Μάιος - Ιούνιος 2012

Το πιο πολύτιμο και σπάνιο αγαθό σήμερα είναι η εσωτερική ειρήνη. Η πρώτη μεγάλη ανάγκη του σύγχρονου ανθρώπου είναι να ηρεμήσει ψυχικά και να αποκτήσει μια μόνιμη ψυχική γαλήνη. Ο πόλεμος που γίνεται μέσα του με πραγματικά ή φανταστικά γεγονότα, με διάφορα συμφέροντα, με ανεκπλήρωτες επιθυμίες και με συγκρούσεις, ακόμα και με τ’ αγαπητά του πρόσωπα, δημιουργεί το άγχος, τη στενοχώρια και την κατάθλιψη. Και ενώ θα έπρεπε να είναι ήρεμος και ευτυχισμένος, μιας και τα αγαθά και οι ευκολίες που έχει σήμερα δεν τα είχε ποτέ, αντίθετα είναι «φορτωμένος», νευρικός και πάντοτε κουρασμένος ψυχικά.

Μάρτιος - Απρίλιος 2012

Η ασθένεια δεν προέρχεται, αδελφοί μου, από την τιμωρία ενός εκδικητή Θεού. Η αντίληψη αυτή είναι ανορθόδοξη, πέρα για πέρα λαθεμένη. Ο Θεός μας μόνον αγαπά και δεν τιμωρεί τα πλάσματά Του. Ο Θεός είναι μακρόθυμος, πολυέλαιος, πολυεύσπλαχνος, πανάγαθος και αληθινός. Το όνομα του Θεού είναι αγάπη, λέει ο αγαπημένος του μαθητής Ιωάννης ο Θεολόγος. Παραχωρεί, επιτρέπει παιδαγωγικά προς βοήθεια την ασθένεια, για να μας φρονηματίσει, να μας διορθώσει, να μας προσγειώσει και ταπεινώσει.

Ένας Γέροντας που ασκήτευε στην έρημο, παρακάλεσε το Θεό να του δώσει τούτο το χάρισμα: Όταν γίνεται πνευματική συζήτηση, να μη νυστάζει ποτέ. Όταν όμως κανείς αργολογεί (π.χ. κουτσομπολεύει) ή κατακρίνει, τότε να τον παίρνει ο ύπνος, για να μη μολύνονται τ αυτιά του με τέτοιο δηλητήριο. Και πραγματικά, του έδωσε ο Θεός αυτό που ζητούσε. Έλεγε λοιπόν αυτός ο γέροντας, πως ο διάβολος είναι θιασώτης της αργολογίας και αντίπαλος κάθε πνευματικής διδαχής. Επιβεβαίωνε μάλιστα το λόγο του με τούτο το παράδειγμα.

Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2011

Οι μεγάλες, απροσδόκητες και γρήγορες αλλαγές στην επιστήμη, στην ηθική και στον τρόπο της ζωής μας, έχουν δημιουργήσει έναν διαφορετικό άνθρωπο, ξένο προς τις υπέροχες παραδόσεις που κληρονομήσαμε. Η κρίση που περνάει ο πολιτισμός μας σήμερα είναι πρωτοφανής.

Μάρτιος - Απρίλιος 2018

Οι Εκπλήξεις της Πρεσβυτέρας

Σε μια πόλη της Καππαδοκίας, υπήρχε ένας ενάρετος ιερεύς ονομαζόμενος Αναστάσιος, που περιέθαλπε στο σπίτι του ένα λεπρό, χωρίς κανένας να το γνωρίζει.

Κάποτε ο Μ. Βασίλειος ήρθε στο σπίτι τους και συνάντησε την άγνωστή του πρεσβυτέρα. Την χαιρέτισε με το όνομά της! Εκείνη απόρησε πολύ γι’ αυτό. Στην συνέχεια τη ρώτησε.

– Πού είναι ο π. Αναστάσιος;

Δεύτερη έκπληξη για την πρεσβυτέρα! Ακολούθησε όμως και τρίτη και τέταρτη και πέμπτη. Όταν του είπε ότι ο σύζυγός της πήγε στο χωράφι, ο άγιος της απήντησε:

– Ξέρεις; Έχει ήδη γυρίσει από το χωράφι και είναι μέσα στο σπίτι.

Η πρεσβυτέρα τότε, αναγνωρίζοντας την αγιότητα του αρχιεπισκόπου, έπεσε στα πόδια του και τον παρακάλεσε να προσευχηθεί γι’ αυτήν.

