Νοέμβριος - Δεκέμβριος 2015
(Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης)
Ο Κύριος θα ενεργήσει με δύναμη στη ζωή μας, στην πατρίδα μας και στον κόσμο, όταν, όσοι είμαστε συνειδητοί Χριστιανοί, αποφασίσουμε να ζούμε κάθε μέρα, κάθε στιγμή, σε στενή σχέση και επικοινωνία με τον Κύριο. Η στενή μας αυτή ζωντανή σχέση με την πολύωρη προσευχή, θα ενεργοποιήσει και θα ενεργοποιεί συνέχεια τον Κύριο στο να δείχνει τη δύναμή Του και να πραγματοποιεί τα θαύματα εκείνα που χρειάζεται τόσο η Εκκλησία, όσο και ο κόσμος. Το θέμα, λοιπόν, της προσωπικής μας σχέσης με τον Θεό έχει την πρώτη θέση για την επιτυχία οποιουδήποτε έργου του Κυρίου.
Είναι, όμως, λυπηρό το γεγονός σήμερα, ότι εκατομμύρια προσευχές δεν φτάνουν ούτε στην οροφή του δωματίου μας και στο θόλο της Εκκλησίας μας, καθώς απευθύνονται στον Θεό με τον χαρακτηριστικό τρόπο του εικοστού αιώνα.
Προσευχόμαστε τόσο λίγο και τόσο υλιστικά, που είναι αδύνατο για τον Θεό να μας δώσει οτιδήποτε. Αν ξέραμε πόσο μακριά βρισκόμαστε εμείς - οι πιστοί του Κυρίου - στο ζήτημα της προσευχής, τότε θα αρχίζαμε με σοβαρότητα, με συνέπεια και με φόβο Θεού να μεταρρυθμίζουμε τη ζωή μας ανάλογα. Είναι απόλυτη ανάγκη να επιστρέψουμε στην προσευχή του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, των Αγίων Προφητών, Αποστόλων και Πατέρων της Εκκλησίας.
Η αιτία για την πνευματική μας γυμνότητα βρίσκεται στη χλιαρή και ψυχρή επικοινωνία που έχουμε με τον Κύριο, στη φτωχή πνευματική μας ζωή και στη λανθασμένη αντίληψη για το ποια είναι η άγια ζωή. Είναι τόσο ρηχή και επιπόλαια η ώρα της επικοινωνίας μας με τον Κύριο, ώστε και ο Διάβολος που φοβάται πάρα πολύ την προσευχή, να ψυχαγωγείται με την ώρα αυτή. Έχουμε τοποθετήσει τον Θεό στο πιο μικρό μέρος της ζωής μας. Δίνουμε σ’ Εκείνον τα ψίχουλα του χρόνου μας και περιμένουμε να ανοίξει τους ουρανούς και να ρίξει όλες τις ευλογίες Του σε μας, σαν αντάλλαγμα γι’ αυτά τα λίγα ψίχουλα.
Και αυτή δεν είναι η μόνη αιτία. Το χειρότερο είναι ότι αντιλαμβανόμαστε τον Θεό σαν ένα «αποθηκάριο ευλογιών», που απρόσωπα πρέπει να μας δώσει ό,τι Του ζητούμε.
Δεν ενδιαφερόμαστε πραγματικά για τον Θεό σαν Πρόσωπο. Ενδιαφερόμαστε για τις ευλογίες Του. Εάν ενδιαφερόμασταν για τον Κύριο, θα προσπαθούσαμε να ξοδέψουμε όλο το χρόνο μας μιλώντας μαζί Του, έχοντας σχέση μαζί Του, και προσπαθώντας να καταλάβουμε τις σκέψεις και τα αισθήματά Του. Αν θέλουμε να ονομαζόμαστε παιδιά Του, πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν είναι μόνο ένας Θεός που δίνει ή ευλογεί, αλλά και ένα «Πρόσωπο» που Του αρέσει να Του συμπεριφέρονται σαν Πρόσωπο και όχι μόνο σαν «αποθηκάριο ευλογιών».
Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2015
«Επικαλέσεται προς με, και εισακούσομαι αυτού» (Θα με επικαλεστεί και (εγώ) θα τον ακούσω) (Ψαλμ. 90,15).
