Μάιος - Ιούνιος 2015

Χαρούμενη η Ελένη έτρεξε, όταν είδε ότι είχε έρθει ένα γράμμα από την εξαδέλφη της, την Ευγενία. Η Ευγενία χαρούμενη έγραφε ότι κέρδισε μια υποτροφία από το κατηχητικό σχολείο, επειδή αποστήθισε τριάντα χωρία από την Αγία Γραφή. Έτσι χωρίς να της στοιχίσει τίποτα, θα μπορούσε να βρίσκεται για όλη την περίοδο στη θερινή κατασκήνωση. Στο γράμμα της η Ευγενία επίσης έγραφε πόσο όμορφος ήταν ο τόπος στην κατασκήνωση.

Η Ελένη, όταν διάβασε το γράμμα, είπε στη μητέρα της:

Μακάρι και το δικό μας κατηχητικό σχολείο να οργάνωνε ένα τέτοιο διαγωνισμό.

Ελενίτσα μου, εγώ έχω μάθει πάρα πολλά χωρία από μικρή που πήγαινα στο κατηχητικό σχολείο. Αν και δεν μου δόθηκε καμιά υποτροφία, είμαι ευχαριστημένη που τα έμαθα. Κάθε φορά που αντιμετωπίζω κάποια δυσκολία ή θέλω να μάθω το θέλημα του Θεού για τη ζωή μου, τα χωρία αυτά με βοηθούν και με στηρίζουν πολύ.

Η Ελένη σκέφτηκε για λίγο και είπε:

Μαμά θέλω κι εγώ να γεμίσω το μυαλό μου με τα λόγια του Θεού. Θέλεις να με βοηθήσεις να σημειώσω ορισμένα χωρία που είναι κατάλληλα για μένα;

Έτσι η Ελένη το’ βαλε σκοπό της να μαθαίνει ένα χωρίο κάθε μέρα.

Όταν κάποια φορά η μητέρα της ζήτησε να πλύνει τα πιάτα, η Ελένη ήταν έτοιμη να αντιδράσει.

Μαμά, όχι τώρα. Οι φίλες μου με περιμένουν για να παίξουμε. Εκείνη τη στιγμή όμως θυμήθηκε το χωρίο που έμαθε: «Τα παιδιά να υπακούτε τους γονείς σας στο κάθε τι, γιατί αυτό ευχαριστεί τον Κύριο» (Κολοσσαείς 3:20). Έτσι η Ελένη χωρίς γκρίνια βοήθησε τη μητέρα της και μετά πήγε να παίξει.

Μια άλλη φορά τα παιδιά κατηγορούσαν και κουτσομπόλευαν το καινούργιο κορίτσι που ήρθε στην τάξη. Η Ελένη θυμήθηκε το χωρίο που έλεγε: «Κανένας βλαβερός λόγος ας μη βγαίνει από το στόμα σας παρά μόνο ωφέλιμος, που να μπορεί να οικοδομήσει, όταν χρειάζεται και να κάνει καλό σ’ αυτούς που τον ακούνε» (Εφεσίους 4:29). Έτσι πήρε θάρρος να πει στις φίλες της ότι δεν ήταν σωστό να κουτσομπολεύουν κάποιο πρόσωπο που απουσιάζει από την παρέα.

Αγαπητά μου παιδιά, η μεγαλύτερη ευλογία για τη ζωή σας θα φανερωθεί, όταν πάρετε μια Αγία Γραφή και αρχίσετε να αποστηθίζετε τα λόγια του Θεού. Τώρα που το μυαλό σας και η καρδιά σας είναι σαν μια λευκή, άγραφη σελίδα, γεμίστε το με τα λόγια του Θεού. Αυτά τα λόγια μπορούν να σας προστατέψουν από πολλές παγίδες στη ζωή σας. Στην Αγία Γραφή διαβάζουμε: «Μες στην καρδιά μου διατηρώ τα λόγια σου για να μην αμαρτήσω απέναντί σου» (Ψαλμός 119:11).

Μάρτιος - Απρίλιος 2015

Είναι ανάγκη να συναντήσω το δάσκαλό μου στο κατηχητικό, είπε ο δωδεκάχρονος Θοδωρής και κατευθύνθηκε στο σπίτι του κυρ-Αντρέα. Ο Θοδωρής φαινόταν πολύ ανήσυχος και δεν ήξερε τι να πει. Ο κυρ-Αντρέας, που ήταν καλόκαρδος και τον αγαπούσαν όλα τα παιδιά στην τάξη, κατάλαβε την αμηχανία του και τον βοήθησε:

– Λοιπόν, τι έχεις στο μυαλό σου και σε βασανίζει;

Κοφτά και απότομα ο Θοδωρής τον ρώτησε:

– Κυρ-Αντρέα, πιστεύετε ότι υπάρχει κόλαση;

– Και βέβαια το πιστεύω. Εσύ δεν το πιστεύεις;

– Μικρότερος το πίστευα, τώρα δεν είμαι και τόσο σίγουρος, ομολόγησε ο Θοδωρής.

