Νοέμβριος - Δεκέμβριος 2018
Πού Είναι ο Χριστός;
Ήταν παραμονή Χριστουγέννων και ο μικρός Ανδρέας μπήκε με τη μητέρα του στο πολυκατάστημα, για να κάνουν τα τελευταία ψώνια για το χριστουγεννιάτικο τραπέζι. Οι διάδρομοι ήταν γεμάτοι κόσμο και στα ταμεία οι ουρές ήταν ατέλειωτες.
Ο Ανδρέας όμως πρόσεξε ότι οι τρεις τελευταίοι διάδρομοι ήταν γεμάτοι από χριστουγεννιάτικα δώρα και στολίδια. Τρέχοντας προς τα εκεί παρακάλεσε τη μητέρα του να περιμένει ακόμη λίγο. Καθώς περπατούσαν στους διαδρόμους, η μητέρα πρόσεξε ότι αν και ήταν τελευταία μέρα για τα χριστουγεννιάτικα ψώνια, υπήρχαν ακόμα στα ράφια ένα σωρό δώρα. Κλαδιά από γκι, γιρλάντες, μπαλάκια, φωτάκια, πολύχρωμα περιτυλίγματα και άλλα χριστουγεννιάτικα στολίδια.
Ο Ανδρέας κοιτούσε γύρω του θαμπωμένος. Ήθελε όλα να τα αγγίξει, να τα περιεργαστεί να τα χαρεί. Τελικά φτάσανε στο ράφι με τις διάφορες φιγούρες. Ο Ανδρέας τα είχε χαμένα… Πιο πέρα ήταν μια φάτνη μισογκρεμισμένη. Όμως ο μικρός Ιησούς έλειπε από το παχνί. Δύο αγελάδες, ένα προβατάκι που του έλειπε το ένα πόδι, δύο βοσκοί, που του ενός του έλειπε η μαγκούρα. Και πιο πέρα, η Παναγία και ο Ιωσήφ. Αλλά ο Χριστός που ήταν; Έτσι σε κάποια στιγμή ο Ανδρέας γύρισε στη μητέρα του και κάπως απογοητευμένος τη ρώτησε:
– Πού είναι μαμά ο Χριστός;
– Φοβάμαι, απάντησε τότε η μητέρα του, ότι και φέτος θα γιορτάσουμε Χριστούγεννα χωρίς Χριστό και του έσφιξε το χεράκι του. Σκεπτόταν πόσο αντιπροσωπευτική ήταν η εικόνα που παρουσίαζαν τα ράφια του πολυκαταστήματος. Όλα υπήρχαν εκεί, εκτός από τον Χριστό!
Ο Χριστός λείπει από τα ράφια των καταστημάτων. Λείπει ακόμη και από τις περισσότερες γιορταστικές εκδηλώσεις αυτές τις μέρες. Το πιο σημαντικό όμως είναι να μη λείψει από τη δική σου την καρδιά.
Διαβάζουμε ότι, «αφού γεννήθηκε ο Ιησούς στη Βηθλεέμ της Ιουδαίας, στις μέρες του Βασιλιά Ηρώδη, έφθασαν στα Ιεροσόλυμα σοφοί μάγοι, από την Ανατολή, ρωτώντας: Πού είναι ο νεογέννητος βασιλιάς των Ιουδαίων; Γιατί είδαμε το αστέρι Του στην Ανατολή και ήρθαμε να Τον προσκυνήσουμε» (Ματθαίος 2: 1-2).
Οι σοφοί άνθρωποι, όπως τότε έτσι και σήμερα, αναζητούν τον Ιησού και τον βρίσκουν. Ο Ιησούς γεννήθηκε ως ένα μικρό βρέφος και έζησε ως άνθρωπος ανάμεσά μας, ώστε ο καθένας μας να μπορεί να Τον βρει και να Τον ανακαλύψει στη ζωή του, για να γίνει ο Σωτήρας του και ο Λυτρωτής του.
Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2018
Η Αγάπη και η Υπομονή Νίκησαν
Ο κύριος Καλοσυνάτος ζούσε με την οικογένειά του στη μεγάλη πολιτεία. Στην πολυκατοικία του, την περασμένη εβδομάδα, εγκαταστάθηκε ένας καινούργιος γείτονας, ο κύριος Κατσούφης με τη γυναίκα του, την κυρία Γκρίνια και τα παιδιά τους, τον Αταχτούλη και τη Σκανταλιάρα.
