Πάντα είχα την απορία, γιατί πρέπει, ως Ορθόδοξος Χριστιανός, να συνδέω  την προσφορά προς τον συνάνθρωπο, τον εθελοντισμό  με το Ευαγγέλιο; Υπάρχουν χιλιάδες  εθελοντικές  οργανώσεις  που προσφέρουν σημαντικές υπηρεσίες  προς τον συνάνθρωπο μας  και οι οποίες κινούνται από  υποχρέωση και καθήκον προσφοράς,  χωρίς να γίνεται σύνδεσή των με κάποια θρησκεία. Η απορία μου αυτή έμενε μετέωρη για πολλά χρόνια, μέχρι που ο Κύριος μου την έλυσε  με το εξής περιστατικό:

Βρίσκομαι στο νοσοκομείο για να κρατήσω συντροφιά σε ένα εγκαταλειμμένο ασθενή, που βρίσκεται εκεί για πολλές ημέρες. Παιδιά δεν έχει και η σύζυγός του δυστυχώς είναι κατάκοιτη από άλτσχάϊμερ. Η μοναξιά τού πληγώνει την ψυχή αφάνταστα,  περισσότερο από τον σωματικό του πόνο. Κάθομαι δίπλα του,  κουβεντιάζω  και  τον ενθαρρύνω.  Εκείνος μιλά μαζί μου για την ζωή του, αλλά κάποιες στιγμές  παθαίνει παραισθήσεις και μου δείχνει  πρόσωπα που δεν υπάρχουν στο δωμάτιο. Τα δάχτυλα των χεριών του κρατάνε την άκρη του σεντονιού και κινούνται νευρικά,  ακατάπαυστα, σαν να θέλει να το σκίσει η να το κάνει πτυχές.

Ο ορθολογισμός μου, κινούμενος από καθήκον να του καλύψω την μοναξιά του και να του γλυκάνω τον ψυχικό του πόνο επί μια και μισή ώρα, δεν τον απάλλαξε από τη νευρική κίνηση των δακτύλων επάνω στο σεντόνι. Η ταραχή και ανησυχία του ζωγραφιζόταν στο πρόσωπο του. Κάποια στιγμή στοργικά του λέω  «ηρεμήστε», τον σκεπάζω  με το σεντόνι, του χαϊδεύω το στήθος και μετά το μέτωπο.

Τότε ακούω  από τον ασθενή ένα «ευχαριστώ», τα δάχτυλα του χεριού του ηρεμούν, το νευρικό του πρόσωπο γαληνεύει και βυθίζεται στον ύπνο. Τότε συνειδητοποιώ πως ό,τι δεν κατάφερα σε μιάμιση ώρα, το κατάφερα μέσα σε λίγα λεπτά.

Άλλο πράγμα τον καθήκον, και άλλο πράγμα η αγάπη. Το καθήκον, ο ανθρωπισμός, είναι προϊόντα του νου, ενώ η αγάπη είναι προϊόν της καρδιάς. Δύο κινήσεις  της ψυχοσωματικής οντότητας του ανθρώπου, η πρώτη έχει όρια τη λογική, ενώ η δεύτερη δεν έχει κανένα όριο, διότι μπορεί να φτάσει  μέχρι την αυτοθυσία. Να γιατί ο Χριστός επιπλήττει τη Μάρθα που «μεριμνά και τυρβάζει περί  πολλά» ενώ  για την αδελφή της  λέει ότι «την αγαθή μερίδα  εξελέξατο» (Λουκ. 10:41-42).  Ο Χριστός δεν θέλει τους ανθρώπους του καθήκοντος, αλλά εκείνους της αυτοθυσίας, όπως και ο ίδιος θυσιάστηκε για τη δική μας σωτηρία.