– Και τι είναι αυτό που σε έκανε να αλλάξεις γνώμη; ρώτησε ο κυρ-Αντρέας και τον κοίταξε διερευνητικά.

– Τι να σας πω. Να κάτι άκουσα στο σχολείο και μπερδεύτηκα.

– Και τι είναι αυτό που άκουσες; θέλησε να μάθει ο κυρ-Αντρέας.

– Να άκουσα στην τάξη που λέγανε…. αν ο Θεός είναι αγάπη, δε θα στείλει κανέναν στην κόλαση.

– Αυτά δυστυχώς τα λένε ανεύθυνοι άνθρωποι, που δεν διαβάζουν τα λόγια του Θεού στην Αγία Γραφή, απάντησε ο κυρ-Αντρέας. Είναι αλήθεια ότι ο Θεός δεν στέλνει κανένα στην κόλαση και γι’ αυτό έκανε το παν για να μην πάει κανένας άνθρωπος εκεί. Θα σου πω ένα παράδειγμα για να σε βοηθήσω να καταλάβεις.

Ένα παιδάκι δυο χρονών παίζει στην αυλή με τη μπάλα του. Σε κάποια στιγμή η μπάλα κυλά στη μέση του δρόμου και το παιδάκι τρέχει να την πάρει. Τη ίδια όμως στιγμή ένα αυτοκίνητο περνάει με ταχύτητα. Ένας κύριος, που βλέπει το παιδάκι, τρέχει αμέσως και το αρπάζει, κινδυνεύοντας ο ίδιος να σκοτωθεί. Μπορείς να μου εξηγήσεις γιατί το παιδάκι βγήκε στο δρόμο;

– Ίσως δεν γνώριζε και δεν είχε συναίσθηση του κινδύνου που το απειλούσε, απάντησε ο Θοδωρής.

– Σωστά, συμφώνησε ο κυρ-Αντρέας. Και τι έχεις να πεις για την πράξη του κυρίου;

– Αυτός γνώριζε τον άμεσο κίνδυνο του παιδιού και με κίνδυνο της δικιάς του ζωής θέλησε να το σώσει.

– Πολύ ωραία. Και τώρα να έρθουμε στο θέμα που σε ανησυχεί. Η κόλαση δεν ετοιμάστηκε για τους ανθρώπους, αλλά για τον διάβολο και τους αγγέλους του. Ο Θεός ετοίμασε για τον άνθρωπο έναν όμορφο τόπο, που είναι ο Ουρανός, ο Παράδεισος.

– Δηλαδή όλοι οι άνθρωποι θα πάνε στον Ουρανό, απάντησε ο Θοδωρής με κάποια ανακούφιση.

– Όχι ακριβώς, συνέχισε ο κυρ-Αντρέας. Ο κάθε άνθρωπος διαλέγει μόνος του πού θέλει να πάει. Ο άνθρωπος, όπως το παιδάκι, βρίσκεται σε επικίνδυνο δρόμο που τον οδηγεί στην αιώνια απώλεια. Γι’ αυτό ο Χριστός άφησε τη δόξα Του στον ουρανό, ήρθε στη γη και πέθανε για τις αμαρτίες μας. Η θυσία Του αυτή, από τη μια μεριά, επιβεβαιώνει ότι υπάρχει κόλαση, από την οποία θέλησε να μας ελευθερώσει. Από την άλλη, όμως, ανοίγει έναν καινούργιο δρόμο για τον Ουρανό και ελπίζει ότι οι άνθρωποι θα διαλέξουν Αυτόν που τους αγαπάει και όχι το διάβολο και την κόλαση. Ας υποθέσουμε τώρα ότι το παιδάκι εκείνο αρνιόταν να στηριχτεί στον άνθρωπο, που ήρθε να το αρπάξει κάτω από τις ρόδες. Τότε τι θα γινόταν;

– Τότε θα το σκότωνε το αυτοκίνητο, είπε ο Θοδωρής. Και η ευθύνη θα ήταν όλη δική του.

Τα λόγια αυτά βοήθησαν το Θοδωρή για να καταλάβει και έφυγε ικανοποιημένος. Καθώς περπατούσε σκεπτόταν. Ο Χριστός θυσιάστηκε για να με ελευθερώσει από τις αμαρτίες μου. Να με ελευθερώσει από την κόλαση. Τον ευχαριστώ για τον όμορφο τόπο που ετοίμασε για μένα.

Εσύ, παιδί μου, πού θέλεις να περάσεις την αιωνιότητα; Στον Ουρανό μαζί με τον Χριστό ή στην κόλαση μαζί με το διάβολο; Εάν τώρα προσευχηθείς και ανοίξεις την καρδιά σου στον Χριστό, Εκείνος θα έρθει στη ζωή σου, θα σε ελευθερώσει από την κάθε αμαρτία, θα γίνει ο Σωτήρας σου, ο προστάτης σου και ο καλός σου φίλος.

“Ο Υιός του Ανθρώπου ήρθε για να αναζητήσει και να σώσει αυτούς που έχουν χάσει το δρόμο τους.”
(Λουκάς 19:10).

