Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2012
Είχαμε από καιρό υποσχεθεί να επισκεφτούμε τα παιδιά κάποιας φτωχής οικογένειας της Αλασούρας, στην οποία βρίσκεται η έδρα του ιεραποστολικού μας κλιμακίου, στη Μαδαγασκάρη.
Η απόσταση που έπρεπε να διανύσουμε με το αυτοκίνητο, προκειμένου να βρεθούμε στο σπίτι τους, δεν ήταν ιδιαίτερη μεγάλη. Κάθε Κυριακή, την ίδια διαδρομή υποχρεούνται να κάνουν παιδιά και ηλικιωμένοι, για να συμμετάσχουν στη Θεία Λειτουργία. Για εκείνους τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά, αφού είναι αναγκασμένοι να έλθουν μέχρι το ναό πεζοί, βαδίζοντας κάποια χιλιόμετρα υπό διαφορετικές και συχνά δύσκολες καιρικές συνθήκες.
Μπαίνοντας στο εσωτερικό του σπιτιού δεν είχαμε πού να καθίσουμε. Τα μάτια μας καρφώθηκαν στις δύο άδειες κατσαρόλες που ήταν μπροστά μας. Ρωτήσαμε αν υπάρχει φαγητό για το απόγευμα. Η μητέρα μάς απάντησε αρνητικά. Εφόσον δεν υπάρχει δουλειά, δεν υπάρχουν χρήματα και έτσι δεν έχει μαγειρέψει κάτι.
Τα παιδιά του λεγόμενου «τρίτου κόσμου» που μοιάζει μακρινός, βρίσκονται δίπλα μας. Σίγουρα, το βιοτικό τους επίπεδο βρίσκεται πιο κάτω από το δικό μας. Το επίπεδο, όμως, των αξιών τους, της ηθικής τους, της απλότητάς τους είναι πολύ πιο πάνω από το δικό μας. Στον τόπο της ιεραποστολικής μας διακονίας τα ποσοστά αυτοκτονιών και ψυχολογικών νοσημάτων είναι ελάχιστα. Οι καθημερινές υλικές απαιτήσεις των ανθρώπων είναι πολύ λίγες. Τα χέρια τους είναι ανοιχτά, όχι μόνο για να πάρουν, αλλά και για να δώσουν. Η καρδιά τους με ανιδιοτέλεια περιμένει ανοιγμένη διάπλατα, έτοιμη να δεχθεί το Ευαγγέλιο του Χριστού.
Από την Ιερά Επισκοπή Μαδαγασκάρης
«Πάντα τα έθνη» τεύχος 122, Σελ. 26,27
Ιούλιος - Αύγουστος 2012
«Συνεχίζονται καθημερινά τα συσσίτια σε 300 παιδιά, με πρωινό και γεύμα σε πέντε ενορίες. Συνεχίζονται επίσης οι επισκέψεις στις φυλακές, στις οποίες πολλά πεθαίνουν από ασιτία και ασθένειες, όπως μας αναφέρει ο Διευθυντής των φυλακών. Συνεχίζονται ακόμη και οι οικονομικές ενισχύσεις για υποτροφίες μαθητών, για αγορά φαρμάκων, για νοσήλεια ασθενών στα νοσοκομεία, κ.α.
Θέλουμε επίσης να σας ενημερώσουμε ότι το Γυμνάσιο που χτίζεται στην περιοχή Παλόμπε, τελειώνει σε ένα μήνα. Ολόκληρο το κτηριακό συγκρότημα κάνει υπερήφανη την Ιεραποστολή, καθώς είναι όμορφο, λειτουργικό και γερό. Είναι από τα πιο γερά σχολεία που διαθέτει η χώρα. Φτιάχτηκε με τέτοιες προδιαγραφές, ώστε να φιλοξενεί με ασφάλεια τους μαθητές και να αντέξει για πάρα πολλά χρόνια.
Κάνουμε, λοιπόν, έκκληση να μας στηρίξετε οικονομικά, ώστε να ανταποκριθούμε στα έξοδα του εξοπλισμού, που υπολογίζουμε ότι θα ανέλθουν στο ποσό των 35.000 ευρώ. Το ποσό αυτό θα διατεθεί για έπιπλα, θρανία, πίνακες, γραφεία, βιβλιοθήκες, για τις αίθουσες διδασκαλίας, για την αίθουσα του αναγνωστηρίου, για τα γραφεία των καθηγητών και για εξοπλισμό με ηλεκτρονικούς υπολογιστές και το απαραίτητο εποπτικό υλικό.»
