Το άδειο μνήμα του Κυρίου Ιησού Χριστού μαρτυρεί και θα μαρτυρεί ότι ο θάνατος δεν είναι το τελευταίο γεγονός της ζωής μας, αλλά η πόρτα σε μια υπέροχη ζωή στην αιωνιότητα.

Το άδειο μνήμα βροντοφωνάζει στο ανθρώπινο πνεύμα ότι η δύναμη του θανάτου, που είναι ο μεγαλύτερος εχθρός του ανθρώπου, νικήθηκε όταν ο Ιησούς Χριστός αναστήθηκε από τους νεκρούς. Είναι το πιο σημαντικό γεγονός της Χριστιανικής πίστης, που διώχνει κάθε φόβο για το θάνατο και φέρνει την ελπίδα της αιώνιας ζωής.

Το πρώτο μεγάλο μήνυμα που μας φέρνει το άδειο μνήμα είναι ότι η κακία, το μίσος, η διαφθορά, η υπερηφάνεια, οι ενοχές θάφτηκαν στον τόπο εκείνο. Τόσο στο σταυρό όσο και στον τάφο ο Γιος του Θεού ολοκλήρωσε τον προορισμό Του. Πήρε τις αμαρτίες όλων των ανθρώπων, απ’ όλες τις γενιές, επάνω Του. Ο θάνατός Του και η ταφή Του έφεραν τη ζωή, την πραγματική υπέροχη ζωή. Είναι αυτό που ψάλλουμε: «Θανάτω θάνατον πατήσας και τοις εν τοις μνήμασιν ζωήν χαρισάμενος».

Το δεύτερο μήνυμα που μας φέρνει το άδειο μνήμα είναι ότι ο Ιησούς Χριστός δεν θάφτηκε μόνο για τις αμαρτίες μας, αλλά αναστήθηκε θριαμβευτικά, νικώντας ολοκληρωτικά το θάνατο (Ρωμ. 4:25). Η φαινομενική και λίγων στιγμών νίκη του θανάτου δεν ήταν δυνατή να κρατήσει τον Αρχηγό της ζωής.

Ο Ιησούς Χριστός αναστήθηκε από το θάνατο και βγήκε από το μνήμα με το ανθρώπινο, αλλά δοξασμένο σώμα Του. Η νίκη Του πάνω στο θάνατο είναι η μοναδική απόδειξη ότι ο θάνατος δεν έχει πια εξουσία επάνω μας. Όταν συνειδητά μετανοήσουμε για τις αμαρτίες μας, Τον ζητήσουμε και Τον δεχτούμε ως Κύριο και Σωτήρα μας, τότε ανασταινόμαστε μαζί Του σε μια νέα ζωή. Ο Κύριος είπε: «Εγώ είμαι η ανάσταση και η ζωή. Εκείνος που πιστεύει σ’ Εμένα δεν θα πεθάνει ποτέ» (Ιωάν. 11:25).

Η ανάσταση του Ιησού Χριστού μετατρέπει τους συνειδητούς Χριστιανούς από τη ζωή αυτή, από νεκρούς σε ζωντανούς, από χαμένους σε παιδιά του Θεού (Λουκ. 15:24). Με τον Χριστό στη ζωή μας, νιώθουμε κάθε μέρα τη δύναμη της ανάστασής Του να ενεργεί στη ζωή μας και να μας οδηγεί στο δρόμο της θέωσης.

Ο άνθρωπος που συνειδητοποιεί το μοναδικό αυτό γεγονός της ιστορίας της ανθρωπότητας και ειλικρινά πιστεύει στο άδειο μνήμα και στον αναστημένο Κύριο Ιησού Χριστό, ζει μια νικηφόρα, ευτυχισμένη και γεμάτη με νόημα ζωή. Κάθε μέρα, η θεία χαρά πλημμυρίζει και γεμίζει τη ζωή του, γιατί ενώ ακόμα βρίσκεται στη γη, «ο Θεός τον έχει αναστήσει, τον έχει ζωοποιήσει και τον έχει καθίσει μαζί με τον Χριστό στον ουρανό» (Εφεσ. 2:4-6). Η προσωπική του ανάσταση τον έκανε παιδί του Θεού (Ιωάν. 1:12). Ελευθερωμένος από τα βάρη που κάνουν τη ζωή του αφόρητη, απολαμβάνει τη νέα ζωή (Πράξεις 3:19). Το Άγιο Πνεύμα που κατοικεί μέσα του, τον ελέγχει, τον οδηγεί και του χαρίζει μια πλούσια και άφθονη ζωή (Ιωάν.7:37-39). Όλες οι ανώτατες, όλες οι υπέροχες, όλες οι ουράνιες αρετές γεμίζουν τη ζωή του. Τα αγαθά και οι ευλογίες της ανάστασης του Χριστού: «η αγάπη, η χαρά, η ειρήνη, η μακροθυμία, η χρηστοήθεια, η αγαθοσύνη, η πίστη, η πραότητα και η εγκράτεια» (Γαλ. 5:22), γίνονται καθημερινά πλούσια βιώματα.

