Όπως είναι γνωστό, επάνω από το Σταυρό ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός έδωσε εντολή και την Παναγία μητέρα Του παρέλαβε ο Ιωάννης ο Ευαγγελιστής στο σπίτι του, όπου διέμενε μαζί με τον αδελφό του Ιάκωβο και τη μητέρα του Σαλώμη, συγγενή της Θεοτόκου. Όταν δε ήλθε η στιγμή να τελειώσει την επίγεια ζωή της, άγγελος Κυρίου (η παράδοση λέει ότι ήταν ο Αρχάγγελος Γαβριήλ) της το έκανε γνωστό τρεις μέρες πριν.
Η χαρά της Θεοτόκου υπήρξε μεγάλη, διότι θα συναντούσε το μονογενή της Υιό και Θεό όλων των ανθρώπων. Πήγε, λοιπόν, και προσευχήθηκε στο όρος των Ελαιών, όπου συνήθιζε να προσεύχεται και ο Κύριος Ιησούς. Έπειτα, γύρισε στο σπίτι του Ιωάννη, όπου έκανε γνωστή την επικείμενη αναμενόμενη κοίμησή της.
Η παράδοση αναφέρει ότι την τρίτη ήμερα από την εμφάνιση του αγγέλου, λίγο πριν κοιμηθεί η Θεοτόκος, οι Απόστολοι δεν ήταν όλοι στα Ιεροσόλυμα, αλλά σε μακρινούς τόπους όπου κήρυτταν το Ευαγγέλιο. Τότε, ξαφνικά, νεφέλη τους άρπαξε και τους έφερε όλους μπροστά στο κρεβάτι, όπου ήταν ξαπλωμένη η Θεοτόκος και περίμενε την κοίμησή της. Μαζί δε με τους Αποστόλους ήλθε και ο Αρεοπαγίτης Διονύσιος, ο Άγιος Ιερόθεος ο διδάσκαλος του Διονυσίου, ο Απόστολος Τιμόθεος, και οι λοιποί θεόσοφοι Ιεράρχες.
Όταν εκοιμήθη, με ψαλμούς και ύμνους την τοποθέτησαν στο μνήμα της Γεσθημανή. Επειδή, κατά θείαν οικονομίαν, ένας από τους Αποστόλους (ο Θωμάς όπως λέει η παράδοση) δεν ήταν παρών στην κηδεία της Θεομήτορος, ζήτησε να ανοιχτεί ο τάφος, ώστε να προσκυνήσει και αυτός το Σώμα της Θεοτόκου.
Έτσι, μετά από τρεις ήμερες, άνοιξαν τον τάφο και έκπληκτοι διαπίστωσαν ότι η Παναγία αναστήθηκε σωματικά και ανελήφθη στους ουρανούς. Και βέβαια, όλη η ανθρωπότητα, με ευγνωμοσύνη για τις πρεσβείες της στο Σωτήρα Χριστό, αναφωνεί: «Χαίρε, ώ Μήτερ τής ζωής».
Το παραπάνω κείμενο είναι διαθέσιμο σε πολλές ιστοσελίδες στο διαδίκτυο. Εμείς το αλιεύσαμε από τον ορθόδοξο Συναξαριστή: https://www.saint.gr/771/saint.aspx
Ως Χριστιανοί, χρειάζεται να σταθούμε με απόλυτο σεβασμό μπροστά στην όλη βιωτή της Παναγίας Μητέρας και να αναλογίσουμε, αφενός μεν την ανυπολόγιστα μεγάλη προσφορά της στο ανθρώπινο γένος μέσω της υποδειγματικής της υπακοής στο θέλημα του Θεού να φέρει στον κόσμο τον Σωτήρα Ιησού που την κατέστησε Θεοτόκο, εφετέρου δε την παρουσία της δίπλα στον Υιό της και Θεό της καθ’ όλη την διάρκεια της επίγειας παρουσίας του Χριστού με απόλυτη πίστη στον Θεό, αλλά και απέραντη υπομονή μπροστά στα πάθη του Κυρίου μας, που πραγματικά της έσχισαν την καρδιά, όπως προφήτευσε ο Θεοδόχος Συμεών λέγοντας: «Ο πόνος για το παιδί σου θα διαπεράσει την καρδιά σου σαν δίκοπο μαχαίρι». Εάν θέλουμε να αγαπάμε την Παναγία, εάν θέλουμε να την σεβόμαστε, το ελάχιστο που έχουμε να κάνουμε είναι να ακολουθήσουμε τα βήματά της, στην πίστη της στο Θεό και στην προσήλωσή της στο να κάνει το θέλημα του Θεού και όχι το δικό της.
