Μάρτιος - Απρίλιος 2016

Ένας Αμερικανός ηθοποιός και σεναριογράφος, ο Murray Salem, ανάφερε την παρακάτω πραγματική ιστορία:

«Η γιαγιά μου, από την πλευρά του πατέρα μου, σε όλη της τη ζωή ήταν μια απλή χωρική από τη Συρία, που δεν ήξερε ούτε να γράφει, ούτε να διαβάζει. Ήταν όμως ειλικρινά θρήσκα. Ό,τι έκανε, είχε πάντοτε το όνομα του Θεού στα χείλη της. Αλλά δεν ανάφερε μόνο το Όνομά Του. Έλεγε τουλάχιστον εκατό φορές την ημέρα: «Σ’ ευχαριστώ Θεέ μου»! Και όχι μόνο όταν της συνέβαινε κάτι καλό. Αν η σούπα χυνόταν καθώς έβραζε και πάλι έλεγε: «Σ’ ευχαριστώ Θεέ μου. Σ’ ευχαριστώ. Σ’ ευχαριστώ Θεέ μου»!

Τη ρώτησα κάποτε γιατί ευχαριστούσε τον Θεό για κάτι κακό. Γέλασε και μου είπε ότι, αν κάτι κακό συμβαίνει, είναι γιατί έχουμε ξεχάσει τη σύνδεσή μας με τον Θεό. Εκείνη την εποχή το βρήκα αυτό πολύ παράξενο, έστω κι αν εκείνη επέμενε να κάνω κι εγώ το ίδιο.

Κάποτε, έγδαρα το γόνατό μου κι εκείνη μου είπε να πω: «Σ’ ευχαριστώ Θεέ μου»! Κατά περίεργο τρόπο αυτές οι λέξεις είχαν αποτέλεσμα και ένοιωσα καλύτερα στο χτυπημένο μου γόνατο.

Όταν έγινα πέντε χρονών πήγα στο σχολείο. Επειδή το χρώμα μου ήταν σκούρο, το παρατσούκλι μου ήταν «ο Αράπης». Μισούσα το σχολείο και παρακαλούσα τους γονείς μου να μην με αναγκάζουν να πηγαίνω. Ένοιωθαν άσχημα για μένα, αλλά δεν μπορούσαν και να με προστατέψουν για πάντα. Τότε, η Σίτου μου (η Συριακή λέξη για τη γιαγιά) άκουσε τι μου συνέβαινε και μου είπε ότι έπρεπε να λέω «Σ’ ευχαριστώ Θεέ μου», κάθε φορά που τα παιδιά με έβριζαν. Εκείνη τη στιγμή θεώρησα ότι επρόκειτο για την πιο ανόητη ιδέα που είχα ακούσει ποτέ μου. Λίγες μέρες όμως αργότερα, όταν ένα ολόκληρο τσούρμο παιδιών άρχισε να φωνάζει: «Αράπη, Αράπη, Αράπη», συνέβη κάτι: Συγκράτησα τα δάκρυά μου, προσπαθώντας με όλες τις δυνάμεις του κορμιού μου να μη φανώ μυξιάρικο και να μην τους επιτρέψω να με δουν να κλαίω. Αλλά δεν μπορούσα να συγκρατηθώ.

Τα δάκρυα θα ξεσπούσαν οπωσδήποτε. Τότε θυμήθηκα τα λόγια της Σίτου μου: «Σ’ ευχαριστώ Θεέ μου»! Άρχισα να τα επαναλαμβάνω σιωπηλά μέσα μου: «Σ’ ευχαριστώ Θεέ μου. Σ’ ευχαριστώ Θεέ μου»! Κι αυτό βοήθησε. Δεν ξέρω τι ακριβώς συνέβηκε, αλλά τα δάκρυα εξαφανίστηκαν. Ίσως αυτό συνέβηκε γιατί ένοιωσα ότι είχα κι εγώ τώρα ένα φίλο: Τον Θεό.

Όλα αυτά έγιναν εδώ και πολλά χρόνια. Από τότε, έχω γίνει ένας επιτυχημένος σεναριογράφος. Έχω ταξιδέψει σε όλον τον κόσμο. Και σε όλη μου τη ζωή συνεχίζω πάντα να λέω: «Σ’ ευχαριστώ Θεέ μου»! Ορισμένες φορές το λέω εκατό φορές την ημέρα, ακριβώς όπως έκανε η αγαπημένη μου γιαγιά. Νιώθω και τώρα την ανάγκη να το πω: «Σ’ ευχαριστώ Θεέ μου. Σ’ ευχαριστώ Θεέ μου. Σ’ ευχαριστώ Θεέ μου»!

Murray Salem, Αμερικανός ηθοποιός και σεναριογράφος

Ιανουάριος - Φεβρουάριος 2016

Σε μια εποχή που κυριαρχεί η μετριότητα στις ανθρώπινες σχέσεις, πολύ δε περισσότερο ο ατομισμός και ο ωφελιμισμός, το ακόλουθο περιστατικό απ’ τη ζωή του Αββά Αγάθωνος μας περιγράφει απλά, μα και καταλυτικά, την ενέργεια της αγάπης προς τον πλησίον. Είναι καλό παράδειγμα για νέους ορίζοντες, στο ξεκίνημα το 2016.

Μπήκε κάποτε ο Αββάς Αγάθων στην πόλη για να πουλήσει μικρά αντικείμενα. Και βρίσκει στην άκρη του δρόμου έναν άνθρωπο λωβιασμένο. Του λέει ο λωβιασμένος: «Πού πηγαίνεις»; Του αποκρίνεται ο αββάς Αγάθωνας: «Στην πόλη για να πουλήσω αυτά». Του λέει: «Κάμε μου τη χάρη, σήκωσέ με και πήγαινέ με εκεί». Τον σήκωσε, λοιπόν και τον πήγε στην πόλη. Του λέει ο άρρωστος: « Όπου πουλάς τα αντικείμενα, εκεί βάλε με». Και έκαμε όπως του είπε. Και όταν πούλησε ένα αντικείμενο, του έλεγε ο λωβιασμένος: «Πόσο το πούλησες»; Και του απαντάει. «Τόσο» και του ξαναέλεγε: «Αγόρασέ μου μικρή πίττα» και του αγόρασε. Και πάλι πουλούσε άλλο αντικείμενο. Και του έλεγε ο άρρωστος: «Και αυτό πόσο»; Και του απαντούσε: «Τόσο». Και του ξαναέλεγε: «Αγόρασέ μου αυτό εδώ». Και το αγόρασε. Αφού λοιπόν, πούλησε όλα τα αντικείμενα και σκόπευε να φύγει, του λέει ο λωβιασμένος: «Φεύγεις;» Του απαντά: «Ναι». Και λέει «Κάνε μου πάλι τη χάρη και πήγαινέ με εκεί όπου με βρήκες». Τον σήκωσε λοιπόν, και τον πήγε στον τόπο του. Και του λέει: «Ευλογημένος είσαι, Αγάθων, από τον Κύριο στον ουρανό και στη γη». Και σηκώνει τα μάτια του ο γέρων και δεν βλέπει κανέναν. Γιατί ήταν Άγγελος Κυρίου όπου ήλθε να τον διακονήσει.

