Ιούλιος - Αύγουστος 2019
Όποιος Θέλει Να Γίνει Χριστιανός Πρέπει Πρώτα Να Γίνει Ποιητής
Η ψυχή του Χριστιανού πρέπει να είναι λεπτή, να είναι ευαίσθητη, να είναι αισθηματική, να πετάει, όλο να πετάει, να ζει με όνειρα. Να πετάεις μες στα όνειρα, μες στ’ άστρα, μες στα μεγαλεία του Θεού, μες στη σιωπή.
Όποιος θέλει να γίνει Χριστιανός, πρέπει πρώτα να γίνει ποιητής. Αυτό είναι! Πρέπει να πονάεις. Ν’ αγαπάεις και να πονάεις. Να πονάεις γι’ αυτόν που αγαπάεις. Η αγάπη κάνει κόπο για τον αγαπημένο. Όλη νύχτα τρέχει, αγρυπνεί, ματώνει τα πόδια, για να συναντηθεί με τον αγαπημένο. Κάνει θυσίες, δεν λογαριάζει τίποτα, ούτε απειλές ούτε δυσκολίες, εξαιτίας της αγάπης. Η αγάπη προς τον Χριστό είναι άλλο πράγμα, απείρως ανώτερο.
Και όταν λέμε αγάπη, δεν είναι οι αρετές που θα αποκτήσουμε, αλλά η αγαπώσα καρδιά προς τον Χριστό και τους άλλους. Το κάθε τι εκεί να το στρέφομε. Βλέπουμε μια μητέρα να έχει ένα παιδάκι της στην αγκαλιά, να το φιλάει και να λαχταράει η ψυχούλα της; Βλέπουμε να λάμπει το πρόσωπό της, που κρατάει το αγγελούδι της; Όλα αυτά ο άνθρωπος του Θεού τα βλέπει. Του κάνουν εντύπωση και με δίψα λέει: «Να είχα κι εγώ αυτή τη λαχτάρα στον Θεό μου, στον Χριστό μου, στην Παναγίτσα μου, στους Αγίους μας». Να, έτσι πρέπει ν’ αγαπήσουμε τον Χριστό, τον Θεό. Το επιθυμείς, το θέλεις και το αποκτάς με τη χάρη του Θεού.
Εμείς, όμως, έχομε φλόγα για τον Χριστό; Τρέχουμε, όταν είμαστε κατάκοποι; Επιθυμούμε να ξεκουραστούμε στην προσευχή, στον Αγαπημένο ή το κάνουμε αγγαρεία και λέμε: «Ω, τώρα έχω να κάνω και προσευχή και κανόνα…»; Τι λείπει και νιώθουμε έτσι; Λείπει ο θείος έρως. Δεν έχει αξία να γίνεται μια τέτοια προσευχή. Ίσως μάλιστα κάνει κακό.
Αν στραπατσαριστεί η ψυχή και γίνει ανάξια της αγάπης του Χριστού, διστάζει ο Χριστός στις σχέσεις, διότι ο Χριστός «χοντρές» ψυχές δεν θέλει κοντά Του. Η ψυχή πρέπει να συνέλθει πάλι, για να γίνει του Χριστού, να μετανοήσει «έως εβδομηκοντάκις επτά». Η μετάνοια η αληθινή θα φέρει τον αγιασμό. Όχι να λες, «πάνε τα χρόνια χαμένα, δεν είμαι άξιος» κ.λ.π., αλλά μπορείς να λέεις: «Θυμάμαι κι εγώ τις μέρες τις αργές, που δεν ζούσα κοντά στον Θεό…». Και στη δική μου τη ζωή κάπου θα υπάρχουν άδειες μέρες. Ήμουν δώδεκα χρόνων που έφυγα για το Άγιον Όρος. Δεν ήταν αυτά χρόνια; Μπορεί βέβαια να ήμουν μικρό παιδί, αλλά έζησα δώδεκα χρόνια μακράν του Θεού. Τόσα πολλά χρόνια!
