Ιούλιος - Αύγουστος 2019
Τι Σημαίνει Συγχώρηση;
Συγχωρώ...κάνω χώρο στην καρδιά μου να χωρέσω με σένα, με τον άλλο... Κάνω χώρο να χωρέσουμε μαζί.
Συγχωρώ, σημαίνει βλέπω τον άλλον όπως είναι, με την αμαρτία του και την ανυπόφορη πλευρά του, με όλα τα βαρίδια του και τα ελαττώματά του, και λέω:
«Θα σε κουβαλήσω, όπως ένα σταυρό, θα σε κουβαλήσω μέχρι τη Βασιλεία Του Θεού, είτε το θέλεις είτε όχι.»
Και είτε είσαι καλός είτε είσαι κακός, θα σε κουβαλήσω στους ώμους μου, θα σε φέρω μπροστά στον Κύριο και θα πω:
«Κύριε, όλη μου τη ζωή κουβάλησα αυτόν τον άνθρωπο, γιατί φοβόμουνα μήπως χαθεί.»
Τώρα είναι δικό Σου το θέμα να τον συγχωρήσεις, στο όνομα της δικής Σου συγχώρεσης, με Το Άπειρο Έλεός Σου, και να τον δεχθείς στην αγκαλιά της Αγάπης Σου!
Μητροπολίτης Σουρόζ, Anthony Bloom
Μάιος - Ιούνιος 2019
Πάψε επιτέλους… να λες δόξα σοι ο Θεός!
Του Πρωτ. Στέφανου Αναγνωστοπούλου
Πριν από χρόνια, όταν ήμουν εφημέριος στον ιερό Ναό του Αγίου Βασιλείου Πειραιώς, με κάλεσαν να εξομολογήσω εκτάκτως, κατόπιν δικής του επιθυμίας, ένα νέο άνδρα, 42 ετών, του οποίου το όνομα, ήτο Ξενοφών.
Όταν πήγα, ήταν σε κακή κατάσταση. Ο καρκίνος με τις ραγδαίες μεταστάσεις τον είχε προσβάλλει και στο κεφάλι. Οι μέρες του μετρημένες. Ήταν μόνος στον θάλαμο. Το διπλανό κρεβάτι ήταν άδειο, κι έτσι βρεθήκαμε μόνοι μας. Και μου είπε τα εξής, για το πώς πίστεψε, αφού υπήρξε, όπως το τόνισε, «σκληρός άθεος» και άπιστος.
«Ήλθα εδώ πριν από 35 περίπου μέρες, σ’ αυτό το δωμάτιο των δύο κλινών. Δίπλα μου ήταν ήδη κάποιος άλλος άρρωστος, μεγάλος στην ηλικία, 80 περίπου ετών. Αυτός ο άρρωστος, πάτερ μου, παρά τους φοβερούς πόνους που είχε στα κόκκαλα -εκεί τον είχε προσβάλει ο καρκίνος- συνεχώς αναφωνούσε: «Δόξα Σοι, ο Θεός! Δόξα Σοι, ο Θεός!…» Στη συνέχεια έλεγε και πολλές άλλες προσευχές, που εγώ ο ανεκκλησίαστος και άθεος τις άκουγα για πρώτη φορά. Κι όμως, πολλές φορές μετά από τις προσευχές του ηρεμούσε -κι εγώ δεν ξέρω με ποιόν τρόπο- και τον έπαιρνε γλυκύτατος ύπνος. Ύστερα από δύο-τρεις ώρες ξυπνούσε από τους αφόρητους πόνους, για να ξαναρχίσει και πάλιν το «Χριστέ μου, Σ’ ευχαριστώ! Δόξα στο όνομα Σου!…Δόξα Σοι, ο Θεός!…Δόξα Σοι, ο Θεός!…»
Εγώ μούγκριζα από τους πόνους, κι αυτός ο συνασθενής μου, με τους αφόρητους πόνους, δοξολογούσε τον Θεό. Εγώ βλαστημούσα τον Χριστό και την Παναγία, κι αυτός μακάριζε τον Θεό, Τον ευχαριστούσε για τον καρκίνο που τού έδωσε και τους πόνους που είχε. Τότε εγώ αγανακτούσα όχι μόνο από τους πόνους τους φρικτούς που είχα, άλλα και γιατί έβλεπα αυτόν, τον συνασθενή μου, να δοξολογεί συνεχώς τον Θεό. Αυτός έπαιρνε σχεδόν κάθε μέρα «την Θεία Μεταλαβιά» κι εγώ ο άθλιος ξερνούσα από αηδία.