Ιανουάριος - Φεβρουάριος 2015

Το σπίτι στο δάσος ήταν πολύ βρώμικο. Αράχνες κρέμονταν παντού. Τα τζάμια ήταν σε πολλές μεριές σπασμένα. Το πάτωμα ήταν σκεπασμένο από κουρέλια και σκουπίδια.

Σ’ αυτό το βρώμικο σπίτι του δάσους, όμως, ζούσε ένα αγόρι. Κανένας δεν ενδιαφερόταν να μάθει πώς ζούσε, τι έτρωγε, αν είχε ρούχα να ντυθεί, αν ήταν άρρωστο. Ζούσε μόνος, κουρελής, βρώμικος και εγκαταλειμμένος.

Ένα βράδυ στη βαρυχειμωνιά, το αγόρι εκείνο έστρωσε τα κουρέλια για σκεπάσματα, κούρνιασε σε μια γωνιά και κοιμήθηκε. Ονειρεύτηκε, μάλιστα, ότι άκουσε ένα απαλό χτύπο στην πόρτα.

– Ποιος είναι; ρώτησε το αγόρι και περίμενε να ακούσει απάντηση.

– Άνοιξέ μου την πόρτα. Θέλω να μπω μέσα, απάντησε κάποιος με γλυκιά φωνή.

– Μα ποιος είστε; Δεν σας ξέρω, απάντησε το αγόρι.

– Θέλω να γίνω φίλος σου. Άκουσα ότι είσαι μόνος, είπε ο ξένος με καλοσύνη.

– Ναι. Ο πατέρας μου είναι στη φυλακή και η μητέρα μου με εγκατέλειψε. Είμαι μόνος. Πολύ μόνος και θα ήθελα κάποιον φίλο, σκέφτηκε το αγόρι και προχώρησε προς την πόρτα για να δει τον ξένο. Ο ξένος είπε διακριτικά:

– Αν πραγματικά με θέλεις να έρθω σπίτι σου και να γίνω φίλος σου, πρέπει πρώτα να με αφήσεις να το καθαρίσω. Εγώ δεν μπορώ να έρθω και να μείνω μαζί σου μέσα σε αυτό το βρώμικο σπίτι.

– Αν είναι έτσι, τότε δεν μπορείς να έρθεις μέσα. Εγώ έτσι συνήθισα και μου αρέσει, είπε το αγόρι και του έκλεισε την πόρτα κατάμουτρα.

Ο ξένος δεν επέμεινε. Όμως καθώς το αγόρι άκουγε τα βήματά του να απομακρύνονται, ένας κόμπος στο λαιμό το έπνιγε. Μετάνιωσε για τη συμπεριφορά του και από τα αναφιλητά του ξύπνησε. Τότε διαπίστωσε ότι ήταν και πάλι μόνος. Πολύ μόνος.

Κοίταξε γύρω του και για πρώτη φορά πρόσεξε όλη τη βρωμιά και την ακαταστασία που υπήρχε. Κοίταξε ακόμη τα χέρια του, τα ρούχα του και σιχάθηκε τον εαυτό του.

Άραγε θα ξανάρθει; Θα ξανάρθει; μονολόγησε το αγόρι θλιμμένα.

Όλη εκείνη τη μέρα το όμορφο όνειρο της προηγούμενης νύχτας τον συντρόφευε. Έτσι ήρθε και πάλι η μελαγχολική νύχτα και έπεσε να κοιμηθεί ψιθυρίζοντας με προσδοκία:

– Θα σε περιμένω καλέ μου φίλε. Καλέ μου φίλε...

Σε λίγο άκουσε βήματα έξω από την πόρτα. Τέντωσε το αφτί του να ακούσει και ..Ναι! Αυτός ήταν. Τον αναγνώρισε από την τρυφερή φωνή του.

– Μπορώ να μπω μέσα; ρώτησε και το αγόρι πετάχτηκε αμέσως όρθιο. Παραμέρισε τα κουρέλια του και του άνοιξε διάπλατα την πόρτα. Με λαχτάρα άπλωσε τα χέρια του και του είπε:

– Παρακαλώ! Ορίστε, περάστε μέσα! Συγνώμη. Ντρέπομαι για τα χάλια μου και θέλω να έρθεις να καθαρίσεις την κάθε γωνιά του σπιτιού μου. Ο ξένος μπήκε μέσα. Τον αγκάλιασε τρυφερά και του είπε:

– Θα το καθαρίσουμε. Ναι ...θα το καθαρίσουμε μαζί.

Το αγόρι ξύπνησε! Η καρδιά του ήταν γεμάτη χαρά. Δεν αισθανόταν πια μόνος. Ήξερε ότι ο Ιησούς, ο φίλος ο καλός, τον επισκέφτηκε και του καθάρισε την καρδιά.

