Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2021

Μυστικοί Ασκητικοί Αγώνες (Οσίου Παϊσίου)

Ζωή Προσφοράς

Τη Διακαινήσιμο Εβδομάδα του 1992, ενώ ο Γέροντας Παΐσιος μιλούσε στην αυλή του με τριάντα περίπου προσκυνητές, άρχισε να κόβει ένα μικρό ατομικό τσουρεκάκι που το είχε φέρει πριν λίγο ένας προσκυνητής. Το πρόσφερε ο Γέροντας στους επισκέπτες της καλύβης του… Πήραν όλοι και τελικά περίσσεψε κιόλας!

Βίωσαν λοιπόν οι επισκέπτες του Αγίου Παϊσίου το θαύμα του πολλαπλασιασμού των άρτων. Χωρίς φανφάρες, χωρίς πολλά λόγια. Τέτοια θαυμαστά γεγονότα δεν ήταν σπάνια στο καλυβάκι της Παναγούδας.

Ό,τι του έφερναν οι επισκέπτες, το πρόσφερε σε μοναχούς που εγκαταβίωναν σε γειτονικά κελιά. Δεν κρατούσε σχεδόν τίποτε ο ασκητής της αγάπης. Η χαρά της προσφοράς τον έτρεφε και αισθανόταν πληρότητα μεγάλη, όταν πρόσφερε πράγματα δικά του. Έλεγε ο Άγιος: «Όταν δίνει κανείς, αισθάνεται διπλή χαρά. Μία γιατί δίνει και μία γιατί χαίρεται ο άλλος που παίρνει».

Ετοίμαζε ο Άγιος Παΐσιος προσεκτικά τις ευλογίες (τα δώρα) που του έφερναν οι επισκέπτες στο κελί του και τα πήγαινε το βράδυ, ώστε να μην γίνεται αντιληπτός, σε ανήμπορα ηλικιωμένα γεροντάκια. Είχε κανόνα την προσφορά. Τον ανάπαυε να δίνει τα πάντα…ακόμα και το αίμα της καρδιάς του!

Χρήματα δεν κρατούσε, δεν ήθελε ούτε στα χέρια του να τα πιάνει! Είχε αρνηθεί μεγάλα ποσά από πλουσίους, τους οποίους είχε ευεργετήσει ο ίδιος μέσω της προσευχής. Θαυμαστές ιάσεις, αναρρώσεις ασθενών έγιναν πολλές, αλλά δεν δέχτηκε τα χρήματα και τα δώρα που του έστελναν από ευγνωμοσύνη. Τα θεωρούσε βάρος ασήκωτο.

Από τα χρήματα που του άφηναν κρυφά, κρατούσε ελάχιστα μήπως χρειασθεί να βοηθήσει κάποιον επισκέπτη για επείγουσα και σοβαρή ανάγκη. Τα υπόλοιπα τα μοίραζε, τα έδινε ελεημοσύνη, χωρίς να εξετάζει αν ο άλλος τα είχε πραγματική ανάγκη. Τον ενδιέφερε μόνο να δίνει, να προσφέρει ακόμα και από τα ελάχιστα αναγκαία που είχε στο κελί του.

(Μιλτιάδης Βιτάλης, «Μυστικοί Ασκητικοί Αγώνες» του Αγ. Παϊσίου, σελ.169,170)