Με τη βοήθεια του Θεού, το καλοκαίρι με τις ζέστες και τις διακοπές πέρασε και μπήκαμε στο γλυκό Φθινόπωρο. Ο πρώτος μήνας του Φθινοπώρου, ο Σεπτέμβρης, μας καλεί όλους «στα θρανία της ζωής», στον κανονικό ρυθμό της.
Μπήκαμε στο Φθινόπωρο με την ευχή η χρονιά αυτή να είναι καλύτερη από την περσινή. Ο Σεπτέμβριος, επίσης, είναι ο πρωτοχρονιάτικος εκκλησιαστικός μήνας της Ορθοδοξίας.«Αρχή Ινδίκτου». Η αρχή που έκανε ο Κύριος Ιησούς Χριστός όταν μπήκε στη συναγωγή και διάβασε από το 61ο κεφάλαιο του προφήτη Ησαΐα, τη ζωή Του και το έργο Του.
Στα λόγια, λοιπόν, αυτά - που αναφέρονται στο έργο του Χριστού για μας τότε και τώρα - θα εμπιστευτούμε τη ζωή μας για το μήνα και το χρόνο αυτό. Ας τα διαβάσουμε και ας τα μελετήσουμε με προσοχή. «Το Πνεύμα του Κυρίου είναι επάνω μου, γιατί ο Κύριος με έχρισε. Με έστειλε ν’ αναγγείλω στους πτωχούς το χαρμόσυνο άγγελμα, να θεραπεύσω εκείνους που έχουν συντετριμμένη καρδιά, να κηρύξω στους αιχμάλωτους απελευθέρωση και στους τυφλούς ότι θα βρουν το φως τους, να φέρω λευτεριά στους τσακισμένους, να κηρύξω το έτος της εύνοιας του Κυρίου».
Ο σύγχρονος άνθρωπος είναι ψυχικά και εσωτερικά φορτωμένος περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο άνθρωπο οποιασδήποτε άλλης εποχής. Η επιστήμη και η τεχνολογία, ενώ πήγαν τόσο μπροστά και του προσφέρουν ανέσεις και εύκολη ζωή που δεν είχε ποτέ του, αυτός έμεινε και μένει πίσω, μόνος, αβοήθητος, κενός, γεμάτος με άγχη και πρωτοφανή συμπλέγματα που κάνουν τη ζωή του αφόρητη.
Στην κατάσταση αυτή, έρχεται ο Θεάνθρωπος και προσφέρει τη μοναδική σωτηρία – βοήθεια για όλα τα εσωτερικά προβλήματα του ανθρώπου. Ο Κύριος της αγάπης, ο μόνος που έζησε μια καθαρή, φιλάνθρωπη, δυναμική και υπέροχη ζωή προσκαλεί κάθε άνθρωπο να έρθει σ’ Αυτόν, για να θεραπευτεί ψυχικά και σωματικά. Προσκαλεί το σύγχρονο άνθρωπο στην αρχή του ορθόδοξου εκκλησιαστικού έτους να Τον πλησιάσει με «συντριμμένη καρδιά», για να βρει το μεγαλύτερο και πιο σπάνιο σύγχρονο αγαθό, την ειρήνη της ψυχής. Προσκαλεί το μήνα αυτό κάθε άνθρωπο να έρθει σ’ Αυτόν με συντριβή και πίστη και να Του ζητήσει να ελευθερωθεί μια για πάντα από κάθε αιχμαλωσία. Από την αιχμαλωσία του εγωισμού, της υπερηφάνειας, της ιδιοτέλειας, της κακίας, της αδικίας, της ανηθικότητας, της κάθε ηθικής διαστροφής. Το κάλεσμά Του είναι: «Ελάτε σε μένα όλοι οι κουρασμένοι και οι φορτωμένοι και θα βρείτε ανάπαυση στις ψυχές σας» (Ματθ. 11:28). Ελάτε να ανοίξουν τα τυφλά σας μάτια. Ελάτε να ελευθερωθείτε από τις τρομερές πολυδιάστατες και πολυποίκιλες πιέσεις. Ελάτε να γίνετε καινούργιοι άνθρωποι, με μια καινούργια ζωή, σ’ ένα πραγματικά καινούργιο έτος της εύνοιας του Κυρίου.
