Νοέμβριος - Δεκέμβριος 2012
«Η Αρρώστια»
Πάντοτε παραμένει επίκαιρο το θέμα της ασθένειας. Πολλοί οι ασθενείς στα σπίτια, στα νοσοκομεία, στους δρόμους. Είμαστε εμείς οι ίδιοι ασθενείς ή οι δικοί μας άνθρωποι. Σήμερα εμείς, αύριο άλλοι και το αντίθετο. Ο πόνος κτυπά όλες τις πόρτες, όλες τις ώρες αδιάκριτα, πλουσίων, φτωχών, νέων, ηλικιωμένων, μορφωμένων, αμόρφωτων, όλων. Γιατί ν’ αρρωσταίνουμε και γιατί να πονάμε; Το ίδιο ερώτημα επανέρχεται με δριμύτητα. Δεν είναι μόνο από τις αμαρτίες οι διάφορες αρρώστιες. Αρρώστιες πολλές και μεγάλες είχαν και οι άγιοι. Οι αρρώστιες μάς κάνουν να θυμηθούμε τον λησμονημένο Θεό, να Τον επικαλεσθούμε, να συνδεθούμε μαζί Του. Η μνήμη του Θεού εντείνει στην ειλικρινή μετάνοια. Οι αρρώστιες είναι, αλήθεια, για να μας φέρουν πιο κοντά στον Θεό και όχι να μας απομακρύνουν από Αυτόν. Την πίστη μας στον Θεό αποδεικνύουμε με την υπομονή στις δοκιμασίες και μάλιστα στον πόνο των ασθενειών.
Νοέμβριος - Δεκέμβριος 2012
Χαρμόσυνα θα ηχήσουν οι καμπάνες και πάλι την άγια εκείνη νύχτα των Χριστουγέννων. Τότε που με τα μάτια της ψυχής μας θα ατενίσουμε το σπήλαιο της Βηθλεέμ, εκεί που συντελέστηκε η ενανθρώπιση του Υιού του Θεού. Στις εκκλησίες θα ακουστούν τα χαρμόσυνα εκείνα τροπάρια, που αναγγέλλουν στο βασανισμένο άνθρωπο το μήνυμα της γεννήσεως του Ιησού Χριστού. «Η Παρθένος σήμερον τον υπερούσιον τίκτει», «Χριστός γεννάται δοξάσατε. Χριστός εξ ουρανών απαντήσατε»!
Το μεγάλο αυτό μυστήριο των Χριστουγέννων προσεγγίζεται μόνο με την πίστη. Με τη λογική δεν κατανοείται το υπέρλογο. «Ο Λόγος σαρξ εγένετο». Ο Χριστός που γίνεται άνθρωπος, παραμένει Θεός και μετά την ενανθρώπισή Του. Είναι ταυτόχρονα Θεός και άνθρωπος. Γεννήθηκε ο άναρχος Θεός «ουκ εκ σπέρματος, αλλά εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου», για να σώσει το ανθρώπινο γένος από την αμαρτία. Ήδη ο προφήτης Ησαΐας μίλησε για την έλευση του «Άρχοντα της ειρήνης», για την αιώνια ειρήνη που Αυτός θα φέρει. Ο ύμνος των αγγέλων τη θεία εκείνη νύχτα της ενανθρωπίσεως του Κυρίου είναι σαφής. «Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία». «Ειρήνην την εμήν δίδωμι υμίν», θα λέγει συνέχεια κατά τη διάρκεια της παρουσίας Του στη γη.
Φωτεινή Ηλιοπούλου
Εκπαιδευτικός
Νοέμβριος - Δεκέμβριος 2012
Η ανθρωπότητα με αγωνία περίμενε τον Σωτήρα της. Η πνευματική κατάσταση της εποχής εκείνης ήταν τέτοια, που απαιτούσε τη θεία επέμβαση. Άνθρωποι σοφοί, σαν τον Σενέκα και τον ιστορικό Τάκιτο, περιγράφουν την εποχή που ήλθε ο Χριστός με μαύρα γράμματα.