Η δύναμη που βγήκε και βγαίνει από το άδειο μνήμα είναι η μόνη δύναμη που χρειάζεται ο σύγχρονος άνθρωπος. Θαμμένος στην ύλη, στη φθορά και στο άγχος που τον κάνουν χίλια κομμάτια, χρειάζεται απαραίτητα να ζητήσει ειλικρινά και ταπεινά, η δύναμη της ανάστασης να τον κάνει έναν ολοκληρωμένο και καινούργιο άνθρωπο.

Τι Σημαίνει για τον Άνθρωπο η Ανάσταση του Χριστού

Η Ανάσταση του Χριστού είναι το οντολογικό θεμέλιο της εκκλησίας. «Ει Χριστός ούκ εγήγερται, ματαία η πίστις ημών» (Α΄ Κορινθ. 15,17). Είναι όμως και ερμηνευτικό κλειδί της παγκόσμιας ιστορίας και της ζωής μας. Η σάρκωση του Λόγου του Θεού είναι η είσοδος του αιωνίου και αφθάρτου στην ιστορία. Σ’ ένα κόσμο που διαλύεται και σήπεται μέσα στη φθορά, εισβάλλει και εγκαθίσταται η αιωνιότητα, προσωποποιημένη στον Χριστό, ως δυνατότητα υπερβάσεως του θανάτου.

Η ανάσταση του Χριστού είναι οριστική νίκη πάνω στο θάνατο, όχι μόνο ως συνέχεια της βιολογικής ζωής, αλλά και ως αθανασία, συνέχεια δηλαδή της ζωής μέσα στη Θεία Αγάπη και Χάρη. Αυτό σημαίνει το «αιωνία η μνήμη», που ψάλλεται στα μνημόσυνα και στις κηδείες. Να μείνει ο νεκρός στην αιώνια μνήμη, δηλαδή αιώνια μέσα στη Χάρη του Θεού. Να είναι αιώνια με τον Θεό, όπως είπε ο Χριστός στον ευγνώμονα Ληστή: «Σήμερον μετ’ εμού έση εν τω παραδείσω» (Λουκ. 23,43). Χωρίς τον Χριστό ο θάνατος είναι φοβερός. Ο Χριστός όμως «δια του θανάτου, κατήργησε τον το κράτος έχοντα του θανάτου, τούτ’ έστι διάβολον» (Εβρ. 2,14). Διότι γνωρίζει ο διάβολος πως ο θάνατος δεν μπορεί να διακόψει ή να διαλύσει την εν Χριστώ ζωή και τη συνέχειά της μέσα στην άκτιστη Χάρη του Θεού, παρά μόνο τη βιολογική ζωή, στην ανάπτυξή της μέσα σ’ αυτόν τον φθαρτό και μάταιο κόσμο.

Η ζωή μας, και η βιολογική και η πνευματική, είναι τόσο ζωή, όσο ανήκει στον Χριστό. Και ανήκουμε στον Χριστό, όταν πεθάνουμε και αναστηθούμε μαζί Του. Το εκούσιο πάθος μας (άσκηση) και ο εκούσιος θάνατός μας με τον Χριστό, είναι ο μόνος δρόμος συνταφής και συναναστάσεως με τον Χριστό. Στο σημείο αυτό γίνεται αντιληπτό ότι ο Χριστιανισμός δεν είναι μία φιλοσοφία ή ιδεολογία, αλλά ζωή, με όλο το βάθος και το πλάτος του όρου. Είναι εμπειρία. Ή ζεις εν Χριστώ, σε ζωή διαρκούς μετανοίας, ή δεν είσαι του Χριστού.