Το παραπάνω άρθρο το αναδημοσιεύουμε από το περιοδικό «Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός», αρ. τεύχ. 88, Α΄ τρίμηνο 2012, σελ. 417-421)
(Ιεραποστολικός σύνδεσμος Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός: 2310 606 920)
Μάιος - Ιούνιος 2012
Το δράμα του λαού της Αϊτής συνεχίζεται. Οι περισσότεροι Χριστιανοί μετά το σεισμό έχουν φύγει στα χωριά τους. Οι αρρώστιες και η πείνα θερίζουν τους ανθρώπους και ως Ορθόδοξη Εκκλησία αδυνατούμε να βοηθήσουμε. Παντού υπάρχουν εικόνες καταστροφής. Η πόλη είναι κατεστραμμένη από άκρου σ’ άκρο.
Τα θύματα από τη χολέρα αυξάνονται δραματικά, ιδιαίτερα κατά την περίοδο των βροχών, με αποτέλεσμα ο αριθμός των νεκρών να έχει ανέλθει στους 4.000 περίπου. Η κατάσταση στους καταυλισμούς είναι απερίγραπτη και οι συνθήκες που επικρατούν άθλιες, καθώς οι άνθρωποι που διαμένουν εκεί δεν διαθέτουν καμιά ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και δεν τηρούνται οι βασικοί κανόνες υγιεινής. Σήμερα στον καταυλισμό της Ενορίας μας διαμένουν 70 οικογένειες, ενώ σ’ ολόκληρη την πόλη ζουν σε καταυλισμούς 500.000 άνθρωποι.
Η Εκκλησία μας, με τη βοήθεια μιας φιλανθρωπικής οργάνωσης, συνεχίζει να διανέμει καθημερινά σε 300 παιδιά συσσίτιο, που αποτελείται συνήθως από λίγο ρύζι, φασόλια και ψωμί. Το κρέας είναι ανύπαρκτο και δεν έχουμε ούτε καραμέλες για να τα γλυκάνουμε.
Όσοι θέλετε να βοηθήσετε την Ορθόδοξη Ιεραποστολή στην Αϊτή, μπορείτε να απευθυνθείτε: «Πάντα τα Έθνη», Αποστολική Διακονία, Ιω. Γενναδίου 14, Αθήνα 11521, τηλ. 210 7272 315, Φαξ 210 7272 310.
(Πηγή: Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, αριθμ. τευχ. 88)
Μάρτιος - Απρίλιος 2012
Ο Σεβ. Μητροπολίτης Άκκρας επισκέφθηκε ενορίες της Αρχιερατικής Περιφέρειας Σουέντρου Αφράνσι και κατέθεσε τον θεμέλιο λίθο του Ιερού Ναού του Φιλανθρώπου Χριστού στο χωριό Γκομόα Αφράνσι.
Στην είσοδο του χωριού τον υποδέχθηκαν οι φύλαρχοι και πλήθος πιστών. Είχε την ευκαιρία να τελέσει τρισάγιο στη μνήμη του π. Κυριακού, του πρώτου Ορθοδόξου ιερέως ο οποίος χειροτονήθηκε το 1976 από τον τότε Μητροπολίτη Άκκρας και μετέπειτα Πηλουσίου, αείμνηστο κυρό Ειρηναίο. Κατά τη διάρκεια της επίσκεψης συναντήθηκε εθιμοτυπικά με τους φύλαρχους της περιοχής.
Στον Καθεδρικό Ναό της Άκκρας τελέσθηκε Θεία Λειτουργία, προεξάρχοντος του Σεβασμιότατου. Μετά τη Θεία Λειτουργία έγινε αρτοκλασία, όπου και μίλησε ο Σεβασμιότατος αναφερόμενος στο πρόσωπο της Παναγίας.
Στη συνέχεια, τέλεσε τον αγιασμό για την έναρξη της λειτουργίας των κατηχητικών σχολείων, ευλόγησε τους κατηχητές, τις κατηχήτριες και τα παιδιά και, αφού διένειμε το αντίδωρο, επισκέφθηκε τις αίθουσες των κατηχητικών και ενημερώθηκε για τη διδακτέα ύλη.
