Μάρτιος - Απρίλιος 2013
Βιώνουμε μια εποχή που κυριαρχείται από έντονες. Κάθε λαός εκπροσωπείται από το Κοινοβούλιό του και από την πολιτική του ηγεσία που γίνεται η επίσημη φωνή του, είτε ο λαός συμφωνεί με αυτό είτε όχι. Ο Θεός όμως, επειδή είναι Σοφία και Φως και Ζωή και αγαπά το δημιούργημά Του, ζητά από αυτό την ανταπόκρισή του στην αγάπη που ο ίδιος έχει, ταπεινώνεται ενώπιον του ανθρώπου. Μα πώς γίνεται αυτό; Και πώς φαίνεται αυτό;
Εκείνο το πρωινό, που για όλη την υπόλοιπη ανθρωπότητα ήταν μια ακόμα συνηθισμένη μέρα, κατέβηκε ο Θεός δια μέσου του Αγγέλου Του να μιλήσει στον άνθρωπο, και μάλιστα στο πιο εκλεκτό μέλος αυτού, στην πιο αγνή και πιο αφιερωμένη καρδιά που είχε να επιδείξει το ανθρώπινο γένος. Σε αντίθεση με τις δημοκρατίες, όπου ο λαός εκλέγει τον εκπρόσωπό του (και συνήθως αστοχεί στις επιλογές του), ο Θεός εξέλεξε τον εκπρόσωπο του ανθρώπου, και ο Θεός ποτέ δεν λανθάνει. Δεν ήθελε όμως με κανέναν τρόπο να αναιρέσει την ελεύθερη βούληση, το δικαίωμα του ανθρώπου ως δημιούργημα να μπορεί να εκλέγει, να αποφασίζει για τη ζωή του, τις σχέσεις του, τη διαμόρφωση της εικόνας του. Έτσι, ο ίδιος ο Θεός έρχεται και ρωτά, ζητά από τον άνθρωπο,δεν έρχεται για να κρίνει, δεν έρχεται για να επιπλήξει, δεν έρχεται για να καταδικάσει η να τιμωρήσει, αλλά έρχεται να ζητήσει από τον άνθρωπο την άδεια να τον θεραπεύσει.
Ω, ποια ταπείνωση, ω ποια αγάπη, ω ποια ζωή, ο ίδιος ο Θεός να κτυπά την πόρτα του δημιουργήματός Του για να περάσει μέσα από αυτήν. Και τι συναντά; Μια πόρτα διαθέσιμη, μια καρδιά που λαχταρά να συναντηθεί με τον Θεό της. Αλλά όση καθαρότητα και να έχει η ψυχή, όση γνώση και αν μελέτησε στο διάβα της ζωής της, ποτέ, μα ποτέ, δεν μπορούσε να φανταστεί πως ο Θεός θα ήταν τόσο ταπεινός μα και τόσο γλυκύς, όμορφος, φωτεινός, γεμάτος χαρά και γαλήνη.
«Μα πώς είναι δυνατόν να γίνει σε μένα τούτο; Ποια είμαι εγώ που με επισκέπτεται ο Θεός μου; Δεν χωρά στο νου μου το ότι ο Θεός θέλει να γίνω μάνα χωρίς να γνωρίζω άνδρα»! Δεν φανταζόταν ποτέ στη ζωή της πως θα γινόταν μητέρα, αφιερωμένη στο ναό από μικρή, τάμα των ευσεβών γονέων της. Θεωρούσε πως η ζωή της θα ήταν μια ζωή αφιερωμένη στην προσευχή και στη μελέτη των γραφών και στην υπηρεσία του ναού. Τώρα όλα ανατρέπονται και, όχι μόνο αυτό, αλλά δεν θα γίνει με το φυσικό τρόπο, δεν θα γνωρίσει άντρα, αλλά θα γίνει μητέρα. Δεν θα γίνει όμως μια φυσιολογική μητέρα, καθώς θα πρέπει να φροντίζει τον ίδιο τον Θεό της.
Εκατομμύρια σκέψεις πέρασαν μέσα από το νου της μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου..... «πώς θα τον ταΐζω, πώς θα τον μεγαλώσω, πώς θα τον αγκαλιάζω, πώς θα τον κρατώ στην αγκαλιά μου ενώ αυτός είναι ο δημιουργός μου; Ο Θεός που υπηρετούσα τόσα χρόνια»; Μυστήριο μέγα, άλυτο στον ανθρώπινο νου...... Κι εδώ είναι που φαίνεται πως ο Θεός δεν αστοχεί σε καμιά από τις επιλογές Του: «Γένοιτό μοι κατά το ρήμα Σου».Ω Θεέ μου, πόσο υπέροχο είναι το άγιο όνομά Σου, με πόση σοφία και πόση αγάπη μας τίμησες ενώ εμείς σε είχαμε απαρνηθεί, μας επισκέφτηκες ενώ ήμασταν αιχμάλωτοι των παθών, μας τάισες ενώ ήμασταν πεινασμένοι πνευματικά.
