Μάιος - Ιούνιος 2021
Η Προσευχή Που Έσωσε Την Κοπέλα
Στους Δίδυμους Πύργους Της Νέας Υόρκης
«Πολύ ισχύει δέησις δικαίου ενεργουμένη»
Οι τρόποι που χρησιμοποιεί ο Θεός για να σώσει την κάθε μια ψυχή είναι συχνά συγκλονιστικοί. Μια νεαρή Ελληνίδα εργαζόταν στον πρώτο από τους δίδυμους πύργους της Νέας Υόρκης που χτυπήθηκαν. Προερχόταν από γονείς αφιερωμένους στο Θεό. Μα σαν έφυγε για σπουδές στην Αμερική, άρχισε να γίνεται χλιαρή με τον Θεό. Καινούργιος κόσμος, νέες εμπειρίες. Ικανή και έξυπνη καθώς ήταν, βρήκε σύντομα εργασία σε μια καλή εταιρεία. Οι γονείς της πονούσαν για την κατάστασή της και προσευχόντουσαν: «Κύριε, αφύπνισέ την, να μη χάσει την ψυχή της για τα δολάρια».
Δούλευε στον 102ο όροφο. Εκείνη τη σημαδιακή μέρα η κοπέλα κατέβηκε λίγο πιο νωρίς από ό,τι συνήθιζε για να πάρει μια τυρόπιτα, από τον 102ο στον 45ο όροφο. Ήταν η ώρα του χτυπήματος από το πρώτο αεροπλάνο. Κατάφερε να βγει και να φύγει μαζί με τους άλλους που βρίσκονταν στους χαμηλότερους ορόφους. Η προσευχή των γονιών της είχε εισακουστεί. Δεν τόλμησε να πει «ήμουν τυχερή». Ήξερε τον λόγο της σωτηρίας της.
Μερικοί ίσως εξοργιστούν. Μόνον αυτήν αγαπούσε ο Θεός; Τόσοι άλλοι άνθρωποι δεν είναι πολύτιμες ψυχές; Βεβαίως και είναι. Ο Θεός ξέρει για τον καθένα από αυτούς. Γνωρίζουμε, όμως, ότι οι προσευχές της πίστης απαντιούνται. Ο Θεός παράτεινε τη μακροθυμία Του στην περίπτωσή της, για να στραφεί σ’ Αυτόν με μετάνοια και ταπείνωση και να βρει τη σωτηρία της ψυχής της.
Μάρτιος - Απρίλιος 2021
Ο αββάς Μακάριος ο Αιγύπτιος και οι κλέπτες
Ο Αββάς Μακάριος, γυρίζοντας μία ημέρα στη σκήτη του, βρήκε κάποιον που του έκλεβε τα πράγματά του και τα φόρτωνε σ’ ένα μουλάρι. Και τότες, έτρεξε να του συμπαρασταθεί σαν να μην ήτανε δικά του. Και σαν νάτανε ξένος κι αδιάφορος, τον βοηθούσε να φορτώσει στο ζώο και τα υπόλοιπα. Και ύστερα, ήσυχα-ήσυχα, καθώς τον έβγαζε ως την εξώπορτα, του είπε:
- Τίποτα, παιδί μου, δεν είχαμε μαζί μας, όταν ήλθαμε στον κόσμο και τίποτα δεν θα πάρωμεν μαζί μας, όταν θα φύγωμε. Ο Κύριος μου τα’ δωκε αυτά και με το θέλημά Του έγινε αυτό που έγινε. Ας είναι τρισευλογημένο το όνομά Του για όλα.
Άλλη μια φορά πάλι, την ώρα που έλλειπε από τη σκήτη του, μπήκε σ’ αυτή κάποιος κλέφτης. Και γυρίζοντας ο Γέροντας ξαφνικά, τον έπιασε που έπαιρνε τη φτωχική του οικοσκευή και την εφόρτωνε στην καμήλα του.