Το απόγευμα της ίδιας ημέρας χοροστάτησε στον Μεγάλο Εσπερινό στον Καθεδρικό Ναό της Άκκρας. Μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας και πριν από τη διανομή γεύματος σε όλο το εκκλησίασμα, ο Μητροπολίτης είχε την ευκαιρία να συναντηθεί και να συνεργαστεί με τα μέλη του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου.
Μάρτιος - Απρίλιος 2018
Οι Σύζυγοι ως Ζεύγος Αγάπης
H αγαπητική ενότητα του άνδρα και της γυναίκας μέσα στο γάμο εκφράζεται με τη φράση «έσονται οι δύο εις σάρκα μίαν». Εκείνοι που πριν το μυστήριο του γάμου ήταν δύο, τώρα γίνονται ένα σώμα. Δύο πρόσωπα που, ενώ διατηρούν τη μοναδικότητά τους, πορεύονται σε μία κοινή ζωή αγάπης και προσφοράς.
Η αγαπητική ένωση των συζύγων είναι το μεγάλο πνευματικό κεφάλαιο της συμπορεύσεώς τους. «Ο πραγματικός πλούτος, η μεγαλύτερη περιουσία, είναι όταν ο άνδρας δεν βρίσκεται σε διχόνοια με τη γυναίκα του, αλλά είναι ενωμένοι σαν να είναι ένα σώμα. Έσονται οι δύο εις σάρκα μίαν, λέγει. Αυτοί οι άνθρωποι, είτε φτωχοί είναι είτε άσημοι, είναι οι πιο καλότυχοι απ’ όλους, αφού κερδίζουν την αληθινή ηδονή, και περνούν τη ζωή τους με συνεχή γαλήνη». Αυτός είναι επιτυχημένος γάμος: Δύο σώματα σε μια ψυχή. Παντού και πάντα μαζί με τον Χριστό.
Με την ιερολογία του μυστηρίου του γάμου, η Εκκλησία εύχεται να δώσει ο Θεός στους συζύγους ομόνοια ψυχών και σωμάτων. Ο λόγος αυτός εκφράζει το βάθος της αγάπης που θα προσπαθήσουν να βιώσουν ο άνδρας και η γυναίκα. Αγάπη που αγκαλιάζει ολόκληρη την ύπαρξη των συζύγων: Ψυχές και σώματα.
Ο απόστολος Παύλος, μιλώντας γι’ αυτή τη στενή ενότητα του ζεύγους στο γάμο, κάνει αναφορά στη σχέση του Χριστού με την Εκκλησία: «Αι γυναίκες τοις ιδίοις ανδράσιν υποτάσσεσθε ως τω Κυρίω, ότι ο ανήρ εστί κεφαλή της γυναικός, ως και ο Χριστός κεφαλή της Εκκλησίας… Οι άνδρες αγαπάτε τας γυναίκας εαυτών, καθώς και ο Χριστός ηγάπησε την Εκκλησίαν και εαυτόν παρέδωκεν υπέρ αυτής,… ίνα ᾖ αγία και άμωμος. Ούτως οφείλουσιν οι άνδρες αγαπάν τας εαυτών γυναίκας ως τα εαυτών σώματα. Ο αγαπών την εαυτού γυναίκα εαυτόν αγαπά».
Από τη γυναίκα ζητείται η εν αγάπη υποταγή στην κεφαλή, που είναι ο άνδρας, σαν να υποτάσσεται στον ίδιο τον Χριστό (ως τω Κυρίω). Από τον άνδρα ζητείται αγάπη προς την γυναίκα παρόμοια με την αγάπη του Χριστού προς την Εκκλησία (καθώς και ο Χριστός ηγάπησε την Εκκλησίαν). Από την κεφαλή (τον άνδρα) ζητείται να αγαπά το σώμα, και από το σώμα (τη γυναίκα) να αγαπά με σεβασμό και υποταγή την κεφαλή.