– Σκάσε, επί τέλους! Σκάσε επί τέλους να λες συνεχώς «Δόξα Σοι, ο Θεός»! Δεν βλέπεις πως Αυτός ο Θεός, που εσύ Τον δοξολογείς, Αυτός μας βασανίζει τόσο σκληρά; Θεός είναι αυτός; Δεν υπάρχει. Όχι! δεν υπάρχει…
Και αυτός με γλυκύτητα απαντούσε: «Υπάρχει, παιδί μου, υπάρχει και είναι στοργικός Πατέρας, διότι με την αρρώστια και τους πόνους μας καθαρίζει από τις πολλές μας αμαρτίες. Όπως αν ασχολιόσουν με καμιά σκληρή δουλειά, όπου τα ρούχα σου και το σώμα σου θα βρωμούσαν κυριολεκτικώς, θα χρειαζόσουν μία σκληρή βούρτσα για να καθαριστείς καλά, κι εσύ και το σώμα σου και τα ρούχα σου, κατά τον ίδιο τρόπο και ο Θεός χρησιμοποιεί την αρρώστια σαν ευεργετικό καθαρισμό της ψυχής, για να την προετοιμάσει για τη Βασιλεία των ουρανών».
Οι απαντήσεις του μ’ εκνεύριζαν ακόμη περισσότερο και βλαστημούσα θεούς και δαίμονες. Δυστυχώς οι αντιδράσεις μου ήσαν αρνητικές, με το να φωνάζω: «-Δεν υπάρχει Θεός… Δεν πιστεύω σε τίποτα… Ούτε στον Θεό, ούτε σ’ αυτά τα «κολοκύθια» που μού λες περί Βασιλείας του Θεού σου…» Θυμάμαι τις τελευταίες του λέξεις:
– Περίμενε και θα δεις με τα μάτια σου πώς χωρίζεται η ψυχή απ’ το σώμα ενός Χριστιανού που πιστεύει. Είμαι αμαρτωλός, αλλά το έλεός Του θα με σώσει. Περίμενε, θα δεις και θα πιστέψεις!
Και η μέρα αυτή έφθασε. Από το νοσοκομείο θέλησαν να βάλουν ένα «παραβάν», όπως ήταν καθήκον τους, αλλά εγώ διαμαρτυρήθηκα. Τούς είπα «όχι, γιατί θέλω να δω πώς αυτός ο γέρος θα πεθάνει!!!».
Τον έβλεπα λοιπόν να δοξολογεί συνεχώς τον Θεό. Πότε έλεγε κάποια «Χαίρε» για την Παναγία, που αργότερα έμαθα ότι λέγονται «Χαιρετισμοί». Κατόπιν σιγοέψελνε το «Θεοτόκε Παρθένε», το «Από των πολλών μου αμαρτιών…», το «Άξιον εστί», κάνοντας συγχρόνως και πολλές φορές το σημείο του σταυρού.
Σήκωσε κάποια στιγμή τα χέρια του και είπε: «Καλώς τον Άγγελό μου! Σ΄ ευχαριστώ, που ήλθες με τόση λαμπρά συνοδεία να παραλάβεις την ψυχή μου. Σ’ ευχαριστώ!… Σ’ ευχαριστώ!…» Ανασηκώθηκε λίγο, ξανασήκωσε τα χέρια του ψηλά, έκαμε το σημείο του σταυρού, σταύρωσε τα χεράκια του στο στήθος του και εκοιμήθη!
Ξαφνικά το δωμάτιο πλημμύρισε από φως, λες και μπήκαν μέσα δέκα ήλιοι και περισσότεροι, τόσο πολύ φωτίστηκε το δωμάτιο! Ναι, εγώ ο άπιστος, ο άθεος, ο υλιστής, ο «ξιπασμένος», ομολογώ ότι όχι μόνον έλαμψε το δωμάτιο, αλλά και μια ωραιότατη μυρωδιά απλώθηκε σ’ αυτό, ακόμη και σε ολόκληρο τον διάδρομο, και μάλιστα όσοι ήσαν ξυπνητοί και μπορούσαν, έτρεχαν εδώ κι εκεί, για να διαπιστώσουν από που ήρχετο η παράξενη αυτή μυρωδιά.
