Ιούλιος - Αύγουστος 2015
Ένα τηλεγράφημα μπορεί να γίνει μέσο για σωτηρία ψυχών. Ένας νέος, που εργαζόταν στο τηλεγραφείο, είχε βαρύ το συναίσθημα ότι ήταν αμαρτωλός και τον έφλεγε ο πόθος να εύρη την συγχώρησή του.
Κάποιο πρωί, όπως πάντα, πήγε στο γραφείο του. Όλη την νύχτα ήταν ανήσυχος, τον βασάνιζε ένα είδος πείνας για την άφεση των αμαρτιών του, όμως τίποτε δεν μπορούσε να τον ικανοποιήσει. Η καλή θέση και το όμορφο περιβάλλον δεν του έδιδαν καμιά χαρά. Είχε ανάγκη από ειρήνη, από την ειρήνη του Θεού που ξεπερνά κάθε ανθρώπινη γνώση. Προσευχή ανεκλάλητη έβγαινε από την ψυχή του: «Ελέησόν με, ω Θεέ, εμένα τον αμαρτωλό». Η απάντηση σ’ αυτήν την προσευχή δόθηκε με θαυμαστό τρόπο. Είχε λάβει τα σήματα του Μορς. Άνοιξε την γραμμή και πήρε την θέση του για να γράψει το τηλεγράφημα. Με θαυμασμό και έκπληξη έγραφε τις λέξεις μία μία, όπως έρχονταν. «Από τον Γιάννη στη Μαίρη». Όταν τελείωσαν όλα τα σήματα πρόσεξε τα λόγια του τηλεγραφήματος: «Ιδού ο Αμνός του Θεού, ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου. Δια του οποίου έχουμε την απολύτρωση δια του αίματος αυτού, την άφεση των αμαρτιών, κατά τον πλούτον της χάριτος αυτού».
Το τηλεγράφημα το έστελνε ένας Χριστιανός στην αδελφή του, που ήταν υπηρέτρια κάπου. Αυτή είχε μεγάλη πάλη στην καρδιά της κι έγραφε στον αδελφό της να την βοηθήσει στην κατάσταση που βρισκόταν. Ο υπάλληλος προώθησε το τηλεγράφημα στον προορισμό του. Σαν πτερωτό βέλος από την βελοθήκη του βασιλέως - όπως λέγει και ο ψαλμωδός - έφθασε το τηλεγράφημα στα χέρια της Μαίρης. Το βέλος χτύπησε την καρδιά της Μαίρης, όμως δεν την πλήγωσε, την θεράπευσε. Έδωσε ζωή στην ψυχή της που πάλευε με τον θάνατο και σώθηκε.
Το τηλεγράφημα δεν ήρθε να θεραπεύσει και να φέρει γαλήνη μόνο στην ψυχή της ταλαίπωρης Μαίρης, αλλά έγινε αφορμή να λυτρωθεί ο τηλεγραφητής, που οδηγήθηκε εις τον Χριστόν με το μήνυμα που του έστειλε ο Ουρανός, απαντώντας στην προσευχή του. Το χωρίο της Γραφής, φερμένο με τα σήματα του Μορς σε μορφή τηλεγραφήματος, έφερε στην καρδιά και του ανήσυχου αυτού υπαλλήλου την χαρά, την βεβαιότητα, την αγάπη και το φως. Η ψυχή του είχε οριστικά σωθεί.
Η επέμβαση του Θεού ήταν γι’ αυτόν άμεση και αποτελεσματική.
(Θαύμα στον Ωκεανό, Α.Μ.)
Πανδοχείο για όλους ανεξαιρέτως τους ανθρώπους, ιατρείο ψυχών και σωμάτων, τόπος ανανήψεως και αναρρώσεως είναι η αγία μας Εκκλησία.
Υπηρέτες και ιατροί είναι οι οικονόμοι των θείων μυστηρίων, οι οποίοι με το λάδι της αγάπης και το κρασί της διδασκαλίας θεραπεύουν τα έλκη της αμαρτίας. Οι πόρτες του πανδοχείου είναι για όλους ανοιχτές. Όλους τους δέχεται και όλους τους φροντίζει.
Μάιος - Ιούνιος 2015
Την ώρα της προσευχής είναι απαραίτητη η βαθιά και μεγάλη ταπείνωση. Πρέπει να έχουμε πάντοτε υπόψη ποιος ομιλεί και τι λέει, αυτό δε είναι ιδιαίτερα αναγκαίο και απαραίτητο στην Κυριακή Προσευχή, το «Πάτερ ημών».