Στον πρεσβύτερο Αναστάσιο ο Μ. Βασίλειος είπε:

– Μην την ονομάζεις σύζυγο, αλλά αδελφή, εφ’ όσον ζείτε σαν αδέλφια.

Έπειτα τον ρώτησε ποια άλλη αρετή καλλιεργεί. Εκείνος δήλωσε κατηγορηματικά:

– Καμιά αρετή δεν έχω, δέσποτά μου και δεν έχω κανένα καλό.

– Ώστε έτσι; είπε ο άγιος. Για να δούμε αυτό το δωμάτιο.

Του έδειξαν το δωμάτιο, που είχε κλεισμένο τον λεπρό.

– Άνοιξε την πόρτα, τον διέταξε.

– Άγιε δέσποτα, να μην ανοίξουμε. Ο τόπος είναι μολυσμένος.

– Μα κι εγώ, τέτοιο τόπο χρειάζομαι.

Η πόρτα άνοιξε και εμφανίσθηκε ο λεπρός. Ο Μ. Βασίλειος είπε στον ιερέα:

– Γιατί μου κρύβεις αυτόν τον θησαυρό;… Αγωνίσθηκες γι’ αυτόν τόσα χρόνια. Άφησέ με αυτήν την νύχτα να τον υπηρετήσω κι εγώ.

Έμεινε ο άγιος στο κελί του λεπρού όλη την νύχτα, προσευχόμενος θερμά στον Θεό! Το πρωί τον έβγαλε έξω εντελώς υγιή. Όλα τα σημάδια της φοβερής ασθενείας είχαν εξαφανισθεί.

(Συναξαριστής Α΄)

Ιανουάριος - Φεβρουάριος 2018

Ουδέν Κρυπτόν

Κάποτε ο Όσιος Πορφύριος ξεκίνησε μαζί με τρία πνευματικά του τέκνα να πάνε σ’ ένα μοναστήρι. Ξεκίνησαν με τα πόδια, αλλά κουράστηκαν και τότε φάνηκε ένα ταξί. Λέει ο γέροντας: «Αυτό το ταξί θα σταματήσει μόνο του να μας πάρει, δεν θα μιλήστε στον ταξιτζή σ’ αυτά που θα λέει, μόνον εγώ θα μιλήσω».

Όταν μπήκαν στο ταξί άρχισε ο ταξιτζής να κατηγορεί τους παπάδες και ρωτούσε τους λαϊκούς: «Έτσι δεν είναι βρε παιδιά; Εσείς τι λέτε»; Εκείνοι δεν μιλούσαν οπότε λέει στον Όσιο Πορφύριο: «Έτσι δεν είναι παππούλη»; Εκείνος απαντά: «Παιδί μου θα σου πω μια ιστορία, δεν θα χρειαστεί να την πω δεύτερη φορά.

Ήταν ένας άνθρωπος που είχε έναν ηλικιωμένο γείτονα ο οποίος είχε ένα μεγάλο κτήμα. Μια νύχτα τον σκότωσε και τον έθαψε. Με διάφορα πλαστά χαρτιά πήρε το κτήμα του γείτονά του και το πούλησε. Και ξέρεις τι αγόρασε με τα χρήματα που πήρε από το κτήμα; Αγόρασε ένα ταξί».

Μόλις άκουσε αυτά ο ταξιτζής, συγκλονίστηκε και σταμάτησε το ταξί στην άκρη του δρόμου. «Μην πεις τίποτα παππούλη, μόνο εγώ το ξέρω αυτό και εσύ». «Το ξέρει κι ο Θεός», του απάντησε ο γέροντας. «Εκείνος μου το είπε για να σου το πω. Και να φροντίσεις απ’ εδώ και μπρος να αλλάξεις ζωή».

Νοέμβριος - Δεκέμβριος 2017

Κάποτε ένας ναυτικός βρέθηκε ναυαγός σ’ ένα ακατοίκητο τροπικό νησί μόνος κι έρημος. Με πολλούς κόπους, χωρίς εργαλεία, εργαζόμενος μόνο με τα χέρια του, κατάφερε να φτιάξει μια ξύλινη καλύβα για να μπορέσει να προστατευτεί κατά την περίοδο των βροχών. Πράγματι είχε μόλις τελειώσει την καλύβα όταν άρχισε να βρέχει ασταμάτητα. Όμως την δεύτερη κιόλας μέρα ένας κεραυνός έκαψε την καλύβα του και την έκανε στάχτη. Ο ναυαγός, που πρώτα δόξαζε το Θεό για τη σωτηρία του, τώρα αναλύθηκε σε δάκρυα. «Γιατί Θεέ μου», άρχισε να λέει και να παραπονιέται για την καταστροφή.