Έτσι, πάτερ μου, πίστεψα, γι’ αυτό σε φώναξα για Εξομολόγο ύστερα από τρεις ημέρες. Την άλλη μέρα όμως, τα ‘βαλα με τους δικούς μου, την μάνα μου και τον πατέρα μου, ύστερα με τα δύο μεγαλύτερα αδέλφια μου, με τη γυναίκα μου, με τους συγγενείς και τους φίλους, και τους φώναζα και τους έλεγα:
– Γιατί δεν μου μιλήσατε ποτέ για τον Θεό, την Παναγία και τους Αγίους; Γιατί δεν με οδηγήσατε ποτέ στην Εκκλησία; Γιατί δεν μου είπατε ότι υπάρχει Θεός και υπάρχει και θάνατος και κάποτε αυτή η ψυχή θα χωρισθεί από το σώμα για να δώσει τον λόγο της; Γιατί με σπρώξατε με την συμπεριφορά σας στην αθεΐα και στον μαρξισμό; Εσείς με μάθατε να βλαστημώ, να κλέβω, να απατώ, να θυμώνω, να πεισμώνω, να λέω χιλιάδες ψέματα, να αδικώ, να πορνεύω…
Εσείς με μάθατε να είμαι πονηρός, καχύποπτος, ζηλιάρης, λαίμαργος, φιλάργυρος και κακός. Γιατί δεν μου διδάξατε την αρετή; Γιατί δεν μου διδάξατε την αγάπη; Γιατί δεν μου μιλήσατε ποτέ για τον Χριστό; Γιατί;… Από αυτή τη στιγμή και μέχρι να πεθάνω, θα μου μιλάτε μόνο για τον Θεό, τον Χριστό, την Παναγία, τους Αγγέλους, τους Αγίους. Για τίποτε άλλο.
Ήρχοντο οι δικοί μου, οι συγγενείς, φίλοι, γνωστοί, και τους ρωτούσα τον καθένα χωριστά ή όλους μαζί: «Έχετε να μου πείτε κάτι σημαντικό για τον Θεό; Διότι Αυτόν θα συναντήσω! Λέγετε….. Εάν δεν ξέρετε, να μάθετε. Οι μέρες περνάνε κι εγώ θα φύγω. Και σ’ ένα - δυο επισκέπτες: «- Αν δεν ξέρεις ή αν δεν πιστεύεις, να φύγεις!…»
Τώρα πιστεύω με όλη μου την καρδιά, και θέλω να εξομολογηθώ όλες τις αμαρτίες μου από μικρό παιδί…»
Ήτο σταθερός και αμείλικτος με τον παλαιό του εαυτό ο Ξενοφών. Και το έλεος του Θεού ήταν μεγάλο, πολύ μεγάλο! Εξομολογήθηκε με ειλικρίνεια, κοινώνησε δυο-τρεις φορές και ύστερα από πάλη μερικών ημερών με τον καρκίνο, έφυγε εν πλήρη μετανοία, με ζέουσα την πίστη, ειρηνικά, οσιακά, δοξολογώντας κι’ αυτός τον Θεό.
(Πηγή: mimoupeisgr.blogspot.gr)
Μάιος - Ιούνιος 2019
Ώριμα Χρόνια
Ένα κομμάτι της ζωής μας θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε ως «ώριμα χρόνια». Είναι η ωριμότητα εκείνη που σχετίζεται με την πάροδο της ηλικίας.
Είναι όμως η περίοδος αυτή το τέρμα της ζωής μας ή μήπως περιέχει κάποιο ξεχωριστό νόημα; Ας το εξετάσουμε.
Δεν μπορούμε να καθορίσουμε το πώς και πότε φθάνει κάποιος στην ωριμότητα. Άραγε έχουν αξία μόνο τα νιάτα; Ο μεγάλος άνθρωπος είναι άχρηστος; Όχι, βέβαια. Μπορεί οι συνθήκες ζωής μέσα στις οποίες έζησε και ζει να του αλλοιώνουν τα δομικά στοιχεία που του χάρισε ο Θεός. Γι’ αυτό πολλές φορές αντιδρά στο καινούργιο που συναντά. Μέσα στις ραγδαίες τεχνολογικές εξελίξεις νιώθει αδύναμος να τις παρακολουθήσει πλήρως. Με λίγη καλή προσπάθεια, όμως, μπορεί να έρθει πολύ κοντά στα μεγάλα αυτά επιτεύγματα της επιστήμης. Πώς;
Χρειάζεται να αποδεχτούμε πρώτα - πρώτα την ηλικία μας. Όσο πιο σωστά την αποδεχτούμε, τόσο πιο καθαρά θα δούμε το νόημα αυτής της περιόδου της ζωής μας. Όλα γύρω μας θα τα βλέπουμε με αγάπη και κατανόηση και τους νέους με μεγάλη συμπάθεια. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να τους νουθετήσουμε, χωρίς να τους απομακρύνουμε από μας.
