Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2017
Με την ευκαιρία της εορτής της παγκοσμίου υψώσεως του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού στις 14 Σεπτεμβρίου παραθέτουμε απόσπασμα του μακαριστού Αρχιμ. Γεωργίου, Καθηγουμένου Ι. Μ. Γρηγορίου Αγίου Όρους.
Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2017
Η ωριμότητα είναι ένα κομμάτι της ζωής μας. Είναι τα χρόνια που έρχονται με την πάροδο της ηλικίας. Άραγε έχουν αξία μόνο τα νιάτα; Οι μεγάλοι είναι άχρηστοι και περιττοί στην κοινωνία;
Η απάντηση εξαρτάται από τη θέση που παίρνει κανείς απέναντι στη ζωή. Πολλές φορές οι μεγάλοι έχουν μία περίεργη στάση και συμπεριφορά απέναντι στο καινούργιο που συναντούν. Καινούργιες γνώσεις παρουσιάζονται στην επιστήμη, στον τρόπο ζωής και σε άλλους τομείς. Ίσως να μην μπορούν οι μεγάλοι άνθρωποι να το καταλάβουν και οι αντιδράσεις τους να είναι αρνητικές και ασυνήθιστες. Συνηθίζουν να κάνουν κριτική σε όλα και πολλές φορές αρνητική.
Εκείνος όμως που παραδέχεται ότι τα χρόνια περνάνε και τα νιάτα φεύγουν, η στάση του απέναντι στη νέα περίοδο της ζωής του, είναι εντελώς διαφορετική. Όσο πιο λογικά αποδεχόμαστε την αλήθεια, τόσο πιο καθαρά θα δούμε το νόημα των ώριμων χρόνων της ζωής μας. Τα ώριμα χρόνια είναι και αυτά ζωή. Όσο κάποιος αποδεχτεί την ηλικία του, τόσο θα αλλάξει και τη σχέση προς τους νεότερους. Πιστεύει στις καινούργιες δυνάμεις, δεν κάνει κριτική για όλους και για όλα. Γίνεται διαλλακτικότερος, ακούει με προθυμία, με αγάπη και σταματά να κάνει τον «παντοδύναμο και παντογνώστη». Γεμάτος με εμπειρία από τη ζωή, ακούει τους συνανθρώπους του και όταν χρειάζεται, τους συμβουλεύει, μέσα από την πείρα που απέκτησε. Μαθαίνει να τους αγαπά και να ακούει με ενδιαφέρον τους νέους. Μεταφέρει στους νέους έναν πλούτο ζωής που δοκιμάστηκε στο καμίνι της πραγματικότητας, εμπειρία που εκ των πραγμάτων δεν έχουν ακόμα οι νέοι.
Πόσοι νέοι δεν ευγνωμονούν για την πείρα και τις γνώσεις που απέκτησαν κοντά στους ηλικιωμένους γονείς τους, που κανείς άλλος δεν θα μπορούσε να δώσει. Πόσες μανάδες δεν έδωσαν μια ζωή ολόκληρη, για να ολοκληρώσουν την αγωγή και την προκοπή των παιδιών τους και των εγγονών τους, χωρίς πολλές φορές να τους αναγνωρίζεται τίποτε.
Εκείνος που φτάνει στα ώριμα χρόνια δεν πρέπει να σκέπτεται πως δεν έχει πλέον μέλλον. Γιατί πώς θα μπορέσει αλλιώς να αντικρίσει την έκπληξη που λέγεται αιωνιότητα; Ο άνθρωπος που ζει μέσα στην έννοια της αιωνιότητας, είναι ζωντανός και στο χθες και στο σήμερα και ελπίζει και ζει την αιωνιότητα απ’ αυτή τη ζωή. Τα ώριμα χρόνια μπορούν με ελπίδα και πίστη στο Θεό να είναι χρήσιμα και γεμάτα δημιουργία.
Φωτεινή Ηλιοπούλου, Εκπαιδευτικός
Η Επίδραση της Γυναίκας
Δεν υπάρχει τίποτε άλλο ισχυρότερο από την ευλαβή και συνετή γυναίκα, στο να ρυθμίζει και να διαπλάσσει, σε όσα αυτή θέλει, την ψυχή του άντρα. Γιατί τότε ούτε τους φίλους, ούτε τους δασκάλους, ούτε τους άρχοντες θα ανεχτεί, όπως θ’ ανέχεται τον σύζυγο που θα τον παραινεί και θα τον συμβουλεύει.
(Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος)
Να υπηρετείτε ο ένας τον άλλον με αγάπη. Γιατί όλος ο νόμος εκπληρώνεται με έναν λόγο, με το «να αγαπάς τον πλησίον σαν τον εαυτό σου»
Γαλάτ. 5:14
Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2017
Είναι μεγάλη υπόθεση ο σωστός δάσκαλος, ιδίως στις μέρες μας! Τα παιδιά είναι άγραφες κασέτες ή θα γεμίσουν βρώμικα τραγούδια ή βυζαντινή μουσική. Το έργο του δασκάλου είναι ιερό. Έχει μεγάλη ευθύνη και, αν προσέξη, μπορεί να πάρη μεγάλο μισθό από τον Θεό. Να φροντίζη να διδάσκη στα παιδιά τον φόβο του Θεού. Πρέπει να βρούν τρόπο οι εκπαιδευτικοί να περνάνε κάποια μηνύματα στα παιδιά για τον Θεό και για την Πατρίδα. Ας σπείρουν αυτοί τον σπόρο, και ας μην τον δούν να βλαστάνη. Τίποτε δεν πάει χαμένο, κάποια στιγμή θα πιάση τόπο.
Και πάντα με το καλό, με επιείκεια, με αγάπη να φέρωνται στα παιδιά. Να προσπαθούν να ξυπνάνε το φιλότιμό τους. Το παιδί θέλει αγάπη, ζεστασιά. Πολλά παιδιά την στερούνται τελείως στο σπίτι. Αν οι δάσκαλοι αγαπήσουν τα παιδιά, θα τους αγαπήσουν και εκείνα, και τότε θα κάνουν πιο εύκολα το έργο τους. Εμάς ο δάσκαλος με την βέργα μας χτυπούσε, όταν έβλεπε αταξία, αλλά αγαπούσε τα παιδιά και τα παιδιά τον αγαπούσαν. Δεν είχε δικά του παιδιά και τα αγαπούσε τα παιδιά πολύ. Γι’ αυτό λέω ότι καλοί είναι οι γονείς που γεννούν πολλά παιδιά και γίνονται πολύτεκνοι, αλλά καλύτεροι είναι οι σωστοί εκπαιδευτικοί που αναγεννούν του κόσμου τα παιδιά και γίνονται υπέρ-υπέρ-πολύτεκνοι! Δίνουν αναγεννημένους ανθρώπους στην κοινωνία, και έτσι γίνεται καλύτερη.
Όσιος Παΐσιος
Ιούλιος - Αύγουστος 2017
Στην εποχή μας έχουμε γίνει παράξενα θλιμμένοι, σαν κάτι να έχει σπάσει μέσα μας. Δύσκολους καιρούς περνάμε, αυτό είναι γεγονός. Δυσάρεστες ειδήσεις ακούμε, που πολλές φορές μας αφαιρούν το κουράγιο, την εμπιστοσύνη μας και την ελπίδα στον Δημιουργό μας.
Ο Θεός δημιούργησε τα πάντα με πλήρη σοφία, με αγάπη που δεν συλλαμβάνει πολλές φορές ο πεπερασμένος νους μας. Η χαρά είναι, γενικά, η επιδίωξη κάθε ανθρώπου. Όλοι μας επιζητούμε τη χαρά. Σημασία όμως έχει πώς και πού την επιζητούμε.
Χαρά σημαίνει πληρότητα. Μία ήρεμη, ειρηνική, χριστιανική χαρά, που έχει τη δύναμη να διώξει από το νου και την ψυχή κάθε ίχνος μελαγχολίας, αβεβαιότητας, θλίψης.
Όλη η Γραφή διαχέεται από τη χαρά, τη χαρά που χαρίζει ο Θεός στους πιστούς Του. Αυτό συμβαίνει μόνον όταν έχουμε τον Θεό στη ζωή μας, που είναι η πηγή της ειρήνης, της χαράς και της πληρότητας. Τότε η χαρά φωλιάζει μέσα στην ψυχή μας και οποιοδήποτε πρόβλημα αντιμετωπίζεται με ειρήνη ψυχής.
Γεμάτη χαρά είναι η ευχή του Ιωάννου Χρυσοστόμου που διαβάζεται μετά την Ανάσταση: «Ει τις δούλος ευγνώμων, εισελθέτω χαίρων εις την χαράν του Κυρίου αυτού.» «Ουκούν εισέλθετε πάντες εις την χαράν του Κυρίου. Ανέστη Χριστός και χαίρουσιν οι άγγελοι».
Στην παραβολή του Ασώτου, λέει ο πατέρας: «Έπρεπε να ευφρανθούμε και να χαρούμε, γιατί ο αδερφός νεκρός ήταν και ανέζησε». Άρα η χαρά ανήκει στον ουρανό, επομένως είναι δώρο ουράνιο, θείο. Ο Κύριός μας πολλές φορές μίλησε για τη χαρά Του, όταν ζούσε πάνω στη γη. «Συ δούλε αγαθέ και πιστέ, είσελθε εις την χαράν του Κυρίου σου» είπε ο Κύριος σ’ αυτόν που πήγε τα τάλαντα και τα καρποφόρησε. Αλλού λέει ο Κύριος: «Τη χαρά που νιώθετε όταν είστε κοντά μου, κανείς δεν μπορεί να σας την αφαιρέσει».
Όταν ζούμε κοντά στον Θεό, Τον επικαλούμεθα, μιλάμε μαζί Του. Πώς ο Κύριός μας να μην μας ακούσει; Επομένως, αυτή η χαρά, η δυσεύρετη στην εποχή μας, η πραγματική, η βαθιά, η ειρηνική, μόνο κοντά στον Θεό υπάρχει.
