Ιούλιος - Αύγουστος 2021
Μυστικοί Ασκητικοί Αγώνες (Οσίου Παϊσίου)
Η Παναγία και το Καντήλι της
Την Παναγία την είχε σαν μάνα του (ο Γέροντας Παΐσιος). Την ένιωθε δική του μητέρα και όχι σπάνια, με απλότητα μικρού παιδιού της ζητούσε να στηρίξει επισκέπτες και προσκυνητές.
Δεν είχε περάσει πολύς καιρός από την εμφάνιση του Χριστού και συνέβη στον Γέροντα Παϊσιο ένα ακόμη θαυμαστό και θείο γεγονός, την ώρα που στο μικρό εκκλησάκι της καλύβης του διάβαζε ο διάκονος το Τροπάριο «Μαρία, Μήτερ Θεού, της ευωδίας το σεπτόν σκήνωμα».
Ήταν παραμονή της εορτής του Τιμίου Σταυρού και μαζί του ήταν τότε ο διάκονος και νυν Μητροπολίτης Λεμεσού κ. Αθανάσιος, ένας σπουδαίος κληρικός με σημαντική και αξιέπαινη ποιμαντορική και φιλανθρωπική δράση. Έκαναν μαζί αγρυπνία και το πρωί θα ερχόταν παπάς για τη Θεία Λειτουργία από τη Μονή Σταυρονικήτα. Ο Γέροντας στεκόταν δίπλα στον διάκο και έκανε συνεχώς εδαφιαίες μετάνοιες σε όλη τη διάρκεια της Ακολουθίας της Μεταλήψεως.
Ήταν μία παρά, περασμένα μεσάνυχτα και ο διάκος καθόταν στο μοναδικό στασίδι που υπήρχε, κρατώντας ένα κερί για να μπορεί να διαβάζει τη Θεία Μετάληψη. Τότε μέσα στο εκκλησάκι ακούστηκε ένας απαλός θόρυβος σαν αύρα θαλασσινή σε παραδεισένιο τοπίο. Την ίδια στιγμή το σχεδόν σκοτεινό εκκλησάκι που φωτιζόταν μόνο από τα καντήλια και τα κεριά, φωτίστηκε με ουράνιο φως που έμοιαζε σαν προβολέας με λευκό φως. Ταυτόχρονα το καντήλι της Παναγίας άρχισε να πηγαινοέρχεται σαν εκκρεμές, ενώ τα υπόλοιπα καντήλια παρέμεναν ακίνητα.
Έκπληκτος ο διάκος παρατηρούσε το υπερφυσικό γεγονός. Τότε στράφηκε με απορία και δέος μαζί στον π. Παΐσιο που του έκανε νόημα να σωπάσει. Αμήχανος απ’ όσα συνέβαιναν στο εκκλησάκι, όπου επικρατούσε ουράνια γαλήνη, μετά από λίγο συνέχισε από μόνος του να διαβάζει την Ακολουθία, ενώ μια ανατριχίλα διαπερνούσε το κορμί του. Ο Γέροντας είχε τα χέρια του σταυρωμένα στο στήθος. Ήταν σκυφτός με το κεφάλι του να ακουμπάει στο δάπεδο.
Το θεϊκό αυτό γεγονός κράτησε περίπου μία ώρα. Είχε χαθεί η αίσθηση του χρόνου, όταν στο σημείο που ο διάκος έφτασε στην ευχή, «από ρυπαρών χειλέων…» σιγά σιγά έσβησε το δυνατό φως και σταμάτησε να κουνιέται το καντήλι της Παναγίας.
Λίγο αργότερα, όταν επέστρεψαν οι δυο τους στον κύριο χώρο της καλύβης, ρώτησε ο διάκος τον π. Παΐσιο:
– «Γέροντα, τι ήταν αυτό το πράγμα;»
– «Ποιο πράγμα;»
– «Το καντήλι. Πως κουνιόταν το καντήλι τόση ώρα;»
– «Τι είδες;»
– «Κουνιόταν το καντήλι της Παναγίας δεξιά - αριστερά».
– «Μόνο αυτό είδες;»
– «Και φως …άπλετο φως!»’
– «Άλλο;»
– «Δεν είδα τίποτε άλλο».
– «Τίποτε δεν ήταν… Δεν ξέρεις ότι στο Άγιο Όρος η Παναγία περνάει κάθε βράδυ από τα Μοναστήρια και τα Κελιά και βλέπει τι κάνουν οι μοναχοί; Πέρασε και από εδώ, είδε δυο παλαβούς που διάβαζαν και κούνησε το καντήλι να τους χαιρετήσει!»
Κάποια άλλη φορά, σε μια άλλη συνάντησή τους, αποκάλυψε ο Γέροντας Παΐσιος στον π. Αθανάσιο, ότι εκείνο το βράδυ είχε περάσει η ίδια η Παναγία από το εκκλησάκι της καλύβης. Απλά δεν μπόρεσε τότε, δεν το επιθυμούσε η ίδια, να τη δει ο διάκος, στα μάτια του οποίου η Παναγία ήταν αόρατη.
Ο νυν Μητροπολίτης Λεμεσού κ. Αθανάσιος ακόμα μέχρι σήμερα θυμάται με μεγάλη συγκίνηση, όσα θαυμαστά βίωσε εκείνο το βράδυ στο αγιασμένο εκκλησάκι του Τιμίου Σταυρού.
Ο Γέροντας βίωνε συχνά θαυμαστά γεγονότα που όπως έλεγε, τονώνουν την πίστη, θερμαίνουν την ψυχή και φουντώνουν την αγάπη του ανθρώπου για τα θεία. Βγαίνει ο Χριστιανός από τα πεζά, τα φθαρτά και βιώνει ουράνιες καταστάσεις.
Είναι γεγονός, ότι ο Γέροντας δεν υπολόγιζε καθόλου τον εαυτό του. Τον είχε για πέταμα, λόγω της ταπείνωσής του. Όλη του η μέριμνα ήταν να αναπαύσει, να στηρίξει, να διακονήσει, να θεραπεύσει τους άλλους.
(Μιλτιάδης Βιτάλης «Μυστικοί Ασκητικοί Αγώνες» του αγ. Παϊσίου, σελ. 161,162,163)
«Η καλοσύνη μαλακώνει και ανοίγει την καρδιά, σαν το λάδι την σκουριασμένη κλειδαριά». Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης