Όπως είναι γνωστό, επάνω από το Σταυρό ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός, έδωσε εντολή και την Παναγία μητέρα του παρέλαβε ο Ιωάννης ο Ευαγγελιστής στο σπίτι του, όπου διέμενε μαζί με τον αδελφό του Ιάκωβο και τη μητέρα του Σαλώμη, συγγενή της Θεοτόκου. Όταν δε ήλθε η στιγμή να τελειώσει την επίγεια ζωή της, άγγελος Κυρίου (η παράδοση λέει ότι ήταν ο αρχάγγελος Γαβριήλ) της το έκανε γνωστό τρεις μέρες πριν.
Η χαρά της Θεοτόκου υπήρξε μεγάλη, διότι θα συναντούσε το μονογενή της Υιό και Θεό όλων των ανθρώπων. Πήγε, λοιπόν, και προσευχήθηκε στο όρος των Ελαιών, όπου συνήθιζε να προσεύχεται και ο Κύριος Ιησούς. Έπειτα, γύρισε στο σπίτι του Ιωάννη, όπου έκανε γνωστή την επικείμενη κοίμηση της.
Η Παράδοση αναφέρει ότι την τρίτη ήμερα από την εμφάνιση του αγγέλου, λίγο πριν κοιμηθεί η Θεοτόκος, οι Απόστολοι δεν ήταν όλοι στα Ιεροσόλυμα, αλλά σε μακρινούς τόπους όπου κήρυτταν το Ευαγγέλιο. Τότε, ξαφνικά νεφέλη τους άρπαξε και τους έφερε όλους μπροστά στο κρεβάτι, όπου ήταν ξαπλωμένη η Θεοτόκος και περίμενε την κοίμηση της. Mαζί δε με τους Aποστόλους ήλθε και ο Aρεοπαγίτης Διονύσιος, ο Άγιος Iερόθεος ο διδάσκαλος του Διονυσίου, ο Aπόστολος Tιμόθεος, και οι λοιποί θεόσοφοι Iεράρχες.
Όταν εκοιμήθη, με ψαλμούς και ύμνους την τοποθέτησαν στο μνήμα της Γεσθημανή. Eπειδή, κατά θείαν οικονομίαν, ένας από τους Aποστόλους (ο Θωμάς όπως λέει η παράδοση) δεν ήταν παρών στην κηδεία της Θεομήτορος, ζήτησε να ανοιχτεί ο τάφος ώστε να προσκυνήσει και αυτός το Σώμα της Θεοτόκου.
Έτσι, μετά από τρεις ήμερες, άνοιξαν τον τάφο και έκπληκτοι διαπίστωσαν ότι η Παναγία αναστήθηκε σωματικά και ανελήφθη στους ουρανούς. Και βέβαια, όλη η ανθρωπότητα, με ευγνωμοσύνη για τις πρεσβείες της στο Σωτήρα Χριστό, αναφωνεί: «Χαίρε, ώ Μήτερ της ζωής».
Η κοίμηση της Θεοτόκου μας θυμίζει την προοπτική του κάθε ανθρώπου. Ο Χριστός ενανθρώπησε από την Παρθένο Μαρία ώστε ο άνθρωπος να μπορέσει να θεωθεί κατά χάριν. Τόσο μεγάλη είναι η αγάπη του Πατέρα Θεού που επιθυμεί όλοι οι άνθρωποι να πιστέψουν στον Ιησού Χριστό με την θέλησή τους βέβαια και να γίνουν μέλη της Εκκλησίας, του πνευματικού σώματος του Χριστού. Και όταν έρθει εκείνη η ευλογημένη ώρα της αναχώρησής μας από την επίγεια ζωή, με όλη μας την καρδιά να επιθυμήσουμε κι εμείς να ενωθούμε με τον Σωτήρα Χριστό, όπως ακριβώς χάρηκε και η Παναγία.