(Το Μυστήριον του Γάμου, Ιερομ. Γρηγορίου, σελ. 31,32)
Ιανουάριος - Φεβρουάριος 2018
Ο Άγιος Παΐσιος Μιλά για την Αντοχή της Μητέρας
Η μάνα πονάει, κουράζεται, αλλά δεν αισθάνεται ούτε τον πόνο ούτε την κούραση. Ζορίζει τον εαυτό της, αλλά επειδή αγαπά τα παιδιά της, αγαπά το σπίτι της, όλα τα κάνει με χαρά. Θυμάμαι, η μάνα μου, όταν ήμασταν μικρά, έπρεπε να κουβαλάει το νερό από την βρύση που ήταν πολύ μακριά από το σπίτι μας, έπρεπε να μαγειρεύει, να ζυμώνει, να πλένει τα ρούχα, να πηγαίνει και στο χωράφι. Έκανε δηλαδή όλες τις δουλειές, είχε κι εμάς τα παιδιά να τη ζαλίζουμε και να κάνει και το ...δικαστήριο, όταν μαλώναμε. Έλεγε όμως: «Αυτό είναι το καθήκον μου, είμαι υποχρεωμένη να τα κάνω όλα, χωρίς να γογγύζω». Το έλεγε με την καλή έννοια. Αγαπούσε το σπίτι, αγαπούσε τα παιδιά της και δεν κουραζόταν με τις δουλειές. Όλα τα έκανε με την καρδιά της, με χαρά.
Και όσο περνούν τα χρόνια, τόσο πιο πολύ η μητέρα αγαπά το σπίτι. Παρόλο που περνά η ηλικία, θυσιάζεται πιο πολύ για να μεγαλώσει και τα εγγονάκια της. Και ενώ οι δυνάμεις της λιγοστεύουν, επειδή όμως το κάνει με την καρδιά της, έχει περισσότερο κουράγιο και από τον άνδρα, αλλά και από το κουράγιο που είχε στα νιάτα της.
-Και στην αρρώστια, Γέροντα Παΐσιε, η γυναίκα έχει μεγαλύτερη ψυχραιμία από τον άνδρα.
-Ξέρεις τι γίνεται; Η μητέρα, με τις αρρώστιες του παιδιού, έχει αντιμετωπίσει πολλές φορές την αρρώστια και έχει πολλές εμπειρίες. Θυμάται πόσες φορές ανέβηκε ο πυρετός και ξανακατέβηκε. Είδε διάφορες σκηνές, το παιδί να πνίγεται ή να λιποθυμάει και με ένα – δυό χτυπήματα να συνέρχεται κ.λ.π.
Ο άνδρας δεν τα βλέπει αυτά και δεν έχει τέτοιες εμπειρίες. Γι’ αυτό, αν δει το παιδί καμιά φορά με πυρετό ή λίγο χλωμό, πανικοβάλλεται και αρχίζει: «Το παιδί χάνεται! Τι θα κάνουμε τώρα; Τρέξτε, φωνάξτε τον γιατρό»!
(Γέροντας Παΐσιος, 1924-1994, σελ. 18)
Νοέμβριος - Δεκέμβριος 2017
Του είπα κάποτε:
– Γέροντα, δεν μπορώ να συνεργασθώ μ’ αυτόν τον αδελφό… είναι γκρινιάρης.
– Μωρέ εσύ έχεις εγωισμό. Το ξέρεις; Απ’ αυτόν τα παθαίνεις όλα.
– Το ξέρω, Γέροντα, τον έχω από μικρός. Εύχεσθε να μου δώσει ο Θεός ταπείνωση στην καρδιά μου.
– Όταν η καρδιά έχει την αγία ταπείνωση, όλα τα βλέπει καλά και ζει στην επίγεια Άκτιστη Εκκλησία του Θεού από τώρα.
– Ταπείνωση όχι αυτή που τη λέμε με λόγια, ούτε αυτή που νομίζουμε ότι αποκτήσαμε. Η ταπείνωση, η αγία, είναι δώρο Θεού στην ψυχή. Τη δίνει ο Θεός όταν εύρει καθαρή προετοιμασία. Τότε επιβλέπει με ευχαρίστηση και έλκει την ψυχή αυτή προς Εαυτόν.
– Λοιπόν κι εσύ μη λες «αυτός είναι γκρινιάρης, αυτός ζηλιάρης, αυτός θυμώνει» κ.λ.π. Μη λες «δεν μπορώ να κάνω μαζί του, δεν κάνω ποτέ».