π. Γεώρ. Μεταλληνός

Όσο ακούει ο άνθρωπος τον Θεό,

Τόσο κι ο Θεός ακούει την προσευχή του

Όσιος Παΐσιος

Με την ευκαιρία της πρόσφατης αγιοκατατάξεως του Γέροντος Ιακώβου Τσαλίκη παραθέτουμε μερικά από τα περιστατικά της ζωής του:

– Όταν ο Γέροντας κοινωνούσε τους πιστούς και έβλεπε τα πρόσωπά τους, άλλα πρόσωπα έβλεπε με μορφές ζώων και άλλα να λάμπουν σαν τον ήλιο. Ενώ όταν προσκόμιζε, έβλεπε τις ψυχές που περνούσαν από μπροστά του και τον παρακαλούσαν να τις μνημονεύσει.

– Στους γονείς που ρωτούσαν τι κάνουν τα παιδιά τους όταν δεν ακούνε έλεγε: «Προσευχή θα κάνετε με πίστη θα τα νουθετήσετε και όσο μπορείτε με την αγάπη και με τον καλό τον τρόπο. Όχι με αυστηρότητα».

– Αναφερόμενος ο Γέροντας στο θέμα της νηστείας έλεγε: « Η νηστεία είναι η πρώτη εντολή του Θεού και ο Χριστός μας ακόμη νήστεψε. Εμένα δεν με έβλαψε η νηστεία μέχρι σήμερα που είμαι 70 χρονών. Και τα δαιμόνια και οι αρρώστιες και όλα τα πάθη με τη νηστεία και με την προσευχή αποβάλλονται.»

– Ένας άνθρωπος ρώτησε: «Εφόσον ο πατήρ Ιάκωβος αγαπά Τον Θεό γιατί ο Θεός επέτρεψε και πήγε στο νοσοκομείο και του έκαναν σοβαρές εγχειρήσεις;» Ο Γέροντας απάντησε: «Επέτρεψε ο Θεός για να ταπεινωθώ».

Πηγή: ΘΑΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ, Έκδοση Ιεράς Μονής Παρακλήτου Αττικής

Το βάπτισμα του Ιωάννη του Βαπτιστή είναι η αφετηρία της επανασύνδεσής μας με το δημιουργό μας, τον Ιησού Χριστό, που είναι και ο αρχηγός και τελειωτής της σωτηρίας μας.

Το βάπτισμα του Προδρόμου ήταν βάπτισμα μετανοίας, που υποδήλωνε την επιστροφή του ανθρώπου στον Θεό και την υπακοή του στο θείο θέλημα. Ήταν ένα είδος προπαρασκευής και προετοιμασίας, που απέβλεπε στη μεσολάβηση του Θεού μέσω του Μεσσία, δηλαδή στη δικαίωση των ανθρώπων και στη δωρεά του Αγίου Πνεύματος. Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα στα λόγια του Χριστού προς τον Βαπτιστή Ιωάννη (Ματθ. 3: 14-17).

Όταν ο Χριστός προσήλθε στο βάπτισμα του Ιωάννη, σαν άνθρωπος αποδέχτηκε το θείο θέλημα εκ μέρους ολόκληρης της ανθρωπότητας. Και τότε η μαρτυρία του ουράνιου Πατέρα, που Τον αναγνώρισε σαν τον Υιό Του τον αγαπητό και η κάθοδος του Αγίου Πνεύματος σωματικά εν είδει περιστεράς σήμανε την αποδοχή του Χριστού από τον Πατέρα ως τον Μεσσία, που θα φέρει τη βασιλεία του Θεού στους ανθρώπους.

Η γιορτή των Θεοφανείων είναι προσκλητήριο ανανέωσης και επιστροφής στον Κύριο της δόξης, ο οποίος αν και ήταν Θεός ταπείνωσε τον εαυτόν Του και έγινε άνθρωπος, αναμάρτητος, συγχωρητικός και ελεήμων, η οδός, η αλήθεια και η ζωή. Το βαθύτερο νόημα της γιορτής των Θεοφανείων, όμως, φανερώνεται σε εκείνους που θα καθαρίσουν με τον αγιασμό τις αισθήσεις τους από το σκοτάδι της αμαρτωλής καθημερινότητας, για να ελευθερωθούν και να σωθούν.