Το χαρμόσυνο, λοιπόν, άγγελμα που μπορεί να γίνει πραγματικότητα στον καθένα κουρασμένο σύγχρονο άνθρωπο είναι: «Ευτυχισμένος ο Καινούργιος Εκκλησιαστικός Χρόνος». Ευτυχισμένος όμως με τον Χριστό στην καρδιά σου. Με τον Χριστό που θα ζητήσεις με συντριμμένη καρδιά να σε σώσει από το χαμένο σου παρελθόν και να σε κάνει έναν καινούργιο άνθρωπο, ένα ζωντανό μέλος της Εκκλησίας, έναν συνειδητό Χριστιανό.
Του Αρχιμ. Επιφανίου Οικονόμου,
Δ/ντού Γραφείου Τύπου Ι. Μητροπόλεως Δημητριάδος
Απόσπασμα από άρθρο που δημοσιεύθηκε στην ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗ, έκδοση της Ι. Μ. Δημητριάδος (Νοε-Δεκ 2016)
Συνέβαλε η Εκκλησία στην εθνική αυτή υπόθεση; Ήταν παρούσα, βοήθησε, συμπαραστάθηκε στον πόνο και την αγωνία του λαού μας ή βρισκόταν κρυμμένη πίσω από την αυτάρκεια και την ασφάλεια του ιερού της ασύλου;
Στις 10 Δεκεμβρίου του 1985 ο άνθρωπος που, μαζί με τον Απόστολο Σάντα, κατέβασε τη γερμανική σημαία από την Ακρόπολη, ο Μανόλης Γλέζος, μιλώντας σε εκδήλωση της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου των Αθηνών, έδωσε την απάντηση στο πιο πάνω ερώτημα, κλείνοντας τα στόματα των κακόβουλων προπαγανδιστών. Αφού τόνισε ότι μια μερίδα ανθρώπων αποφάσισε τη συνεργασία με τους κατακτητές και μια άλλη υιοθέτησε την ουδετερότητα, είπε ότι «ο τρίτος δρόμος ήταν η αντίσταση. Αυτόν επέλεξαν αφενός τμήμα της αστικής τάξης και του αστικού πολιτικού κόσμου καθώς και η μεγάλη πλειοψηφία του Ελληνικού λαού… Ο Κλήρος, κομμάτι κι αυτός του Ελληνικού λαού, συμμερίστηκε την τελευταία επιλογή».
Ο Μανόλης Γλέζος προσκόμισε πλήθος στοιχεία για τη δράση του Κλήρου στην Αντίσταση, μίλησε για τους 10 Μητροπολίτες και εκατοντάδες Ιερείς που πλαισίωσαν το ΕΑΜ, για τους εκτελεσμένους Κληρικούς, τα κατεστραμμένα Μοναστήρια, τις ομηρίες, τις φυλακίσεις και εκτοπίσεις κληρικών. Ανέφερε, μάλιστα, ότι πάνω απ’ το 50% των κληρικών ήταν επίσημα μέλη της μαζικότερης αντιστασιακής οργάνωσης, της «Εθνικής Αλληλεγγύης».
Ο ομιλητής ανέφερε τρεις λόγους για τους οποίους ο Κλήρος συμμετείχε στην Αντίσταση.
Ο πρώτος είναι η παράδοση που θέλει τον Κλήρο παρόντα σ’ όλους τους εθνικούς αγώνες.
Δεύτερος είναι το γεγονός ότι ο Ορθόδοξος Κλήρος, από κοινωνιολογική άποψη, είναι πολύ κοντά στο λαό, είναι κι αυτός ένα λαϊκό στρώμα κι όχι μια ειδική κάστα, έτσι ώστε ο Κλήρος να συμμερίζεται πάντα τα προβλήματα του λαού.
Τρίτος λόγος είναι η ιδεολογική, όπως είπε, αντίθεση του Χριστιανισμού προς το φασισμό. Χριστιανισμός και φασισμός είναι εχθροί, γι’ αυτό και η προκήρυξη της Παγκληρικής Ένωσης Ελλάδας που ιδρύθηκε τότε, καλεί το λαό να πολεμήσει εναντίον του «αντίχριστου φασισμού».