Ας παρακαλούμε καθημερινά να μας αυξάνει ο Θεός σε αγάπη και πίστη και τότε να είμαστε σίγουροι ότι από τη ζωή μας θα απομακρύνεται το άγχος, η θλίψη και η απαισιοδοξία. Θα είμαστε οι χαρούμενοι άνθρωποι, έτσι όπως το θέλει ο Δημιουργός μας!
Ευλογημένο καλοκαίρι!
Φωτεινή Ηλιοπούλου, Εκπαιδευτικός
Γι’ αυτό μπορεί να σώζει για πάντα όσους μέσω αυτού πλησιάζουν το Θεό. Ζει αιώνια, για να μεσιτεύει γι’ αυτούς
(Προς Εβραίους 7:25)
Μάιος - Ιούνιος 2017
Η Πεντηκοστή έλαβε χώρα την πεντηκοστή ημέρα από την Ανάσταση του Ιησού Χριστού (Πράξεις β’ 1-41).
Σε ανάμνηση του γεγονότος αυτού, κάθε χρόνο, εορτάζουμε με ιδιαίτερη λαμπρότητα την εορτή της Πεντηκοστής, μια ημέρα πριν την εορτή του Αγίου Πνεύματος, και αυτό διότι θεολογικά η ημέρα αυτή θεωρείται η γενέθλια ημέρα της Εκκλησίας.
Η εορτή αυτή αντιστοιχεί με την επίσης μεγάλη ετήσια εορτή των Ιουδαίων η οποία στις Εβραϊκές Γραφές (Παλαιά Διαθήκη) αποκαλείται Γιορτή του Θερισμού ή Γιορτή των Εβδομάδων (Έξοδος 23:16· 34:22), η οποία ήταν καθαρά γεωργική εορτή με τελείως διαφορετικό περιεχόμενο. Η τήρησή της λάβαινε χώρα την πεντηκοστή ημέρα μετά τις 16 Νισάν του ιουδαϊκού ημερολογίου, την ημέρα κατά την οποία η κεφαλή κάθε οικογένειας προσέφερε στον Θεό ένα δεμάτι κριθάρι, που υποδήλωνε την επιθυμία για ειρηνική σχέση μαζί Του (Λευιτικό 23:15, 16). Οι προσφορές για αυτή τη γεωργική γιορτή γίνονταν μέσω του ιερατείου αρχικά στην Σκηνή του Μαρτυρίου, ενώ αργότερα στον Ναό στην Ιερουσαλήμ.
Την ημέρα της Πεντηκοστής έλαβε χώρα η επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος στους 12 μαθητές (περιλαμβανομένων και των αποστόλων του Ιησού) οπότε, σύμφωνα με τις Πράξεις των Αποστόλων, έλαβαν το Άγιο Πνεύμα μιλώντας σε ξένες γλώσσες (γλωσσολαλιά) «για τα θαυμαστά έργα του Θεού», γεγονός που έγινε αντιληπτό από Ιουδαίους και προσήλυτους που ήταν στην Ιερουσαλήμ για τη γιορτή των Εβδομάδων. Ως αποτέλεσμα, έπειτα και από το κήρυγμα του Πέτρου, βαφτίστηκαν εκείνη την ημέρα 3.000 νέα μέλη της χριστιανικής εκκλησίας (Πράξεις 1:13-15, 2:1-41). Εκείνη η ημέρα ήταν 50 ημέρες μετά την ανάσταση του Ιησού Χριστού που συνέπεσε στις 16 Νισάν.
Η «Πεντηκοστή» άρχισε να γιορτάζεται από τους αποστολικούς χρόνους είτε στο ναό των Ιεροσολύμων μαζί με τους Ιουδαίους (Πράξεις κ’16), είτε χωριστά. Σύμφωνα με τους εκκλησιαστικούς Πατέρες και συγγραφείς του β’ μισού του 4ου αιώνα γίνεται λόγος περί του εορτασμού από τους αποστολικούς χρόνους όπου κατά την εορτή αυτή γινόταν και η βάπτιση των κατηχουμένων, όπου και για το λόγο αυτό συνεχίζεται και ψάλλεται ο τρισάγιος ύμνος: «Όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε...».
Η Πεντηκοστή είναι εβδομαδιαία εορτή δηλαδή εορτάζεται όλες τις ημέρες της εβδομάδας με ιδιαίτερη έξαρση το Σάββατο. Από τις μεθεόρτιες ημέρες ξεχωρίζει η Δευτέρα που είναι αφιερωμένη στο Άγιο Πνεύμα όπου και επαναλαμβάνεται ομοίως όλη η ακολουθία της Κυριακής.
πηγή: www.dogma.gr
Δεν με άφησε μόνο μου ο Πατέρας, γιατί εγώ κάνω πάντοτε αυτά που του είναι ευάρεστα» (Ιησούς Χριστός στο κατά Ιωάννη 8:29)