Ιανουάριος – Φεβρουάριος 2023
Μυστικοί Ασκητικοί Αγώνες
Το Υπερκόσμιο Θέαμα Στην Αγρυπνία
Ήταν 28 Σεπτεμβρίου του 1992. Σε ένα κελί της Καψάλας γινόταν αγρυπνία προς τιμήν του Οσίου Ισαάκ του Σύρου. Μεταξύ των πατέρων ήταν και ο Γέροντας Παΐσιος που ευλαβείτο ιδιαίτερα τον Άγιο Ισαάκ.
Η ατμόσφαιρα ήταν κατανυκτική και την αγρυπνία παρακολουθούσαν και δύο Ορθόδοξοι Λιβανέζοι, ένας κληρικός και ένας νέος. Σε μια στιγμή γυρίζει να πει κάτι ο κληρικός στον νέο και βλέπει τον Γέροντα Παΐσιο όρθιο, υπερυψωμένο από το έδαφος εικοσιπέντε με τριάντα εκατοστά, να κρατά με το αριστερό του χέρι το κομποσκοίνι του και να βρίσκεται ολόκληρος μέσα στο φως. Λουσμένος σε ουράνιο φως! Τα ακάλυπτα μέρη του σώματος, το πρόσωπο και τα χέρια του εξέπεμπαν φως πολύ δυνατό!
Αντικρίζοντας το ασυνήθιστο αυτό υπερκόσμιο θέαμα, του ήρθε να φωνάξει, αλλά η φωνή του δεν έβγαινε παρά την προσπάθεια του (προσωρινή αφωνία). Βλέποντας την κατάπληξη του κληρικού, ο νέος γύρισε προς τα πίσω και είδε και αυτός το θέαμα. Ο Άγιος Παΐσιος είχε λίγο σκυμμένο το κεφαλάκι του, φαινόνταν να είναι ευτυχισμένος και μειδιούσε.
Ξαφνικά το φως δυνάμωσε τόσο και θαμπωμένοι κληρικός και νέος, δεν μπορούσαν να τον αντικρύσουν. Αυτό κράτησε μερικά λεπτά και μετά επανήλθε ο Γέροντας σε φυσιολογική κατάσταση.
Το ίδιο υπερφυσικό γεγονός είδε από το Ιερό και άλλος Ορθόδοξος αλλοδαπός ιερέας. Παρευρίσκονταν στην αγρυπνία συνολικά εικοσιπέντε άνθρωποι, αλλά ο Γέροντας «μεταμορφώθηκε» ενώπιον τριών!
Στο Άγιον Όρος πολλοί είναι αυτοί που δέχτηκαν τις ευεργεσίες του Αγίου Γέροντα και κατάλαβαν, ότι ο Χριστός δεν είναι μία αόρατη δύναμη, αφηρημένη, αλλά είναι Πρόσωπο που μας αγαπά. Ότι οι προσευχές των Αγίων έχουν τη δύναμη της πύρινης φλόγας, γιατί είναι καρπός σχέσης αγαπητικής, παντοτινής. Καρπός συνεχούς επικοινωνίας μαζί Του.
«Αυτός που κατορθώνει», έλεγε ο Γέροντας Παΐσιος, «να έχει συνεχώς τον νου του στον Θεό, νιώθει και την παρουσία του Θεού δίπλα του, με όλη τη Θεία πατρική Του στοργή».
Κάθε συνάντηση με έναν αγιορείτη γέροντα είναι μία επαφή με τον θεόπτη Μωυσή. Κάνει τη ζωή σου «Όρος Σινά», τη μεταμορφώνει σε «Όρος Θαβώρ», όπου ακούγεται η φωνή του Θεού. Την καθιστά Άγιον Όρος, που επιβεβαιώνει την αιώνια Παρουσία Του.