Μάρτιος - Απρίλιος 2019
Όταν Αγαπάς το Χριστό
Ο Αββάς Ισαάκ ο Σύρος γράφει για την αγάπη του Θεού: «Η Χαρά, ήτις πηγάζει από το Θεό, υπάρχει δυνατοτέρα της ενταύθα ζωής και όστις γευθή αυτήν, όχι μόνον δεν θέλει προσέχει εις τα πάθη, αλλ’ουδέ την ενταύθα ζωήν αυτού θέλει επιθυμήσει, ούτε άλλο τι αισθητόν θέλει προτιμήσει αυτής της χαράς, εάν αύτη υπάρχη αληθής και όχι πλάνη. Η αγάπη του Θεού είναι γλυκυτέρα της προσκαίρου ζωής… Είναι γλυκυτέρα υπέρ μέλι και κηρίον, δεν λυπείται η αγάπη να δεχθή μέγα θάνατον υπέρ των αγαπώντων αυτήν….. και εις εκείνην την καρδίαν, ήτις δέχεται αυτήν, πάσα γλυκύτης τούτου του κόσμου θεωρείται περιττή, διότι κανέν άλλο πράγμα δεν δύναται να εξομοιωθή με τη γλυκύτητα της γνώσεως του Θεού» (Ισαάκ του Σύρου, Ασκητικά Λόγος ΛΗ).
Ο θείος πόθος νικάει κάθε πόνο κι έτσι ο κάθε πόνος μεταποιείται και γίνεται αγάπη Χριστού. Αγαπήστε τον Χριστό και θα σας αγαπήσει κι Εκείνος. Όλοι οι πόνοι θα περάσουν, θα νικηθούν, θα μεταποιηθούν, τότε όλα γίνονται Χριστός, γίνονται Παράδεισος. Αλλά για να ζούμε στον Παράδεισο, πρέπει να αποθάνουμε για όλα, να είμαστε σα νεκροί. Τότε θα ζούμε πραγματικά, θα ζούμε στον Παράδεισο. Αν δεν νεκρωθούμε κατά τον παλαιό άνθρωπο, δε γίνεται τίποτα.
Όλοι οι άγιοι και οι μάρτυρες, όπως εδώ στη γη, έτσι και πολύ περισσότεροι στον ουρανό υμνούν και δοξάζουν τον Κύριο. Είναι στον παράδεισο και βλέπουν το πρόσωπο του Θεού «πρόσωπον προς πρόσωπον» (Α’ Κορινθ. 13:12). Και αυτό είναι το παν. Πώς το λέει στην Ευχαριστία μετά τη θεία Μετάληψη η πρώτη ευχή; Δεν λέει κάπου, «των καθαρώντων του Σου προσώπου το κάλλος το άρρητο» (ευχαριστία μετά τη Θείαν Μετάληψιν).
Να ο Παράδεισος! Παράδεισος είναι το να βλέπει κανείς δια παντός το πρόσωπο του Θεού. Είναι ανώτερο απ’ τα λουλούδια κι από τα εξωτικά πουλιά κι απ’ τα γάργαρα νερά κι απ’τα τριαντάφυλλα κι απ’ όλα τα ωραία που υπάρχουν στη γη, απ’όλες τις αγάπες.
Όταν αγαπάς τον Χριστό, παρ’όλες τις αδυναμίες και τη συναίσθηση που έχεις γι’αυτές, έχεις την βεβαιότητα ότι ξεπέρασες το θάνατο, γιατί βρίσκεσαι στην κοινωνία της αγάπης του Χριστού. Πάνω σ’αυτά αγωνίζομαι κι εγώ, αλλά ο Θεός να μ’ελεήσει. Πάνω σ’αυτά, όντως καταγίνομαι μέρα και νύχτα. Έτσι είναι, όταν αγαπήσεις τον Χριστό, θέλεις να υποφέρεις για τον Χριστό.
Να ευχόμαστε να μας αξιώσει ο Θεός να δούμε το πρόσωπο του Κυρίου κι από δω, απ’τη γη.
