απόφαση να μην καταγράψει τις εμπειρίες του για το μυστήριο του γάμου, εμπειρίες οδυνηρές από την ταπεινή διακονία του στο μυστήριο της ιεράς εξομολογήσεως. Πιστεύει ότι αρμοδιώτεροι να το πράξουν αυτό είναι οι έγγαμοι αδελφοί και συλλειτουργοί που είναι πνευματικοί πατέρες και ταυτόχρονα βιώνουν οι ίδιοι το μυστήριο του γάμου. Παρά ταύτα παραβαίνει τις προσωπικές του επιθυμίες και αποφάσεις, θέτοντας πάνω από αυτές την υπακοή σε σεβαστό και αγαπητό αδελφό συλλειτουργό, ελπίζοντας να τύχει της συγνώμης των εγγάμων πατέρων και αδελφών.
Συγκατατέθηκε, λοιπόν, να καταθέσει τις σχετικές εμπειρίες του, αφού άλλωστε επί δεκαετίες, δια της ιεράς εξομολογήσεως, κατά θεία συγκατάβαση, καθοδηγεί εγγάμους αδελφούς. Και ζητεί εκ των προτέρων τη συγγνώμη των αδελφών αναγνωστών για το τόλμημά του και τις ευχές τους για τη σωτηρία του.
Ιανουάριος - Φεβρουάριος 2021
Οι Δουλειές Του Σπιτιού Μοιράζονται
Η διαμόρφωση και οι ανάγκες της σύγχρονης ζωής, πραγματικές και μη, έχουν αναγκάσει τη γυναίκα που πολλές φορές είναι και μητέρα, να εργάζεται έξω από το σπίτι. Έτσι, είναι πολύ δύσκολο γι’ αυτή να σηκώνει όλο το βάρος των εργασιών του σπιτιού. Όταν, λοιπόν, εργάζονται και οι δύο γονείς, και οι δύο είναι υπεύθυνοι για τις σπιτικές δουλειές. Υπολογίζεται ότι η εργαζόμενη γυναίκα, σύζυγος και μητέρα, εξακολουθεί να κάνει το 80 - 90% των εργασιών του σπιτιού. Αυτό είναι τρομερό φορτίο, που προκαλεί μεγάλη ταραχή και ισορροπία μιας οικογένειας, υπονομεύοντας την ειρήνη και την ενότητα στο σπίτι.
Ο άντρας που είναι συνηθισμένος πριν από το γάμο να μη βοηθάει στο σπίτι, θα πρέπει να ξεπεράσει τα κοινωνικά και ψυχολογικά του προβλήματα και εμπόδια και ν’ αρχίσει να σηκώνει ένα μέρος από τις δουλειές του σπιτιού.
Η παλαιά νοοτροπία ότι το νοικοκυριό είναι γυναικεία δουλειά πρέπει να ξεχαστεί. Είναι αδύνατον στη γυναίκα να τα βγάλει πέρα δουλεύοντας έξω από το σπίτι και φροντίζοντας επίσης και για τις δουλειές του σπιτιού. Ο μύθος που παλαιότερα επικρατούσε ήταν, ότι οι άνδρες δεν μπορούν να κάνουν τις πολλές δουλειές. Κι όμως γίνονται εξίσου καλά και από αντρικά χέρια. Δουλεύοντας κι οι δυο στο σπίτι μοιράζονται τις δουλειές, ενώ βοηθώντας ο ένας τον άλλον και πιο κοντά έρχονται και πιο γρήγορα τελειώνουν. Έτσι, μπορούν να εξοικονομήσουν χρόνο, που θα τον ξοδεύουν σε κοινή επαφή και επικοινωνία μεταξύ τους, αλλά και με τα παιδιά τους.
Μία από τις μεγαλύτερες οικογενειακές φροντίδες είναι το μεγάλωμα των παιδιών. Ο σπουδαιότερος λόγος που η ανατροφή των παιδιών είναι ευθύνη και των δύο γονιών είναι το γεγονός ότι τα παιδιά χρειάζονται και τους δύο, άσχετα αν είναι βρέφη, παιδιά, έφηβοι ή νέοι. Είναι τρομερό στη σημερινή κοινωνία ο πατέρας να ξοδεύει πολύ λίγο χρόνο την ημέρα με το βρέφος του. Το παιδί μαθαίνει και αναγνωρίζει τη φροντίδα των γονιών. Οι Γερμανοί, την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, πήραν 100 βρέφη από Εβραίες μανάδες, τα έκλεισαν σε μια κλινική και έδωσαν εντολή στις νοσοκόμες να τα ταΐζουν, να τα αλλάζουν, να φροντίζουν όλες τις ανάγκες τους, χωρίς να τους λένε ούτε μία λέξη. Τα αποτελέσματα ήταν και τα 100 βρέφη να πεθάνουν από μαρασμό.