Παιδιά μου, η ιστορία αυτή παραβολικά διδάσκει μια μεγάλη αλήθεια. Ο Χριστός στέκεται έξω από την πόρτα της καρδιάς μας. Η άγια παρουσία Του φανερώνει τη βρωμιά και την ακαταστασία που υπάρχει στο σπίτι της καρδιάς μας, όπως σκέψεις πονηρές, μνησικακίες, κακές επιθυμίες, ζήλια, εγωισμός, υπερηφάνεια, που κάνουν τη καρδιά μας ένα τόπο βρώμικο και ακατάλληλο για να ζει εκεί μέσα ο Χριστός. Αν θέλουμε τη συντροφιά και τη φιλία του Ιησού Χριστού, πρέπει να Τον αφήσουμε πρώτα να μπει μέσα στην καρδιά μας και να την καθαρίσει. Ο ίδιος λέει: “Δες με, στέκομαι στην πόρτα και χτυπώ. Αν κάποιος ακούσει τη φωνή μου και μου ανοίξει την πόρτα, θα μπω στο σπίτι του και θα δειπνήσω μαζί του, και αυτός μαζί μου” (Αποκάλυψη 3:20).

Νοέμβριος - Δεκέμβριος 2014

Ήταν παραμονή Χριστουγέννων και η μητέρα πήρε το μικρό Δημητράκη από το χέρι για να μπουν στο πολυκατάστημα. Ήθελε να κάνουν τα τελευταία τους ψώνια για το χριστουγεννιάτικο τραπέζι.

Οι διάδρομοι ήταν γεμάτοι κόσμο και στα ταμεία οι ουρές ήταν ατέλειωτες. Ο Δημητράκης, όταν είδε τους τρεις τελευταίους διαδρόμους γεμάτους από χριστουγεννιάτικα δώρα και στολίδια, έτρεξε προς τα κει. Αν και η μητέρα του βιαζόταν πολύ, δεν θέλησε να του στερήσει τη χαρά αυτή.

Καθώς περπατούσαν στους διαδρόμους, η μητέρα πρόσεξε ότι, παρόλο που ήταν η τελευταία μέρα για τα χριστουγεννιάτικα ψώνια, υπήρχαν ακόμα στα ράφια πολλά κλαδιά από γκι, γιρλάντες, μπαλάκια, φωτάκια, πολύχρωμα περιτυλίγματα και διάφορα άλλα χριστουγεννιάτικα στολίδια. Ο Δημητράκης κοιτούσε γύρω ζαλισμένος. Ήθελε όλα να τα αγγίξει, να τα περιεργαστεί και να τα χαρεί. Στο τέλος φτάσανε στο ράφι με τις φιγούρες.

Ο Δημητράκης τα είχε χαμένα… Εκεί στέκονταν οι Αη-Βασίληδες σε διάφορες στάσεις. Ελάφια, χιονάνθρωποι, αγγελάκια, μικροί τυμπανιστές. Τα ράφια ήταν γεμάτα και πανέτοιμα να ικανοποιήσουν τις επιθυμίες του κάθε πελάτη.

Όμως, ο Δημητράκης σε κάποια στιγμή γυρνώντας στη μαμά του, τη ρώτησε: «Πού είναι μαμά ο μικρός Ιησούς»; Και συνέχισε απογοητευμένος: «Το κατάστημα έχει απ’ όλα, εκτός από τον Ιησού»

Λίγο πιο κάτω σε κάποια στιγμή, παρατήρησαν μια μισογκρεμισμένη φάτνη. Όμως ο μικρός Ιησούς έλειπε από το παχνί. Γύρω στέκονταν κάποιες φιγούρες που φαίνονταν σαν να ψάχνανε και αυτές για το μωρό που έλειπε από το παχνί. Δύο αγελάδες, ένα προβατάκι που του έλειπε το ένα πόδι, ένας μάγος με σπασμένη την κορώνα, δύο βοσκοί που του ενός του έλειπε η μαγκούρα! Και πιο πέρα ο Ιωσήφ και η Μαρία. Αλλά ο μικρός Ιησούς που ήταν;

- Φοβάμαι ότι και φέτος θα γιορτάσουμε τα Χριστούγεννα χωρίς το μικρό Ιησού, είπε η μητέρα στο Δημητράκη και του έσφιξε το χέρι. Σκέφτηκε λυπημένη πόσο τραγικά αντιπροσωπευτική ήταν η εικόνα που παρουσίαζαν εκείνα τα ράφια του καταστήματος. Όλα ήταν εκεί, εκτός από τον Ιησού!

Είναι αλήθεια παιδί μου αγαπημένο, ότι συχνά ο Ιησούς λείπει από τα ράφια των καταστημάτων, όπως και από τις περισσότερες γιορταστικές εκδηλώσεις. Είναι όμως πολύ σημαντικό ο Χριστός αυτά τα Χριστούγεννα να μη λείψει από τη δική σου την καρδιά.

«Αφού λοιπόν γεννήθηκε ο Ιησούς Χριστός στη Βηθλεέμ της Ιουδαίας, στις μέρες του βασιλιά Ηρώδη, κατέφθασαν στα Ιεροσόλυμα σοφοί μάγοι, από την Ανατολή, ρωτώντας: Πού είναι ο νεογέννητος βασιλιάς των Ιουδαίων; Γιατί είδαμε το αστέρι Του στην Ανατολή και ήρθαμε για να Τον προσκυνήσουμε» (Ματθαίος 2: 1-2).