Η γέννηση του Κυρίου Ιησού Χριστού στη Βηθλεέμ της Ιουδαίας ήταν, είναι και θα είναι το μεγαλύτερο κοσμοϊστορικό γεγονός της ανθρωπότητας. Η μετάβαση από το π.Χ. στο μ.Χ. δεν είναι μόνον ένα ιστορικό ορόσημο, αλλά μια πραγματικότητα της ριζικής αλλαγής που κάνει ο Ιησούς Χριστός τόσο στη ζωή του ανθρώπου που εμπιστεύεται σ’ Αυτόν ως προσωπικό Του Σωτήρα, όσο και σαν ιστορικά αναγνωρισμένη αλλαγή που έκανε και συνεχίζει να κάνει σε όλους τους τομείς της ζωής μας.
Διαβάζουμε στην Αγία Γραφή (Γαλ.4:4), ότι: « Όταν ήλθε ο κατάλληλος καιρός, ο Θεός έστειλε τον Υιόν του που γεννήθηκε από μια γυναίκα». Ο ερχομός του Ιησού Χριστού στον κόσμο έγινε όταν παρουσιάστηκαν τα γεγονότα εκείνα που χρειάζονταν για να εκπληρώσουν το σωτήριο έργο του Θεού.
Έτσι, μελετώντας την εποχή που γεννήθηκε ο Χριστός, διαπιστώνουμε πραγματικότητες:
α. Όλος ο τότε γνωστός κόσμος μιλούσε την ελληνική γλώσσα που είχε εξαπλωθεί με τις κατακτήσεις του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Έτσι το Ευαγγέλιο γράφτηκε στα ελληνικά και η χριστιανική πίστη κηρύχτηκε στα ελληνικά σε πολλά μέρη του κόσμου.
β. Οι κοινοί νόμοι, η ειρήνη που επικρατούσε, η παγκόσμια ρωμαϊκή κυβέρνηση, η ισοπέδωση των συνόρων, οι δρόμοι που ανοίχτηκαν σ’ όλη την αυτοκρατορία, έδιναν την δυνατότητα να κινηθεί κάποιος με ασφάλεια και ελευθερία. Έτσι, οι πρώτοι Χριστιανοί ιεραπόστολοι μπορούσαν και διέρχονταν τις περιοχές και κήρυτταν τη χριστιανική πίστη σε όλον τον τότε γνωστό κόσμο.
γ. Οι άνθρωποι της εποχής εκείνης, τόσο στο θρησκευτικό όσο και στον ιδεολογικό τομέα, ήταν προετοιμασμένοι να δεχτούν τη χριστιανική πίστη. Οι εθνικοί ειδωλολάτρες είχαν κουραστεί από τη λατρεία των ψεύτικων θεών. Τα φιλοσοφικά συστήματα είχαν φθαρεί και δεν ικανοποιούσαν. Η πνευματική κατάσταση ήταν απελπιστική.
δ. Οι Εβραίοι, ως ο μοναδικός λαός που πίστευε στον αληθινό Θεό, περίμεναν με αγωνία να έρθει ο Μεσσίας, ο εθνικός και πνευματικός τους ελευθερωτής. Η μεγάλη όμως τραγωδία του λαού αυτού ήταν ότι, όταν ήρθε, τον απέρριψαν.
Τα γεγονότα, λοιπόν, της εποχής εκείνης απαιτούσαν τον ερχομό του Σωτήρα του κόσμου. Ο Ιησούς Χριστός στέκεται στην ιστορία της ανθρωπότητας ως η μοναδική προσωπικότητα που επισκίασε κάθε ανθρώπινο. Ποτέ δεν υπήρξε άλλος σαν Αυτόν. Ο Ιησούς Χριστός έφερε από τον ουρανό τη ζωή της ειρήνης, της αγάπης και της δύναμης. Ο Ιησούς Χριστός αναγεννά τον άνθρωπο και τον κάνει ολότελα καινούργιο. Η απελευθέρωση από την αμαρτία και από όλα τα κακά που βαρύνουν τη ζωή του σύγχρονου ανθρώπου, γίνεται μόνον από τον Ιησού Χριστό. Ο Θεάνθρωπος έχει τη δύναμη να ξαναδημιουργήσει τον άνθρωπο, ο οποίος αναγνωρίζει την πνευματική του κατάπτωση και ζητάει ταπεινά και ειλικρινά την αναγέννησή του. Η σωτηρία του Ιησού Χριστού είναι η απόλυτη, η τέλεια, η ριζική απελευθέρωση από τα βάρη ολόκληρης της ζωής του ανθρώπου που μετανοεί και ζητάει τη σωτηρία του. Ο άνθρωπος, έχοντας τον Χριστό στη ζωή του, αρχίζει και ζει μια νέα και υπέροχη ζωή. «Τα παλαιά πέρασαν, όλα έγιναν καινούργια» (Β΄ Κορινθ. 5:17).
