Ιανουάριος - Φεβρουάριος 2021
Η μετάνοια της Ζαμφίρας της τσιγγάνας
Είμαι ιερέας στο παρεκκλήσι των φυλακών Προύνκου στο Κίσιβο (σ.σ. Δημοκρατία της Μολδαβίας). Θέλω όμως να σας διηγηθώ κάτι που συνέβη το φθινόπωρο του 2008.
Σε ένα κελί του χειρουργικού τμήματος βρισκόταν η Ζαμφίρα η τσιγγάνα. Ήταν περίπου 36 ετών, όμορφη και απ’ όσα είχα καταλάβει «ελαφρών ηθών». Ήταν στην φυλακή από τα δεκαέξι της χρόνια, επειδή είχε σκοτώσει το παιδί της, αλλά και για άλλα σοβαρά παραπτώματα. Κανείς δεν τολμούσε να της κάνει παρατήρηση, επειδή είχε ένα κάποιο «κύρος» στον υπόκοσμο.
Μία ημέρα τους εξομολόγησα όλους. Μόνο η Ζαμφίρα δεν εξομολογήθηκε. Τότε την ρώτησα: «Εσύ θα εξομολογηθείς;»
– Όχι δεν θα εξομολογηθώ, γιατί αν θα εξομολογηθώ θα σου πέσουν οι τρίχες από την μύτη.
Μετά από δύο εβδομάδες έστειλα μέσω ενός εθελοντή το Ωρολόγιο στην γυναίκα η οποία έμενε στο ίδιο κελί με την Ζαμφίρα, για να ετοιμασθεί για την αυριανή Θεία Λειτουργία. Αμέσως πετάχτηκε η Ζαμφίρα:
– Θέλω και εγώ να πάω αύριο στην Εκκλησία.
– Όχι, δεν θα πας, επειδή δεν κάθεσαι ήσυχη, της είπε ο εθελοντής.
– Σε παρακαλώ, θέλω να πάω, επέμενε η Ζαμφίρα. Δώσε μου κι εμένα ένα βιβλίο να διαβάσω.
Της έδωσε το Ψαλτήρι. Δεν ξέρω τι διάβασε και πόσο διάβασε, αλλά την επόμενη ημέρα ήρθε και με βρήκε μια συγκρατούμενή της και μου είπε:
– Πάτερ, η Ζαμφίρα δεν είναι καλά στο μυαλό της. Όλη νύχτα έκλαιγε. Διάβαζε και έκλαιγε.
Αφού τους εξομολόγησα όλους, πήγα στην Ζαμφίρα. Ήταν γονατισμένη σε μια γωνία. Φαινόνταν κλαμένη. Δεν έλεγε τίποτα.
– Θέλεις να εξομολογηθείς;
– Ναι πάτερ θα εξομολογηθώ, αλλά δεν θα εξομολογηθώ όπως όλοι οι άλλοι. Θέλω να εξομολογηθώ με δυνατή φωνή, μπροστά σε όλους.
Και όπως στεκόμουν εγώ με το πρόσωπο προς την εικόνα του Χριστού, γύρισε προς τους άλλους κρατουμένους και άρχισε να εξομολογείται δημόσια! Η εξομολόγηση κράτησε 45 λεπτά. Σε κάθε αμαρτία έκλαιγε, έκανε μια μετάνοια και έλεγε: «Παρακαλώ συγχωρέστε με». Αφού τελείωσε σκέφτηκα. «Να την κοινωνήσω;» Σύμφωνα με τους κανόνες του Αγίου Βασιλείου έπρεπε να μην της επιτρέψω να κοινωνήσει για τριακόσια χρόνια με τόσο βαριές αμαρτίες που είχε κάνει.
Σκεφτόμουν τί θα έκανε ο Χριστός μετά από μια τέτοια εξομολόγηση και προσευχόμουν ως εξής: «Κύριε, εάν την κοινωνώ αναξίως, παίρνω εγώ επάνω μου αυτήν την αμαρτία». Την κοινώνησα. Μετά την Θεία Κοινωνία έλαμπε από χαρά και έψελνε «Αλληλούια». Βρισκόταν σε μια τέτοια κατάσταση χαράς που σπάνια συναντάς σε Χριστιανούς που ζουν ελεύθεροι στον κόσμο.
Το βράδυ μου τηλεφώνησε ένας φύλακας: «Πάτερ, η Ζαμφίρα πέθανε!».