Η φωνή της κόρης από τη Ναζαρέτ έγινε η φωνή όλης της ανθρωπότητας. Το «ναι» της έγινε το «ναι» του ανθρώπου. Ναι Κύριε, ελθέ στη ζωή μας, γίνε σαν κι εμάς και λύτρωσέ μας από την αμαρτία και τον θάνατο, όπως είχες υποσχεθεί την ημέρα που δάκρυσε η Εύα. Η μητέρα πλέον του Κυρίου μας έγινε για κάθε Χριστιανό μάνα, πηγή της ζωής, χαρά και ευφροσύνη, γιατί επιτέλους βρέθηκε εκείνη που θα πει το μεγάλο «Ναι» και που θα είναι άξια να φέρει στα σπλάχνα της τον ίδιο τον Θεό. Και πόσο μας αξίωσε η Χάρη Του, να λάβει από το αίμα της Παναγίας μας το σώμα Του, αυτό το οποίο μεταλαμβάνουμε σε κάθε Θεία Κοινωνία, το σώμα που έλαβε από τη μητέρα Του.
Παράδειγμα ζωής μας άφησε ως παρακαταθήκη η Παναγιά μας, πως ο αφιερωμένος στον Θεό δεν χάνει, αντιθέτως κερδίζει. Κερδίζει τη ζωή, κερδίζει τη χάρη, το έλεος, το φως, γίνεται και ο ίδιος φως, έρχεται ο Θεός μέσα του και τον αγιάζει, τον καθαρίζει, τον σώζει. Αλλάζει η ζωή; Ναι. Η οδός είναι μπροστά μας και καλείται ο κάθε άνθρωπος να ασπαστεί αυτό το «ναι», να γίνει και εκείνος μια φωνή με τη φωνή που εξέλεξε ο Θεός, και τότε θα γίνει το θαύμα, θα γεννηθεί η σωτηρία, το φως, η ζωή στο πρόσωπο εκείνου που θα πει το μεγάλο «Ναι».
Βοναζούντας Αντώνιος, Κατηχητής
Ιανουάριος - Φεβρουάριος 2013
Τον πνευματικό αγώνα να τον κάνεις απαλά, χωρίς βία. Να μην πολεμάς τις αδυναμίες σου, αλλά να τις μεταμορφώνεις σε δυνάμεις.
Όταν είναι σκοτάδι στο δωμάτιο, τι κάνεις; Πολεμάς να το διώξεις; Διώχνεται το σκοτάδι; Ανάβεις το φως και φεύγει το σκοτάδι.
Η ψυχή έχει έναν ανθώνα και έναν ακανθώνα. Μην καταγίνεσαι να ξεριζώνεις τ’ αγκάθια, μόνο να ποτίζεις τον ανθώνα. Όλο το νερό να το κατευθύνεις εκεί και τα αγκάθια θα ξεραθούν.
(Γέροντος Πορφυρίου)
Ιανουάριος - Φεβρουάριος 2013
Ο Χριστός είναι η χαρά, το φως το αληθινό, η ευτυχία. Ο Χριστός είναι η ελπίδα μας. Η σχέση με τον Χριστό είναι αγάπη, είναι έρωτας, είναι ενθουσιασμός, είναι η λαχτάρα του θείου. Ο Χριστός είναι το παν. Αυτός είναι η αγάπη μας. Αυτός ο έρωτάς μας. Είναι έρωτας αναφαίρετος ο έρωτας του Χριστού. Από κει πηγάζει η χαρά.
Η χαρά είναι ο ίδιος ο Χριστός. Είναι μία χαρά, που σε κάνει άλλο άνθρωπο. Είναι μία πνευματική τρέλα, αλλά εν Χριστώ. Σε μεθάει σαν το κρασί το ανόθευτο, αυτό το κρασί το πνευματικό. Όπως λέγει ο Δαβίδ: «Ελίπανας εν ελαίω την κεφαλήν μου και το ποτήριόν σου μεθύσκον με ωσεί κράτιστον». Ο πνευματικός οίνος είναι άκρατος, ανόθευτος, πολύ δυνατός κι όταν τον πίνεις, σε μεθάει. Αυτή η θεία μέθη είναι δώρο του Θεού, που δίδεται στους «καθαρούς τη καρδία» (Ματθ. 5:8).
Όσο μπορείτε, να νηστεύετε, όσες μετάνοιες μπορείτε, να κάνετε, όσες αγρυπνίες θέλετε, να απολαμβάνετε, αλλά να είστε χαρούμενοι. Να έχετε τη χαρά του Χριστού. Είναι η χαρά που διαρκεί αιώνια, που έχει αιώνια ευφροσύνη. Είναι η χαρά του Κυρίου μας, που δίνει την ασφαλή γαλήνη, τη γαλήνια τερπνότητα. Ο Χριστός θέλει κι ευχαριστείται να σκορπάει τη χαρά, να πλουτίζει τους πιστούς Του με χαρά. Εύχομαι, «ίνα η χαρά υμών ή πεπληρωμένη».