Κυριάκος Γεννάδης
«Εμείς όμως βγαίνουμε νικητές μέσα από όλες αυτές τις δυσκολίες με τη βοήθεια του Χριστού, ο οποίος μας αγάπησε» (Ρωμαίους 8:37).
Εάν θα μπορούσα να περιγράψω με δύο λέξεις τη χριστιανική ζωή, αυτές θα ήταν: Ζωή Νίκης. Η λέξη μάλιστα που χρησιμοποιεί ο Απόστολος Παύλος για το παραπάνω χωρίο στο αρχαίο κείμενο είναι η λέξη υπερνικώμεν. «Αλλ’ εν τούτοις πάσιν υπερνικώμεν δια του αγαπήσαντος ημάς».
Σε όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε, στα αδιέξοδα, στις αρρώστιες, ακόμα και στο θάνατο, υπερνικώμεν. Κι αυτό γίνεται για ένα και μόνο λόγο, «δια του αγαπήσαντος ημάς», του Χριστού δηλαδή, που μας αγάπησε.
Σε μία εποχή που κυριαρχούν ο φόβος για κλιμάκωση των πολέμων, ο κίνδυνος για εμφάνιση νέων επιδημιών, η αέναη και άκαρπη αναζήτηση της Αλήθειας και η αδυναμία πραγματικής ικανοποίησης του ανθρώπου παρ’ όλα τα υλικά αγαθά με τα οποία περιβάλλεται, οι παραπάνω υποσχέσεις του Λόγου του Θεού, αν και επιθυμητές, δύσκολα γίνονται πιστευτές από τον άνθρωπο.
Ο μόνος τρόπος να τα δει και να γευτεί ο άνθρωπος είναι όταν γνωρίσει Εκείνον που τα υπόσχεται, όταν στραφεί ειλικρινά στον Θεό. Γιατί η νίκη δεν βασίζεται στην ικανότητα που έχουμε στις αρετές που διαθέτουμε ή σε οποιαδήποτε εσωτερική δύναμη μέσα μας. Η νίκη μας βασίζεται στον ίδιο τον Θεό, τον Ιησού Χριστό.
Η νίκη μας βασίζεται στον Θεό, τον Παντοδύναμο. Αυτά που για τους ανθρώπους είναι αδύνατα, για τον Θεό είναι δυνατά (Λουκάς 18:27), ή όπως έλεγε ο προφήτης Ιερεμίας αιώνες πριν τον ευαγγελιστή Λουκά: «Θεέ μου, τίποτα δεν είναι δύσκολο για Σένα» (Ιερεμίας 32:17). Όποιο πρόβλημα και δυσκολία είναι αδύνατο για μας να το αντιμετωπίσουμε, για τον Θεό, όχι μόνον είναι δυνατό, αλλά δεν είναι ούτε καν δύσκολο. Διότι είναι Θεός και τίποτε δεν είναι αδύνατον σ’ Αυτόν, τίποτε δεν είναι δύσκολο στον Κύριο των Δυνάμεων.
Η νίκη μας βρίσκεται στον Θεό της Αλήθειας. Ό,τι λέει στον Λόγο Του, ό,τι υπόσχεται στην Αγία Γραφή, το εκπληρώνει. Μάλιστα, για να μας το κάνει ακόμα πιο βέβαιο, λέει ότι είναι αδύνατον να διαψευστεί ο Θεός (Εβραίους 6:18). Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει πει έστω και ένα ψέμα ή που να μην έχει τη δυνατότητα να πει ψέματα. Όλοι είμαστε ικανοί, όλοι είναι δυνατόν να πούμε ψέματα, εάν θέλουμε. Ο Θεός όμως είναι αδύνατον να πει ψέματα. Θα λέγαμε ότι και να ήθελε, δεν μπορεί. Γιατί είναι η απόλυτη Αλήθεια. Αυτή η Αλήθεια που έχει ανάγκη η ψυχή του ανθρώπου, του κάθε ανθρώπου. Και η Αλήθεια αυτή είναι ο Ιησούς Χριστός.
Η νίκη μας βασίζεται στον Θεό που είναι Αγάπη. Και αυτό είναι το πιο σημαντικό από όλα όσα είπαμε παραπάνω. Μία αγάπη χωρίς όρια, αφού έφτασε να προσφέρει για τη δική μας λύτρωση ό,τι πολυτιμότερο είχε: τον Μονογενή Του Υιό, τον Ιησού Χριστό. Μία αγάπη, που δηλώνει ότι θέλει να κατοικεί ο ίδιος ο Θεός μέσα στην καρδιά του ανθρώπου. Αρκεί μόνον ο άνθρωπος να μετανοήσει και να πιστέψει στο σωτήριο έργο του Ιησού Χριστού, να γίνει συνειδητός Χριστιανός, συνειδητό και ενεργό μέλος της Εκκλησίας.