Σ’ αυτό το προσκλητήριο καλούμεθα κι εμείς σήμερα για την δική μας σωτηρία.

http://www.ekklisia
online.gr/nea/theo
fania-2018-espe
rinos-ton-theofa
nion-stin-mitro
poli-verias

Από το Νοέμβριο μπήκαμε οριστικά και ουσιαστικά στην προ των Χριστουγέννων περίοδο. Μας τη θυμίζει το ημερολόγιο και η νηστεία βέβαια που προηγείται. Στεκόμαστε εκστατικά μπροστά στο μυστήριο και τα θαύματα του Θεού. Μένουμε άφωνοι, χωρίς να μπορούμε με τα γήινα μάτια μας να ερμηνεύσουμε το μεγαλείο του Θεού για όσα πρόσφερε και δεν παύει να προσφέρει στο ανθρώπινο γένος. Η ανθρώπινη φύση είναι το ταπεινό και φτωχικό ένδυμα που φόρεσε ο Χριστός για να κατεβεί στη γη μας. Από άπειρη αγάπη και συγκατάβαση, ο Θεός θέλησε ελεύθερα να γίνει άνθρωπος για τη δική μας σωτηρία. Πολλοί αρχαίοι συγγραφείς μίλησαν προφητικά και έγραψαν για τον ερχομό του Χριστού. Ο Σωκράτης κάποτε συνάντησε στο δρόμο έναν απ’ τους μαθητές του, τον Αλκιβιάδη, που πήγαινε στο ναό να προσφέρει θυσία στους θεούς. Τότε τον προέτρεψε να αναβάλει τη θυσία «έως αν εξ ουρανού τίς απεσταλμένος έλθει και διδάξει ημάς ως δει προς θεούς και ανθρώπους διάκεισθαι», δηλαδή, να αναβάλει τη θυσία «έως ότου από τον ουρανό έλθει κάποιος απεσταλμένος για να μας διδάξει πώς να συμπεριφερόμαστε στους θεούς και τους ανθρώπους».

Ήρθε ο Χριστός στον κόσμο για να κάνει τον άνθρωπο θεό, όπως γράφει ο Μέγας Αθανάσιος. Έτσι ο άνθρωπος που έχει τον Χριστό μέσα του είναι πιο δυνατός και σταθερός απ’ όσο ήταν ο Αδάμ, πριν την πτώση.

Κι αυτό είναι ένα από τα πιο μεγάλα μηνύματα των Χριστουγέννων. Το θείο βρέφος έρχεται και φέτος ταπεινά, χωρίς πανηγυρισμούς. Έρχεται όμως φορτωμένο με δώρα πολύτιμα, αμύθητης αξίας, υπερχρονικά. Μας φέρνει την αγάπη, τη χαρά, την ειρήνη, τη συμφιλίωση με τον ουρανό, την ελευθερία και τη λύτρωση. Μας κάνει ο Χριστός συγκληρονόμους Του (Ρωμ. 8:17).

Για να σωθεί όμως ο άνθρωπος από το ψέμα, το σκοτάδι, τη φθορά και το θάνατο, πρέπει συνεχώς ο ίδιος να θέλει να προσφέρει την καρδιά του στην αγάπη. Και αν συμβεί αυτό, τότε η αγάπη που θα τον πλημμυρίσει, θα απλωθεί και στον πλησίον του. Με την έμπρακτη αγάπη η καρδιά μας θα γίνει δοχείο της χάριτος του Θεού, φάτνη όπου θα γεννηθεί ο μικρός Ιησούς. Η θεία αγάπη που σαρκώθηκε, θα βρει κι εφέτος έναν κόσμο αρνητικό, ανυπότακτο, που ζει μέσα στην αμαρτία και την αδιαφορία για το συνάνθρωπό του.

