Μάιος - Ιούνιος 2016

Ήξεραν οι Φαρισαίοι ότι έκαναν την προσευχή τους υποκριτικά;

Δεν το ήξεραν, νόμιζαν ότι ήσαν εντάξει, μολονότι ζούσαν μέσα στην υποκρισία. Είχε γίνει συνήθειά τους, είχε γίνει φύση τους και νόμιζαν πως με την προσευχή τους εξυπηρετούν τον Θεό. Άραγε οι σημερινοί υποκριτές Χριστιανοί εννοούν ότι προσεύχονται και ζουν υποκριτικά; Δεν το εννοούν. Ίσως κάνουν καθημερινά μεγάλες προσευχές, προσεύχονται όμως από απλή συνήθεια, μόνο με τα χείλη, και όχι με την καρδιά, όχι με συντριβή, όχι με την απόφαση και την επιθυμία να διορθωθούν, αλλά μόνο για να εκπληρώσουν ορισμένο καθήκον και νομίζουν ότι εξυπηρετούν τον Θεό, ενώ με την προσευχή τους μόνο γίνονται άξιοι της οργής του Θεού. Όλοι μας σχεδόν αμαρτάνουμε με το να προσευχόμαστε υποκριτικά και θα κατακριθούμε πολύ γι’ αυτό. Ταπείνωσε τον εαυτό σου, νόμισε ότι ο εαυτός σου είναι χορτάρι που δεν είναι τίποτα μπροστά στην παλαιά βελανιδιά ή νόμισε πως ο εαυτός σου είναι αγκάθι που δεν είναι τίποτα μπροστά στο λεπτό και αρωματικό άνθος, γιατί πράγματι είσαι χορτάρι και αγκάθι αν λάβεις υπόψη σου τα πάθη σου.

Είναι κάποτε ανάγκη να κάνουμε στο πρόσωπο που προσεύχεται για τον εαυτό του ή για τους άλλους την εξής ερώτηση για να ξυπνήσουμε την καρδιά και τη συνείδησή του: «Έχεις ανάγκη το πράγμα που ζητάς και πραγματικά επιθυμείς να το αποκτήσεις; Επιθυμείς με ειλικρίνεια π.χ. τη διόρθωση και την αγιότητα της ζωής για τον εαυτό σου και τους άλλους;»

Πολύ συχνά στη ζωή συμβαίνει ώστε ο άνθρωπος, άλλα να έχει στη καρδιά του και άλλα στα χείλη και να έχει ταυτόχρονα δύο πρόσωπα. Το ίδιο συμβαίνει και την ώρα της προσευχής, όταν βρισκόμαστε μπροστά στον Θεό που γνωρίζει τα μυστικά της καρδιάς μας.

Ιωάννου της Κροστάνδης,
«Με ποιον μιλάς ψυχή μου»; σελ. 59-61

«Η πραγματική αρετή είναι να κάνει κανείς χωρίς να τον βλέπουν, αυτό που θα ήταν ικανός
να κάνει μπροστά σε όλον τον κόσμο» Μέγας Βασίλειος (330–379 μ.Χ.)