Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2021

Ο Άγιος Παΐσιος στο Στρατό

Στο γραφείο Διαβιβάσεων (που υπηρέτησε) ο ένας μου έλεγε ψέματα: «Έρχεται ο πατέρας μου και πρέπει να πάω να το δω. Σε παρακαλώ, κάθισε λίγο στη θέση μου». Ο άλλος: «Ήρθε η αδελφή μου» και δεν ήταν ούτε καν αδελφή του. Κάποιος άλλος κάτι άλλο και εγώ καθόμουν συνέχεια στην υπηρεσία για τον ένα και για τον άλλον και θυσιαζόμουν.

Ύστερα σκούπιζα, καθάριζα, γιατί εκεί στη διμοιρία Διαβιβάσεων απαγορευόταν να μπαίνουν άλλοι. Ούτε αξιωματικός από άλλη υπηρεσία δεν μπορούσε να πάει μέσα, γιατί ήταν και καιρός πολέμου. Καθαρίστρια να πάρουμε δεν μπορούσαμε. Έπαιρνα λοιπόν τη σκούπα και καθάριζα όλους τους χώρους. Εκεί έμαθα να σκουπίζω. «Εδώ είναι μια υπηρεσία», έλεγα, «είναι κατά κάποιον τρόπο, ιερός χώρος, δεν κάνει να είναι ακατάστατα». Ούτε υποχρέωση είχα να σκουπίσω, ούτε ήξερα από σκούπισμα. Μήπως είχα πιάσει ποτέ σκούπα στο σπίτι μου. Και να ήθελα να πιάσω σκούπα, θα με σκότωνε στο ξύλο η αδελφή μου. «Καθαρίστρια» με έλεγαν οι άλλοι, «αιώνιο θύμα» με έλεγαν. Δεν τα λάμβανα υπ’ όψιν μου. Και ούτε για να ακούσω το «ευχαριστώ» το έκανα. Αλλά το έκανα από μέσα μου, γιατί το ένιωθα ως ανάγκη και το χαιρόμουν.

(«Πώς θα σώσουμε τα παιδιά μας»,
Γέροντας Παΐσιος, σελ. 302,303)