Νοέμβριος - Δεκέμβριος 2016
π. Δημητρίου Μπόκου
Στη δραματική ιστορία του Ιώβ αξίζει να προσέξουμε ιδιαίτερα τη νηφάλια τοποθέτησή του ενώ δοκιμάζεται σκληρά, τη στιγμή δηλαδή που έχει χάσει την αμύθητη περιουσία του, τα δέκα παιδιά του, αλλά και την πολύτιμη υγεία του. Η στάση του αποτελεί μοναδικό διαχρονικό παράδειγμα, ικανό να εμπνέει και τον άνθρωπο της μετά Χριστόν εποχής.
Τα λόγια του, όταν πληροφορήθηκε τις μεγάλες του συμφορές, είναι χαρακτηριστικά: «Ο Κύριος τα έδωσε, ο Κύριος τα αφαίρεσε. Όπως φάνηκε καλό στον Κύριο, έτσι και έγινε. Ας είναι ευλογημένο το όνομα του Κυρίου στους αιώνες».
Θεωρεί ότι όλα του τα αγαθά ανήκουν στον Κύριο. Δεν αποτελούν δική του ιδιοκτησία. Αυτός είχε γεννηθεί από τη μητέρα του γυμνός. Χωρίς να φέρει τίποτε δικό του στον κόσμο. Ό,τι είχε και δεν είχε ήταν δώρο του Θεού. Ο Κύριος θέλησε και του τα έδωσε. Ο Ιώβ δεν τα οικειοποιείται. Αναγνωρίζει τον πραγματικό κύριό τους. Δεν σφετερίζεται την ιδιοκτησία του Κυρίου του. Γνωρίζει ότι «του Κυρίου είναι η γη και το πλήρωμα αυτής». Επομένως αυτός είναι αποκλειστικός «Κύριος και Βασιλεύς μέγας επί πάσαν την γην» (Ψαλμ. 94, 3-5). Έχει την απόλυτη κυριότητα. Ο κόσμος ολόκληρος με ο,τι τον γεμίζει ανήκουν σ’ Αυτόν. Είναι «κληρονομία Κυρίου».
Ο Ιώβ γνωρίζει ότι ο Κύριος του εμπιστεύτηκε ένα μέρος από την κληρονομιά του αυτή προσωρινά. Για να τη διαχειρισθεί σωστά. Για τις ανάγκες τις δικές του και των συνανθρώπων του. Μόνον ως διαχειριστή του Θεού βλέπει τον εαυτό του. Ως οικονόμο μέχρι ορισμένη προθεσμία. Ποτέ ως ιδιοκτήτη. Αναγνωρίζει πρόθυμα ότι είναι στην απόλυτη δικαιοδοσία του Κυρίου να κάνει ο,τι θέλει με την κληρονομιά του. «Ως τω Κυρίω έδοξε, ούτω και εγένετο». Ό,τι δηλαδή αποφασίζει ο Κύριος σχετικά με την ιδιοκτησία Του, είναι καλά καμωμένο. Να είναι ευλογημένο λοιπόν το όνομά Του στους αιώνες.
Ο Ιώβ γνωρίζει καλά ότι δεν μπορεί να εγείρει δικαιώματα σε ξένη περιουσία. Γι’ αυτό και δεν επαναστατεί καθόλου σε καμμιά απόφαση του Κυρίου. Η σχέση του με τον Θεό είναι βαθύτερη. Δεν εξαρτάται από τα δώρα που λαμβάνει, γι’ αυτό και δεν χάνεται όταν τα δώρα αυτά ανακαλούνται πίσω. Ο Ιώβ βλέπει τον Θεό και όχι τα δώρα του. Τον Κτίστη και όχι την κτίση.
Γνωρίζει ότι αυτό που αξίζει είναι ο Θεός και όχι τα δώρα Του. Αυτός είναι το όντως εφετόν. Ο μόνος που αξίζει να αγαπιέται. Ο Ιώβ δεν θεωρεί συμφορά του την απώλεια των δώρων του Θεού, αλλά το να χάσει τον ίδιο τον Θεό.