Νοέμβριος - Δεκέμβριος 2015

Κάποτε επισκεφτήκαμε τον Γέροντα Θεόκλητο στο ακροατήριό του, που ήταν απέναντι από τη Μονή Διονυσίου και εκεί ησύχαζε και προσευχόταν και του κάναμε μια ερώτηση: «Γέροντα, γιατί φεύγουν από αυτή τη ζωή μερικοί ευλαβείς, καλοί, ειρηνικοί κι ευλογημένοι άνθρωποι και μένουν στη ζωή άνθρωποι με εγκλήματα, με απάτες και αμαρτίες»; Και απάντησε ο Γέροντας Θεόκλητος: Παιδιά μου, ο Άγιος Αντώνιος ρώτησε αυτό το ερώτημα εις τον Θεόν και του απάντησε ο Θεός: «Αντώνιε, τα σα περιεργάσου και μη τα αλλότρια»: Κοίταξε τα δικά σου θέματα και μην προσπαθείς να ερευνήσεις τα κρίματα του Θεού. Και ο Άγιος Βασίλειος ρώτησε τον Θεό: «Θεέ μου, γιατί γίνονται αυτές οι αδικίες»; Και άκουσε φωνή από τον Θεό: «Βασίλειε, τα κρίματα του Θεού είναι άβυσσος. Όπως δεν μπορούμε να δούμε στο βάθος της θάλασσας, έτσι δεν μπορούμε να διακρίνουμε τις ενέργειες του Θεού».

Και συμπλήρωσε ο Γέρων Θεόκλητος με τη φράση του Απ. Παύλου: «Ημίν τοις πιστοίς εδόθη ου μόνον το εις αυτόν πιστεύειν, αλλά και του υπέρ Αυτού πάσχειν»: Σε εμάς τους πιστούς που λατρεύουμε τον αληθινό Θεό και όχι ξύλα, πέτρες, φεγγάρια και ουράνια σώματα, μας δόθηκε, όχι μόνο αληθινή πίστη, αλλά και το πάσχειν υπέρ Αυτού. Χριστιανός ο οποίος δεν απογοητεύεται, δεν αγανακτεί, δεν υβρίζει τον Θεόν για τα οδυνηρά της ζωής, είναι σαν να υφίσταται μαρτύριον και λογίζεται ως μάρτυρας ενώπιον του Θεού.

Και συνεχίζει ο Γέρων Θεόκλητος: «Είναι μεγάλη αμαρτία η αδικία. Η αδικία πληρώνεται πολύ σκληρά, και όταν αδικήσουμε κάποιον, οφείλουμε από αυτή τη ζωή να ξεπληρώσουμε την αδικία που κάναμε, διότι υπάρχει κίνδυνος να δοκιμαστούμε λόγω αυτής». Και ο Άγιος Ιάκωβος, ο Αδελφόθεος, λέγει στην επιστολή του ότι αυτός που αδικεί, συσσωρεύει άνθρακας εις την κεφαλήν μας, όταν βλέπει κάποιον να κάνει λάθος, να κάνει κακό, λέει: «Τον καημένο». Δηλαδή, είναι μια ερμηνεία αυτού του οποίου λέγει ο Άγιος Ιάκωβος ο αδελφόθεος, ότι όταν αδικούμε, στην πραγματικότητα αδικούμε τον εαυτό μας.

Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2015

Ο Άγιος Γέροντας Παΐσιος βοήθησε πολλούς τοξικομανείς να αποτοξινωθούν. Στην αρχή κατόρθωνε να ξυπνήσει το ενδιαφέρον τους και να επικοινωνήσει μαζί τους, κερδίζοντας την εμπιστοσύνη τους. Τον παρακολουθούσαν με προσοχή και δέχονταν τις συμβουλές του. Πολλοί, με την προσευχή και τη βοήθειά του, απελευθερώθηκαν από το πάθος και έγιναν θερμοί Χριστιανοί και καλοί οικογενειάρχες. Έλεγε με συμπόνια: «Τα καημένα, δεν μπορούν να συμμαζευτούν. Η νεολαία σήμερα αχρηστεύεται μόνη της».

Ο ίδιος τους έδενε τα κορδόνια από τα παπούτσια, έδιωχνε τις μύγες που τους ενοχλούσαν και τακτοποιούσε τα μαλλιά τους που έπεφταν στα μάτια τους. Τους συμβούλευε να εξομολογηθούν, να ζουν πνευματική ζωή, να βρουν μια απλή εργασία για να απασχολούνται. Συνιστούσε να τρώνε καρότα και τους έδινε και άλλες πρακτικές οδηγίες. Τους έστελνε σε κατάλληλο περιβάλλον για αποτοξίνωση, τους βοηθούσε να ενταχθούν στην κοινωνία και να δημιουργήσουν οικογένεια.