Έτρεξε λοιπόν κι αυτός στο κελί του και παίρνοντας τα υπόλοιπα από τα πράγματά του τα παράδινε στον κλέφτη, για να τα φορτώσει κι αυτά στην καμήλα του. Αφού λοιπόν ο κλέφτης τα εγομάριασεν όλα, άρχισε να κτυπά την καμήλα του, για να σηκωθεί και να φύγουνε, αυτή όμως δεν σηκωνότανε, με κανένα τρόπο.
Όταν λοιπόν το είδε αυτό ο Αββάς Μακάριος, μπήκε γρήγορα στο κελί του και παίρνοντας ένα μικρό σκαλίδι που είχε μείνει, το φόρτωσε κι αυτό επάνω στην καμήλα λέγοντας:
- Αυτό αδελφέ μου, θέλει η καμήλα και γι’ αυτό δεν σηκώνεται. Και κτυπώντας την λίγο με το πόδι του, της είπε: «Σήκω επάνω». Κι αυτή αμέσως σηκώθηκε. Κι αφού προχώρησε λιγάκι, πάλι ξανακάθισε. Κι αφού με κανένα τρόπο δεν ξανασηκώθηκε, παρά αφού πρώτα την ξεφόρτωσε από τα πράγματα, που την είχαν φορτώσει. Κι ο κλέφτης καταντροπιάσθηκε κι έφυγε, χωρίς να πάρει τίποτα μαζί του.
(Διαχρονικές λυτρωτικές αλήθειες, σελ. 148, 149)
Ιανουάριος - Φεβρουάριος 2021
Η μετάνοια της Ζαμφίρας της τσιγγάνας
Είμαι ιερέας στο παρεκκλήσι των φυλακών Προύνκου στο Κίσιβο (σ.σ. Δημοκρατία της Μολδαβίας). Θέλω όμως να σας διηγηθώ κάτι που συνέβη το φθινόπωρο του 2008.
Σε ένα κελί του χειρουργικού τμήματος βρισκόταν η Ζαμφίρα η τσιγγάνα. Ήταν περίπου 36 ετών, όμορφη και απ’ όσα είχα καταλάβει «ελαφρών ηθών». Ήταν στην φυλακή από τα δεκαέξι της χρόνια, επειδή είχε σκοτώσει το παιδί της, αλλά και για άλλα σοβαρά παραπτώματα. Κανείς δεν τολμούσε να της κάνει παρατήρηση, επειδή είχε ένα κάποιο «κύρος» στον υπόκοσμο.
Μία ημέρα τους εξομολόγησα όλους. Μόνο η Ζαμφίρα δεν εξομολογήθηκε. Τότε την ρώτησα: «Εσύ θα εξομολογηθείς;»
– Όχι δεν θα εξομολογηθώ, γιατί αν θα εξομολογηθώ θα σου πέσουν οι τρίχες από την μύτη.
Μετά από δύο εβδομάδες έστειλα μέσω ενός εθελοντή το Ωρολόγιο στην γυναίκα η οποία έμενε στο ίδιο κελί με την Ζαμφίρα, για να ετοιμασθεί για την αυριανή Θεία Λειτουργία. Αμέσως πετάχτηκε η Ζαμφίρα:
– Θέλω και εγώ να πάω αύριο στην Εκκλησία.
– Όχι, δεν θα πας, επειδή δεν κάθεσαι ήσυχη, της είπε ο εθελοντής.
– Σε παρακαλώ, θέλω να πάω, επέμενε η Ζαμφίρα. Δώσε μου κι εμένα ένα βιβλίο να διαβάσω.
Της έδωσε το Ψαλτήρι. Δεν ξέρω τι διάβασε και πόσο διάβασε, αλλά την επόμενη ημέρα ήρθε και με βρήκε μια συγκρατούμενή της και μου είπε:
– Πάτερ, η Ζαμφίρα δεν είναι καλά στο μυαλό της. Όλη νύχτα έκλαιγε. Διάβαζε και έκλαιγε.
