Μάρτιος - Απρίλιος 2017
«Εγγίσατε τω Θεώ και εγγιεί υμίν» (Ιακ. 4:8). Εμείς έχουμε χρέος να αρχίσουμε. Αν κάνουμε ένα βήμα προς τον Θεό, Εκείνος κάνει δέκα προς εμάς. Κάνει το ίδιο που έκανε για τον άσωτο, «έτι αυτού μακράν απέχοντος… εσπλαγχνίσθη και δραμών επέπεσεν επί τον τράχηλον αυτού και κατεφίλησεν αυτόν» (Λουκάς 15:20).
Πρέπει λοιπόν να κάνει κανείς τα πρώτα ασταθή βήματα προς τον Θεό, αν θέλει να πλησιάσει τον Θεό. Μην ανησυχείς γιατί είναι τόσο αδέξια η αρχή που κάνεις. Μην ακούς τις φωνές της δειλίας σου και της αβεβαιότητάς σου. Μη λογαριάζεις τις υποβολές του εχθρού, που προσπαθεί να σε πείσει ότι προσεύχεσαι με γελοίο τρόπο και ότι όλα αυτά είναι φαντασιοπληξίες ή πράγματα που δεν έχουν κανένα νόημα. Τίποτε άλλο δεν φοβάται ο εχθρός τόσο πολύ, όσο την προσευχή.
Το παιδί ευχαριστιέται διαρκώς και πιο πολύ στο διάβασμα, όσο πιο καλά μαθαίνει να διαβάζει. Όσο περισσότερο μαθαίνει κανείς μια ξένη γλώσσα, τόσο πιο πολύ τη μιλάει και την αγαπάει. Η ευχαρίστηση μεγαλώνει με την επιδεξιότητα. Την επιδεξιότητα την αποκτά κανείς με την άσκηση. Και η άσκηση γίνεται ολοένα και πιο ευχάριστη καθώς η επιδεξιότητα μεγαλώνει.
Το ίδιο συμβαίνει και με την προσευχή. Μην περιμένεις κάποιαν ασυνήθιστη θεία έμπνευση για να προσευχηθείς. Ο άνθρωπος δημιουργήθηκε για να προσεύχεται, όπως δημιουργήθηκε να σκέπτεται και να μιλάει. Πριν απ’ όλα όμως για να προσεύχεται. Γιατί ο Κύριος έβαλε τον άνθρωπο «εν τω παραδείσω της τρυφής εργάζεσθαι αυτόν και φυλάσσειν» (Γεν. 2:15). Πού αλλού βρίσκεται ο παράδεισος της τρυφής παρά στην καρδιά μας;
Σαν τον Αδάμ πρέπει και συ να κλαις γιατί χάθηκε και για σένα η Εδέμ, ο παράδεισος της τρυφής, εξαιτίας της ακράτειάς σου. Σκεπάστηκες και συ με φύλλα συκής και ντύθηκες με δερμάτινο χιτώνα (Γεν. 3:21). Και αυτά είναι η φθαρτή υλική σου υπόσταση με τα πάθη της. Ανάμεσα σε σένα και στο δέντρο της ζωής είναι σκοτεινές φλόγες των γήινων επιθυμιών. Και μόνο όποιος νικήσει αυτές τις επιθυμίες θα λάβει ως δώρο «φαγείν εκ του ξύλου της ζωής, ό εστίν εν μέσω του παραδείσου του Θεού» (Αποκ. 2:7).
(«Ο Δρόμος των Ασκητών», Τίτο Κολλιάντερ, σελ. 92,93)
Θείο Εργαστήριο
Θείο εργαστήριο είναι η αγία Εκκλησία, όπου όχι πια με ανθρώπινα μέσα, μα με τη δύναμη και τη χάρη του Θεού παίρνει τους ανθρώπους και τους ξαναγεννάει, τους βάζει στο καμίνι του Αγίου Πνεύματος και τους βγάζει καινούριους, τους παίρνει αμαρτωλούς και τους δίνει αγίους. Χαρά σ’ εκείνους που από μικροί αγάπησαν την Εκκλησία.