Κι ενώ η απελπισία πλημμύριζε την καρδιά του άκουσε από το πέλαγος το σφύριγμα ενός μεγάλου πλοίου. Σε λίγο μια βάρκα ήταν στην παραλία. «Πώς με βρήκατε σε τούτη την ερημιά;» τους ρώτησε. «Είδαμε, του είπαν, το σινιάλο του καπνού απ’ την φωτιά που άναψες»!

Όταν βλέπεις τα όνειρα, τις επιδιώξεις και τα έργα σου κάποιες φορές να γίνονται στάχτη κι αποκαΐδια, μην απελπίζεσαι. Περίμενε και θα προβάλει ανέλπιστα το υπερωκεάνιο του Θεού. Γιατί στ’ αλήθεια: «Τοῖς ἀγαπῶσι τὸν Θεὸν πάντα συνεργεῖ εἰς ἀγαθόν» (Ρωμ. 8, 28).

Και μην πεις στο τέλος ότι ήταν τυχαίο!

Πηγή: http://istologio.org

Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2017

Κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου, μία Ρωσίδα, μάνα δυο μικρών παιδιών, βρισκόταν σε μία πόλη, η οποία στην αρχή καταλήφθηκε από το στρατό των Λευκών και στη συνέχεια έπεσε στα χέρια των Κόκκινων. Η γυναίκα εκείνη ήταν σύζυγος ενός λευκού αξιωματικού και γνώριζε ότι, κατά πάσα πιθανότητα, αν την ανακάλυπταν θα την εκτελούσαν. Κρύφτηκε σ’ ένα εγκαταλειμμένο σπίτι στην άκρη της πόλης.

Όταν έπεσε η νύχτα, κάποιος χτύπησε ξαφνικά την πόρτα. Χωρίς αποθέματα θάρρους, πήγε ν’ ανοίξει. Μπροστά της στεκόταν μία νεαρή γυναίκα, της ίδιας ηλικίας μ’ εκείνη, εικοσιπέντε ετών πάνω κάτω. «Είσαστε η τάδε»; τη ρώτησε. «Ναι». «Πρέπει να φύγετε αμέσως, σας έχουν καταδώσει. Θα έλθουν να σας συλλάβουν στις αμέσως επόμενες ώρες». Η μητέρα έστρεψε το βλέμμα στα παιδιά της και είπε: «Πού να πάω; Τα παιδιά δεν μπορούν να πάνε μακριά, αν πάλι μείνω μαζί τους, θα με αναγνωρίσουν αμέσως». Και τότε ήταν που εκείνη η γυναίκα, η γυναίκα που ήρθε από το πουθενά, εκείνη η Ναταλία, έγινε ξαφνικά αυτό που το Ευαγγέλιο ονομάζει πλησίον, η πιο κοντινή ύπαρξη της νεαρής μητέρας, τόσο στη ζωή όσο και στο θάνατο. Της λέει λοιπόν: «Όχι, δεν θα σας αναζητήσουν αν φύγετε. Θα μείνω εγώ εδώ και θα πάρω τη θέση σας». «Μα θα σας εκτελέσουν»! «Ναι», απαντάει η Ναταλία, «αλλά εγώ δεν έχω παιδιά». Και η μητέρα με τα δύο παιδιά της έφυγε. Η Ναταλία έμεινε. Και νωρίς το πρωί, το χάραμα, την εκτέλεσαν.

Αυτός ο πρόωρος θάνατος, πραγματική δωρεά ζωής, αυτό το δώρο που πρόσφερε με τη θυσία της ζωής της κάποια Ναταλία, άγνωστη σ’ αυτούς, τους συγκλόνισε βαθιά και σ’ όλη τη ζωή τους έζησαν με μία και μόνη σκέψη: Τι να κάνουν, ώστε ο κόσμος να μη μείνει στην άγνοια για το θάνατο της Ναταλίας, για το μεγαλείο, την αλήθεια, την ανείπωτη πνευματική ομορφιά που πλημμύριζε την ψυχή εκείνης της νεαρής γυναίκας. Όλα αυτά τους είχαν συνταράξει σε τέτοιο βαθμό που μια καινούργια ζωή ανοίχτηκε μπροστά τους.

(«Συνάντηση με τον Ζωντανό Θεό»,
AnthonyBloom, σελ. 61-63)

«Εκείνο το κέρδος που γίνεται την Κυριακή είναι αφορισμένο και βάνετε φωτιά και κατάρα στο σπίτι σας, όχι ευλογία».

Αγ. Κοσμάς ο Αιτωλός