Αυτή είναι η θρησκεία μας. Εκεί πρέπει να πάμε. Ο Χριστός είναι ο Παράδεισος, παιδιά μου. Τι είναι Παράδεισος; Ο Χριστός είναι. Από δω αρχίζει ο Παράδεισος. Είναι ακριβώς το ίδιο, όσοι εδώ στη γη ζουν τον Χριστό, ζουν τον Παράδεισο. Έτσι είναι, που σας το λέγω. Είναι σωστό, αληθινό αυτό, πιστέψτε με! Έργο μας είναι να προσπαθούμε να βρούμε έναν τρόπο να μπούμε μέσα στο φως του Χριστού. Δεν είναι να κάνει κανείς τα τυπικά. Η ουσία είναι να είμαστε μαζί με τον Χριστό. Να ξυπνήσει η ψυχή και να αγαπήσει τον Χριστό, να γίνει αγία. Να επιδοθεί στο θείο έρωτα. Έτσι θα μας αγαπήσει κι Εκείνος. Θα είναι τότε η χαρά αναφαίρετη. Αυτό θέλει πιο πολύ ο Χριστός, να μας γεμίζει από χαρά, διότι είναι η πηγή της χαράς. Αυτή η χαρά είναι δώρο του Χριστού. Μέσα σ’ αυτή τη χαρά θα γνωρίσουμε τον Χριστό.
(«Βίος και Λόγοι», γέροντος Πορφυρίου, σελ. 217, 218)
Ιανουάριος - Φεβρουάριος 2013
(Αρχιμανδίτου π. Κυρίλλου)
1. Όποιος εμπιστεύεται στον χρυσό, δεν έχει πίστη στον Χριστό. Όποιος αγαπά το χρήμα και την ψεύτικη ασφάλεια που προσφέρει, απαρνείται την πρόνοια του Θεού. Λατρεύει τον θεό του χρήματος και όχι τον Θεό της αγάπης. Γι' αυτό ο Παύλος λέγει ότι η φιλαργυρία είναι ειδωλολατρεία.
2. Να μην επιζητείς τίποτε άλλο, παρά μόνον το θέλημά Του και να αποδέχεσαι με αγάπη όσα ο Κύριος σου στέλνει στην ζωή, ακόμη και τα κακά. Ο Κύριος γνωρίζει.
3. Σε όλα να βάζουμε καλή αρχή. Χωρίς γερό θεμέλιο δεν στεριώνει καμία αρετή, δεν καρποφορεί η ζωή.
4. Πρέπει να αγαπάμε όλους τους ανθρώπους που μας φέρνει κοντά μας ο Θεός. Αν κάποιος μας "δυσκολεύει" να τον αγαπήσουμε, ας σκεφθούμε πως στο πρόσωπό του βλέπουμε τον ΄Ιδιο τον Χριστό.
5. Όταν ζητάμε κάτι από τον Θεό στην προσευχή, εάν είναι για ωφέλειά μας, θα μας το δώσει.
6. Ο Θεός απαντά σε όλες τις προσευχές, άλλοτε αμέσως, με ένα Ναι, άλλοτε καθυστερεί, που σημαίνει ένα Ναι για αργότερα, άλλοτε σιωπαίνει, που σημαίνει Όχι.
7. Να προσέχουμε πολύ τι ζητάμε στην προσευχή μας. Εάν κάτι το ζητάμε με πολλή επιμονή, αλλά δεν είναι για την πνευματική μας ωφέλεια, ο Θεός μπορεί να μας το δώσει κατά παραχώρηση, για να δούμε το λάθος μας και να ταπεινωθούμε
Νοέμβριος - Δεκέμβριος 2012
Αρχιμανδρίτου Π. Κύριλλου
1.Ο Χριστός είναι Φως και Αλήθεια. Εφ' όσον είμαστε Χριστιανοί, δηλαδή μαθητές και ακόλουθοι του Χριστού, δεν επιτρέπεται να λέμε ψέματα, διότι έτσι συντασσόμαστε με τον διάβολο, τον "πατέρα του ψεύδους".
2.Ο άνθρωπος που βρίσκεται μακριά από τον Θεό, και έχει για θεό τον εγωισμό του, εύκολα κάνει αμαρτίες. Εάν όμως λειτουργήσει "ο πνευματικός νόμος του Θεού" και ταπεινωθεί λ.χ. από ασθένεια, αδυναμία, τότε θα έχει κάνει το πρώτο βήμα.
3.Όσο περισσότερο αγαπάμε τον Θεό, πλησιάζουμε τον Θεό. Και όσο περισσότερο πλησιάζουμε τον Θεό, τόσο αγαπάμε και πλησιάζουμε τους ανθρώπους γύρω μας.