Γεννιέται ο Θεός της αγάπης και προσφέρει τον εαυτό Του για την αναγέννηση του κόσμου. Έχουμε κι εμείς καθήκον να δείξουμε αγάπη και φροντίδα προς το συνάνθρωπό μας. Εάν κλειστούμε στο στενό οικογενειακό περιβάλλον, ό,τι υλικό κι αν κάνουμε, δέντρα χριστουγεννιάτικα, πολύχρωμα κεράκια, δώρα και πολλά άλλα «γήινα αγαθά», στην καρδιά μας δεν θα δώσουμε χαρά, γιατί ο Χριστός δεν θα γεννηθεί μέσα μας. Η αληθινή αγάπη είναι έμπρακτη. Να επισκεφτούμε τον άρρωστο, τον φυλακισμένο, τον πονεμένο, τον φτωχό συνάνθρωπό μας. Η χαρά που θα πάρουμε, θα μας γεμίσει ειρήνη, γαλήνη και θα μας φέρει πιο κοντά στο αληθινό νόημα των Χριστουγέννων.

Ας προσευχηθούμε με θέρμη ψυχής να έρθει ο Κύριος σε όλες τις ψυχές των ανθρώπων και να κατοικήσει σ’ αυτές. Κανείς αδελφός μας να μη μείνει χωρίς αληθινά Χριστούγεννα.

Φωτεινή Ηλιοπούλου, Εκπαιδευτικός

Μην έχετε ψευδαισθήσεις, ο Θεός δεν εμπαίζεται. Ό,τι σπέρνει ο άνθρωπος, αυτό θα θερίσει. Έτσι, όποιος σπέρνει στον αγρό των αμαρτωλών επιθυμιών του, θα θερίσει από εκεί ως καρπό την καταστροφή. Όποιος όμως σπέρνει στον αγρό του Πνεύματος, αυτός θα θερίσει ως καρπό του Πνεύματος την αιώνια ζωή. (Προς Γαλάτας 6:7-8)

Για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας ήρθε ο ίδιος ο Θεός με τη δική μας φύση, να εξαλείψει τη θλίψη και το δάκρυ από κάθε άνθρωπο. Για πρώτη φορά ήρθε στην ανθρωπότητα το γνήσιο γέλιο και η χαρά. Για πρώτη φορά ο άνθρωπος γίνεται αιώνιος, μεταφέρεται σε μια κατάσταση απέραντης και μόνιμης ευδαιμονίας, σε μια στενή κοινωνία με τον Θεό, με τους αγγέλους και με όλους τους Αγίους. Τέλος, για πρώτη φορά ο νέος άνθρωπος, ο συνειδητός Χριστιανός, ζει με την προσδοκία και τη χαρά του θανάτου του. Η πραγματικότητα της αιώνιας ζωής με τον Θεό αποτελεί αστείρευτη δύναμη και νίκη για όλα τα βάσανα.

Ο Ιησούς Χριστός γεννήθηκε για να αλλάξει η ζωή μας. Ήρθε με θεία, υπερφυσική και υπεράνθρωπη δύναμη, ν’ αναστήσει τον τραγικά πεσμένο άνθρωπο και την κοινωνία. Η δύναμη του Αγίου Πνεύματος, η μεγαλύτερη δύναμη του σύμπαντος, είναι η μοναδική δύναμη που «σκηνώνει» μέσα στον άνθρωπο και τον κάνει έναν ευτυχισμένο νικητή της ζωής. Ο ερχομός του Ιησού Χριστού στη γη μάς έφερε τη δύναμη της τελειότητας του Θεού και την αγνότητα των αγγέλων. Η ηθική, η ομορφιά και το σπάνιο σύγχρονο αγαθό της ειρήνης, υπέροχη και αιώνια περιουσία του Θεού, ήρθαν στη γη από τον Ιησού Χριστό.

Ήρθε ο Κύριος της ζωής και του θανάτου, για να πλύνει και να εξαγνίσει τον αμαρτωλό άνθρωπο με το αίμα Του που έχυσε επάνω στο Σταυρό. Ήρθε να ελευθερώσει τον άνθρωπο από το άγχος, τις τύψεις, που κάνουν τη ζωή του τυραννική και αφόρητη.

Η θεία καταγωγή του Ιησού Χριστού και η θεϊκή Του φύση και δύναμη μετατρέπουν το φθαρτό σε αιώνιο. Έτσι, ενώ τα σώματά μας λιώνουν στον τάφο, η ψυχή μας και ολόκληρη η προσωπικότητά μας ανασταίνεται και οδηγείται από τους αγγέλους στην πατρίδα μας, στον ουρανό (Λουκάς 16:22).

