Μάιος - Ιούνιος 2020
Μυστικοί Ασκητικοί Αγώνες (Οσίου Παϊσίου)
Πάμπτωχος από Υλικά και Ανέσεις,
Πλούσιος από Αρετές και Θεία Χάρη
Στο φτωχικό Καψαλιώτικο Καλυβάκι του Τιμίου Σταυρού, ζούσε ο π. Παΐσιος ο Αγιορείτης. «Εν λάκκω κατωτάτω», με προσευχή αδιάλειπτη, μόνος του με συντροφιά μόνο τον Θεό και τρεφόμενος με τη χάρη Του. Πάμπτωχος από υλικά και ανέσεις, αλλά πλούσιος σε αρετές, έλιωνε τον εαυτό του στην άσκηση και μετάγγιζε παρηγοριά και ελπίδα σε κάθε άνθρωπο. Πάλευε με δαίμονες, με ταγκαλάκια, με τον ίδιο τον Διάβολο. Συνομιλούσε με Αγίους και συναναστρεφόταν με άγρια ζώα. Τα τάιζε ο ίδιος με τα χέρια του και τα καλούσε με το όνομά τους.
Διηγήθηκε κάποτε ο Γέροντας: «Βρισκόμουν σε κάποιο Μοναστήρι (Σταυρονικήτα). Ήταν εσπέρα. Φεύγοντας βρίσκω έξω από την πόρτα του Μοναστηριού έναν λαϊκό που ήθελε να μου μιλήσει. Η ώρα περνούσε και ήμουν άρρωστος. Ήταν τέτοια η αρρώστια που ούτε μπορούσα να καθίσω για να ξεκουραστώ, ούτε να στέκομαι όρθιος. Ενώ λοιπόν μου μιλούσε, πέρασε η ώρα και νύχτωσε. Σκέφτηκα σε μια στιγμή την αρρώστια μου και θέλησα να διακόψω τη συζήτηση, αλλά είπα: «Ο άνθρωπος έχει τόσα προβλήματα, εγώ τον εαυτό μου θα κοιτάξω;». Και έτσι συνέχισε να μου μιλά μέχρι που νύχτωσε τελείως. Ο λαϊκός είχε να κοιμηθεί κάπου σε γνωστό του κελί. Η πόρτα του Μοναστηριού είχε κλείσει. Αφού τελειώσαμε, πήρα το δρόμο για να πάω στο Καλύβι (του Τίμιου Σταυρού). Μπήκα στο μονοπάτι και θα περνούσα από ένα σημείο που είναι στενό και απότομο. Όταν έφτασα σ’ αυτό το σημείο, επειδή δεν έβλεπα - δεν είχα φακό μαζί μου - πέφτω μέσα στα κλαδιά και στα βάτα και πιάστηκα από τα κλαδιά. Δεν έβλεπα καθόλου και μου ήρθε το σακίδιο στο κεφάλι μου. Στη θέση που βρισκόμουν σκέφτηκα: «Τι να κάνω; Ας κάνω το Απόδειπνο». Αρχίζω … Άγιος ο Θεός κ.λπ. Σε μια στιγμή ανάβει ένα δυνατό φως, το κεφάλι μου έγινε σαν λάμπα! Γύρω μου έγινε μέρα! Οπότε είδα πού βρισκόμουν, σκαρφάλωσα και βγήκα. Το φως συνέχιζε να φωτίζει γύρω μου. Η καρδιά μου ήταν γεμάτη ουράνια αγαλλίαση. Έφτασα στο καλύβι, πήρα το κλειδί από τη θέση που το είχα, άνοιξα μπήκα στην Εκκλησία, άναψα τα καντήλια και τότε το φως «υποχώρησε».
