Από το Νοέμβριο μπήκαμε οριστικά και ουσιαστικά στην προ των Χριστουγέννων περίοδο. Μας τη θυμίζει το ημερολόγιο και η νηστεία βέβαια που προηγείται. Στεκόμαστε εκστατικά μπροστά στο μυστήριο και τα θαύματα του Θεού. Μένουμε άφωνοι, χωρίς να μπορούμε με τα γήινα μάτια μας να ερμηνεύσουμε το μεγαλείο του Θεού για όσα πρόσφερε και δεν παύει να προσφέρει στο ανθρώπινο γένος. Η ανθρώπινη φύση είναι το ταπεινό και φτωχικό ένδυμα που φόρεσε ο Χριστός για να κατεβεί στη γη μας. Από άπειρη αγάπη και συγκατάβαση, ο Θεός θέλησε ελεύθερα να γίνει άνθρωπος για τη δική μας σωτηρία. Πολλοί αρχαίοι συγγραφείς μίλησαν προφητικά και έγραψαν για τον ερχομό του Χριστού. Ο Σωκράτης κάποτε συνάντησε στο δρόμο έναν απ’ τους μαθητές του, τον Αλκιβιάδη, που πήγαινε στο ναό να προσφέρει θυσία στους θεούς. Τότε τον προέτρεψε να αναβάλει τη θυσία «έως αν εξ ουρανού τίς απεσταλμένος έλθει και διδάξει ημάς ως δει προς θεούς και ανθρώπους διάκεισθαι», δηλαδή, να αναβάλει τη θυσία «έως ότου από τον ουρανό έλθει κάποιος απεσταλμένος για να μας διδάξει πώς να συμπεριφερόμαστε στους θεούς και τους ανθρώπους».
Ήρθε ο Χριστός στον κόσμο για να κάνει τον άνθρωπο θεό, όπως γράφει ο Μέγας Αθανάσιος. Έτσι ο άνθρωπος που έχει τον Χριστό μέσα του είναι πιο δυνατός και σταθερός απ’ όσο ήταν ο Αδάμ, πριν την πτώση.
Κι αυτό είναι ένα από τα πιο μεγάλα μηνύματα των Χριστουγέννων. Το θείο βρέφος έρχεται και φέτος ταπεινά, χωρίς πανηγυρισμούς. Έρχεται όμως φορτωμένο με δώρα πολύτιμα, αμύθητης αξίας, υπερχρονικά. Μας φέρνει την αγάπη, τη χαρά, την ειρήνη, τη συμφιλίωση με τον ουρανό, την ελευθερία και τη λύτρωση. Μας κάνει ο Χριστός συγκληρονόμους Του (Ρωμ. 8:17).
Για να σωθεί όμως ο άνθρωπος από το ψέμα, το σκοτάδι, τη φθορά και το θάνατο, πρέπει συνεχώς ο ίδιος να θέλει να προσφέρει την καρδιά του στην αγάπη. Και αν συμβεί αυτό, τότε η αγάπη που θα τον πλημμυρίσει, θα απλωθεί και στον πλησίον του. Με την έμπρακτη αγάπη η καρδιά μας θα γίνει δοχείο της χάριτος του Θεού, φάτνη όπου θα γεννηθεί ο μικρός Ιησούς. Η θεία αγάπη που σαρκώθηκε, θα βρει κι εφέτος έναν κόσμο αρνητικό, ανυπότακτο, που ζει μέσα στην αμαρτία και την αδιαφορία για το συνάνθρωπό του.
Γεννιέται ο Θεός της αγάπης και προσφέρει τον εαυτό Του για την αναγέννηση του κόσμου. Έχουμε κι εμείς καθήκον να δείξουμε αγάπη και φροντίδα προς το συνάνθρωπό μας. Εάν κλειστούμε στο στενό οικογενειακό περιβάλλον, ό,τι υλικό κι αν κάνουμε, δέντρα χριστουγεννιάτικα, πολύχρωμα κεράκια, δώρα και πολλά άλλα «γήινα αγαθά», στην καρδιά μας δεν θα δώσουμε χαρά, γιατί ο Χριστός δεν θα γεννηθεί μέσα μας. Η αληθινή αγάπη είναι έμπρακτη. Να επισκεφτούμε τον άρρωστο, τον φυλακισμένο, τον πονεμένο, τον φτωχό συνάνθρωπό μας. Η χαρά που θα πάρουμε, θα μας γεμίσει ειρήνη, γαλήνη και θα μας φέρει πιο κοντά στο αληθινό νόημα των Χριστουγέννων.
Ας προσευχηθούμε με θέρμη ψυχής να έρθει ο Κύριος σε όλες τις ψυχές των ανθρώπων και να κατοικήσει σ’ αυτές. Κανείς αδελφός μας να μη μείνει χωρίς αληθινά Χριστούγεννα.
Φωτεινή Ηλιοπούλου, Εκπαιδευτικός
Μην έχετε ψευδαισθήσεις, ο Θεός δεν εμπαίζεται. Ό,τι σπέρνει ο άνθρωπος, αυτό θα θερίσει. Έτσι, όποιος σπέρνει στον αγρό των αμαρτωλών επιθυμιών του, θα θερίσει από εκεί ως καρπό την καταστροφή. Όποιος όμως σπέρνει στον αγρό του Πνεύματος, αυτός θα θερίσει ως καρπό του Πνεύματος την αιώνια ζωή. (Προς Γαλάτας 6:7-8)