Ιούλιος - Αύγουστος  2024

Ο Κουλουράς

Πριν από πολλά χρόνια, Μητροπολίτης Νέας Σμύρνης ήταν ο αείμνηστος Χρυσόστομος, ο οποίος μαζί με τον π. Παντελεήμονα, τον μετέπειτα μητροπολίτη Θήρας, διέσχιζαν ένα πρωϊνό την οδό Ακαδημίας και είδαν έναν Κουλουρά. Πλησίασε ο Δεσπότης και φαίνεται πώς ήταν ο πρώτος του πελάτης.

– Καλημέρα, χριστιανέ μου. Μου δίνεις, σε παρακαλώ, δυο κουλούρια;

 Αγρίεψε ο Κουλουράς και του λέει:

 – Δεν κάνω «σεφτέ» με παπάδες, πρωί-πρωί.

 Ο Δεσπότης τον κοίταξε με καλοσύνη και του είπε:

 – Ευλογία είναι, μην κάνεις έτσι!

 – Δεν σας πιστεύω, είστε γρουσούζηδες. Φύγετε από δω πέρα!

 Τότε ξαφνικά σηκώθηκε ένας ανεμοστρόβιλος που έριξε όλα τα κουλούρια στο πεζοδρόμιο! Ο δυστυχισμένος τραβούσε τα μαλλιά του μπροστά στην δυστυχία που τον βρήκε!

 Ο ανεξίκακος Δεσπότης έβγαλε τότε 1000 δραχμές και του είπε:

 – Λυπούμαστε για τη ζημιά που έπαθες. Πάρε αυτό το μικρό ποσό για τις ζημιές που υπέστης.

 – Αδύνατον να τα πάρω, είπε ντροπιασμένος τώρα ο Κουλουράς.

 – Από πού είσαι; Πώς σε λένε;

 – Χρήστο, με λένε και είμαι από τον Κορυδαλλό.

 – Έχεις οικογένεια; Πού μένεις; Δώσε μου τη διεύθυνσή σου. Δώσε μου και τα ονόματά σας να τα μνημονεύσουμε.

 Ο Κουλουράς, σαν χαμένος, χωρίς να το καταλάβει, τα έδωσε όλα και οι δυο ρασοφόροι έφυγαν.

 Ο Δεσπότης με τον π. Παντελεήμονα πηγαίνουν κατευθείαν στον Κορυδαλλό, στο σπίτι αυτού του ανθρώπου. Κατάπληκτη η γυναίκα του, τους υποδέχθηκε. Αφού έκανε διάφορες ερωτήσεις για την οικογενειακή τους κατάσταση ο Δεσπότης, βρήκε μια ευκαιρία και κάτω από το πετσετάκι του δίσκου έβαλε ένα φάκελο με δυο πεντοχίλιαρα.

 Ο Δεσπότης με τον αρχιμανδρίτη σηκώθηκαν και φεύγοντας της λένε:

 – κ. Ελένη, να αγαπήσετε τον Θεό, να εκκλησιάζεστε τακτικά και να εξομολογηθείτε. Να θυμάστε ότι όσοι προσεύχονται με πίστη, ελκύουν άμεσα τη βοήθεια Του Θεού.

 Είχαν περάσει χρόνια, και ο π. Παντελεήμων είχε ήδη γίνει Μητροπολίτης Θήρας. Θέλησε λοιπόν να ξαναπεράσει από το ίδιο σημείο της οδού Ακαδημίας, που είχαν συναντήσει πριν χρόνια τον Κουλουρά.

 Ο κ. Χρήστος στη θέση του. Η παλιά σκληρότητα του προσώπου του είχε εξαφανιστεί. Τον πλησιάζει και του λέει:

 – Καλημέρα, κ. Χρήστο, με θυμάστε;

 – Και βέβαια σας θυμάμαι, πάτερ! Δεν μπορώ να σας ξεχάσω ποτέ. Ο άλλος παπάς που είναι;

 – Δεν ήταν παπάς, Δεσπότης ήταν, αλλά έφυγε, δεν ζει πια, είναι στους ουρανούς.

 – Δεσπότης, έ;

 Βούρκωσαν τα μάτια του Χρήστου και ξέσπασε σε λυγμούς. Όταν συνήλθε, του είπε:

 – Να ξέρεις, πάτερ μου, ο Δεσπότης αυτός με έβαλε στην Εκκλησία. Η καλοσύνη του και οι συμβουλές του σε μένα και στην οικογένειά μου, μας άλλαξαν τη ζωή. Τον ευχαριστώ με όλη μου την καρδιά, γιατί με έβαλε στην Εκκλησία, στην κιβωτό της σωτηρίας.

Πηγή: https://www.inagiounikolaoutouneou.gr/apps/gr/spag/3_1674802580.html