Ο Θεός μάς έδωσε τα παιδιά μας για να τα αγαπάμε και να τα μεγαλώνουμε με τη φροντίδα και της μητέρας και του πατέρα. Δεν υπάρχει καλύτερη, αποδοτικότερη, ωφελιμότερη επένδυση για τον πατέρα και τη μητέρα από το να προσφέρουν το χρόνο τους στα παιδιά τους από την βρεφική ηλικία.
Μιχάλης Κανταρτζής
Νοέμβριος - Δεκέμβριος 2020
Η Ανεξαρτησία Της Οικογένειας
O Κύριος με την αγάπη και τη σοφία Του θέλει η οικογένεια να ζει σαν μια ξεχωριστή οντότητα, που αυτή και μόνον αυτή με τη φώτισή Του θα αποφασίζει για όλα τα ζητήματα που αφορούν το μέλλον της.
Η οικογένεια αποτελεί το μοναδικό θεμέλιο και τον πυρήνα σταθερότητας της κοινωνίας, την αστείρευτη πηγή χαράς και ευτυχίας και ασφάλειας και τη λυτρωτική ελπίδα για το μέλλον της ανθρωπότητας. Η οικογένεια ιδρύθηκε από το Θεό. Στην Αγία Γραφή διαβάζουμε: «Γι’ αυτό θα εγκαταλείψει ο άντρας τον πατέρα του και τη μητέρα του και θα ενωθεί με τη γυναίκα του και θα γίνουν οι δύο ένας άνθρωπος» (Ματθ. 19:5). Οι λέξεις «θα εγκαταλείψει» σημαίνουν ότι ο άνθρωπος θα φύγει από τη μια σχέση, μόλις δημιουργήσει την άλλη, την καινούργια. Δυστυχώς όμως, δεν γίνεται πάντα έτσι. Ο νέος και η νέα φεύγουν από το σπίτι, αλλά μόνον σωματικά. Ψυχικά είναι ακόμα πίσω στην πατρική τους οικογένεια. Φυσικά δεν σημαίνει ότι θα εγκαταλείψει κανείς τους γονείς του ή θα αδιαφορεί γι’ αυτούς, αλλά ότι η προσοχή τους τώρα πρέπει να είναι συγκεντρωμένη στο/στη σύντροφό του και στα παιδιά τους και μετά στην πατρική οικογένεια. Υπάρχουν βέβαια, ιδιαίτερες περιπτώσεις και καταστάσεις που μπορεί κανείς να έχει μερικές ευθύνες και στο πατρικό του σπίτι, αλλά η πρώτη του υποχρέωση είναι η καινούργια του οικογένεια.
Η ένωση του άντρα με τη γυναίκα σε μια σάρκα δεν σημαίνει επίσης, ότι κάθε ένας από αυτούς χάνει την προσωπικότητά του. Αντίθετα τη διατηρούν, συμβάλλοντας έτσι στη δημιουργία μιας αρμονικής και ευτυχισμένης οικογενειακής ζωής. Προσπαθούν με κάθε τρόπο, η προσωπικότητά τους να συμπληρώνει και να γεμίζει τα κενά του άλλου συντρόφου.
Το τονίζουμε και πάλι, ο γάμος είναι μια καινούργια σχέση, όπου μόνο τα μέλη της θα αποφασίζουν για την οικογένεια. Κανένας έξω από την οικογένεια δεν θα πρέπει να αποφασίζει γι’ αυτούς. Οι γονείς του αντρόγυνου μπορούν να δίνουν συμβουλές, όταν αυτές τους ζητηθούν. Πρέπει όμως να είναι πάρα πολύ προσεκτικοί, ώστε να μην «ανακατεύονται» άσοφα στην οικογένεια των παιδιών τους.
Ο γάμος που έχει γίνει από τον Θεό, είναι επίσης ένας μόνιμος θεσμός που γίνεται στον ουρανό κατά το μυστήριο του γάμου στην Εκκλησία και που κρατάει για όλη τη ζωή του αντρόγυνου. Όταν οι δύο γίνονται μία σάρκα, τότε δεν πρέπει να υπάρχει καμία άλλη παρέμβαση στην οικογένεια και ιδιαίτερα στο αντρόγυνο. Κάθε παρέμβαση μπορεί να δημιουργήσει μεγάλα και βαθιά τραύματα και να οδηγήσει ακόμα το αντρόγυνο σε διαζύγιο. «Αυτούς που ο Θεός ευλόγησε να ζουν μαζί κάτω από τον ίδιο ζυγό της οικογένειας, κανένας δεν έχει δικαίωμα να χωρίσει» (Ματθ. 19:6).
Μιχάλης Κανταρτζής