Αφού τους εξομολόγησα όλους, πήγα στην Ζαμφίρα. Ήταν γονατισμένη σε μια γωνία. Φαινόνταν κλαμένη. Δεν έλεγε τίποτα.
– Θέλεις να εξομολογηθείς;
– Ναι πάτερ θα εξομολογηθώ, αλλά δεν θα εξομολογηθώ όπως όλοι οι άλλοι. Θέλω να εξομολογηθώ με δυνατή φωνή, μπροστά σε όλους.
Και όπως στεκόμουν εγώ με το πρόσωπο προς την εικόνα του Χριστού, γύρισε προς τους άλλους κρατουμένους και άρχισε να εξομολογείται δημόσια! Η εξομολόγηση κράτησε 45 λεπτά. Σε κάθε αμαρτία έκλαιγε, έκανε μια μετάνοια και έλεγε: «Παρακαλώ συγχωρέστε με». Αφού τελείωσε σκέφτηκα. «Να την κοινωνήσω;» Σύμφωνα με τους κανόνες του Αγίου Βασιλείου έπρεπε να μην της επιτρέψω να κοινωνήσει για τριακόσια χρόνια με τόσο βαριές αμαρτίες που είχε κάνει.
Σκεφτόμουν τί θα έκανε ο Χριστός μετά από μια τέτοια εξομολόγηση και προσευχόμουν ως εξής: «Κύριε, εάν την κοινωνώ αναξίως, παίρνω εγώ επάνω μου αυτήν την αμαρτία». Την κοινώνησα. Μετά την Θεία Κοινωνία έλαμπε από χαρά και έψελνε «Αλληλούια». Βρισκόταν σε μια τέτοια κατάσταση χαράς που σπάνια συναντάς σε Χριστιανούς που ζουν ελεύθεροι στον κόσμο.
Το βράδυ μου τηλεφώνησε ένας φύλακας: «Πάτερ, η Ζαμφίρα πέθανε!».
Στις 9 το βράδυ έφτασα στην φυλακή και ρώτησα μια φυλακισμένη που είχε κοινωνήσει μαζί της, τί συνέβη και μου είπε:
– Πάτερ, ήταν πολύ χαρούμενη που κοινώνησε. Από το πρωί προσευχόταν στον Θεό, μου μιλούσε για τον Θεό, για τη μετάνοια, για την πίστη και την αγάπη και έκλαιγε για τις αμαρτίες της. Κατά τις οκτώ το βράδυ μου λέει: «Δεν αισθάνομαι καλά, κάτι έχω». Πήγε στο μπάνιο, πλύθηκε, έβαλε τα πιο καλά της ρούχα και είπε: «Εγώ θα πεθάνω τώρα, δώστε μου ένα κερί». Της έφεραν το κερί, γύρισε το κεφάλι της προς τον τοίχο και πέθανε!