Λόγια εντελώς γεμάτα από αγάπη! Λόγια που μεταδίδουν ζωηρή εμπιστοσύνη σ’ εκείνον που προσεύχεται! Μερικές φορές, όταν προσευχόμαστε στο Ναό ή στο σπίτι μας, βρισκόμαστε σε κατάσταση πνευματικής και σωματικής ατονίας. Η ψυχή μας τότε είναι αδύνατη, ψυχρή και άκαρπη, ίδια με εθνικό (ειδωλολατρικό) άκαρπο Ναό. Μόλις όμως κάνουμε προσπάθεια και αναγκάσουμε την καρδιά μας σε ειλικρινή προσευχή και στρέψουμε τις σκέψεις μας και την ψυχή μας προς Αυτόν με πίστη ζωντανή, η ψυχή μας αμέσως ζωογονείται, ζεσταίνεται, καρποφορεί.
Ποια ησυχία τότε, ποια ανακούφιση, ποια συγκίνηση, ποια εσωτερική άγια φλόγα, ποια δάκρυα αμαρτιών, ποιο αληθινό αίσθημα λύπης (νιώθουμε), γιατί με αυτές (τις αμαρτίες) δυσαρεστήσαμε τον Πανεύσπλαχνο Κύριο, ποιο φως στην καρδιά και του νου, ποιο άφθονο ρεύμα ζωντανού ύδατος εισβάλλει στην καρδιά που ελεύθερα χύνεται από τη γλώσσα ή την καρδιά, αν τύχει να γράφουμε, στο χαρτί. Η έρημος της ψυχής ανθεί όπως το κρίνο, όταν ο Κύριος μπαίνει στην καρδιά.
Γιατί δεν στρέφουμε πιο συχνά την καρδιά μας προς τον Κύριο; Πόση Ειρήνη και ανάπαυση υπάρχει κρυμμένη σ’ Αυτόν προορισμένη για μας; «Ως πολύ το πλήθος της χρηστότητός Σου, Κύριε, ήν έκρυψας τοις φοβουμένοις Σε»! (Πόσο μεγάλη είναι η αγαθότητά Σου, Κύριε, που έχεις φυλάξει για όσους Σε φοβούνται!) (Ψαλμ. 30:20).
«Εμοί το προσκολλάσθαι τω Θεώ αγαθόν εστί». (Για μένα το να προσκολλούμαι στον Θεό είναι καλό) (Ψαλμ. 72:28), είπε ο Δαβίδ που γεύτηκε τη γλυκύτητα της προσευχής και της δοξολογίας του Θεού. Αυτό το επιβεβαιώνουν και άλλοι άνθρωποι, κι εγώ ο αμαρτωλός. Πρόσεξε ότι είναι ευλογημένο και καλό να βρίσκεται κάποιος κοντά στον Θεό και σ’ αυτή τη γη – εφόσον βρισκόμαστε ακόμα στην αμαρτωλή σάρκα που μέσα της λέγει πολλά και ευχάριστα και δυσάρεστα.
Ποια ευτυχία λοιπόν, θα είναι για μας να είμαστε ενωμένοι με τον Θεό εκεί στον ουρανό! Και η ευτυχία της ένωσης με τον Θεό, εδώ στη γη, είναι δείγμα και εγγύηση της ευτυχίας της ένωσής μας με τον Θεό μετά θάνατον, στην αιωνιότητα.
Βλέπεις, λοιπόν, πόσο καλός, σπλαχνικός και αληθινός είναι ο Δημιουργός! Για να σε διαβεβαιώσει για τη μέλλουσα ευτυχία, που έχει την πηγή της στην ένωση με Αυτόν, σου επιτρέπει να δοκιμάσεις την αρχή της ευτυχίας αυτής εδώ στη γη, όταν Τον πλησιάζεις ειλικρινά. Ναι! Και εδώ ακόμα, η αόρατη ψυχή μου αναπαύεται στον αόρατο Θεό και θα αναπαυθεί πολύ περισσότερο και τελειότερα σ’ Αυτόν, όταν χωριστεί από το σώμα.
(Με ποιον μιλάς ψυχή μου, Αγ. Ιωάν. Της Κροστάνδης σελ. 112,113)
Ιούλιος - Αύγουστος 2015
Κύριε ημών Ιησού Χριστέ,
μην εγκαταλείπεις τους δούλους Σου που ζουν μακριά από την Εκκλησία. Η αγάπη Σου να ενεργήσει και να τους φέρει κοντά Σου.
Μνήσθητι, Κύριε, των δούλων Σου που υποφέρουν από τον καρκίνο.
