Εκείνη την ημέρα, κάτι είχε πεθάνει μέσα στην παιδική μου καρδιά. Ναι, για την παιδική καρδούλα μου, ποτέ ξανά δεν επρόκειτο να έρθουν ανέμελες μέρες. Από εκείνη τη στιγμή, η μητέρα μου και ο πατέρας μου χωρίσανε. Το διαζύγιο ήταν πια γεγονός.

Το διαζύγιο! Μια λέξη μικρή, αλλά πολύ μισητή. Ποιες θα ήταν οι συνέπειές του στο μεγάλωμά μας δεν ήξερα. Ήξερα όμως τι σήμαινε για μένα. Σήμαινε πως η οικογένεια που είχα μέχρι εκείνη την ώρα, δεν θα υπήρχε πια. Για εμάς τα παιδιά, η οικογένειά μας, με τον μπαμπά και τη μαμά, είναι ολόκληρος ο κόσμος μας. Αλλά, αυτός ο κόσμος ξαφνικά ζάρωσε, μαράθηκε. Όπως ξεσπάει ξαφνικά η καταιγίδα και τα καταστρέφει όλα γύρω, έτσι και η ζωή μας, μέσα σε μια στιγμή, έγινε άνω-κάτω. Το μεγαλύτερο σοκ μου προκαλούσε η σκέψη πως, εκείνοι που μου κατέστρεψαν τη ζωή, ήταν οι ίδιοι που μου παρείχαν ασφάλεια και στους οποίους στηριζόμουν.

Από εκείνη την ημέρα, η οικογένειά μου θα ήταν μοιρασμένη. Μου ζήτησαν να διαλέξω με ποιον από τους γονείς μου θα ’θελα να πάω. Με τη μητέρα μου ή με τον πατέρα μου; Δεν μπορούσα να τους έχω και τους δύο. Δεν μπορούσα να γυρίσω την πλάτη μου στον ένα γονιό, λέγοντας πως θέλω τον άλλο περισσότερο.

Δόξα στον Θεό, στην πάλη και στον αγώνα μου μέσα στο σκοτάδι, γνώρισα τον Σωτήρα μου, τον Ιησού Χριστό, που σιγά-σιγά μου έδωσε τη δύναμη να ξαναζήσω. Από τότε που παντρεύτηκα, δεν σας κρύβω, πως ήρθε στιγμή που νόμισα πως και εγώ θα αποτύχω στο γάμο μου, όπως και οι γονείς μου. Όμως, θυσιάζοντας το «εγώ» μου και με πολλή αγάπη κατάφερα να κάνω το γάμο μου ζωντανό, πραγματικό, διαρκή. Ο υπέροχος σύντροφός μου και τα αγαπημένα μου παιδιά είναι η ανταμοιβή μου.