Μάρτιος - Απρίλιος 2015

Είναι ανάγκη να συναντήσω το δάσκαλό μου στο κατηχητικό, είπε ο δωδεκάχρονος Θοδωρής και κατευθύνθηκε στο σπίτι του κυρ-Αντρέα. Ο Θοδωρής φαινόταν πολύ ανήσυχος και δεν ήξερε τι να πει. Ο κυρ-Αντρέας, που ήταν καλόκαρδος και τον αγαπούσαν όλα τα παιδιά στην τάξη, κατάλαβε την αμηχανία του και τον βοήθησε:

– Λοιπόν, τι έχεις στο μυαλό σου και σε βασανίζει;

Κοφτά και απότομα ο Θοδωρής τον ρώτησε:

– Κυρ-Αντρέα, πιστεύετε ότι υπάρχει κόλαση;

– Και βέβαια το πιστεύω. Εσύ δεν το πιστεύεις;

– Μικρότερος το πίστευα, τώρα δεν είμαι και τόσο σίγουρος, ομολόγησε ο Θοδωρής.

– Και τι είναι αυτό που σε έκανε να αλλάξεις γνώμη; ρώτησε ο κυρ-Αντρέας και τον κοίταξε διερευνητικά.

– Τι να σας πω. Να κάτι άκουσα στο σχολείο και μπερδεύτηκα.

– Και τι είναι αυτό που άκουσες; θέλησε να μάθει ο κυρ-Αντρέας.

– Να άκουσα στην τάξη που λέγανε…. αν ο Θεός είναι αγάπη, δε θα στείλει κανέναν στην κόλαση.

– Αυτά δυστυχώς τα λένε ανεύθυνοι άνθρωποι, που δεν διαβάζουν τα λόγια του Θεού στην Αγία Γραφή, απάντησε ο κυρ-Αντρέας. Είναι αλήθεια ότι ο Θεός δεν στέλνει κανένα στην κόλαση και γι’ αυτό έκανε το παν για να μην πάει κανένας άνθρωπος εκεί. Θα σου πω ένα παράδειγμα για να σε βοηθήσω να καταλάβεις.

Ένα παιδάκι δυο χρονών παίζει στην αυλή με τη μπάλα του. Σε κάποια στιγμή η μπάλα κυλά στη μέση του δρόμου και το παιδάκι τρέχει να την πάρει. Τη ίδια όμως στιγμή ένα αυτοκίνητο περνάει με ταχύτητα. Ένας κύριος, που βλέπει το παιδάκι, τρέχει αμέσως και το αρπάζει, κινδυνεύοντας ο ίδιος να σκοτωθεί. Μπορείς να μου εξηγήσεις γιατί το παιδάκι βγήκε στο δρόμο;

– Ίσως δεν γνώριζε και δεν είχε συναίσθηση του κινδύνου που το απειλούσε, απάντησε ο Θοδωρής.

– Σωστά, συμφώνησε ο κυρ-Αντρέας. Και τι έχεις να πεις για την πράξη του κυρίου;

– Αυτός γνώριζε τον άμεσο κίνδυνο του παιδιού και με κίνδυνο της δικιάς του ζωής θέλησε να το σώσει.

– Πολύ ωραία. Και τώρα να έρθουμε στο θέμα που σε ανησυχεί. Η κόλαση δεν ετοιμάστηκε για τους ανθρώπους, αλλά για τον διάβολο και τους αγγέλους του. Ο Θεός ετοίμασε για τον άνθρωπο έναν όμορφο τόπο, που είναι ο Ουρανός, ο Παράδεισος.

– Δηλαδή όλοι οι άνθρωποι θα πάνε στον Ουρανό, απάντησε ο Θοδωρής με κάποια ανακούφιση.

– Όχι ακριβώς, συνέχισε ο κυρ-Αντρέας. Ο κάθε άνθρωπος διαλέγει μόνος του πού θέλει να πάει. Ο άνθρωπος, όπως το παιδάκι, βρίσκεται σε επικίνδυνο δρόμο που τον οδηγεί στην αιώνια απώλεια. Γι’ αυτό ο Χριστός άφησε τη δόξα Του στον ουρανό, ήρθε στη γη και πέθανε για τις αμαρτίες μας. Η θυσία Του αυτή, από τη μια μεριά, επιβεβαιώνει ότι υπάρχει κόλαση, από την οποία θέλησε να μας ελευθερώσει. Από την άλλη, όμως, ανοίγει έναν καινούργιο δρόμο για τον Ουρανό και ελπίζει ότι οι άνθρωποι θα διαλέξουν Αυτόν που τους αγαπάει και όχι το διάβολο και την κόλαση. Ας υποθέσουμε τώρα ότι το παιδάκι εκείνο αρνιόταν να στηριχτεί στον άνθρωπο, που ήρθε να το αρπάξει κάτω από τις ρόδες. Τότε τι θα γινόταν;

– Τότε θα το σκότωνε το αυτοκίνητο, είπε ο Θοδωρής. Και η ευθύνη θα ήταν όλη δική του.

Τα λόγια αυτά βοήθησαν το Θοδωρή για να καταλάβει και έφυγε ικανοποιημένος. Καθώς περπατούσε σκεπτόταν. Ο Χριστός θυσιάστηκε για να με ελευθερώσει από τις αμαρτίες μου. Να με ελευθερώσει από την κόλαση. Τον ευχαριστώ για τον όμορφο τόπο που ετοίμασε για μένα.

Εσύ, παιδί μου, πού θέλεις να περάσεις την αιωνιότητα; Στον Ουρανό μαζί με τον Χριστό ή στην κόλαση μαζί με το διάβολο; Εάν τώρα προσευχηθείς και ανοίξεις την καρδιά σου στον Χριστό, Εκείνος θα έρθει στη ζωή σου, θα σε ελευθερώσει από την κάθε αμαρτία, θα γίνει ο Σωτήρας σου, ο προστάτης σου και ο καλός σου φίλος.

“Ο Υιός του Ανθρώπου ήρθε για να αναζητήσει και να σώσει αυτούς που έχουν χάσει το δρόμο τους.”
(Λουκάς 19:10).