Ο ώριμος άνθρωπος δεν είναι απόλυτα κριτικός. Γίνεται γλυκός και μαλακός προς όλους εκείνους που νομίζει ότι τον απορρίπτουν. Μαθαίνει να τους αγαπά και προσπαθεί να τους αναγνωρίσει. Επιθυμεί να μεταφέρει στους νέους μια εμπειρία, έναν πλούτο ζωής που δοκιμάστηκε στην πορεία του χρόνου. Πόσοι νέοι δεν ευγνωμονούν για την πείρα και τις γνώσεις που απέκτησαν κοντά σε έναν καλό ηλικιωμένο γιατρό, ή επιστήμονα, εργάτη, καλλιτέχνη κλπ; Πόσοι γονείς δεν έδωσαν μία ζωή ολόκληρη για να μεγαλώσουν και να ολοκληρώσουν την αγωγή των εγγονών τους;
Όσο ο άνθρωπος ζει, τόσο σχεδιάζει, πολεμά, ελπίζει. Δεν είναι λίγοι οι άνθρωποι που τα ώριμά τους χρόνια τους έφεραν πιο κοντά και συνειδητά στις μεγάλες αλήθειες της ζωής. Τους έφεραν κοντά στον Θεό! Τους γνώρισαν τους δρόμους που οδηγούν στην αιωνιότητα. Και ο άνθρωπος που ζει μέσα στην έννοια της αιωνιότητας, είναι ζωντανός και στο χτες και στο σήμερα και ελπίζει και ζει την αιωνιότητα απ’ αυτή τη ζωή. Έτσι τα ώριμα χρόνια μπορούν να αποβούν χρήσιμα και δημιουργικά.
Φωτεινή Ηλιοπούλου, Εκπαιδευτικός
Νοέμβριος - Δεκέμβριος 2018
«…Να είστε επίσης ευγνώμονες»
Ένας πωλητής κουλουριών στεκόταν κάθε πρωί στην γωνία ενός δρόμου, περιμένοντας τους περαστικούς ν’ αγοράσουν κουλούρια. Ένας κύριος περνούσε από μπροστά του κάθε πρωί, του έριχνε ένα ευρώ χωρίς να πάρει κουλούρι, και συνέχιζε να τρέχει. Το έκανε αυτό επί αρκετούς μήνες.
Μια μέρα, ενώ έβαλε το ευρώ του στο καλάθι του πωλητή, εκείνος τον σταμάτησε. Ο περαστικός του είπε: «Σίγουρα θα θέλεις να μάθεις γιατί σου δίνω το ευρώ και δεν παίρνω ποτέ από τα κουλούρια σου». «Όχι», του απαντά ο πωλητής, «θέλω απλώς να σου πω ότι τα κουλούρια κάνουν τώρα ένα ευρώ και είκοσι λεπτά!»
Πολύ συχνά, κι εμείς οι Χριστιανοί έτσι φερόμαστε στον Θεό. Όχι μόνο είμαστε αγνώμονες για ό,τι μας δίνει καθημερινά, αλλά απαιτούμε και άλλα, και άλλα. Νομίζουμε πως ο Θεός είναι υποχρεωμένος να μας δίνει καλή υγεία, άνετη ζωή, υλικές ευλογίες. Βέβαια, τίποτε δεν μας οφείλει ο Θεός, κι αυτά που μας δίνει είναι όλα δώρα. Και είναι τόσο πολλά τα δώρα Του! Η κάθε μέρα, καλή ή άσχημη, είναι ένα καινούργιο δώρο του Θεού σ’ εμάς. Ας μάθουμε να είμαστε ευγνώμονες, ας μετρούμε τις ευλογίες Του και ας Τον ευχαριστούμε για όλα.
Νοέμβριος - Δεκέμβριος 2018
«Ειρήνην την εμήν δίδωμι υμίν»
Χριστούγεννα! Στέκεται η ψυχή μας με δέος μπροστά στην επίσκεψη, στην πιο μεγάλη που δέχτηκε ο κόσμος. Είναι η ημέρα του θείου δώρου που πρόσφερε ο Ουράνιος Πατέρας στα παιδιά Του. «Ούτως γάρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τον Υιόν τον μονογενή έδωκεν, ίνα πας ο πιστεύων εις Αυτόν μη απόληται, αλλ’ έχη ζωήν αιώνιον» (Ιωαν. γ΄ 16).