Των δούλων Σου που υποφέρουν από μικρά ή μεγάλα νοσήματα.
Των δούλων Σου που υποφέρουν από σωματικές αναπηρίες.
Των δούλων Σου που υποφέρουν από ψυχικές αναπηρίες.
Μνήσθητι των αρχόντων και βοήθησον αυτούς να κυβερνούν χριστιανικά.
Μνήσθητι, Κύριε, των παιδιών που προέρχονται από προβληματικές οικογένειες
Των προβληματικών οικογενειών και των διαζευγμένων.
Μνήσθητι, Κύριε, των ορφανών όλου του κόσμου, όλων των πονεμένων και των αδικημένων στη ζωή, όσων έχουν χάσει τους συζύγους τους.
Μνήσθητι, Κύριε, όλων των φυλακισμένων, των αναρχικών, των ναρκομανών, των φονέων, των κακοποιών, των κλεφτών, φώτισον και βοήθησον αυτούς να διορθωθούν.
Μνήσθητι όλων των ξενιτεμένων.
Όλων όσων ταξιδεύουν στην θάλασσα, στην ξηρά, στον αέρα και φύλαξον αυτούς.
Μνήσθητι της Εκκλησίας μας, των πατέρων της Εκκλησίας και των πιστών.
Μνήσθητι, Κύριε, όλων των μοναστικών αδελφοτήτων, ανδρικών και γυναικείων, των γερόντων και των γεροντισσών και όλων των αδελφοτήτων και των αγιορειτών πατέρων.
Μνήσθητι, Κύριε, των δούλων Σου που είναι σε καιρό πολέμου.
Όσων καταδιώκονται στα βουνά και στους κάμπους.
Όσων είναι σαν κυνηγημένα πουλάκια.
Μνήσθητι των δούλων Σου που άφησαν τα σπίτια τους και τις δουλειές τους και ταλαιπωρούνται.
Μνήσθητι, Κύριε, των φτωχών, αστέγων και προσφύγων.
Μνήσθητι, Κύριε, όλων των εθνών, να τα έχεις στην αγκαλιά σου, να τα σκεπάζεις με την αγία Σου σκέπη, να τα φυλάγεις από κάθε κακό και από τον πόλεμο. Και την αγαπημένη μας Ελλάδα μέρα και νύκτα να την έχεις στην αγκαλιά σου, να την σκεπάζεις με την αγία Σου σκέπη, να την φυλάγεις από κάθε κακό και από τον πόλεμο.
Μνήσθητι, Κύριε, των ταλαιπωρημένων, εγκαταλελειμμένων, αδικημένων, δοκιμασμένων οικογενειών και δώσε πλούσια τα ελέη σου σ’ αυτές.
Μνήσθητι των δούλων σου που υποφέρουν από ψυχικά και σωματικά προβλήματα πάσης φύσεως.
Μνήσθητι όσων βρίσκονται σε απόγνωση, βοήθησε και γαλήνευσέ τους.
Μνήσθητι, Κύριε των δούλων Σου που ζήτησαν τις προσευχές μας.
Μνήσθητι και πάντων των απ’ αιώνος κεκοιμημένων και ανάπαυσον αυτούς.
Ιούλιος - Αύγουστος 2015
Ένα τηλεγράφημα μπορεί να γίνει μέσο για σωτηρία ψυχών. Ένας νέος, που εργαζόταν στο τηλεγραφείο, είχε βαρύ το συναίσθημα ότι ήταν αμαρτωλός και τον έφλεγε ο πόθος να εύρη την συγχώρησή του.
Κάποιο πρωί, όπως πάντα, πήγε στο γραφείο του. Όλη την νύχτα ήταν ανήσυχος, τον βασάνιζε ένα είδος πείνας για την άφεση των αμαρτιών του, όμως τίποτε δεν μπορούσε να τον ικανοποιήσει. Η καλή θέση και το όμορφο περιβάλλον δεν του έδιδαν καμιά χαρά. Είχε ανάγκη από ειρήνη, από την ειρήνη του Θεού που ξεπερνά κάθε ανθρώπινη γνώση. Προσευχή ανεκλάλητη έβγαινε από την ψυχή του: «Ελέησόν με, ω Θεέ, εμένα τον αμαρτωλό». Η απάντηση σ’ αυτήν την προσευχή δόθηκε με θαυμαστό τρόπο. Είχε λάβει τα σήματα του Μορς. Άνοιξε την γραμμή και πήρε την θέση του για να γράψει το τηλεγράφημα. Με θαυμασμό και έκπληξη έγραφε τις λέξεις μία μία, όπως έρχονταν. «Από τον Γιάννη στη Μαίρη». Όταν τελείωσαν όλα τα σήματα πρόσεξε τα λόγια του τηλεγραφήματος: «Ιδού ο Αμνός του Θεού, ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου. Δια του οποίου έχουμε την απολύτρωση δια του αίματος αυτού, την άφεση των αμαρτιών, κατά τον πλούτον της χάριτος αυτού».