Κάποιος ναρκομανής νέος προσπαθούσε να κόψει το πάθος του, από το οποίο υπέφερε ο ίδιος και η οικογένειά του. Αν και μέσα του είχε μια αμυδρή και ακαθόριστη εικόνα για τον Άγιο Παΐσιο, εν τούτοις στήριξε σ’ αυτόν την τελευταία του ελπίδα: «Θα ’χει αυτός κανένα φάρμακο για να τα κόψω». Μόλις τον είδε ο Άγιος Γέροντας του είπε χαμογελώντας: «Έλα, έλα, έχω κάτι καλά χάπια για σένα». Και του έβαλε στην φούχτα του λίγα φουντούκια.

Πράγματι τα «χάπια» του αποδείχθηκαν αποτελεσματικά και έγινε το θαύμα. Η εξάρτηση του νέου από τα ναρκωτικά κόπηκε «μαχαίρι».

(Γέροντας Παΐσιος, σελ. 69,70) 

Ιούλιος - Αύγουστος 2015

Ένας διάκονος κατοικεί δίπλα σε κάποιον ερημίτη πράο, άκακο, διακριτικό, ταπεινό, τον Φλωρέντιο. Ό,τι χρειάζεται ο γέροντας, ο διάκονος «σκίζεται» να το εκτελέσει. Κάποια μέρα ο διάκονος πηγαίνει προς το κελί του πνευματικού του. Όταν πλησιάζει κοντά, ο διάκονος μαρμαρώνει, στέκεται ακούνητος και φωνάζει δυνατά.

– Γέροντα, γέροντα!

– Τι τρέχει παιδί μου!

– Μην ανοίξεις την πόρτα.

– Γιατί;

– Χιλιάδες φίδια είναι στην αυλή. Θα τρυπώσουν στο κελί σου! Παρακάλα τον Θεό να φύγουν.

Ο Άγιος Φλωρέντιος σηκώνει ψηλά τα χέρια.

– Ω, Κύριε εμείς ήρθαμε εδώ στην ερημιά για να Σε λατρεύουμε, να Σε δοξάζουμε, να Σε προσκυνούμε. Καθάρισε τον τόπο από τα φίδια για να βαδίζουμε ελεύθερα όπως πρώτα.

Η προσευχή των αγίων είναι άμεση, κεραυνοβόλα!

– Γέροντα, γέροντα, άνοιξε την πόρτα! Θαύμα! Όλα τα φίδια έχουν ψοφήσει.

Ο ταπεινός Φλωρέντιος ανοίγει την πόρτα δειλά και εξέρχεται. Μόλις βλέπει ότι όλα τα φίδια είναι νεκρά, σταυροκοπιέται πολλές φορές και λέει:

«Μέγας είσαι Κύριε και θαυμαστά τα έργα Σου! Δοξολογούμε την αγαθότητά Σου, ευλογούμε το άγιο όνομά Σου».

Ο Φλωρέντιος σηκώνει για δεύτερη φορά τα χέρια του στον ουρανό.

– Ω, Κύριε, σ’ ευχαριστούμε γιατί σκότωσες όλα τα φίδια. Αν παραμείνουν εδώ νεκρά, θα βρωμίσει ο τόπος κι εμείς θ’ αναγκαστούμε να φύγουμε! Εξαφάνισέ τα με την παντοδυναμία Σου.

Απίστευτο, αληθέστατο, γιατί αναφέρεται από αγίους ανθρώπους που δεν λέγουν ψέματα. Χιλιάδες γύπες ορμούν απροσδόκητα, ουρανόσταλτα και καθαρίζουν τον τόπο αστραπιαία!

