Νοέμβριος - Δεκέμβριος 2019

Το Θέλημα Του Θεού

Πολλά Βεδουϊνάκια πήγαιναν στο Ασκητήριο της σκήτης του Αγίου Γαλακτήωνος με λαχτάρα και προσμονή για να συναντήσουν τον άνθρωπο της αγάπης, τον γλυκό τους «Αμπούνα Παΐζι», με τα πόδια σκασμένα επειδή περπατούσαν ξυπόλυτα. Τότε ο Γέροντας Παΐσιος έκανε ό,τι μπορούσε να τα αναπαύσει. Τους έβαζε κερί στα σχισίματα, τους έδινε και ένα ζευγάρι σανδάλια, καπελάκια. Μαζεύοντας όμως τόσα πολλά, δεν επαρκούσαν τα λίγα χρήματα του εργόχειρου που κρατούσε για τις ανάγκες του.

Το δίλημμα του Αγίου ήταν κρίσιμο: «Εδώ στην άγρια έρημο ήρθα για να βοηθώ τους Βεδουϊνους ή να κάνω καρδιακή προσευχή για τον κόσμο;» Τότε αποφάσισε, να περιορίσει το εργόχειρο, προσευχήθηκε και παρακάλεσε τον Ιησού Χριστό και την Παναγία να δώσουν την κατάλληλη λύση στο συγκεκριμένο ζήτημα που τον απασχολούσε. Το άφησε, όπως άλλωστε έκανε πάντα, στο θέλημά Του. Δεν είχε δικό του θέλημα σχεδόν καθόλου. Τα είχε όλα εμπιστευθεί στο θεϊκό Του σχέδιο, στο θέλημά Του. «Βρες Εσύ, Χριστέ μου, ποια είναι η ορθή στάση και στο πιο πάνω ζήτημα».

Και ο Θεός έδωσε άμεσα λύση! Πιο άμεσα δεν γίνεται! Την καλύτερη, την πιο ξεκάθαρη. Λύση γεμάτη Σοφία και Αγάπη. Έτσι έγινε το ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΘΕΛΗΜΑ, αυτό του Θεανθρώπου πραγματικότητα και ο Γέροντας βρήκε ανάπαυση.

Την ίδια λοιπόν κιόλας ημέρα τον επισκέφτηκε στο κελλάκι του ένας ευσεβής, φιλάνθρωπος Έλληνας γιατρός που ζούσε για χρόνια στο εξωτερικό. Ο Άγιος Παΐσιος του μίλησε με ανιδιοτελή αγάπη, σαν να τον γνώριζε από χρόνια:

«Έλα γιατρέ, σε περίμενα», του είπε.

Κάθισε μαζί του για πολλές ώρες και είπαν πολλά. Του έδωσε πολύτιμες συμβουλές ο Γέροντας και του αποκάλυψε σημαντικές λεπτομέρειες και ζητήματα της προσωπικής και επαγγελματικής ζωής του, που μόνο ο ίδιος ο γιατρός γνώριζε.

Εκείνος τότε έμεινε κατάπληκτος, με ανοιχτό το στόμα, να παρατηρεί τον Γέροντα και τα χαρίσματά του. Γυρίζει τότε και του προσφέρει εκατό λίρες λέγοντας: «Πάρε π. Παΐσιε, άνθρωπε του Θεού, από τον αμαρτωλό γιατρό Β.Κ. εκατό λίρες για να βοηθάς τα παιδάκια, τα φτωχά, τα ξυπόλητα των Βεδουΐνων, να μην βγαίνεις από το πνευματικό σου πρόγραμμα και να μην αφήνεις τα πνευματικά, την αγρυπνία, την προσευχή…»

Τόσο συγκλονίστηκε ο Άγιος από την πρόνοια και την αγάπη του Ιησού Χριστού, που άφησε για λίγο μόνο του τον γιατρό, σε ένα πεζούλι, έξω από το κελλάκι και μπήκε γρήγορα μέσα, για να μην δει ο καλός χριστιανός τα δάκρυα ευγνωμοσύνης του Αγίου. Τον διέλυσε η άμεση παρέμβαση του Θεού και θαύμασε για μια ακόμη φορά τα θαυμαστά της θείας πρόνοιας και αγάπης.

Στο τέλος, ο Άγιος τον συνόδευσε και τον οδήγησε από ένα σύντομο και ασφαλές μονοπάτι, γιατί νύχτωσε.

Με τα χρήματα του εργόχειρου και τα χρήματα που πήρε από τον φιλάνθρωπο γιατρό, ο π. Παΐσιος, όχι μόνο βοηθούσε τους Βεδουΐνους, αλλά και ένα ορφανό παιδί για να σπουδάσει Θεολογία στην Ελλάδα.

«Μυστικοί ασκητικοί αγώνες του Αγίου Παϊσίου», (σελ. 111,112)