Μάιος - Ιούνιος 2012
Οι άγιοι Πατέρες λέγουν ότι πνεύμα περιεργείας είναι το σημείο της εμπαθούς προσκολλήσεως στα υλικά πράγματα, είναι η «κόλλα» που μας ενώνει με τα επίγεια και τα μάταια. Αυτό ακολουθεί το πνεύμα της αργίας και είναι μεταξύ των σφικτά συνδεδεμένα. Πράγματι, όταν ο άνθρωπος δεν φροντίζει για τα πνευματικά έργα, ζητεί ο ίδιος μία ψεύτικη απασχόληση, εργαζόμενος με όλα τα εξωτερικά πράγματα και σκεπτόμενος μόνο το παρόν και το μέλλον του βίου του, προκειμένου να επιτύχει τα ευχάριστα και να λυτρωθεί από τα θλιβερά γεγονότα της ζωής.
Μάιος - Ιούνιος 2012
Στην κοιλιά της εγκύου δύο έμβρυα συνομιλούν. Το ένα είναι σκεπτικιστής, το άλλο γεμάτο εμπιστοσύνη και πίστη.
Tο γεμάτο αμφιβολίες έμβρυο ρωτάει: «Και πιστεύεις πραγματικά σε μια ζωή μετά τη γέννηση;»
Το έμβρυο που πιστεύει, απαντά: «Ασφαλώς, ναι. Για μένα είναι απόλυτα βέβαιο ότι υπάρχει ζωή μετά τη γέννησή μου. Η ζωή εδώ, είναι μόνο για να μας μεγαλώνει, ώστε να μπορούμε να προετοιμάζουμε τους εαυτούς μας για τη ζωή μετά τη γέννησή μας, έτσι ώστε να είμαστε αρκετά δυνατά για ό,τι μας περιμένει μετά.»
Μάιος - Ιούνιος 2012
Το πιο πολύτιμο και σπάνιο αγαθό σήμερα είναι η εσωτερική ειρήνη. Η πρώτη μεγάλη ανάγκη του σύγχρονου ανθρώπου είναι να ηρεμήσει ψυχικά και να αποκτήσει μια μόνιμη ψυχική γαλήνη. Ο πόλεμος που γίνεται μέσα του με πραγματικά ή φανταστικά γεγονότα, με διάφορα συμφέροντα, με ανεκπλήρωτες επιθυμίες και με συγκρούσεις, ακόμα και με τ’ αγαπητά του πρόσωπα, δημιουργεί το άγχος, τη στενοχώρια και την κατάθλιψη. Και ενώ θα έπρεπε να είναι ήρεμος και ευτυχισμένος, μιας και τα αγαθά και οι ευκολίες που έχει σήμερα δεν τα είχε ποτέ, αντίθετα είναι «φορτωμένος», νευρικός και πάντοτε κουρασμένος ψυχικά.
Μάρτιος - Απρίλιος 2012
Η ασθένεια δεν προέρχεται, αδελφοί μου, από την τιμωρία ενός εκδικητή Θεού. Η αντίληψη αυτή είναι ανορθόδοξη, πέρα για πέρα λαθεμένη. Ο Θεός μας μόνον αγαπά και δεν τιμωρεί τα πλάσματά Του. Ο Θεός είναι μακρόθυμος, πολυέλαιος, πολυεύσπλαχνος, πανάγαθος και αληθινός. Το όνομα του Θεού είναι αγάπη, λέει ο αγαπημένος του μαθητής Ιωάννης ο Θεολόγος. Παραχωρεί, επιτρέπει παιδαγωγικά προς βοήθεια την ασθένεια, για να μας φρονηματίσει, να μας διορθώσει, να μας προσγειώσει και ταπεινώσει.
Ένας Γέροντας που ασκήτευε στην έρημο, παρακάλεσε το Θεό να του δώσει τούτο το χάρισμα: Όταν γίνεται πνευματική συζήτηση, να μη νυστάζει ποτέ. Όταν όμως κανείς αργολογεί (π.χ. κουτσομπολεύει) ή κατακρίνει, τότε να τον παίρνει ο ύπνος, για να μη μολύνονται τ αυτιά του με τέτοιο δηλητήριο. Και πραγματικά, του έδωσε ο Θεός αυτό που ζητούσε. Έλεγε λοιπόν αυτός ο γέροντας, πως ο διάβολος είναι θιασώτης της αργολογίας και αντίπαλος κάθε πνευματικής διδαχής. Επιβεβαίωνε μάλιστα το λόγο του με τούτο το παράδειγμα.
Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2011
Οι μεγάλες, απροσδόκητες και γρήγορες αλλαγές στην επιστήμη, στην ηθική και στον τρόπο της ζωής μας, έχουν δημιουργήσει έναν διαφορετικό άνθρωπο, ξένο προς τις υπέροχες παραδόσεις που κληρονομήσαμε. Η κρίση που περνάει ο πολιτισμός μας σήμερα είναι πρωτοφανής.