Από την πρώτη μέρα που ήρθαν, η ζωή της πολυκατοικίας άλλαξε τελείως. Φωνές ακούγονταν και καυγάδες όλη την ημέρα και τη νύχτα αργούσαν να ησυχάσουν. Όλοι είχαν παράπονα και κανένας δεν τους ήθελε, ούτε τους δεχόταν. Μάλιστα, μετά από μερικούς μήνες, αποφάσισαν να καλέσουν την αστυνομία. Ο μόνος που έφερε αντίρρηση ήταν ο κύριος Καλοσυνάτος. Αυτός αποφάσισε να τους καλέσει μια μέρα στο σπίτι του, για να γνωριστούν καλύτερα.
Η πολυπόθητη βραδιά έφτασε και, όταν η οικογένεια εισέβαλε στο σπίτι του κυρίου Καλοσυνάτου, οι καταστροφές διαδέχονταν η μια την άλλη. Τα παιδιά δεν ήξεραν να παίζουν με ηρεμία, με αποτέλεσμα τα παιχνίδια να διαλύονται και οι κραυγές τους να συμπληρώνουν αυτή την καταστροφική τους μανία. Οι γονείς τους διαρκώς διαφωνούσαν και έτσι κάθε συζήτηση κατέληγε σε καβγά.
Η οικογένεια όμως του κυρίου Καλοσυνάτου με υπομονή και αγάπη τους περιποιήθηκε, χωρίς να σχολιάσει τη συμπεριφορά τους. Στο τέλος της βραδιάς, καθώς έφευγαν τους ξανακάλεσαν.
Ο κύριος Κατσούφης, απόρησε και δειλά – δειλά τους ευχαρίστησε για όλα και εκείνο το βράδυ δεν ακούστηκαν φωνές στο σπίτι του κυρίου Κατσούφη.
Από εκείνο το βράδυ άρχισε ν’ ακούγεται λιγότερο η οικογένεια εκείνη. Οι επισκέψεις στο σπίτι του κυρίου Καλοσυνάτου έγιναν πιο συχνές και έτσι, τελικά η αγάπη και η καλοσύνη νίκησαν.
Ιούλιος - Αύγουστος 2018
Το Δίλημμα της Γεωργίας
Με μεγάλη χαρά η Γεωργία περίμενε το μεγάλο πανηγύρι για τη γιορτή της Παναγίας. Έκανε σχέδια στο νου της για το πώς θα περάσει, τι θ’ αγοράσει από τους διάφορους πάγκους, μετά τη Λειτουργία.
Το βράδυ της παραμονής, στο σπίτι με τη μητέρα της συζητούν κι ενώ η Γεωργία μ’ ενθουσιασμό τής περιγράφει τα σχέδιά της για την αυριανή μέρα, εκείνη όλο σοβαρότητα της λέει:
- Ξέρεις παιδί μου, έπεσε πολύ δουλειά και πρέπει να εργαστώ στο κατάστημα. Έτσι, δεν θα μπορέσουμε να πάμε μαζί στο πανηγύρι. Μπορείς όμως, αν θέλεις, να πας μόνη σου.
- Μόνη μου;
- Ναι, όπως άκουσες, μόνη σου. Νομίζω ότι είσαι αρκετά μεγάλη, ώστε να μπορείς να το κάνεις αυτό.
- Πολύ καλά μητέρα.
Η επόμενη μέρα δεν άργησε να έρθει. Ενθουσιασμένη η Γεωργία ετοιμάζεται από νωρίς, γιατί θέλει να προλάβει και τη Λειτουργία. Λίγο πριν φύγει, η μητέρα της Γεωργίας της έδωσε κάποια λιγοστά χρήματα.
- Αυτά για την εκκλησία και για ν’ αγοράσεις κάτι, ό,τι εσύ θέλεις. Μοίρασέ τα όπως εσύ νομίζεις.
Η Γεωργία τα έβαλε στην τσέπη της, χωρίς να κοιτάξει πόσα ήταν. Μόνο όταν πλησίασε στην εκκλησία, θέλησε να τα μετρήσει, για να μπορέσει να τα ξεχωρίσει. «Αυτό είναι το πιο δίκαιο» σκέφτηκε, «μισά για μένα και μισά για τον Θεό».