Το τηλεγράφημα το έστελνε ένας Χριστιανός στην αδελφή του, που ήταν υπηρέτρια κάπου. Αυτή είχε μεγάλη πάλη στην καρδιά της κι έγραφε στον αδελφό της να την βοηθήσει στην κατάσταση που βρισκόταν. Ο υπάλληλος προώθησε το τηλεγράφημα στον προορισμό του. Σαν πτερωτό βέλος από την βελοθήκη του βασιλέως - όπως λέγει και ο ψαλμωδός - έφθασε το τηλεγράφημα στα χέρια της Μαίρης. Το βέλος χτύπησε την καρδιά της Μαίρης, όμως δεν την πλήγωσε, την θεράπευσε. Έδωσε ζωή στην ψυχή της που πάλευε με τον θάνατο και σώθηκε.
Το τηλεγράφημα δεν ήρθε να θεραπεύσει και να φέρει γαλήνη μόνο στην ψυχή της ταλαίπωρης Μαίρης, αλλά έγινε αφορμή να λυτρωθεί ο τηλεγραφητής, που οδηγήθηκε εις τον Χριστόν με το μήνυμα που του έστειλε ο Ουρανός, απαντώντας στην προσευχή του. Το χωρίο της Γραφής, φερμένο με τα σήματα του Μορς σε μορφή τηλεγραφήματος, έφερε στην καρδιά και του ανήσυχου αυτού υπαλλήλου την χαρά, την βεβαιότητα, την αγάπη και το φως. Η ψυχή του είχε οριστικά σωθεί.
Η επέμβαση του Θεού ήταν γι’ αυτόν άμεση και αποτελεσματική.
(Θαύμα στον Ωκεανό, Α.Μ.)
Πανδοχείο για όλους ανεξαιρέτως τους ανθρώπους, ιατρείο ψυχών και σωμάτων, τόπος ανανήψεως και αναρρώσεως είναι η αγία μας Εκκλησία.
Υπηρέτες και ιατροί είναι οι οικονόμοι των θείων μυστηρίων, οι οποίοι με το λάδι της αγάπης και το κρασί της διδασκαλίας θεραπεύουν τα έλκη της αμαρτίας. Οι πόρτες του πανδοχείου είναι για όλους ανοιχτές. Όλους τους δέχεται και όλους τους φροντίζει.
Μάιος - Ιούνιος 2015
Την ώρα της προσευχής είναι απαραίτητη η βαθιά και μεγάλη ταπείνωση. Πρέπει να έχουμε πάντοτε υπόψη ποιος ομιλεί και τι λέει, αυτό δε είναι ιδιαίτερα αναγκαίο και απαραίτητο στην Κυριακή Προσευχή, το «Πάτερ ημών».
Η ταπείνωση καταστρέφει όλες τις παγίδες του πονηρού. Πόση κρυφή υπερηφάνεια υπάρχει μέσα μας! «Αυτό το γνωρίζω», λέμε «το άλλο δεν το ’χουμε ανάγκη», «αυτό δεν είναι για μένα, το άλλο είναι περιττό, σ’ εκείνο δεν αμαρτάνω». Και όλα αυτά είναι δικές μας σοφιστείες.
Η προσευχή είναι η απόδειξη της λογικής προσωπικότητάς μου, της ομοιότητάς μου με τον Θεό, η βεβαιότητα της θεοποίησης και της μακαριότητάς μου που πρόκειται να γίνει.
