Ιούλιος - Αύγουστος 2012

Προτού, λοιπόν, υψώσουμε ικετευτικά τα χέρια μας στον ουρανό, ας πάρουμε τη μεγάλη απόφαση της ειλικρινούς μετάνοιας. Επειδή με τα ίδια μας τα χέρια εκτελούμε πολλές αμαρτίες, γι’ αυτό ακριβώς έχει καθιερωθεί ώστε, όταν τα υψώνουμε για προσευχή, να μας υπενθυμίζουν ότι αυτά υπάρχουν μόνο για αγαθά έργα και όχι για εκτέλεση πονηρών και άδικων πράξεων. Έτσι θα θυμάσαι, όταν πρόκειται να αρπάξεις κάτι ή να χτυπήσεις κάποιον, ότι αυτά τα χέρια θα τα υψώσεις στον Θεό ως πνευματική θυσία της προσευχής. Γι’ αυτό, σε παρακαλώ, μην τα ντροπιάζεις, μην τα κάνεις ανάξια εμφανίσεως στον Θεό με την τέλεση οποιασδήποτε αμαρτίας.

Καθάριζέ τα με την ελεημοσύνη, με τη φιλανθρωπία, με την καλοσύνη και με κάθε θεάρεστη πράξη, ώστε καθαρά τα χέρια σου να τα υψώνεις σε προσευχή. Αν δεν προσεύχεσαι ποτέ με χέρια λασπωμένα, πολύ περισσότερο μην το κάνεις με χέρια λερωμένα από την αμαρτία. Κακό και αμαρτία δεν είναι το να υψώνεις τα χέρια σου άπλυτα σε θέση προσευχής, αλλά να υψώνεις χέρια καταμολυσμένα από αναρίθμητα αμαρτήματα. Αυτό είναι φοβερό και προκαλούμε τη λύπη του Θεού και την αυτοτιμωρία μας.

(«Προσευχή», Πρεσβ. Ηλ. Γ. Διακουμάκος, σελ. 75-76)