Η ταπείνωση καταστρέφει όλες τις παγίδες του πονηρού. Πόση κρυφή υπερηφάνεια υπάρχει μέσα μας! «Αυτό το γνωρίζω», λέμε «το άλλο δεν το ’χουμε ανάγκη», «αυτό δεν είναι για μένα, το άλλο είναι περιττό, σ’ εκείνο δεν αμαρτάνω». Και όλα αυτά είναι δικές μας σοφιστείες.
Η προσευχή είναι η απόδειξη της λογικής προσωπικότητάς μου, της ομοιότητάς μου με τον Θεό, η βεβαιότητα της θεοποίησης και της μακαριότητάς μου που πρόκειται να γίνει.
Δημιουργήθηκα από το τίποτα, είμαι μηδέν μπροστά στον Θεό, γιατί δεν έχω τίποτα δικό μου. Αλλά χάρη στην ευσπλαχνία του Θεού είμαι πλάσμα προικισμένο με λογική, με καρδιά, με ελεύθερη βούληση και μπορώ, στρεφόμενος προς Αυτόν με την καρδιά μου, διαρκώς να επεκτείνω μέσα μου τη Βασιλεία Του, να πολλαπλασιάζω μέσα μου τα χαρίσματά Του και να αντλώ από Αυτόν, σαν (να αντλώ) από πηγή που πάντα τρέχει, ανεξάντλητη, κάθε ευλογία, πνευματική και υλική, ιδιαίτερα τις πνευματικές (ευλογίες).
Η προσευχή αφήνει να στάζει μέσα μου σαν σταλαματιά η βεβαιότητα ότι είμαι εικόνα του Θεού, ότι με την ταπεινή και ευγνώμονα διάθεση της ψυχής μου μπροστά στον Θεό και με την ελεύθερη θέλησή μου, αυξάνουν μέσα μου άπειρες φορές τα πνευματικά χαρίσματα του Θεού, ότι μπορώ έτσι άπειρες φορές να καλυτερεύσω τον εαυτό μου και να αυξάνω επ’ άπειρον την ομοίωσή μου με τον Θεό, την ουράνια μακαριότητά μου, για την οποία είμαι προορισμένος. Η προσευχή είναι σημείο της μεγάλης αξίας με την οποία με τίμησε ο Δημιουργός. Όμως ταυτόχρονα υπενθυμίζει τη μηδαμινότητά μου - είμαι μηδέν και τίποτα δεν έχω δικό μου και γι’ αυτό ζητώ από τον Θεό τα πάντα - και τη μεγάλη μου αξία - είμαι εικόνα του Θεού, δημιουργήθηκα για να τείνω προς τον Θεό, μπορώ να ονομάζομαι φίλος του Θεού, όπως ο Αβραάμ, ο πατέρας των πιστών, αν πιστεύω χωρίς κανένα δισταγμό στην ύπαρξη, την ευσπλαχνία και την παντοδυναμία του Θεού μου και προσπαθώ να γίνω ίδιος με Αυτόν στη διάρκεια της επίγειας ζωής μου με έργα ευσπλαχνίας και αγάπης.
(«Με ποιόν μιλάς ψυχή μου»
Αγ. Ιωάννης της Κροστάνδης, σελ 49-51)
Μάρτιος - Απρίλιος 2015
Είναι η δύναμη που χρειαζόμαστε.
«Εάν μείνετε ενωμένοι μ’ εμένα και τα λόγια μου μείνουν μέσα σας, ζητήστε ό,τι θέλετε και θα γίνει σ’ εσάς» (Ιωάν. 15:7).
Ο Κύριός μας δίδαξε στους μαθητές Του δύο μεγάλες αλήθειες για τη σχέση τους μαζί Του, στη διάρκεια του έργου που είχαν να κάνουν. Το ένα ήταν ότι όταν θα επέστρεφε στον ουρανό θα συνέχιζε να ήταν συνέχεια μαζί τους και θα τους έδινε τη δύναμη που χρειάζονταν να ζήσουν τη χριστιανική ζωή και να θαυματουργήσουν. Η δύναμή Του θα περνούσε στους άλλους μέσα από τους μαθητές και θα εκδηλωνόταν με το λόγο τους και τα έργα τους.
