Έχει σπάσει το ένα χέρι και τα δύο πόδια του. Μώλωπες υπάρχουν στο κεφάλι του. Βαριά η κατάστασή του.

Οι γονείς του μένουν συνεχώς δίπλα στο γιο τους. Δεν αρκούνται στους γιατρούς του νοσοκομείου, αλλά φέρνουν και εξωτερικούς. Σιγά-σιγά όλα διορθώνονται. Μονάχα το αριστερό χέρι χειροτερεύει. Ένα βράδυ, κάποιος γιατρός λέει στον πατέρα.

- Δυστυχώς πρέπει να κόψουμε το αριστερό χέρι!

Κεραμίδα στο κεφάλι των γονιών.

- Γυναίκα τι κάνουμε;

- Τίποτε! Μία ελπίδα μονάχα έχουμε, τον Θεό! Αμέσως αρχίζουν μέσα από τα φυλλοκάρδια τους ολονύχτια θερμότατη προσευχή. Η μητέρα κλαίει ολοφάνερα! Ο πατέρας κρύβει λίγο τον πόνο του.

- Κυριάκο, ας γονατίσουμε εδώ στο κρεβάτι του παιδιού μας.

Όλη τη νύχτα προσεύχονται δίπλα στο άρρωστο μοναχοπαίδι τους. Άλλοτε γονατίζει ο ένας, άλλοτε ο άλλος. Πολιορκούν με καυτά δάκρυα το θρόνο του Θεού! Το πρωί περνούν οι γιατροί για να δούνε το χέρι του παιδιού πριν το χειρουργήσουν. Κοκκαλώνουν, γιατί παρατηρούν μια απροσδόκητη αλλαγή στο χέρι.

Η εγχείρηση ματαιώνεται και το παλικάρι γλιτώνει το χέρι του! Η αγάπη των γονιών είναι ασφαλέστατο θερμοκήπιο, μια ολόζεστη θερμοκοιτίδα. Ευτυχισμένες οικογένειες όσες θερμαίνουν με την αγάπη τους τα νεαρά βλαστάρια! Τα παιδιά χρειάζονται και τους δύο γονείς. Η θερμή προσευχή πάντα κάνει θαύματα!

(«Σ’ ευχαριστώ για τον πόνο», Θόδωρος Κ. Βγόντζας, σελ.32)