Μάρτιος - Απρίλιος 2022
Η Προσευχή του Γέροντα στην Παναγούδα
Ο ίδιος ο Γέροντας Παΐσιος αποκάλυπτε κατά διαστήματα σε πνευματικά του τέκνα τον τρόπο της προσευχής του. Αγόγγυστα θυσιαζόταν για τους άλλους, επειδή καρδιακά αγαπούσε ακόμα και τους εχθρούς του. Μέσω της προσευχής παρακαλούσε τον Θεό να τους αναπαύσει, να αναπαύσει όλους εμάς που έχουμε ξεχάσει να προσευχόμαστε. Το βάθος της προσευχής του θα μείνει για πάντα άγνωστο, ένα καλά κρυμμένο μυστικό.
Προσεύχονταν με όλη τη δύναμη του «είναι» της ψυχής και της καρδιάς του. Προσευχή καρδιακή και για όλους όσους οι καρδιές τους παρέμεναν ανενεργές, αμέτοχες. Δεν άφησε καμία θεϊκή κλήση αναπάντητη. Ήταν πάντοτε όρθιος, έτοιμος να θυσιαστεί για τον πλησίον. «Ένα καρδιακό Κύριε Ελέησον» που έλεγε ο Άγιος Παΐσιος, «μπορεί να ισοδυναμεί με μια ολόκληρη αγρυπνία.
Από την καρδιά του αντλούσε το φως και με τα δάκρυά του έπλενε τις δικές σου, τις δικές μου αμαρτίες και ας αγνοούσαμε οι περισσότεροι την παρουσία του. Άρχιζε την προσευχή του λέγοντας πρώτα λίγες φορές ψιθυριστά: «Ο Θεός ιλάσθητι μοι τω αμαρτωλώ» (Λουκ. 18:13).
Έλεγε συνέχεια «Κύριε, Ιησού Χριστέ» (εισπνοή) «ελέησόν με» (εκπνοή). Πολλές φορές βυθιζόταν στην ευχή, χανόταν μέσα στα λόγια της, άρπαζε η καρδιά του φωτιά και καίγονταν. Βρισκόταν σ’ ένα γλυκό, ουράνιο βύθισμα χωρίς αρχή και τέλος. Τότε ξεχνούσε τα πάντα. Βυθιζόταν σε παραδεισένιες συχνότητες. Δεν ήθελε τίποτε άλλο να κάνει το μυαλό. Ο νους του σταματούσε να λειτουργεί.
Είχε αγκαλιάσει τον Χριστό τόσο δυνατά, που δεν ήθελε να Τον αποχωριστεί ούτε για λίγο. Η ψυχή αισθανόταν τη γλυκύτητα της θεϊκής αγάπης, σκιρτούσε από ευγνωμοσύνη και χαρά.
(Μυστικοί Ασκητικοί Αγώνες του Αγ. Παϊσίου, σελ. 173, 174)
Ιανουάριος - Φεβρουάριος 2022
Η Ζωή στην Παναγούδα
H τελευταία Καλύβα του Αγίου είναι η Παναγούδα (Γενέθλιον της Θεοτόκου Μονής Κουτλουμουσίου). Εκεί εγκαταβίωσε από το 1979 μέχρι και το 1993.
Συνδύασε άριστα τη διακονία προς τους ανθρώπους και την ησυχαστική ζωή. Με τη χαρισματική του διόραση διερευνούσε όχι μόνο τις διαθέσεις, αλλά και τη σοβαρότητα των προβλημάτων των προσερχομένων.
Με το πέρασμα του χρόνου ο αριθμός των επισκεπτών αυξήθηκε υπερβολικά και ξεπερνούσε τα όρια της αντοχής του. Έλεγε εξομολογητικά: «Δεν ορίζω τον εαυτό μου. Έχω γίνει πρόγραμμα των ανθρώπων. Παλαιά ο νους μου βυθιζόταν στην ευχή. Τώρα ζω τα προβλήματα των ανθρώπων. Πολλές φορές πετιέμαι στον ύπνο!»
Τότε ήταν που σκεφτόταν σοβαρά να βρει ησυχαστικό μέρος και εκτός του Αγίου Όρους. Σκεφτόταν να επιστρέψει στο αγαπημένο του Σινά για πάντα, παρά τα προβλήματα υγείας του. Η έρημος ήταν ο διαχρονικός του πόθος. Πάνω της ακούμπησε τα βάρη του, τους προβληματισμούς του. Όμως απότομα έγινε εμφανής η αλλαγή της στάσης του. Διέκοψε τελείως και για πάντα τις αγαπημένες του εξόδους για προσευχή στο δάσος και περιόρισε τις ώρες εγκλεισμού στο κελί του. Υπάρχει μαρτυρία, ότι εμφανίστηκε η Παναγιά και του είπε: «Η δική μου δουλειά είναι να φυλάω τα σύνορά σας και το κάνω. Έτσι και εσύ να δέχεσαι τον κόσμο ανεξαιρέτως, γιατί έχουν ανάγκη».