Η γέννηση του Χριστού σήμανε ότι ο Θεός γινόταν άνθρωπος, για να βγάλει τον άνθρωπο από το βούρκο που βρισκόταν και να τον ανεβάσει στον ουρανό. Η αιωνιότητα έμπαινε στο χρόνο. Το Αιώνιο Πνεύμα φόρεσε τη σάρκα και πήρε το αίμα το ανθρώπινο και το φθαρτό για να το κάνει αιώνιο. Ο Δημιουργός ενώθηκε με το δημιούργημά Του. Γι’ αυτό ο Βασιλιάς των Βασιλιάδων άφησε το θρόνο Του και ήρθε να γεννηθεί στην αχυρένια φάτνη.
Ο Πάνσοφος, Παντογνώστης και Πανάγαθος Θεός αποφάσισε να βάλει τέρμα στα ανθρώπινα δεινοπαθήματα. Με την ταπεινή γέννηση του Σωτήρα Χριστού άρχισε ο Θεός της αγάπης να γράφει την καινούργια ιστορία του ανθρώπου, την ιστορία της άφθονης, πλούσιας ζωής εδώ κάτω στη γη και στη συνέχεια της υπέροχης αιώνιας ζωής στην αιωνιότητα του Παραδείσου.
Ο Χριστός γεννήθηκε, για να αναγεννηθεί ο άνθρωπος. Η γέννηση του Χριστού έφερε την αναγέννηση του ανθρώπου.
Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2012
Βρισκόμαστε και πάλι στην αρχή μιας νέας εκκλησιαστικής χρονιάς. Ύστερα από μια περίοδο ανάπαυλας και ξεκούρασης, ξαναγυρίζουμε στις εργασίες μας και στο συνηθισμένο τρόπο ζωής. Θα επικαλεστούμε τη βοήθεια του Θεού, όπως χρειάζεται για κάθε αρχή. Θα συγκεντρώσουμε τις δυνάμεις μας, τις φροντίδες μας, για να ετοιμαστούμε για την εποχή που έρχεται. Θα πρέπει να κάνουμε ιεράρχηση των στόχων και των προσπαθειών μας.
Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2012
Ο Χριστός λέγει: «Εν τω κόσμω θλίψιν έξετε, αλλά θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμο» (Ιωάν. 16:33). Αλλού λέγει: «Ει τις θέλει οπίσω μου έρχεσθαι, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού καθ’ ημέραν και ακολουθείτω μοι» (Λουκ. 9:23). Και πάλιν λέγει: «Αγωνίζεσθε εισελθείν δια της στενής πύλης» (Λουκ. 13:24). Και πάλι τονίζει: «Έσεσθε μισούμενοι υπό πάντων δια το όνομά μου» (Λουκ. 21:17). Ο αγώνας του πιστού Χριστιανού είναι ένας συνεχής έμπονος αγώνας, κατά το ιερό Ευαγγέλιο. Ο άριστος ερμηνευτής του, ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, με τη γνωστή του επιμονή λέγει πως η θλίψη αυτή προξενεί ανάπαυση, πως η ζωή είναι στίβος, πως στο στίβο υπάρχουν αγώνες και τέλος βραβεία. Αυτοί που βλασφημούν στην ασθένεια, και τον πόνο υφίστανται και το κέρδος χάνουν. Ο άγιος Μακάριος συνεχίζοντας λέγει πως δεν υπάρχει δόξα δίχως παθήματα και κάθε κατά Θεόν θλίψη είναι έργο ευσεβείας. Η δε αληθινή αγάπη με τα ενάντια της ζωής δοκιμάζεται. Μη νομίζεις πως θ’ αποκτήσεις αρετή δίχως θλίψη. Το άλυπο είναι αδόκιμο. Τον ανηφορικό δρόμο του πόνου σου ανέβαινε μ’ ελπίδα.