Μία αγάπη, που μας συγχωρεί ό,τι κι αν κάνουμε, όσες φορές και αν το κάνουμε, αρκεί να μετανοούμε ειλικρινά. Μία αγάπη που μας χαρίζει αιώνια ζωή δωρεάν, μάλιστα σε μας που δεν το αξίζουμε.
Τέλος, μία αγάπη αιώνια, γιατί ούτε θάνατος, ούτε ζωή θα μπορέσουν ποτέ να μας χωρίσουν από την αγάπη του Θεού, όπως αυτή φανερώθηκε στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού του Κυρίου μας. Η μόνη αιώνια αγάπη, που μας χαρίζει την αιώνια ζωή.
Επειδή αυτή είναι η αγάπη του Θεού, η αγάπη με την οποία μας αγάπησε ο Χριστός, σε όποια κατάσταση και αν βρεθούμε, ό,τι και αν αντιμετωπίζουμε, τότε θα «υπερνικώμεν διά του αγαπήσαντος ημάς».
Ιωάννης Κανταρτζής
«Χριστός Ανέστη εκ νεκρών,
θανάτω, θάνατον πατήσας,
και τοις εν τοις μνήμασι ζωήν χαρισάμενος».
«Αναστάσεως ημέρα, και λαμπρυνθώμεν λαοί. Πάσχα Κυρίου Πάσχα, εκ γαρ θανάτου προς ζωήν, και εκ γης προς ουρανόν Χριστός ο Θεός, ημάς διεβίβασεν, επινίκον άδοντας» (Κανόνας Αναστάσεως).
Ο Χριστός αναστήθηκε τριήμερος εκ του τάφου, διακηρύττει θριαμβευτικά η Εκκλησία μας, ως γνώση, εμπειρία και βίωμα.
Αναστάσεως ημέρα και λαμπρυνθώμεν πάντες οι λαοί, διότι ο Χριστός, ο δημιουργός του ανθρώπου και ολοκλήρου του σύμπαντος, ένεκα της μεγάλης του αγάπης και φιλανθρωπίας, κατήλθε στα κατώτατα της γης, συνέτριψε του μοχλούς του Άδη, θανάτωσε τον θάνατο και ελευθέρωσε τον άνθρωπο από την εχθρική αιχμαλωσία.
Αναστάσεως ημέρα και λαμπρώς πανηγυρίζομε, διότι ο Χριστός με την Ανάστασή Του, μας πέρασε από τον θάνατο στη Ζωή και από την γη στον Ουρανό. Ανερχόμαστε στους ουρανούς, στον αιώνιο Παράδεισο, όπου κυριαρχεί η ατελείωτη χαρά της ψυχής.
Όμως αυτά μπορεί να τα βιώσει η καρδιά μας και να τα βλέπουμε στην καθημερινή ζωή μας, μόνον όταν καθαρίσουμε την συνείδησή μας από την απιστία προς το Ευαγγέλιο του Χριστού. Όταν πιστέψουμε στο πρόσωπο του Σωτήρα Χριστού και στην εκ νεκρών Ανάστασή Του. Ο Απ. Παύλος μας λέγει: «Όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε, Χριστόν ενεδύσασθε» (Γαλ. 3:27). Ο πιστός άνθρωπος ντύνεται τον Χριστό, έχει κοινωνία μαζί Του.
Στην μεγάλη αυτή εορτή μπορεί να συμμετάσχει το ίδιο, και ο πλούσιος και ο φτωχός. Διότι η χάρις του Θεού δεν γνωρίζει διαφορά προσώπων. Ένα είναι το τραπέζι, και για τον πλούσιο και τον πτωχό. Τίποτα το υλικό δεν έχουμε να κερδίσουμε από αυτό το τραπέζι, διότι όλα είναι πνευματικά. Η θεία ευχαριστία, η ειρήνη, η ομόνοια, η εσωτερική χαρά και αγαλλίαση, η μυστική παρουσία του Κυρίου μέσα μας και ανάμεσα μας, η χαρά της βεβαιότητας της αιωνίου ζωής. Δεν φοβάται ο άνθρωπος που πιστεύει στον Χριστό και ζει κατά το θέλημά Του.