Αυτός δεν είναι τρόπος. Αυτό δεν είναι ορθόδοξο, δεν είναι χριστιανικό. Έτσι δεν είσαι καθόλου στην αγάπη του Θεού. Έτσι ξεχωρίζεις τον εαυτό σου από τη χάρη του Θεού, διότι τον ξεχώρισες από τους αδελφούς σου.
Αντίθετα, θα παραβλέπεις τις αδυναμίες τους και χωρίς να τις μιμείσαι, θα γίνεσαι ένα με αυτούς στη συνεργασία. Ό,τι θέλουν και όπως το θέλουν. Έτσι το θέλουν; Έτσι. Αλλιώς; Αλλιώς.
Με αυτό τον τρόπο καταστρέφονται τα τείχη που μας χωρίζουν από τους αδελφούς μας. Έτσι συνδεόμεθα με τον Χριστό.
Όσο πιο πολύ συνδέεσαι καθημερινά με τους αδελφούς σου, τόσο περισσότερο εισέρχεσαι μυστικά μέσα στην αγάπη του Χριστού.
(«Ανθολόγιο Συμβουλών», Γερ. Πορφυρίου)
Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2017
Στο θέμα της κοινής πνευματικής ζωής, που θεμέλιο έχει την καθημερινή κοινή προσευχή του ζεύγους και αγκαλιάζει όλες τις εκδηλώσεις της ζωής τους, είναι αλήθεια πως γίνονται πολλά και μεγάλα λάθη. Εκείνοι που είναι πιο θερμοί στα πνευματικά, είναι δύσκολο πολλές φορές να καταλάβουν ότι αρετή δεν είναι ό,τι νομίζουν ως αρετή, αλλά το να γίνουν τοις πάσι τα πάντα, για να σώσουν τον συνοδοιπόρο της ζωής τους.
Αρετή είναι να βιώνουμε σύμφωνα με τον αποστολικό λόγο: «Εγενόμην τοις ασθενέσιν ως ασθενής, ίνα τους ασθενείς κερδίσω». Και αν κάποια στιγμή χρειασθή να μιλήσουμε για κάτι στον σύντροφό μας, ας ακολουθήσουμε τον τρόπο που μας υποδεικνύει ο αββάς Ισαάκ: «Πίστευε ότι για κάθε πράγμα χρειάζεσαι διδαχή, και θα βρεθής σε όλη σου τη ζωή σοφός… Αν ειπής κάτι από τα χρειαζούμενα, να μιλήσης σαν μαθητής και όχι σαν αυθέντης με αναίδεια. Να κατακρίνης τον εαυτό σου από πριν και να δηλώσης σ’ αυτόν που σε ακούει ότι είσαι κατώτερός του,… κι έτσι να τον παρακινήσης, να ακούση τα λόγια σου και να σπεύση να τα εφαρμόση… ό,τι μπορείς να πης, πες το με δάκρυα, για να ωφελήσης και τον εαυτό σου και τους ακροατές σου, και η χάρις του Θεού να είναι μαζί σου».
Ο λόγος του αββά Ισαάκ είναι οδηγός στην κοινή πορεία της αγάπης του ζεύγους. Γράφει ο μεγάλος διδάσκαλος της πνευματικής ζωής: «Σταυρώσου και μη σταυρώσης… Αδικήσου και μην αδικήσης. Συκοφαντήσου και μη συκοφαντήσης…Να ευφραίνεσαι με εκείνους που ευφραίνονται και να κλαίς με εκείνους που κλαίνε, διότι τούτο είναι γνώρισμα της καθαρότητας. Με τους αρρώστους αρρώστησε, με τους αμαρτωλούς πένθησε… Να μην ελέγχης ούτε να ονειδίζης κανένα, ούτε τους πολύ κακούς στη διαγωγή. Άπλωσε το πανωφόρι σου στον αμαρτωλό και σκέπασέ τον. Και αν δεν μπορής να πάρης επάνω σου τα πταίσματά του… τουλάχιστον δείξε υπομονή και μην τον ντροπιάσεις».
(«Το Μυστήριο του Γάμου», Ιερομ. Γρηγορίου, σελ. 51,52)