Ο Γέροντας Παΐσιος υπάκουσε ταπεινά στην Παναγιά. Έβαλε και επίσημα με εντολή της το διακόνημα της παρηγοριάς των πονεμένων. Παρότι όμως τους δεχόταν όλους με αγάπη θυσιαστική, ο κόσμος δεν τον αλλοίωσε, δεν τον εκοσμίκευσε. Αντίθετα, ο Γέροντας με την χάρη του Θεού και την ευλογία της Παναγίας μεταμόρφωνε τους ανθρώπους.
Βίωνε και στην Παναγούδα υπερφυσικές καταστάσεις, άγνωστες στους πολλούς. Έβλεπε καθαρά την άλλη ζωή, την αιώνια, την αληθινή, που εμείς δεν μπορούμε να δούμε λόγω της αμαρτωλότητάς μας. Τις νύχτες και όταν ήταν μόνος στο κελί του ανέφερε με την προσευχή του τα αιτήματα των ανθρώπων στον Θεό και όταν ήταν με τους ανθρώπους «κήρυττε Χριστόν».
Όλη η ζωή του περιστρεφόταν γύρω απ’ αυτόν τον άξονα και έτσι το άρωμα της αγιότητάς του έφτασε και εκτός του Αγίου Όρους, σε ολόκληρο τον κόσμο.
(Μυστικοί Ασκητικοί Αγώνες του Αγ. Παϊσίου, σελ. 172, 173)
Νοέμβριος - Δεκέμβριος 2021
Διακονία Προς Τους Ανθρώπους Και Ησυχαστική Ζωή
Καθημερινά ένα ανθρώπινο ποτάμι προσκυνητών κατευθυνόταν στην Παναγούδα. Άνθρωποι από παντού, κάθε τάξης και μορφωτικού επιπέδου ανεβοκατέβαιναν το μονοπάτι που διέσχιζε το Κουτλουμουσιανό λιβάδι. Όλοι σχεδόν είχαν την ίδια αγωνία, να μπορέσουν να τον συναντήσουν.
Συνειδητοποιούσαν οι επισκέπτες, ότι όσο πλησίαζαν στο κελλάκι του Γέροντα Παϊσίου, τόσο οι χτύποι της καρδιάς τους για τον ασκητή της αγάπης που επιτελούσε θαύματα, δυνάμωναν. Έτσι έκαναν πράξη την επιθυμία τους να τον επισκεφτούν.
Μία ατμόσφαιρα μυστηρίου επικρατεί, που σε κάνει να θέλεις αχόρταγα να βυθίζεσαι στην ησυχία της προσευχής και της σιωπής. Εδώ δεν υπάρχει κοσμική απραξία, πλήξη, ραθυμία. Δεν υπάρχει στους πολλούς έπαρση, αλαζονεία. Τα κεφάλια είναι σκυμμένα, τα βήματα αργά, αλλά όχι νωχελικά.
Το νιώθεις, ότι όσο πλησιάζουν στο κελί του Γέροντα οι μέριμνες, οι ανησυχίες, οι έννοιες υποχωρούν μπροστά στο βάθος της προσωπικής, μυστικής ζωής του Παϊσίου.
Ακόμα και οι αμύητοι στην πνευματική ζωή αντιλαμβάνονται την καλά κρυμμένη αγιότητα. Όχι ασφαλώς με τον τρόπο που την κατανοούν οι εκλεκτοί, οι μαθητές του Χριστού, αλλά με έναν τρόπο χαριτωμένο, παιδικό, λίγο ανώριμο, αλλά καθαρό.
Οι πιο έμπειροι στην πνευματική ζωή μιλούσαν στους αμύητους επισκέπτες για την άλλη ζωή με πολλή θέρμη και συνάμα με αφέλεια ελκυστική, σαν να μιλούσαν για τα κτήματά τους. Άρεσε στους κατηχούμενους, στους νεοφώτιστους ο πληθωρικός και άδολος τρόπος τους.
Μα το επίκεντρο ήταν ο Άγιος Παΐσιος, η αγνή ψυχή και η ανιδιοτελής αγάπη του. Η ασκητική πνευματική του παράδοση που από μικρό παιδάκι καλλιεργούσε από την εποχή της Κόνιτσας...
Όταν τελικά τον συνάντησαν οι νεοφώτιστοι προσκυνητές, αιφνιδιάστηκαν με την απλότητα και την καθαρότητά του. Ο αυθεντικός ασκητής είχε κερδίσει, πότε με τη σιωπή και πότε με τη σοφία των λόγων του, τις καρδιές τους. Αφυπνίζονταν από τα λόγια και κυρίως από το παράδειγμά του και ένιωθαν ευλογημένοι από τη συνάντηση μαζί του.
(Μιλτιάδης Βιτάλης
«Μυστικοί Ασκητικοί Αγώνες»,
Του Αγ. Παϊσίου, σελ. 170-171)
Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2021
Ο Άγιος Παΐσιος στο Στρατό
Στο γραφείο Διαβιβάσεων (που υπηρέτησε) ο ένας μου έλεγε ψέματα: «Έρχεται ο πατέρας μου και πρέπει να πάω να το δω. Σε παρακαλώ, κάθισε λίγο στη θέση μου». Ο άλλος: «Ήρθε η αδελφή μου» και δεν ήταν ούτε καν αδελφή του. Κάποιος άλλος κάτι άλλο και εγώ καθόμουν συνέχεια στην υπηρεσία για τον ένα και για τον άλλον και θυσιαζόμουν.
