Ιανουάριος - Φεβρουάριος 2021
Μυστικοί Ασκητικοί Αγώνες (Οσίου Παϊσίου)
Περιμένοντας Τον Θάνατο
Χειμώνας του 1976 και είχε πέσει πολύ χιόνι στο Άγιον Όρος. Επικρατούσε μεγάλη κακοκαιρία. Οι δρόμοι και τα μονοπάτια είχαν αποκλειστεί. Ο Γέροντας αποκλεισμένος στο καλύβι του, βρίσκονταν σε δύσκολη θέση. Κρυμμένος, φορώντας το ράσο, το ζωστικό, τα «μοναχικά» παπούτσια τα χιλιοεπισκευασμένα, προσεύχονταν. Ένα ράσο με τετραγωνικά νοικοκυρεμένα μπαλώματα, λίγο ξεθωριασμένο. Ένα γυαλισμένο από τη χρήση κουκούλι, ένα σκουφάκι … όλα πεντακάθαρα, πεταμένα πάνω στο ανάλαφρο ασκητικό του κορμάκι. Σκελετωμένο σώμα, μια μορφή γλυκύτατη, γεμάτη ουράνια γαλήνη που αγκάλιαζε την ευγενέστατη αρχοντική παρουσία του. Και πάνω του ένας μπαλωμένος χιτώνας «μοναχικός», κάτι σαν πουλόβερ που μάταια προσπαθούσε να τον προστατεύσει από την παγωνιά.
Φωτιά μέσα στο καλύβι δεν μπορούσε να ανάψει, γιατί τα σπίρτα είχαν μουσκέψει από την υγρασία. Έλιωνε χιόνι και έπινε νερό. Για δύο ολόκληρες ημέρες δεν έφαγε τίποτε, ήταν νηστικός. Τον βασάνιζε και ένας πυρετός μαζί με ρίγη και κοιλιακό άλγος. Την τρίτη ημέρα του αποκλεισμού είπε: «Όπως φαίνεται ... θα πεθάνω». Ξαπλωμένος, αδύναμος στο κρεβατάκι που είχε το σχήμα του φέρετρου, είχε δίπλα του κρεμασμένο το σχήμα του παπά-Τύχωνα. Το τοποθέτησε πάνω στο σκελετωμένο σώμα του και άρχισε να λέει την ευχή, περιμένοντας με χαρά και ανυπομονησία το θάνατο!
Ξαφνικά έγινε ένα θαυμαστό γεγονός, αληθινό θαύμα. Ένιωσε το αδύναμο κορμάκι του να φλέγεται από μια θεϊκή δύναμη. Αισθάνθηκε να βγαίνει από το καλύβι του Τιμίου Σταυρού και να τα βλέπει όλα καθαρά, φωτεινά μέσα σε ουράνιο φως! Είδε «εν πνεύματι» όλη τη φύση, όλη την κτίση, τα δένδρα, τα ζώα, τα πουλιά, τα αστέρια, τη θάλασσα … να δοξολογούν τον Δημιουργό τους Θεό! Ταυτόχρονα άκουσε μια φωνή να του λέει: «Όλα αυτά έγιναν για τον άνθρωπο».
Κάποια στιγμή τελείωσε το θεϊκό αυτό γεγονός και επανήλθε ο Γέροντας στην προηγούμενη κατάσταση. Μόνο που τώρα ήταν όλα διαφορετικά. Είχε αποκτήσει μεγάλες υπεράνθρωπες δυνάμεις και αντοχές τόσες, ώστε να αντέξει και τις υπόλοιπες ημέρες, που έμεινε μόνος και αποκλεισμένος από τα χιόνια, χωρίς τροφή και ζεστασιά.
Βίωσε ο π. Παΐσιος ημέρες τέλειας εγκατάλειψης και βρέθηκε κοντά στο θάνατο. Δεν είχε καμία ανθρώπινη συντροφιά και παρηγοριά. Είχε όμως δίπλα του τον Θεό και αυτό του έφτανε.
Όταν αντικρίζεις τέτοιους γέροντες, τέτοιους ασκητές, υποψιάζεσαι ότι μετά θάνατον θα ευωδιάζουν το άρωμα της άφθαρτης και αιώνιας ζωής. Είναι οι μυστικοί θησαυροί του Αγίου Όρους, που κάποιοι φεύγουν απ’ αυτόν τον κόσμο ανεξιχνίαστοι.
Δεν συνέβη ευτυχώς αυτό με τον Γέροντα Παΐσιο. Γιατί, παρότι το μεγαλύτερο μέρος του βίου του ήταν άγνωστο στους πολλούς, στα τελευταία είκοσι χρόνια πριν την οσιακή κοίμησή του, ο Χριστός τον αποκάλυψε στους ανθρώπους.
Μετά την εμπειρία αυτή ο Γέροντας είχε την επιθυμία να πεθάνει μόνος, χωρίς καμία βοήθεια, στερημένος από κάθε ανθρώπινη παρηγοριά. Αναζητούσε τη θεϊκή παρηγοριά, τη θερμή παρουσία του Θεού και στο θάνατό του.
(«Μυστικοί Ασκητικοί Αγώνες», Μιλ. Βιτάλης, σελ. 153,154,155)