Γι’ αυτό και συνεχίζει να ευλογεί και να αγαπά ακλόνητα τον Θεό και μετά τη στέρηση των δώρων Του. Η αγάπη του Ιώβ είναι γνήσια. Η ευσέβειά του αληθινή.
(ΛΥΧΝΙΑ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ, αρ. φ. 383)
Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2016
Μια ακόμη εποχή του χρόνου έφθασε, που έχει τις δικές της ομορφιές και χάρες. Τα δένδρα σιγά-σιγά άρχισαν να ρίχνουν τα φύλλα τους, αφήνοντας γυμνά τα κλαδιά. Τα δειλινά έρχονται πιο νωρίς, η ημέρα μικραίνει. Όλοι πια μετά τις καλοκαιρινές διακοπές έχουν γυρίσει στις εργασίες τους, ανανεωμένοι από την χαλάρωση και την ξεκούραση της εξοχής.
Γεγονότα άσχημα, παγκόσμια σημάδεψαν και αυτό το καλοκαίρι. Είναι ευθύνη όλων μας να αλλάξουμε πολλά πράγματα και για μας και για τους συνανθρώπους μας. Η ροή της καθημερινής μας ζωής είναι σχεδόν η ίδια, με τα προβλήματα, τις δυσκολίες και τις λίγες χαρές της. Πρωταγωνιστές είμαστε εμείς οι άνθρωποι, ενώ η παρουσία και η χάρη του Θεού είναι χθες και σήμερα η ίδια, είναι αναλλοίωτη μέσα στους αιώνες. Εμείς πρέπει να αντιμετωπίσουμε με δυνατή θέληση καθημερινά τη ζωή μας, ευθυγραμμίζοντας τις πράξεις μας με το θέλημα του Θεού.
Σήμερα ο άνθρωπος βρίσκεται σε σύγχυση και προσπαθεί να δικαιολογήσει τις πράξεις του με τη δική του φιλοσοφία. Η ζωή από τη φύση της είναι δύσκολη. Όμως ο “οδοδείκτης” είναι σαφής: «Εγώ ειμί η Οδός, η Αλήθεια και η Ζωή» θα μας υπενθυμίζει πάντα ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, ο αρχηγός της πίστεώς μας.
Οι αρχές που μας παρέδωσε είναι σαφείς, ολοκληρωμένες και αναλλοίωτες. Να συντονιζόμαστε πάνω σε αυτές είναι βέβαια δύσκολο. Χρειάζεται θέληση εκ μέρους μας μεγάλη, αλλά και η χάρη του Θεού να μας σκεπάζει. Ας θυμηθούμε τα λόγια του Χριστού: «Τα αδύνατα παρ’ ανθρώποις δυνατά παρά τω Θεώ εστί».
Μέσα στην πολύβουη σύγχρονη μεγαλούπολη, η σκληρότητα της ζωής μάς κάνει κάποιες φορές να κλείνουμε τα μάτια μπροστά στα προβλήματα των συνανθρώπων μας. Και δεν είναι μόνον οι υλικές ανάγκες που μπορούμε να υπηρετήσουμε. Πολλοί μοναχικοί άνθρωποι έχουν εξίσου ανάγκη επικοινωνίας και λόγων παρηγορητικών.
Αν ζει ο Χριστός μέσα μας, οι θλίψεις και τα προβλήματα δεν μας γονατίζουν. Η ειρήνη βασιλεύει μέσα μας, δεν κλεινόμαστε στον εαυτό μας, αδιαφορώντας για όσα γίνονται γύρω μας. Με συνεχή προσευχή πίστης και αγάπη Θεού μπορούμε να ζήσουμε νικηφόρα και άφθονη πνευματική ζωή.