Νοέμβριος - Δεκέμβριος 2018
Ο Χριστός Δίνει Ζωή
Ο Χριστός είναι το άκρον εφετόν, το άκρον επιθυμητόν, δεν υπάρχει ανώτερο. Όλα τα αισθητά έχουν κόρο, αλλά ο Θεός δεν έχει κόρον. Αυτός είναι το παν. Ο Θεός είναι το άκρον εφετόν. Καμία άλλη χαρά, κανένα άλλο κάλλος, τίποτα δεν μπορεί να παραβγεί μ’ Αυτόν. Τι άλλο από το ανώτατον;
Ο έρωτας προς τον Χριστόν είναι κάτι άλλο. Δεν έχει τέλος, δεν έχει χορτασμό. Δίνει ζωή, δίνει σθένος, δίνει υγεία, δίνει, δίνει, δίνει…. Κι όσο δίνει, τόσο πιο πολύ ο άνθρωπος θέλει να ερωτεύεται. Ενώ ο ανθρώπινος έρωτας μπορεί να φθείρει τον άνθρωπο, να τον τρελάνει. Όταν αγαπήσουμε τον Χριστό, όλες οι άλλες αγάπες υποχωρούν. Οι άλλες αγάπες έχουν κορεσμό. Η αγάπη του Χριστού δεν έχει κορεσμό. Η σαρκική αγάπη έχει κορεσμό. Μετά μπορεί ν’ αρχίσει η ζήλεια, η γκρίνια, μέχρι κι ο φόνος. Μπορεί να μεταβληθεί σε μίσος. Η εν Χριστώ αγάπη δεν αλλοιώνεται. Η κοσμική αγάπη λίγο διατηρείται και σιγά-σιγά σβήνει, ενώ η θεία αγάπη ολοένα μεγαλώνει και βαθαίνει. Κάθε άλλος έρωτας μπορεί να φέρει τον άνθρωπο σ’ απελπισία. Ο θείος έρωτας, όμως μας ανεβάζει στην σφαίρα του Θεού, μας χαρίζει γαλήνη, χαρά, πληρότητα. Οι άλλες ηδονές κουράζουν, ενώ αυτή διαρκώς δε χορταίνεται. Είναι μια ηδονή ακόρεστος, που δεν τη βαριέται κανείς ποτέ. Είναι το άκρον αγαθόν.
Μόνο σε ένα σημείο σταματάει ο κορεσμός. Όταν ο άνθρωπος ενωθεί με τον Χριστό, αγαπάει, αγαπάει, αγαπάει κι όσο αγαπάει, τόσο βλέπει ότι θέλει ακόμη ν’ αγαπήσει. Το βλέπει ότι δεν έχει ενωθεί, δεν έχει δοθεί στην αγάπη του Θεού. Έχει συνεχώς την έφεση, την επιθυμία, τη χαρά, για να κατορθώσει να φτάσει στο άκρον εφετόν, στον Χριστόν. Όλο νηστεύει και όλο μετάνοιες κι όλο προσεύχεται κι όμως όλο δεν ικανοποιείται. Δεν το καταλαβαίνει ότι έφθασε ήδη σ’ αυτήν την αγάπη. Αυτό που επιθυμεί, δεν το νιώθει ότι τον γέμισε, ότι το πήρε, ότι το αισθάνεται, ότι το ζει. Αυτό το θείο έρωτα, αυτή τη θεία αγάπη λαχταρούν και ποθούν όλοι οι ασκηταί. Μεθούν με τη θεία μέθη. Μ’ αυτή τη θεία μέθη, το μεν σώμα μπορεί να γηράσει, να παρέρχεται, το πνεύμα, όμως, νεάζει και ανθεί.
Ναι, δεν χορταίνεται η αγάπη στον Χριστό. Όσο Τον αγαπάεις, νομίζεις ότι δεν Τον αγαπάεις κι όλο θέλεις πολύ να Τον αγαπάεις. Συγχρόνως όμως πλημμυρίζει η ψυχή σου απ’ την παρουσία Του και την εν Κυρίω χαρά την αναφαίρετο Δεν θέλεις τότε τίποτα να επιθυμήσεις.