Στις 9 το βράδυ έφτασα στην φυλακή και ρώτησα μια φυλακισμένη που είχε κοινωνήσει μαζί της, τί συνέβη και μου είπε:
– Πάτερ, ήταν πολύ χαρούμενη που κοινώνησε. Από το πρωί προσευχόταν στον Θεό, μου μιλούσε για τον Θεό, για τη μετάνοια, για την πίστη και την αγάπη και έκλαιγε για τις αμαρτίες της. Κατά τις οκτώ το βράδυ μου λέει: «Δεν αισθάνομαι καλά, κάτι έχω». Πήγε στο μπάνιο, πλύθηκε, έβαλε τα πιο καλά της ρούχα και είπε: «Εγώ θα πεθάνω τώρα, δώστε μου ένα κερί». Της έφεραν το κερί, γύρισε το κεφάλι της προς τον τοίχο και πέθανε!
Ιερέας Βιορέλ Κοζοκάρου-Κίσιβο,
Από το περιοδικό ”Familia Ortodoxa”, Τεύχος 39, Απρίλιος 2012
Νοέμβριος - Δεκέμβριος 2020
Το Τραίνο Ερχόταν Κατά Πάνω μας
Το επεισόδιο αυτό έγινε πριν από πολλά χρόνια. Εργαζόμουν τότε ως βοηθός τεχνίτης σε ένα στρατιωτικό εργοστάσιο στους Αγίους Αναργύρους. Τα βράδια, αυτοκίνητα φορτηγά μας μετέφεραν στην Αθήνα. Ένα βράδυ, ενώ το αυτοκίνητό μας κατέβαινε, η μηχανή του έσβησε ενώ βρισκόμασταν επάνω στις γραμμές του τραίνου, εκεί στις Τρεις Γέφυρες. Εκείνη τη στιγμή ακούστηκε και το σφύριγμα του τραίνου που ερχότανε κατά πάνω μας. Και μείς όλοι είμασταν κλεισμένοι μέσα στην κουκούλα του αυτοκινήτου. Όλοι προσπαθούσαμε να πηδήξουμε από πίσω. Με τον συνωστισμό έκλεισε η έξοδος. Και το τραίνο ζύγωνε και σφύριζε. Άλλοι με σουγιάδες σκίζανε την τέντα να ανοίξουν τρύπα να βγούνε. Εγώ βρέθηκα στους τελευταίους. Είδα ότι δεν μπορούσα να βγω με κανένα τρόπο. Έμεινα λοιπόν μέσα και περίμενα. Δεν έκανα τίποτα. Μα όχι. Κάτι έκανα. Είπα: «Κύριε, αν είναι η ώρα μου να με πάρεις κοντά σου, δεν έχω καμμιά αντίρρηση. Μα πάλι αν θέλεις να σταματήσεις το τραίνο, μπορείς να το κάνεις». Άκουγα όμως τον βόγγο της μηχανής που πλησίαζε και τις φωνές των πανικόβλητων συναδέλφων μου. Έ!... λοιπόν το τραίνο έφτασε και σταμάτησε σε απόσταση ενός μόνο μέτρου από το φορτηγό μας. Ποιος λέτε να το σταμάτησε; Ίσως η μηχανοδηγός. Εγώ λέγω πως το σταμάτησε ο Θεός με την προσευχή μου και ίσως με την προσευχή κάποιου άλλου, που δεν γνώριζα. (Α.Φ.)
Η ζωή κάθε ανθρώπου είναι στα χέρια του Θεού. Πολύ περισσότερο του ανθρώπου που πιστεύει και στηρίζεται στην αγάπη και στη δύναμη του Θεού. Μπορεί χίλιοι δύο κίνδυνοι να φαίνονται κάθε μέρα στη ζωή μας πως μας απειλούν, μα τίποτα δεν μπορεί να μας βλάψει χωρίς τη δική Του άδεια. Και όταν καμμιά ελπίδα δεν υπάρχει, ο Κύριος και πάλι έχει τον τελευταίο λόγο.
Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2020
Αν Κινδυνεύεις,
Άρπαξε την «Τρομπέτα» της Προσευχής
Στην Ήπειρο υπάρχουν πολλοί λύκοι. Κατά το χειμώνα γίνονται αρκετά επικίνδυνοι, κατεβαίνουν σε χωριά και απειλούν ανθρώπους. Κάποτε ένας ταχυδρόμος με το υπηρεσιακό του ποδήλατο έτρεχε για κάποιο ηπειρώτικο χωριό. Αρκετές μέρες χιόνιζε συνέχεια. Σούρουπο! Κρύο αρκετό. Ο ταχυδρόμος έτρεχε γρήγορα για να προλάβει να δώσει τα γράμματα και να γυρίσει στο χωριό του. Μέσα του προσευχόταν: «Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησόν με τον αμαρτωλό». Ξαφνικά ακούει πολλά ουρλιαχτά λύκων. Σταματά απότομα και κοιτάζει προς το μέρος των ουρλιαχτών. Παγώνει το αίμα του, μαρμαρώνει. Εύκολα διακρίνει έξι πεινασμένους λύκους να τρέχουν με λύσσα καταπάνω του. Αρχίζει να σταυροκοπιέται.