(Μυστικοί ασκητικοί αγώνες του Αγ. Παϊσίου, σελ. 182, 183)
Νοέμβριος – Δεκέμβριος 2022
Μυστικοί Ασκητικοί Αγώνες
Βάδιζε Χωρίς Να Πατά Στη Γη
Υπάρχει μαρτυρία Αγιορείτη ιερομονάχου περί τούτου, που επισκέφτηκε τον Γέροντα (Άγιο) Παΐσιο μαζί με ένα άλλο φιλικό του πρόσωπο το 1987 στο κελλάκι του στην Παναγούδα.
Σύμφωνα λοιπόν με τη μαρτυρία αυτή βρίσκονταν έξω από τα σύρματα, χτύπησαν το σιδεράκι, φώναξαν και περίμεναν να βγει ο Γέροντας να τους ανοίξει το πορτάκι. Ξανακτύπησαν, αλλά απάντηση δεν πήραν καμία. Απόλυτη ησυχία επικρατούσε στην ερημιά. Συζητούσαν οι δυο τους για το νεκρωμένο ασκητικό σώμα του Γέροντα Παϊσίου που τους φαινόταν ως το πλησιέστερο σώμα προς το σώμα της αιωνιότητας. Περίμεναν με αγωνία να τους ανοίξει και προσπαθούσαν να ακούσουν κάποια κίνηση, κάποιον ήχο από το κελλάκι του. Είχαν τα αυτιά τους τεντωμένα και τις καρδιές τους ανοιχτές.
Ξαφνικά άκουσαν ψαλμωδίες από το κελί του. Ήταν πολλές φωνές μαζί και λεπτές. Ξεχώριζε ο ιερομόναχος που έλεγε το: «Άγιος…», «Άγιος...». Σταμάτησαν οι ουράνιες ψαλμωδίες και τότε βγήκε ο Γέροντας για να τους ανοίξει το πορτάκι της αυλής. Θυμάται ο παπάς το πρόσωπο του Γέροντα να είναι έντονα φωτεινό, τόσο που όμοιό του δεν είχε δει ποτέ στη ζωή του. Γύρω μοσχοβολά τριμμένο χόρτο και βρεγμένο χώμα. Η αγωνία τους κορυφώνεται. Οι καρδιές τους χτυπούν δυνατά. Και τότε μία νέα μεγάλη έκπληξη τους περίμενε, όταν διαπιστώνουν ότι ο Άγιος Παΐσιος βάδιζε χωρίς να πατά στη γη! Ήταν μισό μέτρο πάνω από το χώμα, ενώ τους πλησίαζε με γοργά βήματα. Τον συνόδευε μία δυνατή ευωδία που κράτησε για ώρα.
Όταν συνέβη αυτό το γεγονός, ο ιερομόναχος και ο φίλος του ήταν φοιτητές της Θεολογίας. Ήταν νέοι σε ηλικία και ήθελαν να πάρουν την ευχή του Γέροντα. Η εμπειρία της συνάντησης, τα πνευματικά λόγια, οι συμβουλές του, τους βοήθησαν να γίνουν καλοί χριστιανοί και αργότερα ευσεβείς ιερείς.
Οι μυστικές αποκαλύψεις του Αγίου, το ανέλπιστο θαύμα που βίωσαν, το ότι κολύμπησαν μέσα στη θάλασσα των ευλογιών του Θεού, τους βοήθησαν να βιώσουν τις υπερβατικές καταστάσεις, χωρίς έπαρση και αλαζονεία.
Όλο το περιβάλλον, η ατμόσφαιρα, η φύση, ο χρόνος, ο τρόπος ζωής του Γέροντα, ήταν μαγνήτης για τους ανικανοποίητους πιστούς, τους κουρασμένους χριστιανούς. Το καταφύγιο κάποιων απαραμύθητων ψυχών.