Δημιουργήθηκα από το τίποτα, είμαι μηδέν μπροστά στον Θεό, γιατί δεν έχω τίποτα δικό μου. Αλλά χάρη στην ευσπλαχνία του Θεού είμαι πλάσμα προικισμένο με λογική, με καρδιά, με ελεύθερη βούληση και μπορώ, στρεφόμενος προς Αυτόν με την καρδιά μου, διαρκώς να επεκτείνω μέσα μου τη Βασιλεία Του, να πολλαπλασιάζω μέσα μου τα χαρίσματά Του και να αντλώ από Αυτόν, σαν (να αντλώ) από πηγή που πάντα τρέχει, ανεξάντλητη, κάθε ευλογία, πνευματική και υλική, ιδιαίτερα τις πνευματικές (ευλογίες).
Η προσευχή αφήνει να στάζει μέσα μου σαν σταλαματιά η βεβαιότητα ότι είμαι εικόνα του Θεού, ότι με την ταπεινή και ευγνώμονα διάθεση της ψυχής μου μπροστά στον Θεό και με την ελεύθερη θέλησή μου, αυξάνουν μέσα μου άπειρες φορές τα πνευματικά χαρίσματα του Θεού, ότι μπορώ έτσι άπειρες φορές να καλυτερεύσω τον εαυτό μου και να αυξάνω επ’ άπειρον την ομοίωσή μου με τον Θεό, την ουράνια μακαριότητά μου, για την οποία είμαι προορισμένος. Η προσευχή είναι σημείο της μεγάλης αξίας με την οποία με τίμησε ο Δημιουργός. Όμως ταυτόχρονα υπενθυμίζει τη μηδαμινότητά μου - είμαι μηδέν και τίποτα δεν έχω δικό μου και γι’ αυτό ζητώ από τον Θεό τα πάντα - και τη μεγάλη μου αξία - είμαι εικόνα του Θεού, δημιουργήθηκα για να τείνω προς τον Θεό, μπορώ να ονομάζομαι φίλος του Θεού, όπως ο Αβραάμ, ο πατέρας των πιστών, αν πιστεύω χωρίς κανένα δισταγμό στην ύπαρξη, την ευσπλαχνία και την παντοδυναμία του Θεού μου και προσπαθώ να γίνω ίδιος με Αυτόν στη διάρκεια της επίγειας ζωής μου με έργα ευσπλαχνίας και αγάπης.
(«Με ποιόν μιλάς ψυχή μου»
Αγ. Ιωάννης της Κροστάνδης, σελ 49-51)
Μάρτιος - Απρίλιος 2015
Είναι η δύναμη που χρειαζόμαστε.
«Εάν μείνετε ενωμένοι μ’ εμένα και τα λόγια μου μείνουν μέσα σας, ζητήστε ό,τι θέλετε και θα γίνει σ’ εσάς» (Ιωάν. 15:7).
Ο Κύριός μας δίδαξε στους μαθητές Του δύο μεγάλες αλήθειες για τη σχέση τους μαζί Του, στη διάρκεια του έργου που είχαν να κάνουν. Το ένα ήταν ότι όταν θα επέστρεφε στον ουρανό θα συνέχιζε να ήταν συνέχεια μαζί τους και θα τους έδινε τη δύναμη που χρειάζονταν να ζήσουν τη χριστιανική ζωή και να θαυματουργήσουν. Η δύναμή Του θα περνούσε στους άλλους μέσα από τους μαθητές και θα εκδηλωνόταν με το λόγο τους και τα έργα τους.
Το άλλο ήταν ότι χωρίς Αυτόν δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα. Αν όμως Τον εμπιστεύονταν, Εκείνος θα εργαζόταν μέσα τους, εκπληρώνοντας έτσι τον σκοπό Του. Γι’ αυτό, η πιο σημαντική δουλειά που είχαν να κάνουν ήταν να ζητούν οτιδήποτε χρειάζονταν από Αυτόν στην προσευχή. Στην τελευταία διδασκαλία Του επαναλάμβανε την υπόσχεση εφτά φορές: «Μείνετε ενωμένοι μαζί μου, προσεύχεσθε στο όνομά μου, ζητήσετε ότι θέλετε και θα γίνει σε σας» (Ιωάν. 15:7).
Μ’ αυτές τις δύο αλήθειες γραμμένες μέσα στην καρδιά τους, τους έστειλε έξω στον κόσμο. Μπορούσαν με σιγουριά να αναλάβουν το έργο τους. Ο Παντοδύναμος δοξασμένος Ιησούς ήταν έτοιμος να κάνει μ’ αυτούς μεγαλύτερα θαύματα απ’ όσα είχε ο ίδιος κάνει όταν ήταν στη γη. Ο Κύριος το είχε δηλώσει λέγοντας: «Σας βεβαιώνω πως αυτός που πιστεύει σε μένα, θα κάνει κι εκείνος τα ίδια έργα που κάνω εγώ και μάλιστα ακόμη μεγαλύτερα απ’ αυτά, γιατί εγώ πηγαίνω στον Πατέρα» (Ιωάν. 14:12).