Ο σκοπός για τον οποίον ο Χριστός πέθανε και αναστήθηκε είναι για να αναστηθεί κάθε άνθρωπος σε μια νέα ζωή, απαλλαγμένη από τον φόβο του θανάτου, από τα αδιέξοδα της καθημερινότητας και να φέρει μέσα της την βεβαιότητα της αιωνίου ζωής. «Όθεν εάν τις είναι εν Χριστώ είναι νέον κτίσμα, τα αρχαιά παρήλθαν, ιδού, τα πάντα έγιναν νέα (Β’ Κορ. 5:17).
Χριστός Ανέστη, το μνήμα είναι κενό. Ο Χριστός είναι μαζί μας και αναμένει να Του προσφέρουμε την καρδιά μας, για να είναι και εντός ημών ως μόνος Κύριος και οδηγός στη ζωή μας.
Τότε, αληθινά και βιωματικά και από καρδιάς θα αναφωνούμε: Αληθώς Ανέστη ο Κύριος και τα πάντα στη ζωή μας θα είναι γεμάτα φως και ο Ουρανός και η γη και τα καταχθόνια.
Αυτή είναι και για μας η αγία και κλητή ημέρα που έκαμε ο Θεός για να αγαλλιασθούμε και να ευφρανθούμε, διότι έγινε αιώνια σωτηρία στην ψυχή μας. Και η ημέρα αυτή δεν θα έχει τέλος, επειδή και ο Χριστός που ζει, πλέον, μέσα μας δεν έχει τέλος.
Αγίου Γρηγορίου Του Παλαμά
Βλέπετε το ουράνιο ύψος, στο οποίο ανέβηκε κατά την ανύψωσή του ο Κύριος και την υπερδεδοξασμένη δόξα που δοξάσθηκε κατά σάρκα; Το πέτυχε με τη ταπείνωση και την αδοξία. Όπως λέγει ο απόστολος γι’ αυτόν, «εταπείνωσε τον εαυτό του γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, και μάλιστα σταυρικού θανάτου, γι’ αυτό κι’ ο Θεός τον υπερύψωσε και του χάρισε όνομα ανώτερο από κάθε όνομα, ώστε στο όνομα του Ιησού να καμφθεί κάθε γόνατο επουρανίων και επιγείων και καταχθονίων και να διακηρύξει κάθε γλώσσα ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Κύριος σε δόξα Θεού Πατρός» (Φιλιπ. 2: 8-11).
Εάν λοιπόν ο Θεός υπερύψωσε το Χριστό για το λόγο ότι ταπεινώθηκε, ότι ατιμάσθηκε, ότι πειράσθηκε, ότι υπέμεινε επονείδιστο σταυρό και θάνατο για χάρη μας, πως θα σώσει και θα δοξάσει και θα ανυψώσει εμάς, αν δεν επιλέξωμε την ταπείνωση, αν δεν δείξουμε την προς όλους αγάπη, αν δεν ανακτήσωμε τις ψυχές μας δια της υπομονής των πειρασμών, αν δεν ακολουθούμε δια της στενής πύλης και οδού, που οδηγεί στην αιώνια ζωή, τον σωτηρίως καθοδηγήσαντα σ’ αυτήν; «διότι, και ο Χριστός έπαθε για μας, αφήνοντάς μας υπογραμμό (παράδειγμα), για να παρακολουθήσουμε τα ίχνη του» (Α’ Πέτρ. 2:21).
Η ενυπόστατος Σοφία του υψίστου Πατρός, ο προαιώνιος Λόγος, που από φιλανθρωπία ενώθηκε μ’ εμάς και μας συναναστράφηκε, ανέδειξε τώρα εμπράκτως μια εορτή πολύ ανώτερη και από αυτή την υπεροχή. Γιατί τώρα γιορτάζουμε τη διάβαση, της σ’ αυτόν ευρισκομένης φύσεώς μας, όχι από τα υπόγεια προς την επιφάνεια της γης, αλλά από τη γη προς τον ουρανό του ουρανού και προς τον πέρα από αυτόν θρόνο του Δεσπότη των πάντων.
Η γεμάτη πίστη και πόθο καρδιά της Άννας, της μητέρας της Παναγίας, να γεννήσει ένα τέκνο, «άγγιξε» τον Θεό και γεννήθηκε η μικρή Μαριάμ. Από ευγνωμοσύνη η Άννα αφιέρωσε τη μικρή κόρη της στο Ναό. Το μικρό κορίτσι μεγάλωνε ανάμεσα στη λατρεία, τους ύμνους και τους ψαλμούς, τα ακούσματα των γραφών και τις ιστορίες από τη ζωή των Πατριαρχών και των Προφητών της Π. Διαθήκης.