(Μυστικοί ασκητικοί αγώνες του Αγ. Παϊσίου, σελ. 180, 181, 182)
Σεπτέμβριος – Οκτώβριος 2022
Μυστικοί Ασκητικοί Αγώνες
Στους Αγίους Τόπους και στο Σινά
Μετά το Πάσχα του 1982 ο π. Παΐσιος ξεκίνησε για το Σινά, ύστερα από πρόσκληση του Δαμιανού, ο οποίος είχε γίνει Αρχιεπίσκοπος Σιναΐου. Αρχικά πήγε για προσκύνημα στους Αγίους Τόπους. Παντού όπου πήγαινε βίωνε θεϊκές καταστάσεις. Τα έβλεπε όλα μέσα στο Άγιο Φως, συγκλονιζόταν και αλλοιώνονταν από τα θεία γεγονότα. Η ένταση των γεγονότων ήταν τέτοια που τον είχε «διαλύσει».
Υπάρχουν μαρτυρίες ότι στο Όρος Θαβώρ, ενώ προσκυνούσε το αγιασμένο μέρος, κάτι υπερφυσικό του συνέβη. Βίωσε κάτι που ξεπέρασε «το μέτρον της ανθρωπότητας» και έφτασε σε περιοχές της Άνω Ιερουσαλήμ (Παράδεισος).
Στο Όρος των Ελαιών έπεσε γονατιστός και έκλαψε πικρά στην πέτρα που προσευχήθηκε ο Κύριος με αγωνία πριν τη σύλληψή Του. Την αγκάλιασε σφιχτά και έγινε ένα με αυτήν! Οι λυγμοί του ακούγονταν σαν θρήνος που προκάλεσαν εντύπωση στους φύλακες.
Στη συνέχεια πήγε στο Σινά για να βοηθήσει το Μοναστήρι. Βρήκε κατάλληλο τόπο διαμονής την Αγία Σκέπη, ένα ερημικό Κάθισμα (είδος κελιού εκτός του μοναστηριού, το οποίο ανήκει στο Μοναστήρι. Εκεί ο μοναχός ασκείται στα καθήκοντά του μόνος). Δεν έμεινε όμως για μεγάλο διάστημα για λόγους υγείας.
Την ημέρα της αναχώρησής του από το Άγιον Όρος για τα Ιεροσόλυμα αρρώστησε ο Γέροντας και είχε υψηλό πυρετό. Έτσι, έφτασε ασθενής στους Αγίους Τόπους. Στη διάρκεια μάλιστα του ταξιδιού με λεωφορείο από τα Ιεροσόλυμα προς το Σινά κρύωσε στους πνεύμονες, όπως ο ίδιος αποκαλύπτει. Όταν έφτασε στο Μοναστήρι της Αγίας Αικατερίνης ήταν σε κακά χάλια. Ο γιατρός του έκανε ενέσεις με κορτιζόνη που προκάλεσαν όμως αίμα στα έντερα. Έτσι σύντομα αποφάσισε να επιστρέψει στο κελί του, στο Άγιο Όρος.
(Μυστικοί Ασκητικοί Αγώνες του Αγ. Παϊσίου, σελ. 76)
Ιούλιος - Αύγουστος 2022
Μυστικοί Ασκητικοί Αγώνες
Υπερφυσική Κατάσταση Προσευχής
Ο Γέροντας Παΐσιος ήταν μέσα στο κελλάκι του και προσευχόταν. Τότε ένας ιερέας που περίμενε με άλλους επισκέπτες έξω από τα σύρματα της αυλής στην Παναγούδα, πέρασε τα σύρματα και μπήκε απρόσκλητος στην αυλή.
Πλησιάζοντας στο κελί, άκουγε από μέσα ομιλίες και σκέφτηκε ότι ο Πατήρ Παΐσιος θα συνομιλούσε με επισκέπτες. Χτύπησε δύο-τρείς φορές την πόρτα, αλλά δεν πήρε καμία απάντηση. Τότε κοίταξε από το παράθυρο και.. τί να δει!