Οι σοφοί άνθρωποι, όπως τότε, έτσι και σήμερα, ψάχνουν και βρίσκουν τον Ιησού!

Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2014

O Νίκος αγαπούσε και του άρεσε να πηγαίνει στο κατηχητικό σχολείο. Η δασκάλα ήταν πολύ καλή και τους έκανε το μάθημα πολύ παραστατικά. Για να διδάξει κάποιες αλήθειες, χρησιμοποιούσε πολλά παραδείγματα και έτσι οι εικόνες του έμεναν στο νου.

Μια μέρα πήρε μια καρέκλα, την έβαλε στη μέση της τάξης και ζήτησε από το Νίκο να καθίσει. Κατόπιν πήρε ένα καρούλι και, καθώς μιλούσε στα παιδιά, τύλιξε την κλωστή γύρω από το Νίκο και την καρέκλα.

Η κλωστή αυτή είναι σαν τις κακές μας συνήθειες και την αμαρτία, είπε στα παιδιά. Αν ο Νίκος κάνει ή πει κάτι κακό, ο διάβολος τον τυλίγει με αυτή του την αμαρτία. Όταν ο Νίκος ήταν μικρός, ίσως οι κλωστές της αμαρτίας να ήταν λιγότερες, όπως αυτές με τις οποίες τον τύλιξα τώρα.

«Για προσπάθησε Νίκο να σπάσεις τις κλωστές», του είπε και όλα τα παιδιά περίμεναν να δουν αν ο Νίκος θα μπορέσει. Ο Νίκος τινάχτηκε, τεντώθηκε και με αρκετή ευκολία έσπασε τις κλωστές. Η δασκάλα ξανάρχισε να τους μιλάει και συγχρόνως να ξαναδένει το Νίκο στην καρέκλα. Αυτή τη φορά όμως με περισσότερες κλωστές.

«Για να δούμε τώρα παιδιά», είπε, «θα μπορέσει ο Νίκος να ελευθερωθεί»; Ο Νίκος έβαλε τα δυνατά του. Ήταν πιο δύσκολο να σπάσει τις κλωστές, τελικά όμως τα κατάφερε. Η δασκάλα αμέσως άρχισε να τον ξαναδένει λέγοντας:

«Είδατε παιδιά, την πρώτη φορά πόσο εύκολα ο Νίκος ελευθερώθηκε; Έτσι γίνεται και με τις κακές σας συνήθειες. Όταν είστε μικροί, μπορείτε πιο εύκολα να τις κόψετε. Όσο μεγαλώνετε όμως και τις αφήνετε, τόσο ο διάβολος σας δένει με αυτές, ώστε να σας είναι πολύ πιο δύσκολο να ελευθερωθείτε από αυτές. Δείτε τώρα που τύλιξα το Νίκο με όλο το καρούλι. Θα τα καταφέρει να κόψει τις κλωστές»;

Ο Νίκος αγωνίστηκε, φούσκωσε, κοκκίνισε, αλλά του ήταν αδύνατο να ελευθερωθεί. Η δασκάλα πήρε τότε ένα ψαλίδι, έκοψε τις κλωστές και συνέχισε το μάθημά της.

«Η μια κλωστή δεν είναι αρκετά δυνατή να σας κρατήσει δεμένους. Όμως καθώς μεγαλώνετε, προστίθενται και άλλες αμαρτίες στη ζωή σας και τότε είναι πιο δύσκολο να απαλλαγείτε. Γι’ αυτό στα λόγια του Θεού διαβάζουμε: «Θυμήσου τον δημιουργό σου στης νιότης σου τις μέρες, πριν έρθουνε οι μέρες οι κακές και φτάσουνε τα χρόνια εκείνα που δε θα μπορείς να τα απολαύσεις» (Εκκλησιαστής 12:1).

Μη σκέπτεστε, παιδιά μου, ότι ακόμα είστε μικρά κι έχετε καιρό. Αυτή τη σκέψη τη χρησιμοποιεί ο πονηρός για να κάνει καλά τη δουλειά του. Θέλει να σας δέσει σφιχτά με τις αμαρτίες και να σας ρίξει στη φυλακή της ντροπής, του φόβου, της ενοχής, του μίσους, του φθόνου και της κακίας».

Παιδί μου, ο Χριστός θέλει να σε ελευθερώσει. Θέλει να είσαι χαρούμενο. Πες λοιπόν ένα πεισματικό ΟΧΙ στον πονηρό και ένα πρόθυμο ΝΑΙ στον Χριστό. Ο Χριστός σε αγαπάει. Θέλει να σε συγχωρήσει και να σε ελευθερώσει. «Αν λοιπόν, σας ελευθερώσει ο Χριστός, τότε θα είστε πραγματικά ελεύθεροι» (Ιωάννης 8:36).

Ιανουάριος - Φεβρουάριος 2014

-         Γιατί μαμά δε μ’ αφήνεις να πάω στο αποκριάτικο πάρτι; Όλα τα παιδιά της τάξης μου θα είναι εκεί, είπε η Βίκη με παράπονο στη μητέρα της.