Ζώντας στα Άγια των Αγίων, έμαθε να είναι απόλυτα ενωμένη με Εκείνον που αγαπούσε. Ο ναός ήταν όλη της η ζωή. Ζούσε τον παράδεισο καθώς ο Θεός ήταν μέσα στον ναό Του, που το Άγιο Πνεύμα ενέπνευσε περί το 950 π.Χ. να κτίσει ο βασιλιάς Σολομών, ο γιος του Δαβίδ.
Εμφανίστηκε ο άγγελος Γαβριήλ (Λουκ. 1:26-38) και της ανακοίνωσε ότι ο Κύριος θέλει να έρθει στον κόσμο, να γεννηθεί από εκείνη και εκείνη να γίνει ο ναός Του, πλήρης με την παρουσία Του, όχι μόνο πνευματικά αλλά και «εν σαρκί».
«Πως θα μου συμβεί αυτό, αφού δεν έχω συζυγικές σχέσεις με κανέναν άντρα;», φώναξε η μικρή κοπέλα. Ο άγγελος της απάντησε: «Το Άγιο Πνεύμα θα έλθει επάνω σου και θα σε καλύψει η δύναμη του Θεού. Γι’ αυτό και το άγιο παιδί που θα γεννήσεις θα ονομαστεί Υιός Θεού».
Η Μαριάμ τότε είπε: «Είμαι μια δούλη του Κυρίου. Ας γίνει το θέλημά Του σ’ εμένα όπως μου το είπες». Αυτή η φράση είναι η αρχή της σωτηρίας όλων των ανθρώπων και της κτίσης. Έλα Κύριε, να γίνει το θέλημα Σου. Με την απάντησή της αυτή «εισήλθε» ο Θεός στην Παναγία, αγκάλιασε την ψυχή της που τόσο πολύ Τον αγαπούσε και έτσι ενώθηκε μέσα της. Η ελπίδα όλων των γενεών, όλων των λαών, όλων των πολιτισμών, γίνεται πραγματικότητα.
Ο καρπός γεννήθηκε, ο άνθρωπος Ιησούς μεγάλωσε όπως όλοι οι άνθρωποι, κι όταν έφτασε στην κατάλληλη ηλικία δίδαξε, θαυματούργησε, παρουσιάστηκε στον κόσμο με την δύναμη και την οδηγία του Αγίου Πνεύματος….και παράλληλα απορρίφθηκε, βασανίστηκε, κυνηγήθηκε, υβρίστηκε και καταδικάστηκε να πεθάνει με τρόπο φρικτό, όπως οι άνομοι και οι φονιάδες, επάνω στον σταυρό.
Και η Μαρία, η Μητέρα Του, η Παναγία, υπέμεινε με πόνο ψυχής, αλλά και με την ελπίδα πως η ζωή θα νικήσει. Και να, αν και το είχαν βάλει στον τάφο, την τρίτη ημέρα αναστήθηκε. Ο Υιός του Θεού, που έγινε και ο Υιός της Παρθένου, νίκησε τον θάνατο. Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Η ζωή δεν νικιέται. Ο Θεός ζει και βασιλεύει στις καρδιές των πιστών και μαζί Του νικιέται ο αιώνιος εχθρός της ζωής, ο θάνατος.
Ο Θεός μας αγαπά τόσο πολύ, ώστε έγινε άνθρωπος για να σωθεί δι’ Αυτού όλη η ανθρωπότητα, να γίνει ο καθένας μας ναός Του και παιδί Του και να χαρεί τη ζωή που νικά τον θάνατο. Αρκεί να θέλουμε να γίνουμε ναός Του, να κατοικεί ο Ίδιος μέσα μας και εμείς μέσα Του. Αδύνατο δεν είναι. Η Παναγία μας είναι απόδειξη πως η ζωή του Θεού, η εν Χριστώ ζωή, μπορεί να γίνει και δική μας ζωή. Ναός Θεού έγινε η Παναγία, ναός Θεού κι εμείς μπορούμε να γίνουμε. Πίστη χρειάζεται, και αγάπη. Μα και τα δύο αυτά τα δίνει τελικά ο Θεός κι από μας περιμένει την προαίρεση, δηλαδή να δει εάν θέλουμε, εάν επιλέγουμε το θέλημά Του, όπως το έκανε η Παναγία, όπως και όλοι οι Άγιοι στους αιώνες. Έτσι κι εμείς μπορούμε, σήμερα. Δόξα τω Θεώ που δεν κάνει διακρίσεις.
Αντώνιος Βοναζούντας, Κατηχητής
Ι. Κανταρτζής