Άλλωστε, τα όπλα της Αντίστασης τα ευλογούσε ο παπάς, δίνοντας έτσι στον αγώνα ένα χαρακτήρα ιερού πολέμου… («Χριστιανική», 19/12/1985).
Παρόλα αυτά, η προπαγάνδα όλα τα προηγούμενα χρόνια, μέχρι και σήμερα, είναι απίστευτη. Ήταν συστηματική η προσπάθεια να καταδειχθεί ότι η Εκκλησία έμεινε στο περιθώριο, ανεχόμενη την τραγωδία.
... Σε καμία χώρα της τότε κατεχόμενης Ευρώπης οι Χριστιανικές Εκκλησίες της Δύσεως δεν συνέβαλαν στην αποτίναξη του ξένου ζυγού, στο βαθμό που αυτό συνέβη στην Ελλάδα, με την Ελληνική Εκκλησία.
... Η Εκκλησία της Ελλάδος καυχάται για εκείνη την εποχή και αποκαλύπτει τα τελευταία χρόνια την αλήθεια, πιστεύοντας ακράδαντα ότι από τη σεμνότητα, που μπορεί να επιφέρει την παρεξήγηση, είναι προτιμότερη η διαλάληση της αλήθειας για την αποκατάσταση της ιστορίας.
Το άγχος είναι μια σχετικά καινούργια ψυχική ασθένεια. Πριν από μερικές δεκαετίες, το άγχος ήταν άγνωστο όπως το ζούμε και το βιώνουμε σήμερα. Το άγχος εκφράζει με αντικειμενικό τρόπο την εποχή μας. Ο σύγχρονος άνθρωπος πληρώνει με το άγχος το τίμημα της ραγδαίας τεχνικής και επιστημονικής προόδου και της ακόρεστης επιθυμίας του για περισσότερα υλικά αγαθά και μέσα. Τα άψυχα πράγματα απόκτησαν προτεραιότητα και έκαναν τον άνθρωπο να πιστέψει ότι όσα περισσότερα υλικά αγαθά αποκτήσει, τόσο πιο ευτυχισμένος και ικανοποιημένος θα γίνει. Βρήκε και βρίσκει τον εαυτό του φορτωμένο με άγχη και ψυχικά βάρη, που κάνουν τη ζωή του αφόρητη και τυραννική.
Στο «άγχος» το άτομο ζει το δράμα της εσωτερικής ενοχής, της «αμαρτίας», του «κακού», της «αδυναμίας» του. Συνειδητά ή ασυνείδητα, το βάρος της ενοχής του ανθρώπου, που οφείλεται στην απομάκρυνσή του από τον Θεό, υπάρχει βαθιά μέσα του και καθώς καθημερινά μεγαλώνει όλο και πιο πολύ, ο άνθρωπος ζει μια ανυπόφορη και δυστυχισμένη ζωή.
Ας λογικευτούμε όμως.
Ξέρουμε ότι ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος δημιούργησε το άγχος. Τότε έργο του Θεού είναι να θεραπεύσει το άγχος. Δεν υπάρχει κανένας άλλος να γνωρίζει καλά τον άνθρωπο όσο ο Θεός. Ο Θεός και μπορεί και θέλει να ελευθερώσει τον άνθρωπο από το άγχος. Ο Θεός ξέρει από τι πάσχει κάθε άνθρωπος που βρίσκεται μακριά Του και Αυτός μπορεί να τον θεραπεύει.
Όσο απλή κι αν φαίνεται η λύση αυτή, στην πραγματικότητα είναι η πιο αληθινή και η πιο λογική. Γιατί, αν οι εξωτερικές κακές επιδράσεις και οι εσωτερικές κακές τάσεις και επιθυμίες δημιουργούν το άγχος, τότε είναι ανάγκη, άλλες δυνάμεις έξω από τον άνθρωπο να ενεργήσουν για να ελευθερωθεί. Πρέπει ο σύγχρονος άνθρωπος να ξαλαφρώσει, να πετάξει από πάνω του το βάρος και όχι να αυξήσει το βάρος. Η αύξηση των υλικών αγαθών και μέσων, η ικανοποίηση της σάρκας, η αλαζονική, επιδεικτική ζωή, αντί να κάνουν τον άνθρωπο ευτυχισμένο - όπως ο ίδιος πιστεύει - τον βυθίζουν πιο πολύ στην απόγνωση και στο άγχος. Χρειάζεται, λοιπόν, ο άνθρωπος σήμερα υπεράνθρωπη, έξω από τον εαυτό του δύναμη για να νικήσει το άγχος. Τη δύναμη αυτή την προσφέρει μόνον ο Θεός.