-        Επειδή άκουσα ότι στο περσινό πάρτι οι γονείς του Μίμη άφησαν τα παιδιά μόνα τους και αυτά κάνανε ένα σωρό ανοησίες, απάντησε η μαμά της. Εγώ Βίκη μου σε αγαπώ και δε θέλω να βρεθείς σε ένα τέτοιο περιβάλλον που μολύνει την ψυχούλα σου.

Η Βίκη επέμενε.

-         Εγώ θέλω να πάω μαμά και σου υπόσχομαι ότι θα προσέχω.

Τελικά, αν και η μητέρα της δε συμφωνούσε, η Βίκη προτίμησε να κάνει το χατίρι των φιλενάδων της και δεν άκουσε τη μητέρα της.

Το πάρτι άρχισε με κέφι. Τα παιδιά φορούσαν διάφορες στολές, άλλες ήταν αστείες και άλλες ήτανε τρομακτικές. Η Βίκη κάθισε σε μιαν άκρη και τους χάζευε. Σε κάποια στιγμή, δυο από τα μεγαλύτερα αγόρια που φορούσαν μάσκες, άρχισαν να πειράζουν και να φοβερίζουν τα άλλα παιδιά και μερικά αντέδρασαν. Πριν η Βίκη καταλάβει τι ακριβώς γίνεται, τους είδε να χτυπιούνται, να κλοτσάνε και να βρίζουν ο ένας τον άλλον. Οι καυγάδες πήραν τέτοιες διαστάσεις που δε μπορούσαν να σταματήσουν. Τελικά ήρθε η αστυνομία για να επιβάλει την τάξη και τα οδήγησε στο αστυνομικό τμήμα για να δώσει ένα καλό μάθημα στα παιδιά,.

Την επόμενη μέρα η Βίκη φοβισμένη και ντροπιασμένη και φοβισμένη, παρακάλεσε τη μητέρα της να έρθει για να την πάρει από το αστυνομικό τμήμα και αποφάσισε στο εξής να ακούει προσεκτικά τη μητέρα της.

Είναι αλήθεια παιδιά μου, ότι έρχονται στιγμές στη ζωή μας που αγανακτούμε και αντιδρούμε για τους περιορισμούς και τις απαγορεύσεις στη ζωή μας. Να είστε σίγουροι όμως ότι οι γονείς σας δε θέλουν να σας στερήσουν τις χαρές από τη ζωή, αλλά να σας προστατεύσουν από τις παγίδες.

Κάποτε ένας σπουργίτης είπε στα μικρά τα σπουργιτάκια του:

Εγώ πηγαίνω να βρω σκουληκάκια για φάτε, εσείς μείνετε στη φωλιά. Σας αγαπάω και δε θέλω να πάθετε κανένα κακό. Μόλις όμως έφυγε η μητέρα τους, το ένα από τα μικρά αποφάσισε να συρθεί προς την άκρη της φωλιάς, για να εξερευνήσει το γύρω περιβάλλον. Τέντωσε το λαιμό του και κοίταξε γύρω. Ο κόσμος γύρω του ήτανε όμορφος. Θέλησε να δει προς τα κάτω. Έγειρε το κεφαλάκι του αρκετά προς τα έξω και ξαφνικά βρέθηκε έξω από τη φωλιά, στον αέρα. Ήταν πολύ μικρό και ακόμα δε μπορούσε να πετάξει. Έτσι προσγειώθηκε πάνω στο πλακόστρωτο της αυλής και τραυματίστηκε άσχημα.

Στα λόγια του Θεού διαβάζουμε σε πολλές περιπτώσεις τις συνέπειες της ανυπακοής. Ο βασιλιάς Σαούλ δεν υπάκουσε και περιφρόνησε το θέλημα του Θεού, γι’ αυτό ο Θεός τον απέρριψε από το να είναι βασιλιάς. Έστειλε τον προφήτη Σαμουήλ και όπως διαβάζουμε στο Α΄ Σαμουήλ, κεφάλαιο 15, του είπε: «Ο Θεός πήρε τη βασιλεία από τον Σαούλ και την έδωσε στο Δαβίδ.»

Η υπακοή είναι καλύτερη από τη θυσία και η υποταγή είναι καλύτερη από τα παχιά λόγια. Η ανυπακοή είναι αμαρτία.

Νοέμβριος - Δεκέμβριος 2013

Η δεκάχρονη Ανθούλα, καθισμένη πάνω στο χαλί δίπλα στο στολισμένο δέντρο, προσπαθούσε να φτιάξει τη φάτνη. Ο πατέρας της όμως ήταν άκεφος. Η μελαγχολική του διάθεση ήταν αταίριαχτη με το χαρούμενο πνεύμα των Χριστουγέννων. Η μητέρα της επίσης σιωπηλή.

Σε κάποια στιγμή η μικρή Ανθούλα έσπασε τη σιωπή και ρώτησε με ενθουσιασμό: «Μπαμπά, έλα να δεις τη φάτνη. Είναι ωραία έτσι που την έφτιαξα;» «Ο πατέρας της, που δε φαινόταν να συμμερίζεται τον ενθουσιασμό της κόρης του, της είπε αφηρημένα, “Ναι καλή είναι, αλλά δεν βλέπω τον μικρό Ιησού.»