(Από τον Ορθόδοξο Συναξαριστή)
Το άγχος είναι μια σχετικά καινούργια ψυχική ασθένεια. Πριν από μερικές δεκαετίες, το άγχος ήταν άγνωστο όπως το ζούμε και το βιώνουμε σήμερα. Το άγχος εκφράζει με αντικειμενικό τρόπο την εποχή μας. Ο σύγχρονος άνθρωπος πληρώνει με το άγχος το τίμημα της ραγδαίας τεχνικής και επιστημονικής προόδου και της ακόρεστης επιθυμίας του για περισσότερα υλικά αγαθά και μέσα. Τα άψυχα πράγματα απόκτησαν προτεραιότητα και έκαναν τον άνθρωπο να πιστέψει ότι όσα περισσότερα υλικά αγαθά αποκτήσει, τόσο πιο ευτυχισμένος και ικανοποιημένος θα γίνει. Βρήκε και βρίσκει τον εαυτό του φορτωμένο με άγχη και ψυχικά βάρη, που κάνουν τη ζωή του αφόρητη και τυραννική.
Στο «άγχος» το άτομο ζει το δράμα της εσωτερικής ενοχής, της «αμαρτίας», του «κακού», της «αδυναμίας» του. Συνειδητά ή ασυνείδητα, το βάρος της ενοχής του ανθρώπου, που οφείλεται στην απομάκρυνσή του από τον Θεό, υπάρχει βαθιά μέσα του και καθώς καθημερινά μεγαλώνει όλο και πιο πολύ, ο άνθρωπος ζει μια ανυπόφορη και δυστυχισμένη ζωή.
Ας λογικευτούμε όμως.
Ξέρουμε ότι ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος δημιούργησε το άγχος. Τότε έργο του Θεού είναι να θεραπεύσει το άγχος. Δεν υπάρχει κανένας άλλος να γνωρίζει καλά τον άνθρωπο όσο ο Θεός. Ο Θεός και μπορεί και θέλει να ελευθερώσει τον άνθρωπο από το άγχος. Ο Θεός ξέρει από τι πάσχει κάθε άνθρωπος που βρίσκεται μακριά Του και Αυτός μπορεί να τον θεραπεύει.
Όσο απλή κι αν φαίνεται η λύση αυτή, στην πραγματικότητα είναι η πιο αληθινή και η πιο λογική. Γιατί, αν οι εξωτερικές κακές επιδράσεις και οι εσωτερικές κακές τάσεις και επιθυμίες δημιουργούν το άγχος, τότε είναι ανάγκη, άλλες δυνάμεις έξω από τον άνθρωπο να ενεργήσουν για να ελευθερωθεί. Πρέπει ο σύγχρονος άνθρωπος να ξαλαφρώσει, να πετάξει από πάνω του το βάρος και όχι να αυξήσει το βάρος. Η αύξηση των υλικών αγαθών και μέσων, η ικανοποίηση της σάρκας, η αλαζονική, επιδεικτική ζωή, αντί να κάνουν τον άνθρωπο ευτυχισμένο - όπως ο ίδιος πιστεύει - τον βυθίζουν πιο πολύ στην απόγνωση και στο άγχος. Χρειάζεται, λοιπόν, ο άνθρωπος σήμερα υπεράνθρωπη, έξω από τον εαυτό του δύναμη για να νικήσει το άγχος. Τη δύναμη αυτή την προσφέρει μόνον ο Θεός.
Ο άνθρωπος μπορεί να ζήσει χωρίς άγχος. Μπορεί να ζήσει, αν πιστέψει ότι ο Θεός μπορεί να τον θεραπεύσει και αν εφαρμόσει τη λύση που του δίνει ο Θεός.
Η λύση του Θεού είναι: «Μετανόησε και επέστρεψε σ’ Εμένα και θα εξαλειφτούν οι αμαρτίες σου και θα έρθουν (στη ζωή σου) καιροί αναψυχής» (Πράξεις 3:19). Είναι απαραίτητο ν’ αλλάξει μυαλό ο άνθρωπος – μετα-νοώ. Να αλλάξει νου, να μετανοήσει, να λυπηθεί για την απομάκρυνσή του από τον Θεό. Το ψυχικό και πνευματικό φορτίο που κουβαλάει ο άνθρωπος μπορεί να φύγει από πάνω του. Είναι απαραίτητο, λοιπόν, να ζητήσει τη βοήθεια του Θεού που είναι Παντοδύναμος και Πανάγαθος και θέλει και μπορεί να κάνει τα πάντα.