Οι ανίσχυροι, αβοήθητοι μαθητές θα κοιτούσαν σ’ Εκείνον αδιάκοπα με την προσευχή, με την απόλυτη βεβαιότητα ότι θα τους άκουγε. Η βασική και μοναδική προϋπόθεση ήταν η σταθερή πίστη στη δύναμη της υπόσχεσής Του. Το πιο σημαντικό πράγμα σε όλη τη ζωή και την υπηρεσία τους θα ήταν η διακήρυξη του πνεύματος της προσευχής και της ικεσίας.
Γιατί όμως δεν το καταλαβαίνουμε; Γιατί δεν το πιστεύουμε;
Διότι δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ότι πρέπει κάθε μέρα να προσευχόμαστε, ώστε να νιώθουμε τη δύναμή Του και να πιστεύουμε στις υποσχέσεις Του. Ας μάθουμε, λοιπόν, αυτό το μάθημα, τόσο για τις καθημερινές μας ανάγκες και τα προβλήματα, όσο και για το έργο του Κυρίου. Η επικοινωνία με τον Κύριο κάθε μέρα πρέπει να κατέχει την πρώτη προτεραιότητα στη ζωή μας. Έχουμε απόλυτη ανάγκη τον Κύριο. Πρέπει απαραίτητα να ζούμε σε ζωντανή σχέση μαζί Του. Μόνο τότε μπορούμε να κάνουμε το έργο μας με τη σιγουριά και τη βεβαιότητα ότι εκείνος ακούει τις προσευχές μας και δείχνει την αγάπη Του και τη δύναμή Του.
Ο Κύριος είπε: «Αν μείνετε ενωμένοι μαζί μου και τα λόγια μου μένουν ζωντανά μέσα σας, ότι θελήσετε ζητήστε και θα σας δοθεί».
Μιχάλης Κανταρτζής
Ιανουάριος - Φεβρουάριος 2015
Πρέπει να πιστεύεις ότι εκείνο που λες στην προσευχή σου και το οποίο ζητείς, θα γίνει. Δοξολόγησες τον Θεό και ο Θεός δέχτηκε τη δοξολογία σου. Ευχαρίστησες τον Θεό και ο Θεός δέχτηκε τις ευχαριστίες σου σαν πνευματική ευωδιά. Η δυστυχία μας έγκειται στο ότι έχουμε λίγη πίστη και χωρίζουμε τα λόγια από τα έργα - όπως είναι χωρισμένο το σώμα από την ψυχή, η μορφή από το περιεχόμενο, η σκιά από το σώμα - και την ώρα της προσευχής, όπως και στη ζωή μας, είμαστε σαρκικοί και δεν έχουμε πνεύμα και γι’ αυτό οι προσευχές μας είναι άκαρπες.
Όταν προσεύχομαι πιστεύω απόλυτα:
1) Ότι μόνον ο Θεός υπάρχει και πληροί τα πάντα και βρίσκεται πλησίον μου, έτοιμος να με βοηθήσει.
2) Ότι είμαι εικόνα Του.
3) Ότι ο Θεός είναι άβυσσος ευσπλαχνίας, η πηγή αυτής και ότι Αυτός με έκανε ικανό και μου έδωσε το δικαίωμα και το προνόμιο να προσεύχομαι.
Όταν προσεύχεσαι, είτε μόνο κατά διάνοια, είτε με λέξεις και κατά διάνοια, να είσαι απόλυτα βέβαιος ότι ο Κύριος βρίσκεται πλησίον σου, μέσα σου, και ακούει κάθε λέξη, και αν ακόμα την ακούς μόνο εσύ, και αν ακόμα κατά διάνοια τη λες.
Να μιλάς, λοιπόν, με όλη την καρδιά σου ειλικρινά. Κρίνε τον εαυτό σου επίσης ειλικρινά και μην προσπαθείς καθόλου να δικαιολογήσεις τον εαυτό σου. Να πιστεύεις ότι ο Κύριος θα σε σπλαχνισθεί και δεν θα μείνεις ασυγχώρητος. Αυτό είναι αλήθεια και επιβεβαιώνεται από την εμπειρία.