Ο Χριστός γεννάται, σημαίνει ότι δεν γεννήθηκε μία και μόνη φορά. Γεννιέται καθημερινά στην καρδιά μας. Της δίνει τη γαλήνη που της χρειάζεται για να νιώσει το μέγεθος της αγάπης του Δημιουργού, που ήρθε στον κόσμο και έγινε άνθρωπος για τη σωτηρία μας.
Εκστατικοί στεκόμαστε μπροστά στο ασύλληπτο μυστήριο της ενανθρώπισης του Ιησού Χριστού. Έλαβε ανθρώπινη φύση, για να μας αγιάσει με την Αγιότητά Του και να μας λυτρώσει με τον θάνατό Του.
Ανεπανάληπτο το μήνυμα των αγγέλων κατά την Άγια Νύχτα της γεννήσεως του Σωτήρος Χριστού. «Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη» έψαλλαν τη νύχτα εκείνη οι άγγελοι. Η ειρήνη είναι δώρο Θεού και ευλογία. Γι’ αυτό προσευχόμαστε όλοι για μία μόνιμη ειρήνη στον κόσμο, μακριά από πολεμικές συγκρούσεις. Ζωή χωρίς εσωτερική και εξωτερική ειρήνη φαίνεται κάτι αδύνατο και καταστρεπτικό για τον άνθρωπο, τόσο ψυχικά, όσο και σωματικά.
Η ειρήνη δεν είναι μόνον η απουσία πολέμου. Είναι και αυτό βέβαια, αλλά η ειρήνη που έψαλλαν οι άγγελοι τη νύχτα της ενανθρώπισης του Χριστού, δεν είναι μία εξωτερική κατάσταση, άσχετη με την εσωτερική ζωή. Έχει άμεση σχέση με τον Θεό. Η ειρήνη του Χριστού συμφιλιώνει και επαναφέρει τον άνθρωπο στο Θεό. Ο ίδιος ο Κύριος είπε στους μαθητές Του: «Ειρήνην την εμήν δίδωμι υμίν».
Το περιβάλλον στο οποίο ζούμε, επηρεάζεται από τη δική μας συμπεριφορά, από το δικό μας ζωντανό παράδειγμα χριστιανικής ζωής. Και η ευθύνη μας είναι άμεση. Μπορούμε να συμβάλλουμε αποτελεσματικά στην ειρήνη και τη χαρά όλων μας.
Όπως η ψυχή ζωογονεί το σώμα, έτσι και οι Χριστιανοί ζωογονούν τον κοινωνικό ιστό με τη ζωή, με τον λόγο τους και με τα καλά τους έργα.
Το μήνυμα της νύχτας των Χριστουγέννων, της εορτής των εορτών είναι σημαντικό, ξεχωριστό! Πολλές προσπάθειες έγιναν και γίνονται μέσα στον ιστορικό χρόνο για την εγκαθίδρυση της ειρήνης. Τα αποτελέσματα των πολέμων τα βιώνουμε καθημερινά. Μάταια γίνονται διεθνή δικαστήρια, διπλωματικές διαπραγματεύσεις, κινήματα ειρηνιστικά. Δεν υπάρχει δύναμη αποδοχής ειρήνης από τους λαούς της γης.
Η ειρήνη συνδέεται άμεσα με τη δικαιοσύνη. Ποτέ η ωμή βία δεν θα έλυνε το πρόβλημα της ειρήνης. Η ειρήνη είναι δώρο Θεού και γι’ αυτό αληθινή. Συμβαδίζει με τη δικαιοσύνη και την αγάπη, όπως τη δίδαξε ο Χριστός.
Οι φάτνες και τα χριστουγεννιάτικα δένδρα περνούν. Τα λαμπιόνια σβήνουν, οι ποιμένες γυρίζουν στις στάνες τους, οι μάγοι «δι’ άλλης οδού αναχωρούν», αλλά ο «τεχθείς βασιλεύς» των ψυχών μας μένει για πάντα κοντά μας.
Ας προετοιμάσουμε και τη δική μας φάτνη με ταπείνωση και πίστη, για να υποδεχτούμε τον Κύριο της δόξας.
Ευλογημένα Χριστούγεννα σε όλους τους ανθρώπους σε όλη τη γη!
Φωτεινή Ηλιοπούλου, Εκπαιδευτικός