Για όσους, λοιπόν, ειλικρινά αναγνωρίζουν την πνευματική τους αποτυχία και ζητούν μια νέα ζωή από τον Αρχηγό της ζωής, τον Ιησού Χριστό, γι’ αυτούς και μόνο γι’ αυτούς η γέννηση του Ιησού Χριστού έχει ουσιαστική σημασία και σπουδαιότητα.

Ο Θεάνθρωπος ήρθε στη γη με μοναδικό σκοπό να βγάλει τον άνθρωπο από τον ηθικό και πνευματικό βούρκο. Ήρθε να τον ελευθερώσει από τα καθημερινά δεσμά μιας ανιαρής και καταθλιπτικής ζωής. Ήρθε για να του πάρει τα ξυλοκέρατα από το στόμα και να του δώσει το νέκταρ του ουρανού, την καθαρή, άφθονη και πολυδιάστατη, σε νόημα και βιώματα, ζωή. Ήρθε να δημιουργήσει μια νέα κοινωνία, την Εκκλησία. Όποιος, λοιπόν, θέλει, όποιος καταλαβαίνει, όποιος πιστεύει στην ειλικρίνεια του Χριστού, αυτός θα ζητήσει τη σωτηρία Του και αυτός θα αναστηθεί σε μια υπέροχη εδώ κάτω στη γη ζωή και σε μία απείρως πιο υπέροχη ζωή στην αιωνιότητα.

Ο κύριος σκοπός της γέννησης του Χριστού, το επαναλαμβάνουμε, ήταν να φέρει στη γη τη ζωή του ουρανού. Η ζωή αυτή ήταν, είναι και θα είναι άγνωστη και απλησίαστη στον άνθρωπο που δεν δέχεται ολόψυχα τον Χριστό ως Σωτήρα και Κύριο της ζωής του. Η ζωή αυτή, για κάθε συνειδητό Χριστιανό, είναι «αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστοήθεια, αγαθοσύνη, πίστη, πραότητα και εγκράτεια» (Γαλ. 5:22). Είναι μια ζωή υπέροχη και άφθονη (Ιωάν. 10:10), γεμάτη με θείες και φιλάνθρωπες δραστηριότητες, που ικανοποιούν τις ανθρώπινες ανάγκες, επουλώνουν πληγές, ενώνουν οικογένειες, χαρίζουν μόνιμη γαλήνη και χαρά.

Το Μέγα Μυστήριο

Η Γέννηση του Χριστού σημαίνει ότι για πρώτη φορά στην ιστορία ενώθηκε ο Θεός και ο άνθρωπος. Ο Υιός του Θεού ενανθρώπησε, προσέλαβε την ανθρώπινη φύση (πήρε πραγματικό ανθρώπινο σώμα και ψυχή). Το σώμα του Χριστού είναι το πρώτο ανθρώπινο σώμα που έφτασε τελικά στην Ανάσταση, νίκησε τη φθορά και το θάνατο.

Στους αγαπητούς φίλους και αναγνώστες της εφημερίδας μας

Ευχόμαστε οι εορτές των Χριστουγέννων

να γίνουν αφορμή για μεγαλύτερη αγάπη προς τον Θεό και τους ανθρώπους!

Του Αρχιμ. Επιφανίου Οικονόμου,

Δ/ντού Γραφείου Τύπου Ι. Μητροπόλεως Δημητριάδος

Απόσπασμα από άρθρο που δημοσιεύθηκε στην ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗ, έκδοση της Ι. Μ. Δημητριάδος (Νοε-Δεκ 2016)

Συνέβαλε η Εκκλησία στην εθνική αυτή υπόθεση; Ήταν παρούσα, βοήθησε, συμπαραστάθηκε στον πόνο και την αγωνία του λαού μας ή βρισκόταν κρυμμένη πίσω από την αυτάρκεια και την ασφάλεια του ιερού της ασύλου;

Στις 10 Δεκεμβρίου του 1985 ο άνθρωπος που, μαζί με τον Απόστολο Σάντα, κατέβασε τη γερμανική σημαία από την Ακρόπολη, ο Μανόλης Γλέζος, μιλώντας σε εκδήλωση της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου των Αθηνών, έδωσε την απάντηση στο πιο πάνω ερώτημα, κλείνοντας τα στόματα των κακόβουλων προπαγανδιστών. Αφού τόνισε ότι μια μερίδα ανθρώπων αποφάσισε τη συνεργασία με τους κατακτητές και μια άλλη υιοθέτησε την ουδετερότητα, είπε ότι «ο τρίτος δρόμος ήταν η αντίσταση. Αυτόν επέλεξαν αφενός τμήμα της αστικής τάξης και του αστικού πολιτικού κόσμου καθώς και η μεγάλη πλειοψηφία του Ελληνικού λαού… Ο Κλήρος, κομμάτι κι αυτός του Ελληνικού λαού, συμμερίστηκε την τελευταία επιλογή».

