Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2018

Η Συγχώρηση Ενώνει

Στο τέλος της ευαγγελικής περικοπής (Ματθαίος 18:23-35), ο Χριστός επισημαίνει ότι η συγχώρηση των άλλων πρέπει να γίνεται, όχι μόνο με το στόμα, αλλά «από των καρδιών» ημών. Αξίζει να δούμε πώς προσδιορίζει τα τεκμήρια της καρδιακής συγχωρήσεως ο έμπειρος ιατρός και ανατόμος των ανθρώπινων παθών, ο άγιος Νικόλαος Πλανάς, με το στόμα πνευματικής του θυγατέρας στο ακόλουθο περιστατικό: «Είχα συκοφαντηθεί από κάποιους συγγενείς. Δεν ανταλλάξαμε λόγια ούτε ύβρεις ούτε κόψαμε την καλημέρα. Εξομολογήθηκα στον Γέροντα την υπόθεση και του είπα ότι δεν ήθελα ανταλλαγή επισκέψεων. Πίστευα ότι δεν είχα τίποτα μαζί τους. Εκείνος όμως μου είπε: Όχι, παιδί μου. Αυτό δεν είναι αρκετό. Το πάθος μέσα σου ακόμη ζει. Γι’ αυτό είναι ανάγκη να πας και να φιλοξενηθείς μια μέρα στο σπίτι της.»

Μου ήρθε κεραυνός. Πιο εύκολα θα έπινα το πιο πικρό φάρμακο, παρά να κάνω αυτό που μου είπε. Τότε κατάλαβα πόσο πάθος φώλιαζε μέσα μου. Όμως, έπρεπε να κάνω υπομονή. Με γόνατα που έτρεμαν πήγα στο σπίτι της. Η ευχή του Γέροντα τους φώτισε και με υποδέχθηκαν καλά, τόσο αυτή όσο και ο σύζυγός της και η μητέρα της. Στο τραπέζι έλεγα μέσα μου: «Διαβολική τριάδα! Εννοώντας τους φιλοξενούντες». Δεν περιγράφεται ο ψυχικός αγώνας εκείνης της ημέρας. Το μεσημέρι ξαπλώσαμε στο ίδιο δωμάτιο με τη συγγενή μου. Μόλις κοιμήθηκα, είδα τον σατανά δίπλα μου να μου λέει: «Εδώ ήρθες, ανόητη, να κοιμηθείς;» Ξύπνησα έντρομη και της λέω: «Είδα ένα κακό όνειρο.» Μου λέει κι αυτή: «Κι εγώ είδα ένα πολύ κακό όνειρο.» Ούτε της είπα τι είδα, ούτε τη ρώτησα τι είδε. Έλειπε ακόμα η οικειότητα. Σιγά - σιγά όμως επανήλθαμε στην προηγούμενη αδελφοσύνη και ξαναγίναμε, συν Θεώ, πολύ αγαπημένες.

Με τις ευχές του αγίου Νικολάου Πλανά ας ανεβαίνουμε σταθερά την ουρανοδρόμο κλίμακα της γνήσιας ανεξικακίας και της από καρδίας συγχωρήσεως των παραπτωμάτων των άλλων.

(Φωνή Κυρίου, 12 Αυγούστου 2018)