(Βίος και Λόγοι Πορφυρίου, σελ. 225-226)
Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2018
Μας Φωτίζει ο Άγιος Πορφύριος
Όταν Έλθει ο Χριστός στην Καρδιά, η Ζωή Αλλάζει
Όταν βρεις τον Χριστό, σου αρκεί, δεν θέλεις τίποτ’ άλλο και ησυχάζεις. Γίνεσαι άλλος άνθρωπος. Ζεις παντού, όπου υπάρχει ο Χριστός. Ζεις στα άστρα, στο άπειρο, στον ουρανό με τους αγγέλους, με τους αγίους, στη γη με τους ανθρώπους, με τα φυτά, με τα ζώα, με όλους, με όλα. Όπου υπάρχει η αγάπη στον Χριστό, εξαφανίζεται η μοναξιά. Είσαι ειρηνικός, χαρούμενος, γεμάτος. Ούτε μελαγχολία, ούτε αρρώστια, ούτε πίεση, ούτε άγχος, ούτε κατήφεια ούτε κόλαση.
Όταν μπει ο Χριστός στην καρδιά, τα πάθη εξαφανίζονται. Δεν μπορείς ούτε να βρίσεις, ούτε να μισήσεις, ούτε να εκδικηθείς, ούτε… ούτε… ούτε. Πού να βρεθούν τα μίση, οι αντιπάθειες, οι κατακρίσεις, οι εγωισμοί, τα άγχη, οι καταθλίψεις. Κυριαρχεί ο Χριστός και η λαχτάρα του Ανεσπέρου Φωτός. Αυτή η λαχτάρα σε κάνει να αισθάνεσαι ότι ο θάνατος είναι η γέφυρα, που θα την περάσεις σε μια στιγμή για να συνεχίσεις τη ζωή του Χριστού. Εδώ στη γη έχεις ένα εμπόδιο, γι’ αυτό χρειάζεται η πίστη. Αυτό το εμπόδιο είναι το σώμα. Ενώ μετά το θάνατο, η πίστη καταργείται και βλέπεις τον Χριστό όπως βλέπεις τον ήλιο. Στην αιωνιότητα, βέβαια, θα τα ζεις όλα πιο έντονα.
Όταν, όμως, δε ζεις με τον Χριστό, ζεις μες στη μελαγχολία, στη θλίψη, στο άγχος, στη στενοχώρια, δεν ζεις σωστά. Τότε παρουσιάζονται πολλές ανωμαλίες στον οργανισμό. Επηρεάζεται το σώμα, οι ενδοκρινείς αδένες, το συκώτι, η χολή, το πάγκρεας, το στομάχι. Σου λένε: «Για να είσαι υγιής, πάρε το πρωί το γάλα σου, το αβγουλάκι σου, το βουτυράκι σου με δύο τρία παξιμάδια». Κι όμως, αν ζεις σωστά, αν αγαπήσεις τον Χριστό, μ’ ένα πορτοκάλι κι ένα μήλο είσαι εντάξει. Το μεγάλο φάρμακο είναι να επιδοθεί κανείς στη λατρεία του Χριστού. Όλα θεραπεύονται. Όλα λειτουργούν κανονικά. Η αγάπη του Θεού όλα τα μεταβάλλει, τα μεταποιεί, τα αγιάζει, τα διορθώνει, τα αλλάζει, τα μεταστοιχειώνει.
Πολύ θα παρηγορηθεί η ψυχούλα μας όταν λαχταρήσουμε τον Κύριο. Δεν θ’ ασχολούμαστε τότε με τα καθημερινά και τα χαμερπή. Θ’ ασχολούμαστε με τα πνευματικά και τα ανώτερα, θα ζούμε στον κόσμο τον πνευματικό. Όταν ζεις στον κόσμο τον πνευματικό, ζεις σε άλλον κόσμο, σ’ αυτόν που αρέσκεται και λαχταράει η ψυχή σου. Δεν αδιαφορείς, όμως, για τον άνθρωπο, θέλεις κι αυτός να βρει τη σωτηρία, το φως, τον αγιασμό. Να μπουν όλοι στην Εκκλησία.
