Ιανουάριος - Φεβρουάριος 2021

Γίνονται Θαύματα Σήμερα; Είναι Ο Θεός Δίπλα Μας;

Φίλοι μου, θα ήθελα να σας περιγράψω ένα περιστατικό που μου συνέβη πρόσφατα και με έκανε να αναθεωρήσω πολλές απόψεις και αμφιβολίες που είχα σχετικά με τις πρακτικές επεμβάσεις του Θεού στην καθημερινή μας ζωή σήμερα.

Είχαμε ένα ραντεβού με τον γιατρό μου, στο ιατρείο του στον Πειραιά. Από το άγχος μπερδευτήκαμε και δεν μπορούσαμε να βρούμε το ιατρείο. Αφού περιπλανηθήκαμε αρκετά, αποφασίσαμε να τηλεφωνήσουμε στον γιατρό, ο οποίος μας έδωσε τη σωστή διεύθυνση. Ήταν αρκετά μακριά από εκεί που βρισκόμασταν. Αρχίσαμε να περιπλανιόμαστε με τα πόδια στα έρημα – λόγω lock down –σοκάκια του Πειραιά, χωρίς να συναντάμε έναν άνθρωπο για να μας βοηθήσει. Τα μάτια μου κοιτούσαν συνεχώς κάτω, στο πεζοδρόμιο, γιατί ο δρόμος ήταν κάπως ανώμαλος. Ξαφνικά και χωρίς να δω κάτι που θα μου τραβούσε την προσοχή, νιώθω το δεξί μου χέρι να σηκώνεται χωρίς κανένα λόγο και να πιάνει κάτι στον αέρα. Ήταν ένα χοντρό οριζόντιο σίδερο, από τα μεταλλικά εμπόδια που βάζει ο Δήμος στους πεζόδρομους για περίφραξη, πράγμα που με έκανε να σταματήσω. Το οριζόντιο σιδερένιο δοκάρι ήταν 2 με 3 εκατοστά μακριά από το κεφάλι μου, στο ύψος των ματιών μου.

Τα έχασα εντελώς. Αν δεν είχε γίνει αυτό, με την ταχύτητα που περπατούσα η ζημιά που θα είχα πάθει θα ήταν σίγουρα μεγάλη. Γυρνώντας στο σπίτι γονάτισα και προσπάθησα να βρω δυνατές λέξεις, μεγάλα λόγια για να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου στον Θεό, για το πραγματικό θαύμα που με έκανε να ζήσω. Δεν έβρισκα. Κατάλαβα ένα πράγμα. Δεν χρειάζονται μεγάλα λόγια και εξεζητημένες λέξεις για να δοξάσουμε τον Κύριό μας. Η πιο απλή λέξη, συνοδευμένη από την ευγνωμοσύνη και την αναγνώριση της δύναμής Του και της αγάπης Του, είναι ένα απλό ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ μέσα απ’ την καρδιά μας. Το είπα αρκετές φορές με δάκρυα στα μάτια και ζήτησα συγχώρεση για όσες φορές άκουγα τα αδέλφια μου να μιλούν για θαύματα που έχουν γίνει στη ζωή τους, κι εγώ η δύσπιστη τα αμφισβητούσα.

Τώρα, σίγουρα θα εγερθεί ένα ερώτημα. Γιατί, ο Κύριος, άλλους ανθρώπους τους προφυλάσσει από ατυχήματα, ενώ σε άλλους επιτρέπει δοκιμασίες που μπορεί να στοιχίσουν ακόμα και τη ζωή τους; Εμένα προσωπικά, με έσωσε από τη σιδεριά του πεζόδρομου, όμως επέτρεψε στον καρκίνο να μπει στη ζωή μου. Πραγματικά, μια μόνο ειλικρινή απάντηση μπορώ να δώσω. ΔΕΝ ΞΕΡΩ. Και ίσως δεν χρειάζεται να το γνωρίσω σ’ αυτή τη ζωή. Μου αρκεί να αναγνωρίσω πως όλα ανήκουν στη δικαιοδοσία Του. Το μόνο που μπορώ να κάνω, είναι να επαναλαμβάνω συνεχώς και από την καρδιά μου καθημερινά τρεις απλές λεξούλες : “ΚΥΡΙΕ, Σ’ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!”.

Ράνια Σπανοπούλου