Δεν υπάρχει πιο ευτυχισμένος άνθρωπος από αυτόν που εφαρμόζει τη λύση του Θεού. Ο άνθρωπος που λυπάται για την αμαρτωλή του ζωή, ο άνθρωπος που ειλικρινά μετανοεί και ζητά τη σωτηρία του, ο άνθρωπος αυτός θεραπεύεται και ελευθερώνεται από το άγχος. Ο Θεός, το Άγιο Πνεύμα, έρχεται στη ζωή του, τον καθαρίζει από κάθε αμαρτία, τον ξεφορτώνει, νικά το άγχος, τον κάνει έναν καινούργιο άνθρωπο και του χαρίζει μια καινούργια ζωή.
Αυτό το Καλοκαίρι σας ευχόμαστε μαζί με τις διακοπές
να μην ξεχνάτε τον Χριστό και την Εκκλησία!
Πριν από χρόνια, όταν ήμουν εφημέριος στον ιερό Ναό του Αγίου Βασιλείου Πειραιώς, μ’ εκάλεσαν να εξομολογήσω εκτάκτως, κατόπιν δικής του επιθυμίας, ένα νέο άνδρα, 42 ετών, του οποίου το όνομα, ήτο Ξενοφών.
Όταν πήγα, ήταν σε κακή κατάσταση. Ο καρκίνος με τις ραγδαίες μεταστάσεις τον είχε προσβάλλει και στο κεφάλι. Οι μέρες του μετρημένες. Ήταν μόνος στον θάλαμο, το διπλανό κρεβάτι ήταν άδειο, κι έτσι βρεθήκαμε μόνοι μας.
Και μου είπε τα έξης, για το πώς πίστεψε, αφού υπήρξε, όπως το τόνισε, «σκληρός άθεος» και άπιστος.
«Ήλθα εδώ πριν από 35 περίπου μέρες, σ’ αυτό το δωμάτιο των δύο κλινών. Δίπλα μου ήταν ήδη κάποιος άλλος άρρωστος, μεγάλος στην ηλικία, 80 περίπου ετών. Αυτός ο άρρωστος, πάτερ μου, παρά τους φοβερούς πόνους που είχε στα κόκκαλα -εκεί τον είχε προσβάλει ο καρκίνος- συνεχώς αναφωνούσε «Δόξα Σοι, ο Θεός! Δόξα Σοι, ο Θεός!…» Στη συνέχεια έλεγε και πολλές άλλες προσευχές, που εγώ ο ανεκκλησίαστος και άθεος τις άκουγα για πρώτη φορά. Κι όμως, πολλές φορές μετά από τις προσευχές του ηρεμούσε -κι εγώ δεν ξέρω με ποιόν τρόπο- και τον έπαιρνε γλυκύτατος ύπνος. Ύστερα από δυο-τρεις ώρες ξυπνούσε από τους αφόρητους πόνους, για να ξαναρχίσει και πάλιν «το Χριστέ μου, Σ’ ευχαριστώ! Δόξα στο όνομα Σου!…Δόξα Σοι, ο Θεός!…Δόξα Σοι, ο Θεός!…»
Η άλωση της Βασιλεύουσας δεν έγινε απροσδόκητα, το Μάρτιο του 1453. Υπήρξαν σοβαρές αιτίες, εσωτερικές και εξωτερικές, που έφεραν αυτό το αποτέλεσμα. Εσωτερικά, κατέτρωγαν τα σπλάχνα της οι εμφύλιες διαμάχες, οι κοινωνικές αντιθέσεις, η οικονομική καταβαράθρωση και η εκμηδένιση της στρατιωτικής και ναυτικής δύναμης. Εξωτερικά, οι επιδρομές των Βουλγάρων, Σέρβων και άλλων βαρβαρικών φύλων.
Μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Φράγκους σταυροφόρους, το 1204, η βυζαντινή αυτοκρατορία δεν επανήλθε ποτέ στην πρώτη της αίγλη και δεν κατόρθωσε να ανασυνταχθεί. Τα κρατίδια που δημιουργήθηκαν από τους Φράγκους εξασθένισαν την πρώτη της δύναμη και ενότητα.
Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι πάντοτε η Δύση επιθυμούσε την Ανατολή. Το βυζαντινό κράτος περιορίστηκε στη Βασιλεύουσα και σε ελάχιστες κτίσεις. Μετά το θάνατο του Ιωάννη Η’ Παλαιολόγου, ο θρόνος του Βυζαντίου περιήλθε στον αδερφό του, Κων/νο ΙΑ’ Παλαιολόγο. Ο γενναίος αυτός αυτοκράτορας, με το σεμνό του βίο και το μαρτυρικό του τέλος, έγινε ιερό σύμβολο του Ελληνισμού και τον ενέπνευσε για την ανάσταση του γένους. Ο Μωάμεθ είχε διατάξει πολλές επιθέσεις εναντίον της Πόλης. Αλλά όλες απέτυχαν. Ο στρατός του Σουλτάνου ήταν πολυάριθμος. Ο Αυτοκράτορας δεν είχε επάρκεια για να καλύψει τις ανάγκες. Μετά από την ηρωική απάντηση του Κων/νου Παλαιολόγου στον Μωάμεθ, για άρνηση της παράδοσης της Πόλης, ο Σουλτάνος έγινε έξω φρενών.
Ο Κύριος, ο Θεός μας, ζωοποιεί τους νεκρούς και «καλεί τα μη όντα ως όντα» (Ρωμ. 4:17). Έχει τη δύναμη να ζωντανέψει τον άνθρωπο του 2017.
Όταν ο σύγχρονος, τρομερά κουρασμένος άνθρωπος, πιστέψει ότι μπορεί ριζικά ν’ αλλάξει η ζωή του, τότε και μόνον τότε θα γίνει ένα καινούργιο δημιούργημα. Όταν ο Θεάνθρωπος, ο Κύριος της ζωής και του θανάτου, ο Ιησούς Χριστός, έρθει στη ζωή του ανθρώπου, τότε εκείνος αλλάζει ολοκληρωτικά. Η αναγέννηση που φέρνει ο Σωτήρας Χριστός στη ζωή του ανθρώπου είναι τέλεια και ολοκληρωμένη. Η αναδημιουργία της ζωής είναι το θαύμα των θαυμάτων.
«Αλήθεια, αλήθεια σας λέγω» είπε ο Ιησούς Χριστός, «εγώ ήρθα για να έχουν ζωή (όσοι πιστεύουν σε μένα) και να την έχουν άφθονη» (Ιωάν. 10:10). Η ζωή που κάνει τον άνθρωπο ευτυχισμένο και χαρούμενο, είναι η ζωή που προσφέρει ο Ιησούς Χριστός. Μακριά από τον Χριστό, ο σύγχρονος άνθρωπος ζει και θα συνεχίζει να ζει μια ζωή άγχους και κατάθλιψης. Με τον Χριστό στη ζωή του, θα ζει κάθε μέρα όλο και περισσότερο μια ζωή ειρήνης.
Η ευαγγελική περικοπή της Κυριακής του Πάσχα είναι από το κατά Ιωάννη Άγιο Ευαγγέλιο κεφ. Α και χωρία 1-17.
Ιδιαίτερα στα παρακάτω χωρία αναφέρεται. Εις τους δικούς του ήλθε αλλ’ οι δικοί του δεν τον εδέχθησαν. Εις όσους όμως τον εδέχθησαν, έδωκε εξουσίαν να γίνουν παιδιά του Θεού, εις εκείνους δηλαδή που πιστεύουν εις το όνομά του, οι οποίοι ούτε από αίματα ούτε από το θέλημα σαρκός ούτε από το θέλημα ανδρός, αλλ’ από τον Θεόν εγεννήθηκαν.
Και πώς γίνεται κανείς τέκνο Θεού;
Οσίου Σιλουανού του Αθωνίτη
Παρατηρήστε εκείνον που αγαπάει το θέλημά του: Δεν έχει ποτέ ειρήνη στην ψυχή του και δεν ευχαριστιέται με τίποτα. Γι’ αυτόν όλα γίνονται όπως δεν θα έπρεπε. Όποιος όμως δόθηκε ολοκληρωτικά στο θέλημα του Θεού, έχει την καθαρή προσευχή και η ψυχή του αγαπάει τον Κύριο.
Έτσι δόθηκε στο Θεό η Υπεραγία Παρθένος: “Ιδού η δούλη Κυρίου· γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου” (Λουκ. 1, 38).
Αν λέγαμε κι εμείς, “Ιδού ο δούλος Κυρίου· γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου”, τότε τα ευαγγελικά λόγια του Κυρίου θα ζούσαν στις ψυχές μας, η αγάπη του Θεού θα βασίλευε σ’ όλο τον κόσμο και η ζωή στη γη θα ήταν απερίγραπτα ωραία.