Όταν όμως έβαλε το χέρι στην τσέπη της και είδε ότι είχε μόνο δύο κέρματα, ένα μικρότερης αξίας και ένα μεγαλύτερης, βρέθηκε σε δίλημμα. Ποιο να κρατούσε και ποιο να έδινε; Ποιο ήταν το πιο σωστό;
Σκεπτόμενη αυτά, έφτασε στην εκκλησία και τότε, χωρίς καμιά αμφιβολία, τα έδωσε όλα, άναψε το κεράκι της και κάθισε ήσυχα για να παρακολουθήσει τη Λειτουργία. Όταν τέλειωσε, έκανε μια ωραία βόλτα στους διάφορους πάγκους και το βραδάκι νωρίς επέστρεψε στο σπίτι, αρκετά πεινασμένη.
Όταν ζήτησε από τη μητέρα της να φάει κάτι, εκείνη όλο απορία την ρώτησε:
– Μα με τα χρήματα που είχες δεν πήρες τίποτα;
– Όχι μητέρα, προτίμησα να τα δώσω όλα στην εκκλησία.
– Μπράβο κόρη μου. Να θυμάσαι ότι ο Θεός δεν ξεχνά και, όταν εμείς προσφέρουμε ένα, Εκείνος μας χαρίζει εκατό.
Μάιος - Ιούνιος 2018
Τα Δώρα
Μια φορά κι έναν καιρό, σ’ ένα μακρινό χωριό ζούσε μια φτωχή γυναίκα. Ήταν υπηρέτρια στην αυλή του βασιλιά για να μπορεί να κερδίζει κάποια χρήματα. Είχε κι ένα μικρό γιο που πήγαινε στο σχολείο και μάλιστα ήταν καλός μαθητής. Κάποια μέρα όμως το παιδί της αρρώστησε σοβαρά και επειδή ήταν πολύ αδύνατο η μάνα του φώναξε το γιατρό.
Ο γιατρός εξέτασε το μικρό παιδάκι και καθησύχασε τη μητέρα του. Τη συμβούλεψε όμως το μικρό παιδάκι να τρέφεται κανονικά και να του μαγειρεύει κρεατάκι για να μπορέσει να δυναμώσει και να ξεπεράσει την αδυναμία του. Τότε η μάνα εκείνη καταστενοχωρημένη σκεφτόταν με ποιο τρόπο θα μπορούσε να βρει τα χρήματα.
Την επόμενη μέρα, καθώς πήγαινε για να δουλέψει στο παλάτι του βασιλιά, πέρασε από ένα κατάστημα. Είδε εκεί ένα σωρό καλούδια που θα ήθελε να τα αγοράσει για το μικρό άρρωστο αγοράκι της.
- Αχ και να είχα λίγα από δαύτα, σκέφτηκε. Πλησίασε τότε κάποιον και τον ρώτησε πόσο κόστιζαν μερικά από εκείνα τα πράγματα, για να τα αγόραζε.
- Δεν υπάρχει τίποτα για πούλημα κυρά μου, της απάντησε τότε εκείνος και την έδιωξε.
Την επόμενη μέρα η γυναίκα πλησίασε κάποιον άλλον και πάλι τον ξαναρώτησε, χωρίς κάποιο αποτέλεσμα. Την τρίτη μέρα, την έδιωξαν εκνευρισμένοι.
Άκουσε όμως τη φασαρία η κόρη του βασιλιά και βγήκε για να ρωτήσει τι συμβαίνει. Οι υπάλληλοι της εξήγησαν και τότε εκείνη στράφηκε στη γυναίκα και της λέει:
– Ο πατέρας μου είναι βασιλιάς και όχι έμπορος. Δεν πουλά, μπορεί όμως να σου χαρίσει κάτι αν του ζητήσεις. Ζήτησέ το και θα το πάρεις.
Έτσι ακριβώς έγινε καλά μου παιδιά. Η γυναίκα εκείνη πήγε στο βασιλιά και όταν του ζήτησε, πήρε από εκείνον ό,τι χρειαζόταν.