Ο άνθρωπος μπορεί να ζήσει χωρίς άγχος. Μπορεί να ζήσει, αν πιστέψει ότι ο Θεός μπορεί να τον θεραπεύσει και αν εφαρμόσει τη λύση που του δίνει ο Θεός.
Η λύση του Θεού είναι: «Μετανόησε και επέστρεψε σ’ Εμένα και θα εξαλειφτούν οι αμαρτίες σου και θα έρθουν (στη ζωή σου) καιροί αναψυχής» (Πράξεις 3:19). Είναι απαραίτητο ν’ αλλάξει μυαλό ο άνθρωπος – μετα-νοώ. Να αλλάξει νου, να μετανοήσει, να λυπηθεί για την απομάκρυνσή του από τον Θεό. Το ψυχικό και πνευματικό φορτίο που κουβαλάει ο άνθρωπος μπορεί να φύγει από πάνω του. Είναι απαραίτητο, λοιπόν, να ζητήσει τη βοήθεια του Θεού που είναι Παντοδύναμος και Πανάγαθος και θέλει και μπορεί να κάνει τα πάντα.
Δεν υπάρχει πιο ευτυχισμένος άνθρωπος από αυτόν που εφαρμόζει τη λύση του Θεού. Ο άνθρωπος που λυπάται για την αμαρτωλή του ζωή, ο άνθρωπος που ειλικρινά μετανοεί και ζητά τη σωτηρία του, ο άνθρωπος αυτός θεραπεύεται και ελευθερώνεται από το άγχος. Ο Θεός, το Άγιο Πνεύμα, έρχεται στη ζωή του, τον καθαρίζει από κάθε αμαρτία, τον ξεφορτώνει, νικά το άγχος, τον κάνει έναν καινούργιο άνθρωπο και του χαρίζει μια καινούργια ζωή.
Αυτό το Καλοκαίρι σας ευχόμαστε μαζί με τις διακοπές
να μην ξεχνάτε τον Χριστό και την Εκκλησία!
Όπως είναι γνωστό, επάνω από το Σταυρό ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός, έδωσε εντολή και την Παναγία μητέρα του παρέλαβε ο Ιωάννης ο Ευαγγελιστής στο σπίτι του, όπου διέμενε μαζί με τον αδελφό του Ιάκωβο και τη μητέρα του Σαλώμη, συγγενή της Θεοτόκου. Όταν δε ήλθε η στιγμή να τελειώσει την επίγεια ζωή της, άγγελος Κυρίου (η παράδοση λέει ότι ήταν ο αρχάγγελος Γαβριήλ) της το έκανε γνωστό τρεις μέρες πριν.
Η χαρά της Θεοτόκου υπήρξε μεγάλη, διότι θα συναντούσε το μονογενή της Υιό και Θεό όλων των ανθρώπων. Πήγε, λοιπόν, και προσευχήθηκε στο όρος των Ελαιών, όπου συνήθιζε να προσεύχεται και ο Κύριος Ιησούς. Έπειτα, γύρισε στο σπίτι του Ιωάννη, όπου έκανε γνωστή την επικείμενη κοίμηση της.
Η Παράδοση αναφέρει ότι την τρίτη ήμερα από την εμφάνιση του αγγέλου, λίγο πριν κοιμηθεί η Θεοτόκος, οι Απόστολοι δεν ήταν όλοι στα Ιεροσόλυμα, αλλά σε μακρινούς τόπους όπου κήρυτταν το Ευαγγέλιο. Τότε, ξαφνικά νεφέλη τους άρπαξε και τους έφερε όλους μπροστά στο κρεβάτι, όπου ήταν ξαπλωμένη η Θεοτόκος και περίμενε την κοίμηση της. Mαζί δε με τους Aποστόλους ήλθε και ο Aρεοπαγίτης Διονύσιος, ο Άγιος Iερόθεος ο διδάσκαλος του Διονυσίου, ο Aπόστολος Tιμόθεος, και οι λοιποί θεόσοφοι Iεράρχες.