Πρέπει να σκύψεις πολύ, να γονατίσεις για να μπορέσεις να τον δεις, απάντησε η Ανθούλα, κι έδειξε στο μπαμπά της το Χριστό που ήταν ξαπλωμένος στο παχνί, μέσα βαθειά στο στάβλο.

«Ναι, έχεις δίκιο,» είπε ο πατέρας, ενώ στεκόταν δίπλα βυθισμένος στις σκέψεις του.

Η μητέρα αναστέναξε με πόνο και καθώς γύρισε είπε στον πατέρα:

-Ο Θεός δε μας άφησε μέχρι τώρα, γι’ αυτό πιστεύω ότι δε θα μας αφήσει. Θα μας βοηθήσει να ξεπεράσουμε και τις καινούργιες δυσκολίες.”

-Ναι βέβαια, διέκοψε απότομα ο πατέρας, εύκολα είναι τα λόγια. Όμως εγώ τώρα είμαι δίχως δουλειά και δίχως χρήματα.”

Η Ανθούλα, που αμέριμνη σιγοτραγουδούσε, σταμάτησε για να ακούσει τη συζήτηση. Ύστερα από λίγο ξάφνιασε τον πατέρα της και τον ερώτησε:

-Μπαμπά με αγαπάς;

-Βέβαια σε αγαπώ γλυκιά μου. Σε αγαπώ πολύ. Μα γιατί με ρωτάς;

-Να, σκέφτηκα ότι η αγάπη είναι το καλύτερο δώρο, είπε η Ανθούλα με έμφαση. Ύστερα από λίγο, πριν πάει για ύπνο φίλησε τον πατέρα της, λέγοντας του ικετευτικά:

-Σε παρακαλώ μπαμπά, αύριο θα απαγγείλω το ποίημά μου στο κατηχητικό στη γιορτή μας και θέλω να είσαι εκεί μπροστά, για να σε βλέπω και να παίρνω θάρρος.

-Μέχρι αύριο, έχουμε καιρό για να σκεφτούμε μικρή μου. Τώρα πήγαινε για να κοιμηθείς, την καθησύχασε ο πατέρας.

Ύστερα από λίγο η Ανθούλα, που ακόμη δεν είχε αποκοιμηθεί, άκουσε τον πατέρα της να λέει :

-Ο Θεός με ξέχασε αυτά τα Χριστούγεννα, κι εγώ δεν έχω καμιά διάθεση.

Όταν η Ανθούλα άκουσε τον πατέρα της, στεναχωρήθηκε πολύ. Δακρυσμένη γονάτισε δίπλα στο κρεβάτι της και προσευχήθηκε ψιθυρίζοντας:

-To ξέρω Χριστέ μου ότι Εσύ δε μας ξέχασες. Ήρθες και φέτος στο σπίτι μας και εγώ σε είδα μέσα στο παχνί. Βοήθησε και το μπαμπά μου να μπορέσει να σε δει.

Το βράδυ εκείνο, ενώ η Ανθούλα κοιμόταν, η μαμά της πήρε την παλιά της κούκλα και της έφτιαξε ένα καινούργιο φορεματάκι. Ο μπαμπάς της μεταμόρφωσε το ξύλινο σκαμπό σε κρεβατάκι και τα έβαλαν κάτω από το δέντρο. Όταν το πρωί η Ανθούλα ξύπνησε χαρούμενη, έφτιαξε μόνη της ένα δωράκι για τους γονείς της και τους το πρόσφερε. Όλοι ήταν χαρούμενοι με τα δώρα που αντάλλαξαν. Δώρα που δεν κόστισαν τίποτα, αλλά έδειχναν πολλή αγάπη.

Η Ανθούλα φόρεσε χαρούμενη το καινούργιο φόρεμα, που της έφτιαξε η μητέρα της. Ήταν πολύ πιο όμορφο από αυτά που έβλεπε στις βιτρίνες. Ο πατέρας της με χαρούμενη διάθεση ετοιμάστηκε για να πάνε όλοι μαζί στη γιορτή. Έτσι η Ανθούλα απήγγειλε το ποίημα και πήρε θάρρος, καθώς έβλεπε τον πατέρα της. Ο πατέρας της είχε ακούσει πολλές φορές τα λόγια στο ποίημα, για πρώτη φορά όμως σκέφτηκε αυτά τα λόγια. Ο Ιησούς ήρθε στη γη για να φανερωθεί η αγάπη Του. Αυτή όμως την αγάπη Του μπορούσε να τη δει, μονάχα εάν έσκυβε ταπεινά, για να γονατίσει μπροστά στη φάτνη, όπως τόσο απλά του είπε η μικρή Ανθούλα.

Ο Ιησούς με το δικό Του παράδειγμα, μας φανέρωσε πόσο σημαντική είναι η ταπεινοφροσύνη. Εάν κι εμείς ακολουθήσομε το δρόμο της ταπείνωσης, αυτός ο δρόμος θα μας οδηγήσει να γνωρίσουμε στη δική μας τη ζωή τον Ιησού Χριστό της φάτνης, του Γολγοθά και της Ανάστασης.