Ο Θεός ιδιαίτερα φροντίζει τους ερημίτες, γιατί δεν έχουν ανθρώπινη βοήθεια!

(«Σ’ ευχαριστώ για τον πόνο», Θεόδ. Βγότζας, σελ. 115,116)

Μάιος - Ιούνιος 2015

Ο Αρσένιος, ο μετέπειτα π. Παϊσιος, με την προσεκτική ζωή και τις συμβουλές του βοήθησε πνευματικά και άλλους νέους. Συναναστρεφόταν συνήθως με μικρότερα παιδιά. Τα συγκέντρωνε στην Αγία Βαρβάρα, διάβαζαν βίους Αγίων και τα παρακινούσε να κάνουν μετάνοιες και να νηστεύουν. Μερικές μητέρες ανησύχησαν και απέτρεπαν τα παιδιά τους να τον συναναστρέφονται. Κάποιο παιδί εργαζόταν στον ίδιο μάστορα με τον Αρσένιο και προσευχόταν μαζί του. Οι γονείς του φοβήθηκαν μη γίνει καλόγερος και δεν τον άφηναν να έχει σχέση με τον Αρσένιο, ούτε να αγωνίζεται.

Αργότερα πήγε να εργαστεί στη Γερμανία και σκοτώθηκε. Τότε αισθάνθηκαν τύψεις και έλεγαν: «Καλύτερα να είχε γίνει καλόγερος». Άλλο παιδί που καταγόταν από τα Φάρασα, ήθελε ο Αρσένιος να το πάρει μαζί του για μοναχό και προσπαθούσε να πείσει τη μητέρα του. Άλλον νέο τον στήριξε να γίνει ιερέας. Κληρικός, καταγόμενος από την Κόνιτσα, ομολογεί ότι βοηθήθηκε στην μοναχική του κλίση από τον λαϊκό Αρσένιο.

Είχε ενδιαφέρον και πόθο μεγάλο να γνωρίσουν οι άνθρωποι τον Θεό. Κάποιον γέρο βοσκό, που ζούσε μόνος πάνω στα βουνά και είχε πάει στην Εκκλησία δυό – τρεις φορές σε όλη του την ζωή, ο Αρσένιος τον πλησίασε και φρόντισε να τον φέρει κοντά στον Χριστό.

Στην Κόνιτσα κάποιος μουσουλμάνος, ονόματι Μπαϊράμης, είχε άρρωστη τη μητέρα του. Ο μικρός Αρσένιος πήγαινε τη νύχτα και βοηθούσε την άρρωστη. Ο Μπαϊράμης εξέφρασε την επιθυμία να γίνει Χριστιανός.

Τα λίγα χρήματα που έπαιρνε ως μαθητευόμενος ξυλουργός, τα μοίραζε ελεημοσύνη σε φτωχά παιδιά του ορφανοτροφείου. Έφερνε και στο σπίτι τους φτωχά παιδιά για φαγητό.

(Γέρ. Παΐσιος, σελ. 35-37)

Μάρτιος - Απρίλιος 2015

Ήρθε στο Άγιον Όρος και γύριζε στα μοναστήρια ένας νέος ηλικίας 16-17 χρόνων, ο Γιωργάκης. Από ηλικίας τριών ετών, οι γονείς του τον έβαλαν σε βουδιστικό μοναστήρι στο Θιβέτ. Προχώρησε πολύ στη Γιόγκα, έγινε τέλειος μάγος, μπορούσε να καλεί όποιον δαίμονα ήθελε. Είχε μαύρη ζώνη και ήξερε τέλεια καράτε. Με τη δύναμη του Σατανά έκανε επιδείξεις που προξενούσαν εντύπωση. Χτυπούσε με το χέρι του μεγάλες πέτρες και έσπαζαν σαν καρύδια. Μπορούσε να διάβασει κλειστά βιβλία. Έσπαζε στην παλάμη του φουντούκια, έπεφταν κάτω τα τσόφλια και οι καρποί έμεναν κολλημένοι στο χέρι του.