Όταν εκοιμήθη, με ψαλμούς και ύμνους την τοποθέτησαν στο μνήμα της Γεσθημανή. Eπειδή, κατά θείαν οικονομίαν, ένας από τους Aποστόλους (ο Θωμάς όπως λέει η παράδοση) δεν ήταν παρών στην κηδεία της Θεομήτορος, ζήτησε να ανοιχτεί ο τάφος ώστε να προσκυνήσει και αυτός το Σώμα της Θεοτόκου.
Έτσι, μετά από τρεις ήμερες, άνοιξαν τον τάφο και έκπληκτοι διαπίστωσαν ότι η Παναγία αναστήθηκε σωματικά και ανελήφθη στους ουρανούς. Και βέβαια, όλη η ανθρωπότητα, με ευγνωμοσύνη για τις πρεσβείες της στο Σωτήρα Χριστό, αναφωνεί: «Χαίρε, ώ Μήτερ της ζωής».
Η κοίμηση της Θεοτόκου μας θυμίζει την προοπτική του κάθε ανθρώπου. Ο Χριστός ενανθρώπησε από την Παρθένο Μαρία ώστε ο άνθρωπος να μπορέσει να θεωθεί κατά χάριν. Τόσο μεγάλη είναι η αγάπη του Πατέρα Θεού που επιθυμεί όλοι οι άνθρωποι να πιστέψουν στον Ιησού Χριστό με την θέλησή τους βέβαια και να γίνουν μέλη της Εκκλησίας, του πνευματικού σώματος του Χριστού. Και όταν έρθει εκείνη η ευλογημένη ώρα της αναχώρησής μας από την επίγεια ζωή, με όλη μας την καρδιά να επιθυμήσουμε κι εμείς να ενωθούμε με τον Σωτήρα Χριστό, όπως ακριβώς χάρηκε και η Παναγία.
(Από τον Ορθόδοξο Συναξαριστή)
Πριν από χρόνια, όταν ήμουν εφημέριος στον ιερό Ναό του Αγίου Βασιλείου Πειραιώς, μ’ εκάλεσαν να εξομολογήσω εκτάκτως, κατόπιν δικής του επιθυμίας, ένα νέο άνδρα, 42 ετών, του οποίου το όνομα, ήτο Ξενοφών.
Όταν πήγα, ήταν σε κακή κατάσταση. Ο καρκίνος με τις ραγδαίες μεταστάσεις τον είχε προσβάλλει και στο κεφάλι. Οι μέρες του μετρημένες. Ήταν μόνος στον θάλαμο, το διπλανό κρεβάτι ήταν άδειο, κι έτσι βρεθήκαμε μόνοι μας.
Και μου είπε τα έξης, για το πώς πίστεψε, αφού υπήρξε, όπως το τόνισε, «σκληρός άθεος» και άπιστος.
«Ήλθα εδώ πριν από 35 περίπου μέρες, σ’ αυτό το δωμάτιο των δύο κλινών. Δίπλα μου ήταν ήδη κάποιος άλλος άρρωστος, μεγάλος στην ηλικία, 80 περίπου ετών. Αυτός ο άρρωστος, πάτερ μου, παρά τους φοβερούς πόνους που είχε στα κόκκαλα -εκεί τον είχε προσβάλει ο καρκίνος- συνεχώς αναφωνούσε «Δόξα Σοι, ο Θεός! Δόξα Σοι, ο Θεός!…» Στη συνέχεια έλεγε και πολλές άλλες προσευχές, που εγώ ο ανεκκλησίαστος και άθεος τις άκουγα για πρώτη φορά. Κι όμως, πολλές φορές μετά από τις προσευχές του ηρεμούσε -κι εγώ δεν ξέρω με ποιόν τρόπο- και τον έπαιρνε γλυκύτατος ύπνος. Ύστερα από δυο-τρεις ώρες ξυπνούσε από τους αφόρητους πόνους, για να ξαναρχίσει και πάλιν «το Χριστέ μου, Σ’ ευχαριστώ! Δόξα στο όνομα Σου!…Δόξα Σοι, ο Θεός!…Δόξα Σοι, ο Θεός!…»