Ένας πανύψηλος καλόγερος πάνω από δύο μέτρα, προσευχόταν όρθιος μέσα σε μία στήλη φωτός που είχε χρώμα γαλάζιο και τον κάλυπτε ολόκληρο! Του ήταν άγνωστος αυτός ο καλόγερος, ο οποίος μάλιστα έμοιαζε με Άγγελο Κυρίου. Η γλύκα όμως της όψης του ήταν κάτι το μοναδικό. Άναυδος ο ιερέας παρατηρούσε από το παράθυρο το θέαμα που σαγήνευε την καρδιά του. Τον μάγεψε η υπερουσιότητα της εμπειρίας αυτής. Γονάτισε και έκανε τον σταυρό του.
Όταν αργότερα ο Γέροντας Παΐσιος κάλεσε τον ιερέα και την παρέα του μέσα στο κελί του, με απόλυτη φυσικότητα τους μίλησε, μη θέλοντας να προδώσει την ουράνια κατάσταση στην οποία προηγουμένως βρισκόταν. Όμως την ώρα που τους ξεπροβόδιζε, είπε στον έκπληκτο ιερέα: «Είπα σήμερα να κάνω προσευχή και εσύ μου τα χάλασες!».
Έπινε ο Άγιος Παΐσιος το πικρό ποτήρι του καθενός, ξεθόλωνε τον νου του, τον ξεφόβιζε, έκανε το παν για να τον παρηγορήσει, να τον γιατρέψει. Του σήκωνε τα ακούσια φορτία του, ανακούφιζε τις απερίγραπτες πίκρες, σκούπιζε τα δάκρυά του.
Έκρυψε λοιπόν, από τον ιερέα, ότι ήταν ο ίδιος ο Γέροντας, ο Γίγαντας που είδε μέσα σε γαλάζιο φως από το παράθυρο. Από ταπείνωση δεν ήθελε να αποκαλυφθεί το θαυμαστό αυτό γεγονός.
Όμως ο Θεός επέτρεψε, ο ιερέας να μπει απρόσκλητος από ένα μικρό κενό που υπήρχε στα σύρματα και να γίνει κοινωνός του υπερφυσικού αυτού γεγονότος.
Ο τρόπος που ενεργεί ο Θεός συχνά είναι «περίεργος» για εμάς τους κοινούς θνητούς που αδυνατούμε να αντιληφθούμε τα θεϊκά γεγονότα.
(Μυστικοί Ασκητικοί Αγώνες του Αγ. Παϊσίου, σελ. 177, 178)
Μάϊος - Ιούνιος 2022
Μυστικοί Ασκητικοί Αγώνες
Η Δοξολογική Προσευχή
Περνούσε ο π. Παΐσιος αρκετές ώρες κάνοντας το εργόχειρό του και προσευχόμενος λέγοντας το «Δόξα σοι ο Θεός». Ήθελε ουσιαστικά με τον τρόπο αυτό να ζητήσει συγνώμη από το Θεό για τις αμαρτίες του και να τον δοξολογεί όπως οι Άγγελοι του Κυρίου. Με το «Δόξα σοι ο Θεός» ευχαριστούσε για το ότι ζούσε, αλλά και για το ότι θα πέθαινε και θα πήγαινε κοντά Του. Είναι χαρακτηριστικό, ότι ο Γέροντας, τα περισσότερα χρόνια του βίου του, είχε σοβαρά προβλήματα υγείας, αλλά ποτέ δεν προσευχήθηκε για την ίαση των ασθενειών. Είχε μάθει να ζει συντροφιά με τον πόνο που μερικές φορές γινόταν ανυπόφορος. Σαν χάπι για τον πόνο, σαν ασπιρίνη, σαν αναλγητικό χρησιμοποιούσε την προσευχή και κυρίως το «Δόξα σοι ο Θεός».
Ακολουθώντας τον πνευματικό του, τον παπά Τύχωνα, τον Ρώσο, θεωρούσε το «Δόξα σοι ο Θεός» ανώτερο από την ευχή «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Όταν δηλαδή δοξάζει κανείς τον Θεό από φιλότιμο, αυτό έχει μεγαλύτερη αξία από το να ζητά το έλεος του Θεού από ανάγκη. Η δοξολογία στον Θεό εμπεριέχει μετάνοια και ταπείνωση και φέρνει θεία παρηγοριά.
