Η Ορθόδοξος αγιογραφία της Σταυρώσεως δεν Τον παριστά ως ένα ταλαίπωρο διά σταυρού κατάδικο σε επώδυνο και ατιμωτικό θάνατο, αλλά ως τον Θεάνθρωπο Κύριο, που πονά και πάσχει ως τέλειος άνθρωπος, αλλά και που ως Κύριος της δόξης δεσπόζει του πόνου και του θανάτου. Γι’ αυτό και προτιμά αντί του «Ιησούς Ναζωραίος Βασιλεύς Ιουδαίων», την γραφή «Ο Βασιλεύς της Δόξης».
Και πράγματι, ο Κύριός μας ανέβηκε εκουσίως επάνω στον Σταυρό ως Βασιλεύς που θυσιάζεται για τους υπηκόους του. Συγχρόνως ως ο Μέγας Αρχιερεύς που τελεί την μόνη αληθινή και σώζουσα θυσία, που αγιάζει τον σύμπαντα κόσμον. Ο Σταυρός είναι το θυσιαστήριο, επί του οποίου τελεί την λυτρωτική για τον κόσμο θυσία Αυτός που είναι συγχρόνως και θύμα και θύτης. Θυσιάζει τον εαυτό Του από άπειρη αγάπη για το πλάσμα Του. Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης μάς λέγει ότι, αν και θα μπορούσε με απλούστερο τρόπο να μας σώση, προτίμησε αυτόν τον επώδυνο και ατιμωτικό θάνατο, για να δείξη την απροσμέτρητη αγάπη Του προς το λογικό πλάσμα Του και για να μας παρακινήση να μή προτιμούμε τίποτε περισσότερο από Αυτόν.
Στην προ του Πάθους Αρχιερατική προσευχή Του ο Κύριος αναφέρει: «υπέρ αυτών εγώ αγιάζω εμαυτόν» (Ιω. ιζ’ 19), που σημαίνει, κατά τον άγιο Κύριλλο Αλεξανδρείας, ότι προσφέρω τον εαυτό μου θυσία, ως θύμα άμωμο, αφιερωμένο στον Θεό, στο επί του Σταυρού θυσιαστήριο, ώστε διά του αίματος της θυσίας μου να γίνουν όλοι οι μαθητές μου μέτοχοι του αγιασμού και της σωτηρίας που πηγάζει από αυτήν την θυσία (PG 74, 544).
Στην συνέχεια οι αγιαζόμενοι πιστοί γίνονται και αυτοί θύματα άγια, αφιερωμένα στον Θεό (Ιω. Χρυσ., ΕΠΕ 14, 592), όπως λέγει ο Απόστολος «παραστήσαι τα σώματα υμών θυσίαν ζώσαν, αγίαν, ευάρεστον τώ Θεώ» (Ρωμ. ιβ’ 1).
... Και πράγματι, η ζωηφόρος θυσία του Κυρίου μας επί του Σταυρού μένει ανενεργός,αν και εμείς δεν συνεργήσουμε θυσιάζοντας καθ’ ημέραν το εγωϊστικό μας θέλημα, τις εμπαθείς επιθυμίες μας και τις αντίθεες κινήσεις της ψυχής μας, και καθιστώντας διά του τρόπου αυτού τους εαυτούς μας θυσία ευάρεστη στον Θεό.
Κατά τον άγιο Αυγουστίνο, τρεις σταυροί υπήρχαν στον Γολγοθά: Ο Σταυρός του Αναμαρτήτου, που είναι ακατανόητος και ασύλληπτος στην πεπερασμένη διάνοιά μας. Ο σταυρός του μετανοούντος ληστού, που προσιδιάζει σε όλους τους αγωνιζομένους Χριστιανούς, που καθιστούν τον εαυτό τους με την μετάνοιά τους αγία θυσία για τον Θεό. Και ο σταυρός του αμετανοήτου ληστού, που εγωιστικά αιρόμενος αποκλείει τον άνθρωπο από την χαρά της υποφωσκούσης ενδόξου και λαμπροφόρου Αναστάσεως.
Ο Κύριός μας δεν έπαυσε μέχρι σήμερα να αγωνιά, να πονά και να φροντίζη για την σωτηρία μας. Το λέγει πολύ όμορφα ο Ίδιος: «Ο Πατήρ μου έως άρτι εργάζεται, καγώ εργάζομαι» (Ιω. ε’ 17). Κατά τους αγίους Πατέρας, ο Κύριος δεν έπαυσε να προνοή για τα δημιουργήματά Του, να τα συντηρή και να τα διακυβερνά, κυρίως όμως να φροντίζη για τον αγιασμό του κατ’ εικόνα Του πλασθέντος δημιουργήματός Του.
Στην αγωνία αυτή και τον πόνο του Κυρίου μας συμμετέχουν και όλοι οι πιστοί δούλοί του. Ο άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης δεν έπαυε καθ’ όλη την ζωή του να πονά και να κλαίη υπέρ όλου του Αδάμ, δηλαδή του ανθρωπίνου γένους. Και μάλιστα όσο περισσότερο αγιάζεται κάποιος, τόσο περισσότερο αυξάνουν και οι οδύνες του για την σωτηρία των ανθρώπων.
Πώς λοιπόν και σήμερα οι πιστοί Χριστιανοί μπορούν να ησυχάζουν, βλέποντας την αμαρτία και το σκότος να κυριαρχούν; «Αθυμία κατέσχε με από αμαρτωλών των εγκαταλιμπανόντων τον νόμον σου», ανακράζουν θρηνητικά μαζί με τον προφητάνακτα Δαυίδ (Ψαλμ. 118). ... Διότι η τελική πράξις της ιστορίας δεν είναι ο σταυρός, το πάθος, η αγωνία και ο πόνος. Είναι η ανάστασις.
... Το αδιαμφισβήτητο ιστορικό γεγονός της Αναστάσεως του Κυρίου διαλύει όλα τα σκότη της αμαρτίας, του πόνου και του θανάτου. «Χριστός εγερθείς εκ νεκρών ουκέτι αποθνήσκει, θάνατος Αυτού ουκέτι κυριεύει» (Ρωμ. στ’ 9).
Ας αφήσουμε και εμείς, αδελφοί, τα νεκρά έργα της αμαρτίας, ας καθαρίσουμε τους εαυτούς μας με τα δάκρυα της μετανοίας, ας προσφέρουμε το σώμα και την ψυχή μας καθαρά από κάθε μολυσμό, ας τρέξουμε να ενωθούμε με τον μόνο Νικητή του θανάτου και της αμαρτίας, για να γευθούμε και εμείς την ατελεύτητη χαρά της Αναστάσεώς Του. Ιδίως σήμερα που όλα μας φαίνονται χωρίς φώς, χωρίς ελπίδα, χωρίς προοπτική.
Συγχρόνως, ας μή παύσουμε να αγωνιούμε και να πενθούμε για τους «εν χώρα και σκιά θανάτου καθημένους» αδελφούς μας, παρακαλώντας τον Κύριο της Δόξης να ανοίξη τα μάτια της ψυχής τους, ώστε να καταλαμφθούν και αυτοί από το άκτιστο Φως της Αναστάσεώς Του και όλοι μαζί να δοξάζουμε εις αιώνας αιώνων τον Αναστάντα Κύριο και Θεό μας, γευόμενοι την ανέκφραστο γλυκύτητα, την «πάντα νούν υπερέχουσαν», της ενώσεως μαζί Του.
Πηγή: Πεμπτουσία