Να πιστεύεις και να είσαι βέβαιος (να έχεις τη βεβαιότητα) ότι, όπως είναι εύκολο για σένα να αναπνέεις τον αέρα και μ’ αυτόν να ζεις ή να τρως και να πίνεις, έτσι είναι εύκολο και μάλιστα ακόμα πιο εύκολο για την πίστη σου να παίρνει όλα τα πνευματικά δώρα από τον Κύριο. Η προσευχή είναι το πνευματικό σας φαγητό και ποτό.
(Με ποιον μιλάς ψυχή μου,
Αγ. Ιωάν. της Κροστάνδης σελ. 42,43)
Νοέμβριος - Δεκέμβριος 2014
Η προσευχή είναι η ευλογημένη επικοινωνία μας με τον Θεό. Ο Θεός όρισε να προσευχόμαστε και να μην κουραζόμαστε (Λουκάς 18:1). Για τον άνθρωπο του Θεού, η σπουδαιότερη και ανώτατη στιγμή της ζωής του είναι η στιγμή που συναντά τον Κύριό του και ανοίγει την καρδιά του σ’ Αυτόν.
Στην ιστορία της χριστιανικής πίστης έχουμε άπειρα παραδείγματα απαντήσεων στις προσευχές.
Η προσευχή άνοιξε δρόμο στη θάλασσα, σταμάτησε ορμητικά ποτάμια, έκανε βράχους να αναβλύζουν δροσερό νερό, έσβησε φωτιές, φίμωσε στόματα λεόντων, εξουδετέρωσε δηλητήριο φιδιών, άνοιξε σιδερένιες πόρτες, ανάστησε νεκρούς, έβγαλε δαιμόνια, έφερε λεγεώνες αγγέλων από τον ουρανό, χαλιναγώγησε και άλλαξε ανθρώπινα πάθη και εξαφάνισε στρατιές υπερηφάνων αθεϊστών. Η προσευχή επανέφερε ζώντα έναν προφήτη (τον Ιωνά) από τα βάθη της θάλασσας και από την κοιλιά ενός κήτους, κι άλλον ανέβασε με πύρινη άμαξα στον ουρανό (προφήτης Ηλίας).
Αυτός ο ίδιος Θεός που έκανε και κάνει τόσα θαύματα, θα μας φροντίσει σήμερα και πάντοτε. Ο Απόστολος Παύλος τελειώνοντας την επιστολή του προς Φιλιππησίους γράφει: «Έτσι κι όλες τις δικές σας ανάγκες θα τις καλύψει ο Θεός μου σύμφωνα με τον πλούτο Του, που μας χαρίζει δια του Ιησού Χριστού» (Φιλιπ. 4:19). Με τα λόγια αυτά ο Θεός υπόσχεται πως θα φροντίσει κάθε ανάγκη των Χριστιανών των Φιλίππων. Ο Θεός δεν κάνει διακρίσεις. Η υπόσχεσή Του αυτή ισχύει για κάθε Χριστιανό.
Ο Θεός, ο Παντοδύναμος και Πανάγαθος, είναι πρόθυμος, έτοιμος και ικανός να φροντίσει κάθε ανάγκη αυτών που Τον λατρεύουν και Τον αγαπούν. Οι συνειδητοί Χριστιανοί έχουν άπειρες εμπειρίες της δύναμης και της καλοσύνης του Θεού στη ζωή τους. Ο Κύριος πάρα πολλές φορές άκουσε τις προσευχές τους και απάντησε στις αιτήσεις τους, ικανοποιώντας τις ανάγκες τους.
Ο Θεός ακούει τις προσευχές όλων των ανθρώπων, όταν γίνονται με ειλικρίνεια, με πίστη και εμπιστοσύνη. Ο Κύριος λέει: «Κάλεσέ με και θα σου απαντήσω και θα σου δώσω μεγάλα και απόκρυφα που εσύ δεν γνωρίζεις» ( Ιερεμ. 33:3). Κι ακόμα: «Φώναξε, ζήτησε, πες μου την ανάγκη σου και θα την φροντίσω. Επικαλέσου με, στάσου ειλικρινά και ταπεινά ζητώντας τη βοήθειά μου και περίμενε με υπομονή και έτοιμος να δεχτείς αυτό που σου έχω».
Μιχάλης Κανταρτζής