Ιερέας Βιορέλ Κοζοκάρου-Κίσιβο,
Από το περιοδικό ”Familia Ortodoxa”, Τεύχος 39, Απρίλιος 2012
Νοέμβριος - Δεκέμβριος 2020
Το Τραίνο Ερχόταν Κατά Πάνω μας
Το επεισόδιο αυτό έγινε πριν από πολλά χρόνια. Εργαζόμουν τότε ως βοηθός τεχνίτης σε ένα στρατιωτικό εργοστάσιο στους Αγίους Αναργύρους. Τα βράδια, αυτοκίνητα φορτηγά μας μετέφεραν στην Αθήνα. Ένα βράδυ, ενώ το αυτοκίνητό μας κατέβαινε, η μηχανή του έσβησε ενώ βρισκόμασταν επάνω στις γραμμές του τραίνου, εκεί στις Τρεις Γέφυρες. Εκείνη τη στιγμή ακούστηκε και το σφύριγμα του τραίνου που ερχότανε κατά πάνω μας. Και μείς όλοι είμασταν κλεισμένοι μέσα στην κουκούλα του αυτοκινήτου. Όλοι προσπαθούσαμε να πηδήξουμε από πίσω. Με τον συνωστισμό έκλεισε η έξοδος. Και το τραίνο ζύγωνε και σφύριζε. Άλλοι με σουγιάδες σκίζανε την τέντα να ανοίξουν τρύπα να βγούνε. Εγώ βρέθηκα στους τελευταίους. Είδα ότι δεν μπορούσα να βγω με κανένα τρόπο. Έμεινα λοιπόν μέσα και περίμενα. Δεν έκανα τίποτα. Μα όχι. Κάτι έκανα. Είπα: «Κύριε, αν είναι η ώρα μου να με πάρεις κοντά σου, δεν έχω καμμιά αντίρρηση. Μα πάλι αν θέλεις να σταματήσεις το τραίνο, μπορείς να το κάνεις». Άκουγα όμως τον βόγγο της μηχανής που πλησίαζε και τις φωνές των πανικόβλητων συναδέλφων μου. Έ!... λοιπόν το τραίνο έφτασε και σταμάτησε σε απόσταση ενός μόνο μέτρου από το φορτηγό μας. Ποιος λέτε να το σταμάτησε; Ίσως η μηχανοδηγός. Εγώ λέγω πως το σταμάτησε ο Θεός με την προσευχή μου και ίσως με την προσευχή κάποιου άλλου, που δεν γνώριζα. (Α.Φ.)
Η ζωή κάθε ανθρώπου είναι στα χέρια του Θεού. Πολύ περισσότερο του ανθρώπου που πιστεύει και στηρίζεται στην αγάπη και στη δύναμη του Θεού. Μπορεί χίλιοι δύο κίνδυνοι να φαίνονται κάθε μέρα στη ζωή μας πως μας απειλούν, μα τίποτα δεν μπορεί να μας βλάψει χωρίς τη δική Του άδεια. Και όταν καμμιά ελπίδα δεν υπάρχει, ο Κύριος και πάλι έχει τον τελευταίο λόγο.
Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2020
Αν Κινδυνεύεις,
Άρπαξε την «Τρομπέτα» της Προσευχής
Στην Ήπειρο υπάρχουν πολλοί λύκοι. Κατά το χειμώνα γίνονται αρκετά επικίνδυνοι, κατεβαίνουν σε χωριά και απειλούν ανθρώπους. Κάποτε ένας ταχυδρόμος με το υπηρεσιακό του ποδήλατο έτρεχε για κάποιο ηπειρώτικο χωριό. Αρκετές μέρες χιόνιζε συνέχεια. Σούρουπο! Κρύο αρκετό. Ο ταχυδρόμος έτρεχε γρήγορα για να προλάβει να δώσει τα γράμματα και να γυρίσει στο χωριό του. Μέσα του προσευχόταν: «Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησόν με τον αμαρτωλό». Ξαφνικά ακούει πολλά ουρλιαχτά λύκων. Σταματά απότομα και κοιτάζει προς το μέρος των ουρλιαχτών. Παγώνει το αίμα του, μαρμαρώνει. Εύκολα διακρίνει έξι πεινασμένους λύκους να τρέχουν με λύσσα καταπάνω του. Αρχίζει να σταυροκοπιέται.
Κύριε, σώσε με! Παναγία μου, Χριστέ μου!
Καθώς σταυροκοπιέται αγγίζει την τρομπέτα του (σάλπιγγα). Αμέσως την αρπάζει και σαλπίζει μ’ όλη του τη δύναμη. Οι λύκοι ξαφνιάζονται, σταματούν, σαν να συσκέπτονται για λίγο, κάνουν απότομη μεταβολή και χάνονται στο δάσος. Ο ταχυδρόμος δοξολογεί τον Χριστό για την ανέλπιστη σωτηρία του!