Ας κάνουμε τα σχέδιά μας τη νέα εκκλησιαστική χρονιά, που αρχίζει από την 1η Σεπτεμβρίου. Ας δυναμώσουμε τη θέλησή μας και μάλιστα σε μία τόσο κρίσιμη εποχή, πνευματικά και οικονομικά, για να πραγματώσουμε την αποστολή μας σ’ αυτόν τον κόσμο. Μην ξεχνάμε ότι η ζωή μας είναι ένα «πέρασμα», μία «γέφυρα» για τον τελικό προορισμό μας. Ας την αξιοποιήσουμε χρησιμοποιώντας με σοφία και σύνεση το χρόνο μας.
Ευλογημένη εκκλησιαστική χρονιά!
Ηλιοπούλου Φωτεινή, Εκπαιδευτικός
Η Άμπελος και τα Κλήματα
«Εγώ είμαι το αληθινό κλήμα, κι ο Πατέρας μου είναι ο αμπελουργός. Κάθε κληματόβεργα πάνω μου που δεν κάνει καρπό την κόβει και κάθε κληματόβεργα που κάνει καρπό την κλαδεύει, για να καρποφορήσει περισσότερο. Εσείς είστε κιόλας κλαδεμένοι και καθαροί εξαιτίας των όσων σας έχω διδάξει. Μείνετε ενωμένοι μαζί μου. Τότε θα ’μαι κι εγώ ενωμένος μαζί σας. Όπως η κληματόβεργα δεν μπορεί να καρποφορήσει από μόνη της, αν δεν είναι ενωμένη με το κλήμα, το ίδιο κι εσείς αν δε μείνετε ενωμένοι μαζί μου. Εγώ είμαι το κλήμα, εσείς οι κληματόβεργες. Εκείνος που μένει ενωμένος μαζί μου κι εγώ μαζί του, αυτός δίνει άφθονο καρπό, γιατί χωρίς εμένα δεν μπορείτε να κάνετε τίποτε. Αν κάποιος δεν μένει ενωμένος μαζί μου, θα τον πετάξουν έξω σαν την κληματόβεργα, και θα ξεραθεί. Τις βέργες αυτές τις μαζεύουν, τις ρίχνουν στη φωτιά, και καίγονται. Αν μείνετε ενωμένοι μαζί μου και τα λόγια μου μείνουν ζωντανά μέσα σας, ό,τι θελήσετε ζητήστε το και θα σας δοθεί. Μ’ αυτόν τον τρόπο φανερώνεται η δόξα του Πατέρα μου: Όταν εσείς δώσετε άφθονο καρπό κι αποδειχθείτε έτσι μαθητές μου».
(Κατά Ιωάννην 15:1-8)
Ιούλιος - Αύγουστος 2016
Με την εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου εορτάζεται το ότι όλοι οι άνθρωποι «υπερυψούνται» στη μακαριότητα του νικητή Χριστού και ότι αυτή η υπερύψωση έχει ήδη επιτευχθεί με την Υπεραγία Θεοτόκο. Η Κοίμηση είναι το σημείο, η εγγύηση και ο εορτασμός, ότι η πορεία της Παναγίας είναι ο προορισμός όλων εκείνων των ταπεινών, που η ψυχή τους μεγαλύνει τον Κύριο, που το πνεύμα τους βρίσκει αγαλλίαση στον Θεό και Σωτήρα, που οι ζωές τους είναι απολύτως αφιερωμένες στο να ακούν και να τηρούν τον Λόγο του Θεού, που έχει δοθεί στους ανθρώπους από τον Υιό της Παρθένου, τον Σωτήρα και Λυτρωτή του κόσμου.