“Ας υπάρχει λοιπόν μεταξύ μας το ίδιο φρόνημα που είχε ο Ιησούς Χριστός, ο οποίος, αν και ήταν Θεός …τα απαρνήθηκε όλα, πήρε μορφή δούλου κι έγινε άνθρωπος και όντας πραγματικός άνθρωπος, ταπεινώθηκε θεληματικά υπακούοντας μέχρι θανάτου και μάλιστα θανάτου σταυρικού” (Φιλιππησίους 2: 5-8).

Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2013

Ουφ Μαμά, παραπονιόταν η Κατερίνα, βαρέθηκα συνέχεια ν’ ακούω τα ίδια και τα ίδια…«ετοιμάσου για το σχολείο, πλύνε τα πιάτα, στρώσε το κρεβάτι σου, φτιάξε το δωμάτιό σου»...

Κοίταξε τότε η μαμά της τη μικρή Κατερίνα και της θύμισε τα λόγια που άκουσε στο σχολείο από τη δασκάλα της στο κατηχητικό: «Ο Χριστός θέλει να ευχαριστούμε πάντοτε και για όλα τον Θεό».

– Πάντοτε και για όλα; ρώτησε με απορία η Κατερίνα.

– Μάλιστα. Ακριβώς αυτό μας λένε τα λόγια του Θεού στην Αγία Γραφή: «Να ευχαριστείτε πάντοτε και για όλα τον Θεό».

– Μα πώς μπορώ να ευχαριστήσω τον Θεό μαμά, είπε η Κατερίνα, που πρέπει να στρώσω το κρεβάτι μου, να φτιάξω το δωμάτιό μου και να πλύνω τα πιάτα;

– Θα σε βοηθήσω αυτό να το καταλάβεις, είπε η μητέρα της και συνέχισε: Υπάρχουν σήμερα άνθρωποι στη γειτονιά μας, αλλά και σε όλο τον κόσμο που δεν έχουν πιάτα να πλύνουν, γιατί δεν έχουν φαγητό να φάνε. Υπάρχουν άνθρωποι που ποτέ τους δεν φτιάχνουν το δωμάτιό τους και δεν στρώνουν το κρεβάτι τους για να κοιμηθούν, γιατί δεν έχουν σπίτι, ούτε κρεβάτι για να κοιμηθούν. Εμείς έχουμε νοστιμότατα φαγητά για να φάμε και μαλακό κρεβάτι για να κοιμηθούμε… και παραπονιόμαστε. Μπορείς να καταλάβεις πόσο λυπούμε τον Θεό με τα παράπονα και τη γκρίνια μας;

Η Κατερίνα τότε χαμήλωσε το κεφαλάκι της και ψιθυριστά είπε στη μαμά της.

– Έχεις δίκιο μαμά, θα προσπαθήσω να μην παραπονιέμαι όταν πρέπει να μαζέψω και να πλύνω τα λερωμένα πιάτα. Και όταν στρώνω το κρεβάτι μου, αντί να γκρινιάζω, θα ευχαριστώ τον Θεό για το αναπαυτικό κρεβάτι που έχω και με ξεκουράζει όλη τη νύχτα.

– Αυτό ακριβώς εννοώ καλή μου, συνέχισε η μαμά της Κατερίνας. Υπάρχουν εκατοντάδες παρόμοια πράγματα για τα οποία θα πρέπει κάθε μέρα να ευχαριστούμε τον Θεό. Άκου μια ιστορία: Ένα κοριτσάκι περπατούσε κρατώντας από το χέρι τη μητέρα της. Σε όλο το δρόμο όμως παραπονιόταν γιατί τα παπούτσια της είχαν παλιώσει και δεν ήταν σαν τα καινούργια παπούτσια που φορούσαν οι άλλες φίλες της.

Σε κάποια στιγμή όμως πέρασε από δίπλα της ένα άλλο κοριτσάκι πάνω σε αναπηρικό καροτσάκι που το κρατούσε η μητέρα της. Το κοριτσάκι αυτό δεν είχε πόδια……

Προσευχήθηκε τότε το κοριτσάκι που προηγουμένως γκρίνιαζε : «Ω Θεέ μου, σ’ ευχαριστώ για τα γερά πόδια που μου έδωσες. Δεν με νοιάζει που δεν έχω καινούργια παπούτσια για να φορέσω»! Η Κατερίνα τότε αγκάλιασε τη μητέρατης για να την ευχαριστήσει μ’ αυτόντον τρόπο, που τη βοήθησε να ξεφύγειαπό τη γκρινιάρικη διάθεση που είχε.Τον γκρινιάρη και τον αχάριστο παιδιά μου, κανένας δεν θέλει να τον έχει για φίλο καικανένας δεν θέλει να κάνει παρέα μαζί του.

Με τη βοήθεια του Θεού λοιπόν, ας πάρουμε την απόφαση στη ζωή μας: «Πάντοτε και για όλα να λέμε στον Θεό ευχαριστώ» (Εφεσίους 5:20).