Αλλά μολονότι τα λόγια του Κυρίου ακούγονται τόσους αιώνες σ’ όλη την οικουμένη, οι άνθρωποι δεν τα καταλαβαίνουν και δεν θέλουν να τα παραδεχθούν. Όποιος όμως ζει σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, αυτός θα δοξαστεί και στον ουρανό και στη γη.
Ευχόμαστε η ανάσταση του Χριστού να αναστήσει
την νέα ζωή του Χριστού μέσα σε όλους
Η ανάσταση είναι το κέντρο, η πεμπτουσία, η βάση και η δύναμη της χριστιανικής πίστης. Χωρίς την ανάσταση, ο Χριστιανισμός όχι μόνο δεν είναι θρησκεία, αλλά είναι η μεγαλύτερη απάτη των αιώνων. Η ζωή, η διδασκαλία, το κήρυγμα και τα θαύματα του Ιησού Χριστού αποδεικνύονται αληθινά, μόνο και μόνο επειδή ο Ιησούς Χριστός αναστήθηκε.
Η ανάσταση, λοιπόν, του Ιησού Χριστού είναι το μεγαλύτερο γεγονός στην ιστορία της ανθρωπότητας. Είναι το μοναδικό γεγονός που είναι απόλυτα ταυτισμένο με τη ζωή του ανθρώπου. Γιατί η ανάσταση δεν αφορά μόνον τον Ιησού Χριστό, αλλά κάθε άνθρωπο. Όπως ο Ιησούς Χριστός αναστήθηκε, έτσι και ο κάθε άνθρωπος που πιστεύει στο σωτήριο έργο του Ιησού Χριστού επάνω στο σταυρό και στην ανάστασή Του, ανασταίνεται σε μια υπέροχη ζωή εδώ κάτω στη γη και σε μια ακόμη πιο υπέροχη ζωή, μετά την αναχώρησή του από τη γη, στον ουρανό.
Ο Απ. Παύλος, απευθυνόμενος στους Χριστιανούς της Κορίνθου, τονίζει τη σπουδαιότητα της ανάστασης με τα παρακάτω λόγια. «Αν ο Χριστός δεν έχει αναστηθεί, η πίστη σας είναι χωρίς περιεχόμενο. Ζείτε ακόμα μέσα στις αμαρτίες σας. Άρα κι εκείνοι που πέθαναν με πίστη στον Χριστό, έχουν χαθεί. Αν η χριστιανική ελπίδα μας περιορίζεται μόνο σ’ αυτή τη ζωή, τότε είμαστε οι πιο αξιοθρήνητοι απ’ όλους τους ανθρώπους. Η αλήθεια όμως είναι πως ο Χριστός έχει αναστηθεί, κάνοντας την αρχή για την ανάσταση όλων των νεκρών. Γιατί, όπως ο θάνατος ήρθε στον κόσμο από έναν άνθρωπο, έτσι από έναν άνθρωπο ήρθε και η ανάσταση των νεκρών. Όπως πεθαίνουν όλοι εξ αιτίας της συγγενείας με τον Αδάμ, έτσι χάρη στη συγγένεια με τον Χριστό, όλοι θα ξαναπάρουν ζωή» (Α΄ Κορινθ. 15:17-22).
Η αιώνια ζωή του ανθρώπου βασίζεται στην ανάσταση του Χριστού. Ο άνθρωπος που μετανοεί για τη ζωή που έζησε μακριά από τον Ιησού Χριστό, που πιστεύει στο έργο της σωτηρίας του Χριστού επάνω στο σταυρό και ζητά με πίστη τη συγχώρηση όλων των αμαρτημάτων του, όχι μόνο συγχωρείται για όλες τις αμαρτίες του και γίνεται ένας καινούργιος πέρα για πέρα άνθρωπος, αλλά εκείνη τη στιγμή αποκτά την αιώνια ζωή, το σπουδαιότερο και μεγαλύτερο αγαθό του κόσμου. Αυτή ήταν η εμπειρία του ληστή στο σταυρό, όταν στην προσευχή του στον Κύριο είπε: «Θυμήσου με Κύριε όταν έλθεις στη βασιλεία σου». Και ο Κύριος του απάντησε: «Αλήθεια σου λέω, σήμερα κιόλας θα είσαι μαζί μου στον Παράδεισο» (Λουκάς 23:42,43).