Πρέπει να τονισθεί ότι σε όλες τις Θεομητορικές Εορτές της Εκκλησίας, οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί εορτάζουν γεγονότα της δικής τους εν Χριστώ και εν Αγίω Πνεύματι ζωής. Ό,τι συμβαίνει στην Παναγία συμβαίνει σε όλους όσοι μιμούνται την αγία ζωή της, την ταπείνωση, την υπακοή και την αγάπη της. Όπως κι εκείνη, όλοι οι άνθρωποι μπορούν να γίνουν ευλογημένοι και «τιμιότεροι των Χερουβείμ και ενδοξότεροι ασυγκρίτως των Σεραφείμ», αν ακολουθήσουν το παράδειγμά της. Ο Χριστός θα γεννηθεί εν Αγίω Πνεύματι μέσα στην ψυχή του καθενός κι όλοι θα μπορούν να είναι ναοί του ζώντος Θεού. Όλοι όσοι ζουν τη ζωή που έζησε η Παναγία, θα μοιραστούν την αιώνια ζωή της Βασιλείας του Θεού.
(Από το βιβλίο του π. Θωμά Χίπκο,
Δόγμα και λατρεία, τόμος Α, Αποστ. Διακονίας)
Η Αδελφότητά μας εύχεται Καλές Διακοπές, διακόπτοντας ό,τι μας χωρίζει από τον Χριστό!
Ιούλιος - Αύγουστος 2016
Σας λέγω την αλήθεια. Αν δεν φάτε τη Σάρκα του Υιού και δεν πιείτε το Αίμα του, δε θα αποκτήσετε ζωή. Όποιος τρώει το Σώμα μου και πίνει το Αίμα μου παίρνει ζωή αιώνια. Και εγώ θα τον αναστήσω την εσχάτη ημέρα. Πραγματική τροφή είναι μόνο το Σώμα μου και πραγματικό ξεδίψασμα είναι μόνο το Αίμα μου. Όποιος τρώει τη Σάρκα μου και πίνει το Αίμα μου, γίνεται ένα με εμένα και εγώ ένα με αυτόν. Ζωή είναι ο Πατέρας μου. Αυτός με έστειλε. Εγώ επήρα ζωή από τον Πατέρα μου. Και εκείνος που τρώει Εμένα, το Σώμα μου, παίρνει ζωή από Εμένα (Ιωάννης 6:53-57).
Ιούλιος - Αύγουστος 2016
Την ώρα που ακούμε στις ακολουθίες μας το όνομα της Υπεραγίας Θεοτόκου, οι Ορθόδοξοι κάνουμε το σημείο του Σταυρού. Τούτο σημαίνει πως συμφωνούμε όλοι με τον όρο της Γ’ Οικουμενικής Συνόδου και «ομολογούμεν την αγίαν Παρθένον Θεοτόκον». Ακόμη πως την παρακαλούμε και την ικετεύουμε σαν Μητέρα του Θεού να μεσιτεύει και να πρεσβεύει για μας στον Κύριο και Σωτήρα του κόσμου. Η Ορθοδοξία την τιμά και την ανεβάζει στο πιο ψηλό σκαλί του σεβασμού της, ως «αγία αγίων μείζων».
Για τους Νέους
Πρόσφερε με προθυμία στον Χριστό τους κόπους της νεότητός σου και θα απολαύσεις στο γήρας σου πλούτον απαθείας. Αυτά που συναθροίζονται στην νεανική ηλικία τρέφουν και παρηγορούν κατά το γήρας όσους έχουν εξασθενήσει. Ας κοπιάσωμε με ζήλο, όσο είμαστε νέοι, ας τρέξωμε γρήγορα, διότι η ώρα του θανάτου είναι άγνωστη.
(Ιωάννου Σιναΐτου)
Και Πνευματική Νηστεία
«Δεν τρως κρέας; Να μη φας και την ακολασία δια μέσου των ματιών. Ας νηστεύει και η ακοή…Ας νηστεύει και το στόμα από αισχρά λόγια και λοιδορίες. Διότι τι όφελος έχουμε, όταν απέχουμε από πουλερικά και ψάρια, δαγκώνουμε όμως και κατατρώμεν τους αδελφούς μας;» (Ιωάννης ο Χρυσόστομος).