Το άλλο ήταν ότι χωρίς Αυτόν δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα. Αν όμως Τον εμπιστεύονταν, Εκείνος θα εργαζόταν μέσα τους, εκπληρώνοντας έτσι τον σκοπό Του. Γι’ αυτό, η πιο σημαντική δουλειά που είχαν να κάνουν ήταν να ζητούν οτιδήποτε χρειάζονταν από Αυτόν στην προσευχή. Στην τελευταία διδασκαλία Του επαναλάμβανε την υπόσχεση εφτά φορές: «Μείνετε ενωμένοι μαζί μου, προσεύχεσθε στο όνομά μου, ζητήσετε ότι θέλετε και θα γίνει σε σας» (Ιωάν. 15:7).
Μ’ αυτές τις δύο αλήθειες γραμμένες μέσα στην καρδιά τους, τους έστειλε έξω στον κόσμο. Μπορούσαν με σιγουριά να αναλάβουν το έργο τους. Ο Παντοδύναμος δοξασμένος Ιησούς ήταν έτοιμος να κάνει μ’ αυτούς μεγαλύτερα θαύματα απ’ όσα είχε ο ίδιος κάνει όταν ήταν στη γη. Ο Κύριος το είχε δηλώσει λέγοντας: «Σας βεβαιώνω πως αυτός που πιστεύει σε μένα, θα κάνει κι εκείνος τα ίδια έργα που κάνω εγώ και μάλιστα ακόμη μεγαλύτερα απ’ αυτά, γιατί εγώ πηγαίνω στον Πατέρα» (Ιωάν. 14:12).
Οι ανίσχυροι, αβοήθητοι μαθητές θα κοιτούσαν σ’ Εκείνον αδιάκοπα με την προσευχή, με την απόλυτη βεβαιότητα ότι θα τους άκουγε. Η βασική και μοναδική προϋπόθεση ήταν η σταθερή πίστη στη δύναμη της υπόσχεσής Του. Το πιο σημαντικό πράγμα σε όλη τη ζωή και την υπηρεσία τους θα ήταν η διακήρυξη του πνεύματος της προσευχής και της ικεσίας.
Γιατί όμως δεν το καταλαβαίνουμε; Γιατί δεν το πιστεύουμε;
Διότι δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ότι πρέπει κάθε μέρα να προσευχόμαστε, ώστε να νιώθουμε τη δύναμή Του και να πιστεύουμε στις υποσχέσεις Του. Ας μάθουμε, λοιπόν, αυτό το μάθημα, τόσο για τις καθημερινές μας ανάγκες και τα προβλήματα, όσο και για το έργο του Κυρίου. Η επικοινωνία με τον Κύριο κάθε μέρα πρέπει να κατέχει την πρώτη προτεραιότητα στη ζωή μας. Έχουμε απόλυτη ανάγκη τον Κύριο. Πρέπει απαραίτητα να ζούμε σε ζωντανή σχέση μαζί Του. Μόνο τότε μπορούμε να κάνουμε το έργο μας με τη σιγουριά και τη βεβαιότητα ότι εκείνος ακούει τις προσευχές μας και δείχνει την αγάπη Του και τη δύναμή Του.
Ο Κύριος είπε: «Αν μείνετε ενωμένοι μαζί μου και τα λόγια μου μένουν ζωντανά μέσα σας, ότι θελήσετε ζητήστε και θα σας δοθεί».
Μιχάλης Κανταρτζής
Ιανουάριος - Φεβρουάριος 2015
Πρέπει να πιστεύεις ότι εκείνο που λες στην προσευχή σου και το οποίο ζητείς, θα γίνει. Δοξολόγησες τον Θεό και ο Θεός δέχτηκε τη δοξολογία σου. Ευχαρίστησες τον Θεό και ο Θεός δέχτηκε τις ευχαριστίες σου σαν πνευματική ευωδιά. Η δυστυχία μας έγκειται στο ότι έχουμε λίγη πίστη και χωρίζουμε τα λόγια από τα έργα - όπως είναι χωρισμένο το σώμα από την ψυχή, η μορφή από το περιεχόμενο, η σκιά από το σώμα - και την ώρα της προσευχής, όπως και στη ζωή μας, είμαστε σαρκικοί και δεν έχουμε πνεύμα και γι’ αυτό οι προσευχές μας είναι άκαρπες.
Όταν προσεύχομαι πιστεύω απόλυτα:
1) Ότι μόνον ο Θεός υπάρχει και πληροί τα πάντα και βρίσκεται πλησίον μου, έτοιμος να με βοηθήσει.