(Βίος και Λόγοι, Γέροντος Πορφυρίου, σελ. 223-225)
Ιούλιος - Αύγουστος 2018
Όταν έλθει ο Χριστός στην καρδιά, η ζωή αλλάζει. Ο Χριστός είναι το παν. Όποιος ζει μέσα του με τον Χριστό, ζει πράγματα που δεν λέγονται, άγια και ιερά. Ζει εν αγαλλιάσει. Αυτά είναι αλήθεια. Τα έχουνε ζήσει άνθρωποι, ασκητές στο Άγιον Όρος. Συνεχώς με λαχτάρα ψιθυρίζουν την ευχή: «Κύριε Ιησού Χριστέ…».
Προσπαθώ να δοθώ στην αγάπη και στη λατρεία του Θεού. Έχω τη συναίσθηση της αμαρτωλότητος, αλλά ζω με την ελπίδα. Είναι κακό ν’ απελπίζεσαι, διότι ο απελπισμένος πικραίνεται και χάνει την προθυμία και τη δύναμή του. Ενώ αυτός που ελπίζει, προχωρεί προς τα εμπρός. Επειδή αισθάνεται ότι είναι φτωχός, προσπαθεί να πλουτίσει. Τι κάνει ο φτωχός; Όταν είναι έξυπνος, προσπαθεί να βρει έναν τρόπο να πλουτίσει.
Παρόλο που νιώθω έτσι αδύναμος και δεν έχω κατορθώσει αυτό που ποθώ, εντούτοις δεν απελπίζομαι. Με παρηγορεί, όπως σας είπα, ότι δεν παύω από το να προσπαθώ διαρκώς. Όμως, δεν κάνω αυτό που θέλω. Κάνετε προσευχή και για μένα. Το θέμα είναι ότι δεν μπορώ ν’ αγαπήσω απόλυτα τον Χριστό χωρίς τη χάρη Του. Ο Χριστός δεν αφήνει να εκδηλωθεί η αγάπη Του, αν η ψυχή μου δεν έχει κάτι που να Τον τραβήξει.
Κι ίσως αυτό το κάτι μου λείπει, γι’ αυτό παρακαλώ τον Θεό και λέω: «Πολύ αδύνατος είμαι Χριστέ μου. Μόνον Εσύ θα κατορθώσεις με τη χάρι Σου να μ’ αξιώσεις έτσι, σαν τον Απόστολο Παύλο που χαιρόταν και καυχιόταν, να λέγω κι εγώ μαζί Του: “Ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός”».
Μ’ αυτό ασχολούμαι. Προσπαθώ να βρίσκω τρόπους ν’ αγαπήσω τον Χριστό. Δεν χορταίνεται αυτή η αγάπη. Όσο αγαπάς τον Χριστό, τόσο νομίζεις ότι δεν Τον αγαπάς, κι όλο λαχταράς περισσότερο να Τον αγαπήσεις. Χωρίς όμως να το καταλαβαίνεις, πηγαίνεις πιο ψηλά, πιο ψηλά.
Ο Χριστός είναι σ’ όλες σου τις σκέψεις, σ’ όλα σου τα έργα. Έχεις την χάρι και μπορείς όλα να τα υποφέρεις για τον Χριστό. Ακόμη μπορείς να πάσχεις και αδίκως. Να υποφέρεις αδικίες για τον Χριστό και μάλιστα με χαρά. Όπως έπαθε Εκείνος, το ίδιο κι εσύ μπορείς να πάσχεις αδίκως. Διαλέγεις τον Χριστό για να μην πάθεις; Τι λέει ο Απόστολος Παύλος; «Χαίρω εν τοις παθήμασί μου» (Κολοσ. 1:24). Αυτή είναι η θρησκεία μας. Να ξυπνήσει η ψυχή και ν’ αγαπήσει τον Χριστόν, να γίνει αγία. Να επιδοθεί μόνο στο θείο έρωτα. Έτσι θα την αγαπήσει κι Εκείνος.
(Βίος και Λόγοι, Γέρ. Πορφυρίου
σελ. 221, 222, 223)