Μάρτιος - Απρίλιος 2013
Παρασκευή πρωί του Μάρτη. Πέντε άτομα της Αδελφότητας επισκεφθήκαμε για δεύτερη φορά το Ειδικό Κατάστημα Κράτησης Νέων Αυλώνα. Το αυτοκίνητο φορτωμένο με διάφορα χρήσιμα πράγματα για τους νεαρούς κρατούμενους, και μετά από πορεία μιας ώρας περίπου, αντικρίσαμε τα κτήρια των φυλακών.
Περιμένοντας να έρθει η σειρά μας να επισκεφτούμε τα παιδιά, παραδώσαμε τα πράγματα που τους είχαμε συγκεντρώσει (ρούχα, είδη προσωπικής περιποίησης, τηλεκάρτες, κλπ) και συζητήσαμε με την Διοίκηση των φυλακών για τα θέματα που κυρίως τους απασχολούν. Όσα μας είπαν αντήχησαν στ’ αφτιά μας από περίεργα έως εκπληκτικά: Ο αριθμός των τροφίμων εκεί ανέρχεται σε περίπου 356 άτομα, από τα οποία τα 2/3 περίπου είναι αλλοδαποί. Η ηλικία τους μικρή, έως και 25 ετών. Παιδιά με πολλές ικανότητες που, αν δεν τους στερούσαν τα εφόδια το κακό οικογενειακό τους περιβάλλον ή κάποιο λάθος, σοβαρό ίσως, που έκαναν και έπρεπε να το «εξαργυρώσουν» με τα πιο δημιουργικά χρόνια της ζωής τους, θα είχαν διακριθεί σε πάρα πολλούς τομείς και θα είχαν ξεχωρίσει με τα πολλά προσόντα τους.
Ήρθε η ώρα να συναντηθούμε με τους νεαρούς κρατούμενους. Παιδιά, απλά, χαμογελαστά, με εκφραστικά μάτια, που θέλουν να μας χαιρετήσουν με χειραψία, να μας καλωσορίσουν, εκτιμώντας την παρουσία μας εκεί για χάρη τους. Το μήνυμα από το Ευαγγέλιο, που ακούστηκε από τον υπεύθυνο της ομάδας μας, τα προσήλκυσε, διατηρώντας τα μάτια ορθάνοιχτα, να «ρουφάνε» σαν τα σφουγγάρια το πολύτιμο νερό της ζωής που τους προσφερόταν: Ο Χριστός αγαπά όλους, συγχωρεί, δέχεται χωρίς διακρίσεις αυτόν που με μετάνοια Τον καλεί στη ζωή του, αυτόν που πονά, που αμάρτησε, που έσφαλε. Οι ερωτήσεις πολλές, το ενδιαφέρον έκδηλο και ειλικρινές και η παράκληση: «Να ξανάρθετε»!
Η ξενάγηση στα κτήρια, μια ακόμα συγκλονιστική εμπειρία, μας έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσουμε πιο άμεσα το περιβάλλον των φυλακών. Στον επάνω όροφο το Σχολείο. Πάνω από την πόρτα κάθε αίθουσας τα ονόματα γνωστών ποιητών μας: «Γ. Σεφέρης, Γ. Ρίτσος, Ο. Ελύτης, Κ. Παλαμάς»…. Μέσα στις αίθουσες τα θρανία, οι ζωγραφιές των παιδιών στους τοίχους και οι σύγχρονοι διαδραστικοί πίνακες, με τους οποίους γίνεται η διδασκαλία, μέσω ηλεκτρονικού υπολογιστή. Στον ίδιο όροφο η Αίθουσα Πληροφορικής με τους υπολογιστές, δωρεές πολιτών ή επιχειρήσεων προς το Ίδρυμα των Φυλακών. Εντυπωσιαστήκαμε από το τεράστιο ενδιαφέρον των καθηγητών για την πρόοδο των μαθητών τους, ένας μάλιστα μας ενημέρωσε πως συνεχίζει να διδάσκει εθελοντικά, παρ’ ότι βγήκε στη σύνταξη. Εκδίδουν επίσης και εφημερίδα με τίτλο ΠΡΟΣΠΑΘΩΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΑΥΡΙΟ, η οποία βρισκεται και στο διαδικτυακό τόπο (http://gym-par-avlon.att.sch.gr). Κατεβαίνοντας τα σκαλιά, το άκουσμα της θρακιώτικης μελωδίας μας τράβηξε προς την Αίθουσα Πολλαπλών Χρήσεων, που φιλοξενούσε εκείνη την στιγμή τη χορευτική ομάδα με τη δασκάλα της.
Φύγαμε περνώντας για άλλη μια φορά από τους δαιδαλώδεις καγκελόφραχτους διαδρόμους, τις βαριές σιδερένιες πόρτες με τις αυτόματες κλειδαριές και τα γραφεία. Βγαίνοντας από την κεντρική σιδερένια πόρτα, προσπαθήσαμε να φανταστούμε το συναίσθημα εκείνου που, μετά από εγκλεισμό μηνών ή και χρόνων, περνά την έξοδο προς την ελευθερία. Τέτοια συναισθήματα προϋποθέτουν μεγάλη ευαισθησία, κατανόηση, αγάπη, έλλειψη κατάκρισης και πόνο για το συνάνθρωπο. Μόνον Εκείνος, ο Μόνος γνώστης της ψυχής και της καρδιάς του ανθρώπου, ο Μόνος που πόνεσε τόσο βαθιά και αληθινά για τον άνθρωπο μπορεί να νιώσει, να παρηγορήσει, να συγχωρήσει και να ελευθερώσει.