(Μιλτιάδης Βιτάλης, Μυστικοί Ασκητικοί Αγώνες του Αγ. Παϊσίου, σελ. 139,140)
Μάρτιος - Απρίλιος 2020
Μυστικοί Ασκητικοί Αγώνες (Οσίου Παϊσίου)
Περίμενα στην Έρημο του Σινά Τον θάνατο με Χαρά
Πολλές φορές ο Γέροντας Παΐσιος, έφτασε στο Σινά, κυρίως στο ασκητήριο και στη σπηλιά όπου ζούσε σχεδόν με τίποτα, κοντά στο θάνατο. Το σοβαρό πρόβλημα υγείας που είχε, ο μόνιμος, ξερός, επίμονος βήχας μαρτυρούσε σοβαρό πρόβλημα στους πνεύμονες και στην έρημο Σινά, που κατέληξε να γίνει μία μορφή βρογχοπνευμονίας, λόγω του κλίματος, της ασιτίας και της παντελούς σχεδόν έλλειψης ιατρικής φροντίδας.
Πολλές φορές λιποθυμούσε για ώρες, αλλά με την παρέμβαση του Θεού έβρισκε ξανά τις αισθήσεις του και συνέχιζε με αυταπάρνηση και πόθο τους ασκητικούς του αγώνες. Ήταν άσαρκος άνθρωπος που λιμοκτονούσε με δική του επιλογή, γιατί ήθελε να ταπεινώσει τη σάρκα.
Δεν είχε καθόλου φόβο και άγχος στη μοναξιά της ευλογημένης ερήμου μήπως πεθάνει μόνος και έρημος στην άκρη του πουθενά, πάνω στο βουνό, σε υψόμετρο 2.000 μέτρων. Περίμενε ο Άγιος Παΐσιος το θάνατο με μεγάλη χαρά, επειδή θα πήγαινε κοντά στον Χριστό και θα αγάλλεται, θα χαίρεται δίπλα στον Λυτρωτή Ιησού, τη χαρά του Παραδείσου. Είναι όμως γνωστό ότι ζούσε την παραδεισένια χαρά, τη γλυκιά παραδεισένια ηδονή, ακόμα και όταν ζούσε πάνω στη γη. Έλεγε σε προσκυνητές που τον επισκέπτονταν στο ερημικό του ασκητήριο και απορούσαν πώς επιβίωνε σε τέτοιον αφιλόξενο τόπο: «Δόξα στον Θεό που ζω, γιατί ζω. Δόξα στον Θεό, γιατί θα πεθάνω…»
Εκεί στην ερημιά έζησε ο Γέροντας τις θείες ενέργειες, τις θεϊκές αποκαλύψεις που τον συγκλόνισαν, τον σφράγισαν. Έλεγε τότε στο ερημητήριο, στους λιγοστούς επισκέπτες και σε κάποιους προσκυνητές φιλόθεους με πνευματικές ανησυχίες που είχαν έρθει στο Σινά από την Αθήνα: «Όταν ο άνθρωπος βοηθηθεί να πιστέψει στον Θεό και τη μέλλουσα ζωή την αιώνιο - συλλάβει δηλαδή το βαθύτερο νόημα της ζωής - και μετανοήσει, αλλάξει ζωή, έρχεται αμέσως η θεία παρηγοριά με τη Χάρη του Θεού, η οποία αλλοιώνει τον άνθρωπο, δείχνοντας όλα τα κληρονομικά του…..»
Είναι σχεδόν βέβαιο, ότι αν δεν αρρώσταινε ο Άγιος, τότε θα ζούσε μέχρι την κοίμησή του στα όρη του Σινά του Θεοβάδιστου. Μέχρι να εγκαταλήψει τον μάταιο τούτο κόσμο, θα ήταν στις επάλξεις, πάνω σε γρανιτώδη βράχια, σαν επίγειος άγγελος.
Εκεί προχώρησε, ωρίμασε πνευματικά και έγινε θεοφόρος. Ευρισκόμενος λοιπόν στο ασκητήριο της Αγίας Επιστήμης σε αυτή την πνευματική κατάσταση, είναι δυνατόν να επιθυμούσε υλικά πράγματα; Ελάχιστες ώρες ύπνου, ελάχιστη τροφή, εξαϋλωμένος, ασθενής, έκανε κομποσκοίνι, εικονίτσες, προσευχή και είχε δυνάμεις, γιατί κατοικούσε μέσα του ο Χριστός.
(«Μυστικοί ασκητικοί αγώνες» του Αγ. Παϊσίου, σελ.120, 121)