Ο Μανόλης Γλέζος προσκόμισε πλήθος στοιχεία για τη δράση του Κλήρου στην Αντίσταση, μίλησε για τους 10 Μητροπολίτες και εκατοντάδες Ιερείς που πλαισίωσαν το ΕΑΜ, για τους εκτελεσμένους Κληρικούς, τα κατεστραμμένα Μοναστήρια, τις ομηρίες, τις φυλακίσεις και εκτοπίσεις κληρικών. Ανέφερε, μάλιστα, ότι πάνω απ’ το 50% των κληρικών ήταν επίσημα μέλη της μαζικότερης αντιστασιακής οργάνωσης, της «Εθνικής Αλληλεγγύης».

Ο ομιλητής ανέφερε τρεις λόγους για τους οποίους ο Κλήρος συμμετείχε στην Αντίσταση.

Ο πρώτος είναι η παράδοση που θέλει τον Κλήρο παρόντα σ’ όλους τους εθνικούς αγώνες.

Δεύτερος είναι το γεγονός ότι ο Ορθόδοξος Κλήρος, από κοινωνιολογική άποψη, είναι πολύ κοντά στο λαό, είναι κι αυτός ένα λαϊκό στρώμα κι όχι μια ειδική κάστα, έτσι ώστε ο Κλήρος να συμμερίζεται πάντα τα προβλήματα του λαού.

Τρίτος λόγος είναι η ιδεολογική, όπως είπε, αντίθεση του Χριστιανισμού προς το φασισμό. Χριστιανισμός και φασισμός είναι εχθροί, γι’ αυτό και η προκήρυξη της Παγκληρικής Ένωσης Ελλάδας που ιδρύθηκε τότε, καλεί το λαό να πολεμήσει εναντίον του «αντίχριστου φασισμού».

Άλλωστε, τα όπλα της Αντίστασης τα ευλογούσε ο παπάς, δίνοντας έτσι στον αγώνα ένα χαρακτήρα ιερού πολέμου… («Χριστιανική», 19/12/1985).

Παρόλα αυτά, η προπαγάνδα όλα τα προηγούμενα χρόνια, μέχρι και σήμερα, είναι απίστευτη. Ήταν συστηματική η προσπάθεια να καταδειχθεί ότι η Εκκλησία έμεινε στο περιθώριο, ανεχόμενη την τραγωδία.

... Σε καμία χώρα της τότε κατεχόμενης Ευρώπης οι Χριστιανικές Εκκλησίες της Δύσεως δεν συνέβαλαν στην αποτίναξη του ξένου ζυγού, στο βαθμό που αυτό συνέβη στην Ελλάδα, με την Ελληνική Εκκλησία.

... Η Εκκλησία της Ελλάδος καυχάται για εκείνη την εποχή και αποκαλύπτει τα τελευταία χρόνια την αλήθεια, πιστεύοντας ακράδαντα ότι από τη σεμνότητα, που μπορεί να επιφέρει την παρεξήγηση, είναι προτιμότερη η διαλάληση της αλήθειας για την αποκατάσταση της ιστορίας.

Με τη βοήθεια του Θεού, το καλοκαίρι με τις ζέστες και τις διακοπές πέρασε και μπήκαμε στο γλυκό Φθινόπωρο. Ο πρώτος μήνας του Φθινοπώρου, ο Σεπτέμβρης, μας καλεί όλους «στα θρανία της ζωής», στον κανονικό ρυθμό της.