Κάποιοι μοναχοί έφεραν τον Γιωργάκη στον Γέροντα για να τον βοηθήσει. Ρώτησε τον Γέροντα τι δυνάμεις είχε και τι μπορούσε να κάνει. Απάντησε ότι ο ίδιος δεν έχει καμιά δύναμη και ότι όλη η δύναμη είναι του Θεού.

Ο Γιωργάκης θέλοντας να επιδείξει την δύναμή του συγκέντρωσε το βλέμμα του σε μια μεγάλη πέτρα που ήταν σε απόσταση και η πέτρα έγινε θρύψαλα. Τότε ο Γέροντας σταύρωσε μια μικρή πέτρα και του είπε να την σπάσει και αυτή. Αυτός συγκεντρώθηκε, έκανε τα μαγικά του, αλλά δεν κατάφερε να την σπάσει. Τότε άρχισε να τρέμει και οι σατανικές δυνάμεις, που νόμιζε ότι έλεγχε, μη μπορώντας να σπάσουν την πέτρα, στράφηκαν εναντίον του και τον εκσφενδόνισαν στην άλλη όχθη του ρέματος. Ο Γέροντας τον μάζεψε σε άθλια κατάσταση.

(Γέρ. Παΐσιος, σελ. 84)

Ιανουάριος - Φεβρουάριος 2015

Ο νυν μοναχός Αρσένιος, από την Κέρκυρα και τότε κ. Παντελής Τζέκος, συστρατιώτης του Γέροντα Παϊσίου, διηγείται:

«Στη Ναύπακτο, ενώ έπαιρνα ένα σήμα από την Πάτρα, με πλησιάζει ο Αρσένιος και μου λέει:

- Ξέρεις; Είμαστε αδέλφια.

- Από πού είμαστε αδέλφια;

Μου προτείνει τα δύο χοντρά δάχτυλα και μου λέει:

- Έχουμε τα ίδια δάχτυλα, όμοια τα δικά σου και τα δικά μου, γι’ αυτό είμαστε αδέλφια».

Ενώθηκαν με αδελφική φιλία και κάποτε ο Αρσένιος με κίνδυνο της ζωής του τον έσωσε.

Η διήγηση είναι αυτούσια του κ. Παντελή,  μόνο που διακόπτεται από λυγμούς και άφθονα δάκρυα συγκινήσεως και ευγνωμοσύνης για τον φίλο και σωτήρα του:

«Κοντά στη Ναύπακτο κάναμε μια μάχη. Εκεί που υποχωρούσαμε, διότι είχαν περισσότερες δυνάμεις οι αντάρτες, σε κάποια στιγμή έπεσα και χτύπησα γιατί είχα ένα βαρύ ασύρματο στην πλάτη. Όταν έφθασαν οι στρατιώτες στη γραμμή που είχαν οριοθετήσει οι αξιωματικοί μας, είδε ο Αρσένιος ότι έλειπα. Βγάζει τον ασύρματό του και τρέχει. Του φώναζαν οι αξιωματικοί και οι στρατιώτες: «Ασ’ τον αυτόν. Πάει αυτός, χάθηκε!». Ήρθε κοντά μου, όπως μου είπαν μετά οι άλλοι, με σήκωσε, με έβαλε στην πλάτη του και με πήρε στις γραμμές πίσω. Όταν συνήλθα, άκουσα να του λέγει ο λοχαγός Βουδούρης: «Εσύ κάποιον Άγιο έχεις και σε βοήθησε και βοήθησες και τούτον εδώ». Ρώτησα: «Τι έγινε παιδιά»; Και μου εξήγησαν. Εκεί που έπεσα ήταν εκατό μέτρα από την γραμμή των ανταρτών και διακόσια από την γραμμή την δική μας».

(Ο Γέροντας Παΐσιος, σελ. 52, 53)