Ύστερα σκούπιζα, καθάριζα, γιατί εκεί στη διμοιρία Διαβιβάσεων απαγορευόταν να μπαίνουν άλλοι. Ούτε αξιωματικός από άλλη υπηρεσία δεν μπορούσε να πάει μέσα, γιατί ήταν και καιρός πολέμου. Καθαρίστρια να πάρουμε δεν μπορούσαμε. Έπαιρνα λοιπόν τη σκούπα και καθάριζα όλους τους χώρους. Εκεί έμαθα να σκουπίζω. «Εδώ είναι μια υπηρεσία», έλεγα, «είναι κατά κάποιον τρόπο, ιερός χώρος, δεν κάνει να είναι ακατάστατα». Ούτε υποχρέωση είχα να σκουπίσω, ούτε ήξερα από σκούπισμα. Μήπως είχα πιάσει ποτέ σκούπα στο σπίτι μου. Και να ήθελα να πιάσω σκούπα, θα με σκότωνε στο ξύλο η αδελφή μου. «Καθαρίστρια» με έλεγαν οι άλλοι, «αιώνιο θύμα» με έλεγαν. Δεν τα λάμβανα υπ’ όψιν μου. Και ούτε για να ακούσω το «ευχαριστώ» το έκανα. Αλλά το έκανα από μέσα μου, γιατί το ένιωθα ως ανάγκη και το χαιρόμουν.
(«Πώς θα σώσουμε τα παιδιά μας»,
Γέροντας Παΐσιος, σελ. 302,303)
Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2021
Μυστικοί Ασκητικοί Αγώνες (Οσίου Παϊσίου)
Ζωή Προσφοράς
Τη Διακαινήσιμο Εβδομάδα του 1992, ενώ ο Γέροντας Παΐσιος μιλούσε στην αυλή του με τριάντα περίπου προσκυνητές, άρχισε να κόβει ένα μικρό ατομικό τσουρεκάκι που το είχε φέρει πριν λίγο ένας προσκυνητής. Το πρόσφερε ο Γέροντας στους επισκέπτες της καλύβης του… Πήραν όλοι και τελικά περίσσεψε κιόλας!
Βίωσαν λοιπόν οι επισκέπτες του Αγίου Παϊσίου το θαύμα του πολλαπλασιασμού των άρτων. Χωρίς φανφάρες, χωρίς πολλά λόγια. Τέτοια θαυμαστά γεγονότα δεν ήταν σπάνια στο καλυβάκι της Παναγούδας.
Ό,τι του έφερναν οι επισκέπτες, το πρόσφερε σε μοναχούς που εγκαταβίωναν σε γειτονικά κελιά. Δεν κρατούσε σχεδόν τίποτε ο ασκητής της αγάπης. Η χαρά της προσφοράς τον έτρεφε και αισθανόταν πληρότητα μεγάλη, όταν πρόσφερε πράγματα δικά του. Έλεγε ο Άγιος: «Όταν δίνει κανείς, αισθάνεται διπλή χαρά. Μία γιατί δίνει και μία γιατί χαίρεται ο άλλος που παίρνει».
Ετοίμαζε ο Άγιος Παΐσιος προσεκτικά τις ευλογίες (τα δώρα) που του έφερναν οι επισκέπτες στο κελί του και τα πήγαινε το βράδυ, ώστε να μην γίνεται αντιληπτός, σε ανήμπορα ηλικιωμένα γεροντάκια. Είχε κανόνα την προσφορά. Τον ανάπαυε να δίνει τα πάντα…ακόμα και το αίμα της καρδιάς του!
Χρήματα δεν κρατούσε, δεν ήθελε ούτε στα χέρια του να τα πιάνει! Είχε αρνηθεί μεγάλα ποσά από πλουσίους, τους οποίους είχε ευεργετήσει ο ίδιος μέσω της προσευχής. Θαυμαστές ιάσεις, αναρρώσεις ασθενών έγιναν πολλές, αλλά δεν δέχτηκε τα χρήματα και τα δώρα που του έστελναν από ευγνωμοσύνη. Τα θεωρούσε βάρος ασήκωτο.
Από τα χρήματα που του άφηναν κρυφά, κρατούσε ελάχιστα μήπως χρειασθεί να βοηθήσει κάποιον επισκέπτη για επείγουσα και σοβαρή ανάγκη. Τα υπόλοιπα τα μοίραζε, τα έδινε ελεημοσύνη, χωρίς να εξετάζει αν ο άλλος τα είχε πραγματική ανάγκη. Τον ενδιέφερε μόνο να δίνει, να προσφέρει ακόμα και από τα ελάχιστα αναγκαία που είχε στο κελί του.
(Μιλτιάδης Βιτάλης, «Μυστικοί Ασκητικοί Αγώνες» του Αγ. Παϊσίου, σελ.169,170)