Μάρτιος - Απρίλιος 2018
Οι Εκπλήξεις της Πρεσβυτέρας
Σε μια πόλη της Καππαδοκίας, υπήρχε ένας ενάρετος ιερεύς ονομαζόμενος Αναστάσιος, που περιέθαλπε στο σπίτι του ένα λεπρό, χωρίς κανένας να το γνωρίζει.
Κάποτε ο Μ. Βασίλειος ήρθε στο σπίτι τους και συνάντησε την άγνωστή του πρεσβυτέρα. Την χαιρέτισε με το όνομά της! Εκείνη απόρησε πολύ γι’ αυτό. Στην συνέχεια τη ρώτησε.
– Πού είναι ο π. Αναστάσιος;
Δεύτερη έκπληξη για την πρεσβυτέρα! Ακολούθησε όμως και τρίτη και τέταρτη και πέμπτη. Όταν του είπε ότι ο σύζυγός της πήγε στο χωράφι, ο άγιος της απήντησε:
– Ξέρεις; Έχει ήδη γυρίσει από το χωράφι και είναι μέσα στο σπίτι.
Η πρεσβυτέρα τότε, αναγνωρίζοντας την αγιότητα του αρχιεπισκόπου, έπεσε στα πόδια του και τον παρακάλεσε να προσευχηθεί γι’ αυτήν.
Στον πρεσβύτερο Αναστάσιο ο Μ. Βασίλειος είπε:
– Μην την ονομάζεις σύζυγο, αλλά αδελφή, εφ’ όσον ζείτε σαν αδέλφια.
Έπειτα τον ρώτησε ποια άλλη αρετή καλλιεργεί. Εκείνος δήλωσε κατηγορηματικά:
– Καμιά αρετή δεν έχω, δέσποτά μου και δεν έχω κανένα καλό.
– Ώστε έτσι; είπε ο άγιος. Για να δούμε αυτό το δωμάτιο.
Του έδειξαν το δωμάτιο, που είχε κλεισμένο τον λεπρό.
– Άνοιξε την πόρτα, τον διέταξε.
– Άγιε δέσποτα, να μην ανοίξουμε. Ο τόπος είναι μολυσμένος.
– Μα κι εγώ, τέτοιο τόπο χρειάζομαι.
Η πόρτα άνοιξε και εμφανίσθηκε ο λεπρός. Ο Μ. Βασίλειος είπε στον ιερέα:
– Γιατί μου κρύβεις αυτόν τον θησαυρό;… Αγωνίσθηκες γι’ αυτόν τόσα χρόνια. Άφησέ με αυτήν την νύχτα να τον υπηρετήσω κι εγώ.
Έμεινε ο άγιος στο κελί του λεπρού όλη την νύχτα, προσευχόμενος θερμά στον Θεό! Το πρωί τον έβγαλε έξω εντελώς υγιή. Όλα τα σημάδια της φοβερής ασθενείας είχαν εξαφανισθεί.
(Συναξαριστής Α΄)
Ιανουάριος - Φεβρουάριος 2018
Ουδέν Κρυπτόν
Κάποτε ο Όσιος Πορφύριος ξεκίνησε μαζί με τρία πνευματικά του τέκνα να πάνε σ’ ένα μοναστήρι. Ξεκίνησαν με τα πόδια, αλλά κουράστηκαν και τότε φάνηκε ένα ταξί. Λέει ο γέροντας: «Αυτό το ταξί θα σταματήσει μόνο του να μας πάρει, δεν θα μιλήστε στον ταξιτζή σ’ αυτά που θα λέει, μόνον εγώ θα μιλήσω».
Όταν μπήκαν στο ταξί άρχισε ο ταξιτζής να κατηγορεί τους παπάδες και ρωτούσε τους λαϊκούς: «Έτσι δεν είναι βρε παιδιά; Εσείς τι λέτε»; Εκείνοι δεν μιλούσαν οπότε λέει στον Όσιο Πορφύριο: «Έτσι δεν είναι παππούλη»; Εκείνος απαντά: «Παιδί μου θα σου πω μια ιστορία, δεν θα χρειαστεί να την πω δεύτερη φορά.
Ήταν ένας άνθρωπος που είχε έναν ηλικιωμένο γείτονα ο οποίος είχε ένα μεγάλο κτήμα. Μια νύχτα τον σκότωσε και τον έθαψε. Με διάφορα πλαστά χαρτιά πήρε το κτήμα του γείτονά του και το πούλησε. Και ξέρεις τι αγόρασε με τα χρήματα που πήρε από το κτήμα; Αγόρασε ένα ταξί».
Μόλις άκουσε αυτά ο ταξιτζής, συγκλονίστηκε και σταμάτησε το ταξί στην άκρη του δρόμου. «Μην πεις τίποτα παππούλη, μόνο εγώ το ξέρω αυτό και εσύ». «Το ξέρει κι ο Θεός», του απάντησε ο γέροντας. «Εκείνος μου το είπε για να σου το πω. Και να φροντίσεις απ’ εδώ και μπρος να αλλάξεις ζωή».