Μπήκαμε στο Φθινόπωρο με την ευχή η χρονιά αυτή να είναι καλύτερη από την περσινή. Ο Σεπτέμβριος, επίσης, είναι ο πρωτοχρονιάτικος εκκλησιαστικός μήνας της Ορθοδοξίας.«Αρχή Ινδίκτου». Η αρχή που έκανε ο Κύριος Ιησούς Χριστός όταν μπήκε στη συναγωγή και διάβασε από το 61ο κεφάλαιο του προφήτη Ησαΐα, τη ζωή Του και το έργο Του.

Στα λόγια, λοιπόν, αυτά - που αναφέρονται στο έργο του Χριστού για μας τότε και τώρα - θα εμπιστευτούμε τη ζωή μας για το μήνα και το χρόνο αυτό. Ας τα διαβάσουμε και ας τα μελετήσουμε με προσοχή. «Το Πνεύμα του Κυρίου είναι επάνω μου, γιατί ο Κύριος με έχρισε. Με έστειλε ν’ αναγγείλω στους πτωχούς το χαρμόσυνο άγγελμα, να θεραπεύσω εκείνους που έχουν συντετριμμένη καρδιά, να κηρύξω στους αιχμάλωτους απελευθέρωση και στους τυφλούς ότι θα βρουν το φως τους, να φέρω λευτεριά στους τσακισμένους, να κηρύξω το έτος της εύνοιας του Κυρίου».

Ο σύγχρονος άνθρωπος είναι ψυχικά και εσωτερικά φορτωμένος περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο άνθρωπο οποιασδήποτε άλλης εποχής. Η επιστήμη και η τεχνολογία, ενώ πήγαν τόσο μπροστά και του προσφέρουν ανέσεις και εύκολη ζωή που δεν είχε ποτέ του, αυτός έμεινε και μένει πίσω, μόνος, αβοήθητος, κενός, γεμάτος με άγχη και πρωτοφανή συμπλέγματα που κάνουν τη ζωή του αφόρητη.

Στην κατάσταση αυτή, έρχεται ο Θεάνθρωπος και προσφέρει τη μοναδική σωτηρία – βοήθεια για όλα τα εσωτερικά προβλήματα του ανθρώπου. Ο Κύριος της αγάπης, ο μόνος που έζησε μια καθαρή, φιλάνθρωπη, δυναμική και υπέροχη ζωή προσκαλεί κάθε άνθρωπο να έρθει σ’ Αυτόν, για να θεραπευτεί ψυχικά και σωματικά. Προσκαλεί το σύγχρονο άνθρωπο στην αρχή του ορθόδοξου εκκλησιαστικού έτους να Τον πλησιάσει με «συντριμμένη καρδιά», για να βρει το μεγαλύτερο και πιο σπάνιο σύγχρονο αγαθό, την ειρήνη της ψυχής. Προσκαλεί το μήνα αυτό κάθε άνθρωπο να έρθει σ’ Αυτόν με συντριβή και πίστη και να Του ζητήσει να ελευθερωθεί μια για πάντα από κάθε αιχμαλωσία. Από την αιχμαλωσία του εγωισμού, της υπερηφάνειας, της ιδιοτέλειας, της κακίας, της αδικίας, της ανηθικότητας, της κάθε ηθικής διαστροφής. Το κάλεσμά Του είναι: «Ελάτε σε μένα όλοι οι κουρασμένοι και οι φορτωμένοι και θα βρείτε ανάπαυση στις ψυχές σας» (Ματθ. 11:28). Ελάτε να ανοίξουν τα τυφλά σας μάτια. Ελάτε να ελευθερωθείτε από τις τρομερές πολυδιάστατες και πολυποίκιλες πιέσεις. Ελάτε να γίνετε καινούργιοι άνθρωποι, με μια καινούργια ζωή, σ’ ένα πραγματικά καινούργιο έτος της εύνοιας του Κυρίου.

Το χαρμόσυνο, λοιπόν, άγγελμα που μπορεί να γίνει πραγματικότητα στον καθένα κουρασμένο σύγχρονο άνθρωπο είναι: «Ευτυχισμένος ο Καινούργιος Εκκλησιαστικός Χρόνος». Ευτυχισμένος όμως με τον Χριστό στην καρδιά σου. Με τον Χριστό που θα ζητήσεις με συντριμμένη καρδιά να σε σώσει από το χαμένο σου παρελθόν και να σε κάνει έναν καινούργιο άνθρωπο, ένα ζωντανό μέλος της Εκκλησίας, έναν συνειδητό Χριστιανό.