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τον Βασιλιά των βασιλιάδων, τον Κύριο του σύμπαντος, τον Ιησού Χριστό. Τίποτα δεν πουλά κι Εκείνος. Απλά μας το χαρίζει, αρκεί να Τον πιστεύουμε και να Τον αγαπάμε.
Ο Αγαθός Νους
Η όραση του σώματος είναι τα μάτια. Η όραση της ψυχής είναι ο νους. Και όπως το σώμα που δεν έχει μάτια είναι τυφλό και δεν βλέπει τον ήλιο που φωτίζει όλη τη γη και τη θάλασσα και ούτε μπορεί να απολαύσει το φως, έτσι και η ψυχή. Αν δεν έχει αγαθό νου και καλό τρόπο ζωής, είναι τυφλή και δεν αντιλαμβάνεται τον Θεό, τον πλάστη και ευεργέτη όλων, ούτε Τον δοξάζει και ούτε μπορεί να απολαύσει την αφθαρσία Του και τα αιώνια αγαθά.
Μάρτιος - Απρίλιος 2018
Ο Καλός Παππούς
Ο Δημήτρης και η Σοφούλα κάθε μέρα με αγωνία περίμεναν εκείνη την ώρα που ο καλός παππούς τους θα τους φώναζε κοντά στην πολυθρόνα του, για να τους πει τις όμορφες ιστορίες του. Τους έλεγε πώς ζούσε όταν ήταν μικρό παιδί κι αυτός, πώς σπούδασε όταν ήταν νέος και πώς δούλευε ταυτόχρονα, για να στηρίζει την οικογένειά του και τα ορφανά αδέλφια του. Προπαντός τους έλεγε πώς έζησε και συνεχίζει να ζει μέσα στις τόσες δυσκολίες μαζί με τον Θεό.
Τους μιλούσε για το τόσο μεγάλο ενδιαφέρον του Θεού για τον άνθρωπο καθημερινά, σε όλη του τη ζωή. Για την αγάπη που έδειξε ο Θεός, στέλνοντας τον Χριστό, το μοναδικό παιδί Του, να σταυρωθεί για τις δικές μας τις αμαρτίες. Τον πόνο που υπέφερε πάνω στο Σταυρό για εμάς. Το αίμα που έχυσε πάνω στο Σταυρό. Το ακάνθινο στεφάνι που φόρεσε.
Ο Δημήτρης και η Σοφούλα, προσπαθούσαν να καταλάβουν γιατί ο Θεός έδειξε τόση αγάπη και αξία για τον άνθρωπο. Έτσι ρώτησαν τον παππού:
– Γιατί αξίζουμε τόσο πολύ στα μάτια του Θεού; Δεν έχει ανάγκη από εμάς. Έχει τόσες χιλιάδες αγγέλους που Τον υπηρετούν. Επομένως δεν θα έπρεπε να ενδιαφέρεται για εμάς τους ανθρώπους.
– Έχεις δίκιο Δημήτρη. Δεν θα έπρεπε να μας αγαπάει, ούτε να ενδιαφέρεται για εμάς τους ανθρώπους. Αλλά Εκείνος μας αγαπάει, επειδή ο καθένας από εμάς είναι πολύτιμος γι’ Αυτόν – ο άρρωστος, ο γέρος, ο φτωχός, το κάθε αγόρι και κορίτσι – δεν έχει σημασία πόσο κακοί ή πόσο καλοί είμαστε. Ο Θεός μάς αγαπάει χωρίς να το αξίζουμε. Όλος ο κόσμος και οι ουρανοί είναι δικοί Του, όμως αγαπάει και ενδιαφέρεται ξεχωριστά για τον καθένα από εμάς. Δεν θέλει κανένας μας να χαθεί.
Καθώς άκουγαν ο Δημήτρης και η Σοφούλα τα λόγια του παππού, σιγά – σιγά κατάλαβαν την αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο. Γονάτισαν, με τη βοήθεια του παππού, και ζήτησαν ο Χριστός να έρθει μέσα στην καρδιά τους. Έτσι έγιναν κι αυτοί παιδιά του Θεού.
«Σε όσους Τον δέχτηκαν και πίστεψαν σ’ Αυτόν,
έδωσε το δικαίωμα να γίνουν παιδιά του Θεού»
(Ιωάννης 1:12).