Κύριε, σώσε με! Παναγία μου, Χριστέ μου!
Καθώς σταυροκοπιέται αγγίζει την τρομπέτα του (σάλπιγγα). Αμέσως την αρπάζει και σαλπίζει μ’ όλη του τη δύναμη. Οι λύκοι ξαφνιάζονται, σταματούν, σαν να συσκέπτονται για λίγο, κάνουν απότομη μεταβολή και χάνονται στο δάσος. Ο ταχυδρόμος δοξολογεί τον Χριστό για την ανέλπιστη σωτηρία του!
Ιούλιος - Αύγουστος 2020
Αγαπάτε Τους Εχθρούς Σας
Είμαι νοσοκόμα σε μονάδα βαριά τραυματισμένων. Πριν μερικές μέρες φρόντιζα μια δεκαπεντάχρονη που είχε χτυπηθεί από μεθυσμένο οδηγό, με εκτεταμένες εγκεφαλικές κακώσεις. Οι ελπίδες ζωής ήταν ελάχιστες. Η μητέρα της στεκόταν στο προσκέφαλό της και προσευχόταν συνεχώς.
Χθες το απόγευμα με πλησίασε ένας νεαρός και ζήτησε να μου μιλήσει. Ήταν ο νεαρός που είχε χτυπήσει με το αυτοκίνητό του την κοπέλα. Είχε φοβερές τύψεις και ήθελε να τη δει. Αισθανόμουν άβολα και δίσταζα να πληροφορήσω την μητέρα της κοπέλας για το αίτημά του. Όμως, η μητέρα, παρότι ταράχτηκε πολύ, αποφάσισε να πάει στην αίθουσα αναμονής και να μιλήσει στον άνθρωπο που είχε τραυματίσει το παιδί της. Έπειτα από λίγα λεπτά αναμονής, πήγα στην αίθουσα για να δω αν όλα ήταν καλά. Και τότε, προς μεγάλη μου έκπληξη, τους βρήκα να κλαίνε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου.
Η μητέρα έκανε αυτό που μας παραγγέλλει ο Χριστός: «Να αγαπάτε τους εχθρούς σας. Να προσεύχεστε για εκείνους που σας προσβάλλουν». Η εικόνα αυτή θα μείνει για πάντα στο νου μου σαν παράδειγμα αληθινής συγχώρησης.
Ιούλιος - Αύγουστος 2020
Ο Χριστιανός Καθηγητής
Ένας Χριστιανός καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου εξέταζε μια μέρα τους φοιτητές του στην απαγγελία. Όταν σηκώθηκε ένας νεαρός για ν’ αρχίσει την απαγγελία του, δεν κράτησε σωστά το βιβλίο του. Ο καθηγητής τον κατακεραύνωσε: «Πάρε το βιβλίο σου στο σωστό χέρι και κάθισε κάτω!» Σ’ αυτά τα σκληρά λόγια, ο φοιτητής σήκωσε το δεξί του μπράτσο. Το χέρι του ήταν κομμένο!
Για μια στιγμή ο καθηγητής δίστασε. Έπειτα πήγε κοντά στον ανάπηρο φοιτητή, άπλωσε τα χέρια του, τον αγκάλιασε και του είπε με δάκρυα στα μάτια: «Δεν το ήξερα. Σε παρακαλώ συγχώρησέ με». Η ταπεινή αυτή αίτηση συγνώμης έκανε τρομερή εντύπωση σ’ εκείνο το νεαρό φοιτητή.
Την ιστορία αυτή την είπαν έπειτα από πολύ καιρό σε μια μεγάλη συγκέντρωση. Τότε σηκώθηκε ένας άνδρας, προχώρησε μπροστά, γύρισε προς το πλήθος και είπε: «Εγώ ήμουν εκείνος ο φοιτητής. Ο καθηγητής μου με οδήγησε να πιστέψω συνειδητά στο Χριστό. Δεν θα το είχε κάνει όμως ποτέ αυτό, αν δεν είχε επανορθώσει το λάθος του».
«Ντυθείτε λοιπόν, ως εκλεκτοί του Θεού άγιοι και αγαπημένοι, με αισθήματα ευσπλαχνίας, με καλοσύνη, με καλοσύνη, με ταπεινοφροσύνη, με πραότητα, με μακροθυμία» (Κολ. 3:12).