2) Ότι είμαι εικόνα Του.
3) Ότι ο Θεός είναι άβυσσος ευσπλαχνίας, η πηγή αυτής και ότι Αυτός με έκανε ικανό και μου έδωσε το δικαίωμα και το προνόμιο να προσεύχομαι.
Όταν προσεύχεσαι, είτε μόνο κατά διάνοια, είτε με λέξεις και κατά διάνοια, να είσαι απόλυτα βέβαιος ότι ο Κύριος βρίσκεται πλησίον σου, μέσα σου, και ακούει κάθε λέξη, και αν ακόμα την ακούς μόνο εσύ, και αν ακόμα κατά διάνοια τη λες.
Να μιλάς, λοιπόν, με όλη την καρδιά σου ειλικρινά. Κρίνε τον εαυτό σου επίσης ειλικρινά και μην προσπαθείς καθόλου να δικαιολογήσεις τον εαυτό σου. Να πιστεύεις ότι ο Κύριος θα σε σπλαχνισθεί και δεν θα μείνεις ασυγχώρητος. Αυτό είναι αλήθεια και επιβεβαιώνεται από την εμπειρία.
Να πιστεύεις και να είσαι βέβαιος (να έχεις τη βεβαιότητα) ότι, όπως είναι εύκολο για σένα να αναπνέεις τον αέρα και μ’ αυτόν να ζεις ή να τρως και να πίνεις, έτσι είναι εύκολο και μάλιστα ακόμα πιο εύκολο για την πίστη σου να παίρνει όλα τα πνευματικά δώρα από τον Κύριο. Η προσευχή είναι το πνευματικό σας φαγητό και ποτό.
(Με ποιον μιλάς ψυχή μου,
Αγ. Ιωάν. της Κροστάνδης σελ. 42,43)
Νοέμβριος - Δεκέμβριος 2014
Εκείνος που προσεύχεται πρέπει να πεινά και με ζεστασιά να επιθυμεί τις ευλογίες, ιδιαίτερα τις πνευματικές - την άφεση των αμαρτιών, την κάθαρση της ψυχής του, τον αγιασμό, την τόνωση στην αρετή - για τις οποίες προσεύχεται. Διαφορετικά η προσευχή θα είναι ανώφελη σπατάλη λόγων.
Το ίδιο εφαρμόζεται όσον αφορά στην ευχαριστία και δοξολογία του Θεού. Να έχεις πείνα και δίψα διαρκώς, να ευχαριστείς και να δοξολογείς τον Κύριο γιατί τα πάντα προέρχονται από Αυτόν και τα πάντα είναι δώρα της αγαθότητας και της ευσπλαχνίας Του.
Δοξολογία. Η ψυχή και χωρίς να το θέλει παρασύρεται από την επιθυμία της δοξολογίας όταν ατενίζουμε τον έναστρο ουρανό, αλλά ακόμα περισσότερο, όταν βλέποντας τον ουρανό και τα άστρα, αναλογιζόμαστε την πρόνοια του Θεού προς τους ανθρώπους, πόσο άπειρα αγαπά αυτούς, προνοεί για την αιώνια μακαριότητά τους και δεν λυπήθηκε ούτε το Μονογενή Γιο Του για τη σωτηρία μας και την ανάπαυση μας στην επουράνιο Βασιλεία Του!
Είναι αδύνατο να μη δοξολογείς τον Θεό, όταν θυμάσαι ότι δημιουργήθηκες από το μηδέν. Ότι είσαι προορισμένος από καταβολής κόσμου για την αιώνια μακαριότητα, όχι για τις αξιομισθίες σου ( επειδή δηλαδή έκανες πράξεις καλές που αξίζουν τη σωτηρία σου σαν αμοιβή) – όταν θυμάσαι πόση χάρη σου έδωσε ο Θεός όλο το χρόνο της ζωής σου για τη σωτηρία σου, πόσες αναρίθμητες αμαρτίες σου συγχωρέθηκαν, όχι μόνο μια φορά η δύο, αλλά επανειλημμένα, και πόσα φυσικά δώρα σου δόθηκαν, από την υγεία που απολαμβάνεις μέχρι τον αέρα που αναπνέεις και μέχρι τη σταγόνα το νερό που δροσίζει τα χείλη σου.
(Με ποιον μιλάς ψυχή μου,
Αγ. Ιωάν. Κροστάνδης, σελ. 106-107)