Δίδασκε ο Γέροντας Παΐσιος την ανάγκη να ευχαριστούμε και να ευγνωμονούμε καθημερινά τον Θεό για τα πολλά δώρα Του. Ακόμα όμως και σε περιόδους πίκρας, ασθενειών, δοκιμασιών, ακυρώσεων, η ευχαριστία στον Δημιουργό θα πρέπει να υπάρχει αδιατάραχτη.
Είναι συγκλονιστική η εμπειρία που βίωσε ο ασκητής της ερήμου, ο π. Παΐσιος, όταν παρακάλεσε τον Θεό να του μάθει να προσεύχεται με δάκρυα. Ως νέος, αρχικά εξομολογούνταν στον Θεό το πόσο αμαρτωλός, το πόσο αχάριστος ήταν και το πόσο θα ήθελε να διορθωθεί, να αλλάξει ζωή. Ζητούσε τη βοήθεια Του, προκειμένου να διορθωθεί. Στη συνέχεια, με δάκρυα μετάνοιας και συντριβής, ως νέος κατέθετε τα αιτήματά του προς τον Θεό.
Αυτό συγκλόνισε τον Γέροντα Παΐσιο. Τον συγκίνησε, τον δίδαξε πως είναι να πέφτεις και να σηκώνεσαι. Πονώντας, να προχωράς σ’ έναν δρόμο που μοιάζει ατέλειωτος, αλλά δεν είναι. Στο τέρμα του δρόμου, της επίγειας διαδρομής μας, υπάρχει Εκείνος που μας περιμένει με αγάπη. Αυτός που δεν εγκαταλείπει ποτέ τον μετανοούντα, τον αμαρτωλό, τον αχάριστο.
Στον μοναχό, στον ασκητή, έλεγε ο Γέροντας, αρμόζει το να βρίσκεται μόνος του και να αναπαύεται περισσότερο στην προσευχή. Άλλωστε γι’ αυτό λέγεται και Μοναχός. Να ζει μόνος του με τον Θεό, να συνομιλεί αδιάλειπτα μαζί Του, παρά να κουβεντιάζει με τους ανθρώπους.
Όσο αποφεύγει κανείς τις άσκοπες και μάταιες συνομιλίες με τους ανθρώπους, τόσο περισσότερο βοηθιέται από την προσευχή και βοηθάει με την προσευχή του τους ανθρώπους. Οι κοσμικές συζητήσεις συχνά είναι πνευματικά παράσιτα και χαμένος χρόνος και κόπος. Έλεγε ο π. Παΐσιος, ότι η πνευματική μελέτη θερμαίνει την ψυχή. Η μελέτη του εαυτού μας φέρνει την ταπείνωση, την ανάγκη της προσευχής, του ελέους του Θεού. Η πολλή εργασία με την κόπωση που προκαλεί και τον περισπασμό, ιδίως όταν γίνεται με βιασύνη από τον Μοναχό, παραμερίζει τη νίψη και αγριεύει την ψυχή. Με το μυαλό δεν μπορεί, έλεγε ο Γέροντας, να καταλάβει κανείς τις θείες ενέργειες, εάν δεν ασκηθεί πρώτα να τις ζήσει, για να ενεργήσει μέσα του η Χάρη του Θεού.
Όσοι ασκούνται Πατερικά, γίνονται πρακτικοί Θεολόγοι με την επίσκεψη της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος. Όσοι βιάζονται να κάνουν τον πνευματικό πατέρα, τον δάσκαλο στους άλλους, ενώ έχουν πολλές τοξίνες ακόμη, μοιάζουν με τα άγουρα στυφά κυδώνια που όση ζάχαρη και εάν ρίξουμε, πάλι γλυκό της προκοπής δεν γίνεται.
(Μυστικοί Ασκητικοί Αγώνες του Αγ. Παϊσίου, σελ. 174, 176)