Η «στενή και τεθλιμμένη» οδός του Ευαγγελίου αποτελεί, θα λέγαμε, συγκλονιστική εμπειρία για την ορθόδοξη πνευματικότητα. Μια πνευματική ζωή δίχως αγώνα και άσκηση είναι τελείως άγνωστη για την Ορθοδοξία. Ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος λέγει πως ο δρόμος για τον Θεό είναι ένας συνεχής σταυρός. Κανείς δεν πήγε στον ουρανό με άνεση. Σύγχρονος θεολόγος αναφέρει: Η άρνηση του σταυρού μαραίνει και μωραίνει την ίδια την Εκκλησία. Την εκκοσμικεύει, την κενώνει από τον εσχατολογικό δυναμισμό της (π. Μιχαήλ Καρδαμάκης). Ο βίος των Χριστιανών ήταν ανέκαθεν μαρτυρικός, ασκητικός, ομολογητικός, περιπετειώδης, τολμηρός και θαρραλέος. Αν επιθυμούμε ένα χριστιανισμό της ανέσεως, του «βολέματος», της αυτάρκειας και της ωραίας κουβέντας, απέχουμε πολύ μακριά του γνήσιου ορθόδοξου ήθους, που έμβλημά του, έχει το σταυρό, τον οποίο ακολούθησαν, προσκύνησαν και ύψωσαν όλοι οι άγιοι της Εκκλησίας μας.
«Η ευλογία του πόνου και ο πόνος της αγάπης»
(Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου σελ.22,23)
Ιούλιος - Αύγουστος 2012
«Γιατί μαμά ο κύριος κάθεται κάτω;» Το βλέμμα της μικρούλας, γεμάτο απορία, καρφώνεται σε έναν από τους δεκάδες συνανθρώπους μας, που καθισμένοι σε γωνίες και πεζοδρόμια αναζητούν τον οίκτο των περαστικών, άλλοτε παρακαλώντας με ασθμαίνουσα φωνή, άλλοτε απλά προτάσσοντας αδύναμα το χέρι τους σε στάση αναμονής. Αναμονής μιας βοήθειας, αναμονής του φιλάνθρωπου αισθήματος κάποιου περαστικού.
Ιούλιος - Αύγουστος 2012
Ο πόνος, κατά τον άγιο Νικόλαο Καβάσιλα, είναι ένας τρόπος που επέτρεψε ο Θεός στον άνθρωπο για να μη δένεται υπερβολικά με τον κόσμο. Έτσι, ο πόνος γίνεται μέσο και όπλο, που νικά την αμαρτία και σώζει τον άνθρωπο. Η αδυναμία γίνεται δύναμη, η εξασθένηση κραταίωση, που δεν μας επιτρέπει να υποδουλωθούμε στα πράγματα. Είναι σημαντικός ο ρόλος του πόνου στη ζωή μας, αφού θέλει να μας ανακαινίσει για την αιωνιότητα. Ο πόνος, τελικά, δυναμώνει τον άνθρωπο, τον μεταμορφώνει και τον αγιοποιεί.
Ιούλιος - Αύγουστος 2012
Η τηλεόραση θέλει πέταμα όχι γιατί δεν έχει καλά προγράμματα. Η τηλεόραση θέλει πέταμα είτε με καλά είτε με κακά προγράμματα. Θέλει πέταμα γιατί είναι επικίνδυνη σαν διαδικασία. Η τηλεόραση στερεί τον θεατή από την δυνατότητα επαφής με τον εσωτερικό του κόσμο. Τον αποξενώνει απ’ την πνευματική του ζωή. Ο κόσμος γίνεται ένας τόπος, που όπως λέει ο Καμύ, δεν έχεις που να ακουμπήσεις την καρδιά σου.